Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Geloof in jezelf, in de kracht die je hebt. de kracht die jou door het leven leidt door goede en slechte tijden.
Geloof in de verborgen kwaliteiten die iedereen bezit en die je de juiste weg zullen wijzen.
Geloof in morgen en wat die dag je zal brengen, en probeer alles van de zonnige kant te bekijken. Want met een positieve kijk op het leven is er geen grens aan jouw mogelijkheden!
Ja, die mooie maand van mei, voor de meesten onder jullie nog dé Mariamaand bij uitstek, loopt straks ten einde. Het is een maand waar mensen door Maria op weg gaan naar God, naar hun eigen diepere kern van gelovig vertrouwen. Het kan soms moeilijk en lastig zijn maar daarom laat God niemand alleen op die weg zonder tekenen. Zelfs Maria niet: zij mag ervaren dat Elisabeth haar tochtgenote is. Geen mens is in staat een goddelijke zending die we uiteindelijk allemaal ergens hebben helemaal alleen te dragen. Hij heeft 'verwanten' nodig. Er wordt hem iemand geschonken om met hem mee te gaan, een "jij" om mee te spreken. Zo zullen velen dit jaar naar, in en na Lourdes aan elkaar gegeven zijn tot teken in dit bijzonder Lourdesjaar, maar ook op bedevaartpalaatsen als Kevalaaer waar ik u verleden jaar van bericht heb. Soms vind je Maria bij de deur zoals te Dadizele of bij een kapelletje op de hoek. Op vele plaatsen wordt droefheid en ontmoediging daar soms tot teken om toch genezeing te brengen in het hart. Maar vergeten we ook niet op die plaatsen eens te danken , te danken voor die mensen, die gebeurtenissen die God ons geeft als wegwijzers naar hem door onze Moeder, Maria. Maar zien we deze tekens wel? En vooral handelen we er naar? "Maria, ik kom niet om te vragen, maar enkel om bij u te zijn" kunnen we even bidden,staande voor het beeld in onze huiuskamer.
Bij deze een gemeend woord van DANK aan alllen die nu al maanden ijverig bezig zijn aan de voorbereidingen om een bedevaart, een gebedswake, intens te laten velopen, Maria ter ere!
Ik was een tijdje afwezig maar daarom des te meer begaan met een situatie die om een oplossing vraagt. Wat ik laatst blogde over 'aandacht' was dan ook reeds een antwoord van een derde op de situatie die ik in het kort probeer te schetsen. Een situatie die me zomaar voor de voeten werd gegooid doorde hulpkreet die een jongen van 18 de wereld moest horen. Ik was blijkbaar niet de enige die het hoorde.
Een moeder haalt haar zoon van 18 jaar uit school eind september vorig jaar om he:m de zorg toe te vertrouwen over zijn broer van 20 jaar die zwaar autistisch is en thuis woont. De vrouw gaat elke dag werken, maar 'logeert' in de avond en tijdens de nacht bij haar nieuwe vriend. De jonge gast van 18jaar heeft geen bewegingsvrijheid, kent enkel de weg van zijn thuis naar één of andere winkel en kan nooit weggaan. Ondertussen is gebleken dat hij van geen enkele uitkering geniet, niet is ingeschreven in de vdab, noch aangesloten is bij het ziekenfonds. Mocht zijn moeder binnenkort samen gaan wonen met die man, dan weet hij niet eens waarheen!
Is dit niet de omgekeerde wereld? Is het niet in de eerste plaats aan de moeder alle zorg te besteden aan beide zonen, desnoods een oplossing te zoeken voor de autistissche jongen? Een jong leven van de achttienjarige heeft nu al geen kans zich te ontluiken en dat op zo een cruciale leeftijd. Let op, ik stuur de vrouw geen verwijten, maar deze situatie roept toch meerdere vragen op.
Ik wou dit toch even kwijt al zijn we er nog helemaal niet uit hoe we een oplosing proberen te vinden. Misschien beginnen met hem AANDACHT te geven, de aandacht waarover ik het hieronder had; een waarde warover ik al zovele malen heb geblogd.
Een gezond familielid van 82 jaar heeft RECENT zelfdoding gepleegd. Hij wou niet tot last zijn éénmaal hij afhankeleijk zou moeten ziijn van derden.
Is dit niet één van de concrete gevolgen van de heropflakkerende discussie na het overlijden van Claus. Blijkbaar komt dit thema heel goed en precies op tijd voor menig politieke partij.
Wat met de familie en nabestaanden van bovenstaande die nooit hadden gedacht hun dierbare op die manier zo te moeten verliezen? Dit was geen uitweg uit "onnodig lijden" maar wellicht mee ingegeven door wat de man op tv-jopurnaals zag, denkende aan zijn eigen hoge leeftijd.
Een gezond leven, zo uit ons midden gerukt! Hebben wij daar dan niet ergens met ons allen schuld aan?!
Het zal jullie al langer bekend zijn dat ik een bijzondere band heb met India en zijn inlandse missiecongregatie IMS. Een vriend-missionaris, geboren en getogen in Kerala, werkt zelfs al enkele jaren in de States. Maar toen ik deze week een mail vond in mijn brievenbus van een Indische 'lekenapostel' die schrijft dat hij binnenkort in Duitsland zal zijn, heb ik hem meteen nogal laconiek de vraag gesteld of hij misschien een wereldreis aan het maken was, daar ik wist dat deze ook een tijd terug in de Verenigde Saten was ...
