"Er bestaan prachtige gedichten van Guido Gezelle. 

Wie Gezelle leest , wordt direct getroffen door het eigen geluid, het oorspronkelijk karakter van zijn toon en zijn visie....

Gezelle zou nooit zoveel prachtige gedichten hebben geschreven als hij niet van jongsaf aan tot aan zijn oude dag toe had geluisterd.

Geluisterd wat anderen hem hadden geleerd, maar geluisterd ook naar alle stille woorden die de geduldige opmerker verneemt in de wereld rondom hem. Deze innerlijke openheid en ontvankelijkheid voor het schone en het goede in de mens en in de natuur wordt als het ware tastbaar in dat kleine gedichtje boordevol van ‘geluid’, ‘Als de ziele luistert...’

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

In dit gedichtje wordt kenbaar hoe Gezelle het Woord , dat in zijn almacht alles schiep, herkende in het leven en bewegen van de dingen in de natuur.

Zo zien we in vele gedichten iets van Gezelle's innigste zielsgevoelens openbaar worden: niet alleen zijn tere aandacht voor het schone in de natuur, doch ook zijn innerlijke overgave aan de Schepper.

Vroomheid is dan ook het kenmerk dat al zijn gedichten stempelt."

Krelis, dank om dat met ons te delen!