Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Er loopt iemand met mij mee, Die waarschuwt bij gevaar En soms als ik het niet verwacht, Word ik haar opeens gewaar.... Er is een vrede diep in mij, 't licht in duisternis.... Ik weet, dat wat me nu omgeeft, van andere sferen is
en toch is het me zo vertrouwd, er is geen angst in mij, dat we er niet alleen voorstaan, maakt me ontzettend blij.... Wie ben ik, dat ik dit ervaar, Dat engelen met me gaan, Vanaf dat ik geboren ben, Tot het eind van mijn bestaan.
Op de leeftijd van 75 jaar, de verjaardag die we vandaag in het licht willen stellen, nemen wij officieel afscheid van een bewonderenswaardig mens, priester, aartsbisschop en kardinaal. In alle eenvoud was hij een voorbeeld voor de wereldkerk en hij was dan ook niet voor niets één van de grote "kanshebbers" bij de vorige pausverkiezingen, al was laatste niet zijn betrachting. Hier mogen wij toch even terecht chauvinistisch zijn?
Wie ben ik om hier in een notedop iets neer te pennen over een figuur die een hoog moreel gezag geniet in binnen- en buittenland, hij die zelf talrijke werken heeft gepubliceerd in een zeer menselijke en toegankeleijke taal. Waar heeft hij zich een leven lang aan geïnspireerd? Aan "de kardinale deugden" zoals ze nu weer nieuwe media-aandacht krijgen misschien, al gaat dat woord niet terug op de kardinaal, maar veel verder in de geschiedenis.
In elk geval had de kardinaal die ene zekerheid: hij heeft alles van God gekregen in dit leven en vreest niets.
In elk geval heeft Godfried kardinaal Danneels zich gespiegeld aan deze deugden, heeft hij er zélf naar geleefd én ze voorgeleefd. Hij heeft er ontelbaren diep mee geraakt, gestuwd, ook in de moeilijke tijden die de kerk doormaakt.
Dat kun je dagelijks lezen in een bijzonder boek die de titel draagt: "VERTROUWEN, Een dagboek van wijsheid en geloof". Een boek dat je elke dag volgens het ritme van het leven even doet halt houden. Meteen geef ik jullie eens een andere boekentip mee, niet ver van je bed te leggen.
Tot slot geef ik even deze "deugden" mee; dan zal je begrijpen hoe de kardinaal één was en is in alles wat hier wordt opgesomd. Dat hij het vooral wilde verder uitdragen; het is zijn grote bekommernis.
Een jeugdvereniging koos ooit voor de naam SAMIEDOE, een letterwoord wat staat voor SAMEN IETS DOEN. Samen iets doen, dat kun je maar als je niet alleen bent, als mensen je steunen en helpen, in wat dan ook, al was het maar hoe je leert bloggen - klinkt materialistisch, maar kan levengevend zijn voor mensen op leeftijd, tijdens ziekte, maar eveneens voor jongeren ... - Weten dat je er niet alleen voor staat; voor wat dat alleen-staan ook kan zijn; maar recent persoonlijk ervaren hoeveel mensen en van welke verschillende kanten ook een helpende han willen uitsteken. Neen, het gaat niet slecht met mij, maar ik wil uitdrukkelijk eens zeggen dat een klein gebaar een wending kan geven aan een leven, zeker als he gebaseerd is op geloof en vertrouwen. Maar daarvoor hebben we elkaar nodig, veel meer dan de negativiteit die ik zie via het bericht over "netlog".
Hoeveel deugd doet het wanneer er plots een vraag uit het niets opduikt zoals:"Mag ik je beter leren kennen?"
Te veel woorden wellicht, en zomaar uit het vuistje, maar kijk, bijgaande zegt alles! Of vergat ik het voornaamste toch nog? Inderdaad, richten wij onze ogen op Jezus en denken we ook eens aan onze God, die ons aan elkaar geeft, dag na dag. Ja, we vergeten zo vaak te bidden en maken het goed met een schietgebedje zoals ook nu weer!
Het is vanuit het geloven dat wij morgen met elkaar omgaan in concrete daden, SAMIEDOE!
Wees voorzichtig met waar je jouw dromen mee voedt. Voed ze met zorgen en angst en je produceert onkruid dat het leven uit je dromen haalt. Voed ze met optimisme en oplossingen en je cultiveert succes. Wees altijd op zoek naar manieren om een probleem om te zetten in een kans op succes. Wees altijd op zoek naar manieren om je dromen te voeden.