Het antwoord was echter heel aangrijpend, want zie, nog geen eeuw geleden waren wij - vooral als Vlamingen - fier "onze zonen" te mogen uitsturen naar alle volkeren, of een omgekeerde beweging zet zich in. Ik geef je de authentieke tekst mee als bezinning bij een weekend.
Hi Martin, Thanks. My concern for evangelisation leads me to reach out where ever required. I will be in Otzing near Deggendorf, close to Munich.I am looking for a base from where I and my community of lay missionaries(Santvana Community) could do our little part for the re-evangelisation of Europe. I would love to meet you one day. I will keep in touch. God bless. Fr.Dheeraj Sabu IMS
Angst is niet aan me besteed, behalve sociale angst die alleen maar groter werd.
De gedachte dat hij niet serieus werd genomen, niet voor vol werd aanzien ligt diep achter zijn gemakkelijke, mondaine manieren verborgen. Het was zelfs een van de drijvende krachten achter zijn dadendrang die uiteindelijk zijn 'dood' betekende. Commerciële prestaties presenteerde hij als bewijs van intellectueel vermogen. Daarmee heeft hij zijn angst weliswaar productief gemaakt, voor zichzelf en nog meer voor het bedrijf waarvoor hij werkte. Maar overal en elke dag nog waar hij komt, bij iedereen die hij ontmoet, vermoedt hij heimelijk hilariteit. Om hem. Die angst was bleef en blijft, en jaagt hem voort, van de ene deal naar de de andere. Daarom was hij er zo goed in. De angst blijft.
Groot is onze gezamenlijke onmacht in haar gevecht tegen die agressieve machtige ondoorgrondelijke demon. Maar, dankbaar voor het onbeschrijfelijk mooie intieme afscheid dat als een puzzel zo wonderbaarlijk in elkaar paste, nemen we diepbedroefd om het gemis, nog een laatste maal, met allen die haar nauw aan het hart lagen en "vriendin voor het leven" mochten noemen, afscheid van ons Hilde, bazin van en drijfveer achter 'Den Ekster', echtgenote en levenspartner van Dirk en moeder van Jana en Lowie.
Om haar mooi en rijkgevuld leven dankbaar te gedenken nodigen wij iedereen vriendelijk uit om samen met ons de rouwdienst bij te wonen in de St. Jan de Doperkerk te Dranouter op zaterdag 17 mei om 10 uur. Daarna volgt de crematie te Brugge en de Begrafenis in het urnengraf op het kerkhof te Dranouter.
De lift. Iedereen vecht om het recht op voorrang, of neen, iedereen neemt voorrang, omdat het recht ontbreekt. Een lift met mensen die elkaar negeren. Elkaars bestaan ontkennen. Net zo gemakkelijk.
"Deze cassette (ja, toen waren er nog cassettes! 1983) is samengesteld voor iemand:
Die weet dat er maar één doel is maar in oneindige facetten.
BOLERO
Die de 2 polen kent:het gevoel (=Fransen) het verstand (= Duitsers of Pruisen).
OUVERTURE 1812
Die de steunbeer maar ook de versieringen is van de wondermooie kathedraal van mensen.
WARSAW CONCERTO
Die de top blijft zien ondanks vallende stenen.
WARSAW CONCERTO
Die weerspannige affaires met een blij humeur zijn ontluisterende spanning ontneemt.
BROWNSTONE CONCERTO
Die weet dat het kleinste detail ontsnapt aan het vastklampende verstand.
Het onbegrijpelijke kan ook mooi zijn.
CANON VAN PACHEL BEL
Die nog een koekoek en een nachtegaal wondermooi vindt.
CONCERTO NR 13
Die zijn vreugde kan delen met anderen.
HALLELUJA
Die altijd bereid is een gesprek te voeren.
SERENADE AD DUOS CHOROS
Die bescheiden kan wachten tot het onverwachte.
CONCERTO VOOR TROMPET
En die iemand denk ik in U gevonden te hebben, Maarten."
Deze tekst met bijhorende muziek kreeg ik van een jobstudent die me blijkbaar heel goed kende na enkele jaren. Het geheel blijft me dan ook dierbaar, al zou ik deze muziek wel eens op een cd moeten plaatsen ... En wat voor een muziek, luister nog maar eens straks!
waren jullie ook tijdelijk slachtoffer van 'gemene' streken door onbekenden op ons SeniorenNet, en hebben we elkaar daardoor enkele tijd niet kunnen vinden, dan toch een klein berichtje, los van "de aanslag" op ons blogland ... een doordenkertje, vooral voor zij die het soms moeilijk vinden iets over zichzelf te schrijven over hun profiel. Daar gaat ie!
Over mezelf
Er is niet veel moeilijker dan een verhaal over jezelf te schrijven. Je wilt ook geen reclamefolder schrijven...toch???......dus vermeld je bijvoorkeur alle positieve dingen en zwak je je negatieve eigenschappen wat af.....lijkt me aardig om dat gewoon eens op seniorennet of zelfs op msn te doen of zo.....of in reality.. Wat denk je daarvan?
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