Naast de vele vriendensites die meestal enkel maar het woord "vriend" behouden zonder daar verder inhoud aan te geven, en die meestal niet écht naar een ander leiden, maar niet veel méér zijn dan winstbejag van een paar enkelingen die dergelijke sites hebben opgezet omdat ze "eenzaamheid" blijkbaar een gat in de markt vonden moet ik toegeven dat laatste enkel maar bevestigd werd toen ik op een gelijkaardige site stootte. Ik denk dat ik bij onderstaande geen verder commentaar meer hoef mee te geven. Lees zelf maar en laat deze cijders eens tot je doordringen. Meteen dacht ik aan een fragment dat ik las over mensen teruggetrokken leven, sterk afgeschermd, enkel beïnvloed door meningen die internet hem aandragen en die hij zo kan verwerpen door op het kruisje rechts boven te klikken .. Miljoenen mensen, enkel en alleen al in het Nederlandstalig gebied, die dreigen elk menselijk contact te verliezen, als het al niet is gebeurd. Mensen houden er niet langer meer van om mensen te ontmoeten en te luisteren naar hun verhalen. Ja, misschien wel heel even op internet, maar dan is al vlug de andere aan de beurt, zeker wanneer die ander - zelfs virtueel - zijn klaagzang begint. Het LIJKT erop dat het onderhouden van menselijke relaties steeds minder noodzakelijk is. Het IK primeert, maar op zelfde moment lees je bij die miljoenen niets anders dan het diepe zo menselijke verlangen naar liefde en vriendschap, aandacht en geborgenheid. Het wordt rijkelijk uitgesmeerd in gedichten en spreuken. Het lijkt op een revival van de dichter, maar helaas is het meestal niets anders dan een schreeuw : HOU VAN MIJ. IK WIL JOU.
Of bezondig ik me nu ook wanneer ik me even afscherm en via SeniorenNet jullie dit meedeel? Misschien al blijf ik geloven in de echte mens, dat is voor mij de essentie van mijn leven, en als dit medium daar kan toe bijdragen, heel graag!
Er zijn in totaal 35.028.715 leden op Netlog, waarvan 2.362.049 op de Nederlandstalige Netlog
Nogmaals ben ik zwaar aangeslagen door een bericht dat me bereikte van een joge man die ik ondertussen leerde kennen als een goede maat. Ik bladerde zomaar door zijn gedichtensite, maar kwam bruusk op volgende uit. Zijn pijn en angst verbeten in voorbije nacht en dan nog in een gedicht. Vriend, hou je sterk. Jij wordt door zovelen op handen gedragen, zeker door je "schatje". Jouw glimlach is zo aanstekelijk. Daarom proberen we vandaag dat extra zonnetje te zijn voor jou!
Ik voel me als een vogel gevangen in een kooi. Ik voel me opgejaagd als een prooi. Waarom waarom doen ze dit keer op keer? Sorry mensen maar ik kan het niet meer. Kan het niet meer aan. Het wordt me geween teveel. Al die onderzoeken telkens weer. Het doet me altijd zo'n zeer Om het slechte nieuws te horen. Deze strijd heb ik bijna verloren. Ik krijg minder en minder lucht. Stilaan komt de dag van men laatste zucht. Wil wel blijven doorgaan. Maar kan het niet meer zo goed aan. Het wordt donker en zwart voor mijn ogen. Wil wel blijven vechten maar kan niets beloven. Weet dat het moet. Maar heb het even zwaar. De zon zal heus wel weer schijnen Dan zullen ook de wolken weer verdwijnen. Naar deze dag kijk ik uit echt waar. Leven met adhd is somsecht wel een hel. Maar wees niet ongerust ik red me heus wel.
Je komt erachter, vroeg of laat. Een goede vriend, een beste maat. Je hebt ze nodig, in het goede en in 't kwaad. Want de weg van 't bestaan is soms heel onaangenaam. Er wordt gevallen, en meteen weer opgestaan.
Ik heb vrienden voor het leven.Gesteund door lief en leed. Wat een vriend aan mij kan geven is geld niet aan besteed. Je hebt vrienden waarmee je kan lachen en waardoor je de tijd snel vergeet. Of een vriend die de pijn kan verzachten als je 't even niet meer weet.
Zonder woorden, merk je snel, deze vriend begrijpt me wel. Goed vertrouwen is het enige dat telt. Zelfs een blik zegt genoeg.
Ja, ik heb de finale gevolgd van het ondertussen immens populaire programma "Mijn restaurant", ook al ben ik geen volgzame tv-kijker, heb zelfs veel te weinig afleveringen gezien. Ik doe hier geen uitspraken over gebruik van sms-toestanden of één of ander 'streekgevoel', maar als grote mensenmens diek ik ben, was deze avond DE LIEFDE de grote winnaar; de liefde van een moeder voor haar zoon, de liefde van een zoon voor zijn moeder, en dat in alle oprechtheid en eenvoud!
De beelden spraken boekdelen, ook in vorige afleveringen. Zou dat niet de diepe reden zijn van de overwinning van die mensen? Zo een voorbeelden verdienen op het grote scherm een open doekje!
Geloof in jezelf, in de kracht die je hebt. de kracht die jou door het leven leidt door goede en slechte tijden.
Geloof in de verborgen kwaliteiten die iedereen bezit en die je de juiste weg zullen wijzen.
Geloof in morgen en wat die dag je zal brengen, en probeer alles van de zonnige kant te bekijken. Want met een positieve kijk op het leven is er geen grens aan jouw mogelijkheden!
Ja, die mooie maand van mei, voor de meesten onder jullie nog dé Mariamaand bij uitstek, loopt straks ten einde. Het is een maand waar mensen door Maria op weg gaan naar God, naar hun eigen diepere kern van gelovig vertrouwen. Het kan soms moeilijk en lastig zijn maar daarom laat God niemand alleen op die weg zonder tekenen. Zelfs Maria niet: zij mag ervaren dat Elisabeth haar tochtgenote is. Geen mens is in staat een goddelijke zending die we uiteindelijk allemaal ergens hebben helemaal alleen te dragen. Hij heeft 'verwanten' nodig. Er wordt hem iemand geschonken om met hem mee te gaan, een "jij" om mee te spreken. Zo zullen velen dit jaar naar, in en na Lourdes aan elkaar gegeven zijn tot teken in dit bijzonder Lourdesjaar, maar ook op bedevaartpalaatsen als Kevalaaer waar ik u verleden jaar van bericht heb. Soms vind je Maria bij de deur zoals te Dadizele of bij een kapelletje op de hoek. Op vele plaatsen wordt droefheid en ontmoediging daar soms tot teken om toch genezeing te brengen in het hart. Maar vergeten we ook niet op die plaatsen eens te danken , te danken voor die mensen, die gebeurtenissen die God ons geeft als wegwijzers naar hem door onze Moeder, Maria. Maar zien we deze tekens wel? En vooral handelen we er naar? "Maria, ik kom niet om te vragen, maar enkel om bij u te zijn" kunnen we even bidden,staande voor het beeld in onze huiuskamer.
Bij deze een gemeend woord van DANK aan alllen die nu al maanden ijverig bezig zijn aan de voorbereidingen om een bedevaart, een gebedswake, intens te laten velopen, Maria ter ere!
Ik was een tijdje afwezig maar daarom des te meer begaan met een situatie die om een oplossing vraagt. Wat ik laatst blogde over 'aandacht' was dan ook reeds een antwoord van een derde op de situatie die ik in het kort probeer te schetsen. Een situatie die me zomaar voor de voeten werd gegooid doorde hulpkreet die een jongen van 18 de wereld moest horen. Ik was blijkbaar niet de enige die het hoorde.
Een moeder haalt haar zoon van 18 jaar uit school eind september vorig jaar om he:m de zorg toe te vertrouwen over zijn broer van 20 jaar die zwaar autistisch is en thuis woont. De vrouw gaat elke dag werken, maar 'logeert' in de avond en tijdens de nacht bij haar nieuwe vriend. De jonge gast van 18jaar heeft geen bewegingsvrijheid, kent enkel de weg van zijn thuis naar één of andere winkel en kan nooit weggaan. Ondertussen is gebleken dat hij van geen enkele uitkering geniet, niet is ingeschreven in de vdab, noch aangesloten is bij het ziekenfonds. Mocht zijn moeder binnenkort samen gaan wonen met die man, dan weet hij niet eens waarheen!
Is dit niet de omgekeerde wereld? Is het niet in de eerste plaats aan de moeder alle zorg te besteden aan beide zonen, desnoods een oplossing te zoeken voor de autistissche jongen? Een jong leven van de achttienjarige heeft nu al geen kans zich te ontluiken en dat op zo een cruciale leeftijd. Let op, ik stuur de vrouw geen verwijten, maar deze situatie roept toch meerdere vragen op.
Ik wou dit toch even kwijt al zijn we er nog helemaal niet uit hoe we een oplosing proberen te vinden. Misschien beginnen met hem AANDACHT te geven, de aandacht waarover ik het hieronder had; een waarde warover ik al zovele malen heb geblogd.
Een gezond familielid van 82 jaar heeft RECENT zelfdoding gepleegd. Hij wou niet tot last zijn éénmaal hij afhankeleijk zou moeten ziijn van derden.
Is dit niet één van de concrete gevolgen van de heropflakkerende discussie na het overlijden van Claus. Blijkbaar komt dit thema heel goed en precies op tijd voor menig politieke partij.
Wat met de familie en nabestaanden van bovenstaande die nooit hadden gedacht hun dierbare op die manier zo te moeten verliezen? Dit was geen uitweg uit "onnodig lijden" maar wellicht mee ingegeven door wat de man op tv-jopurnaals zag, denkende aan zijn eigen hoge leeftijd.
Een gezond leven, zo uit ons midden gerukt! Hebben wij daar dan niet ergens met ons allen schuld aan?!
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
