Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
De dood die heb je al, maar het leven is wat je er zelf kan van weet te maken. Ja, er is schoonheid in alles, als men maar bereid is haar te zien.
Het zal misschien geen toeval zijn dat ik precies vandaag deze gedachte achterlaat na het vernemen van het plotse overlijden van de schoonzoon van blogger "Gedi" "http://blog.seniorennet.be/gerdi/ .
De schoonzoon, Stefaan, liet namelijk heel wat literair werk achter, zeker ook in de moeilijke periode waarin hij zelf in het voorbije halve jaar beide ouders verloor. Mischien kun je daar eens langslopen en eventueel een gedachte achterlaten. "Gerdi" is dan ook de grote bezieler van de Lourdesbedevaarten voor Vlaanderen.
Maar wannneer ik deze gedachte voorbereid heb dacht ik wél aan al diegenen die ondanks alles, of misschien precies dank zij ... , een nieuwe start willen nemen in 2008, wat ook het voornemen was van wijlen Stefaan. Dat lees je in zijn blog.
Zo hoorde ik dat Je huid rimpels krijgt bij het verouderen, maar wat veel erger is:Wanneer je niet enthousiast blijft, je wel eens rimpels op je ziel krijgt.
Ik geloof dat iedere mens slechts gelukkig kan worden, als hij een geschenk voor een ander wordt. Zo worden we allen een geschenk van God.
Geloof is wel geen wondermiddel, maar het heeft alles te maken met de genezing.
Over het huwelijk: De institutionele stevigheid van het huwelijk wordt vervangen door de altijd weer te verifiëren band van emotie, sentiment, en passionele liefde.
En deze heerlijke afsluiter over geloofsgroei:
JE HOORT NU EENMAAL GEMAKKELIJKER HET GEDRUIS VAN EEN BOON - met de nadruk op één - DIE WORDT GEVELD, DAN HET GROEIEN VAN EEN HEEL WOUD . Ernest Henau.
Bij het achterlaten van een commentaar op een gastenboek m.b.t. tot een gedicht van Guido Gezelle, blijkt onze gewaardeeerde Vlaamse priester-dichter ook in Nederland nog steeds in de smaak te vallen, zeker voor mensen die nog echt kunnen luisteren, naar de natuur, naar het eigen hart en zo naar God. Ik kreeg dan ook prompt een antwoord terug dat ik heel graag met jullie deel, en dit van de hand van onze blogmaat Krelis. Lees maar even mee.
"Er bestaan prachtige gedichten van Guido Gezelle.
Wie Gezelle leest , wordt direct getroffen door het eigen geluid, het oorspronkelijk karakter van zijn toon en zijn visie....
Gezelle zou nooit zoveel prachtige gedichten hebben geschreven als hij niet van jongsaf aan tot aan zijn oude dag toe had geluisterd.
Geluisterd wat anderen hem hadden geleerd, maar geluisterd ook naar alle stille woorden die de geduldige opmerker verneemt in de wereld rondom hem. Deze innerlijke openheid en ontvankelijkheid voor het schone en het goede in de mensen in de natuur wordt als het ware tastbaar in dat kleine gedichtje boordevol van geluid, Als de ziele luistert...
In dit gedichtje wordt kenbaar hoe Gezelle het Woord , dat in zijn almacht alles schiep, herkende in het leven en bewegen van de dingen in de natuur.
Zo zien we in vele gedichten iets van Gezelle's innigste zielsgevoelens openbaar worden: niet alleen zijn tere aandacht voor het schone in de natuur, doch ook zijn innerlijke overgave aan de Schepper.
Vroomheid is dan ook het kenmerk dat al zijn gedichten stempelt."
We moeten doen zoals de wijzen. Ze gaan op weg en vertrouwen erop dat er wegwijzers zullen staan waar ze langskomen. Ze stellen zich tevreden met dagreizen, zonder uitgewerkt reisplan, en ze gehoorzamen aan wat hun op elk ogenblik wordt gevraagd. Ze zijn helemaal niet ontrredderd als eer eens een fout adres tussen zit. WIE GELUKKIG WIL ZIJN, MOET TEVREDEN ZIJN MET EEN KAART VOOR EEN DAG VER! Hij moet kunnen geloven en hopen. De tijd is iets van God: je moet hem zijn werk laten doen. En het is niet goed om problemen voor zonsondergang te willen oplossen. God zorgt ook morgen nog voor zijn kinderen!.
omwille van.... het aandurven om voor gek te staan omwille van de liefde omwille van de dromen omwille van het avontuur dat "leven"heet dat is waar wij voor gaan oog in oog te staan met de verlangens van het hart
We hebben het allemaal al eens ondervonden, heel dicht bij maar ook veraf; dat haast machteloos staan wanneer we een ander echt willen helpen en/of richting geven, maar dan moeten toezien dat ondanks onze gemeende inspanningen en oprecht en goedbedoelde woorden, we die ander blijkbaar niet kunnen helpen, hoe graag en hoe onmiddellijk ook. Dat valt soms heel erg zwaar, zeker wanneer je de betrokkene beter kent of hebt leren kennen, en dan denk ik hier heel concreet aan mensen uit blogland, maar er is nu eenmaal ook een gezegde dat zegt " als helpen geen hulp is ".
Meestal klampen zulke mensen zich aan iemand vast, bewust of onbewust, al dan niet met tal van eisen en verlangens, soms onuitgesproken maar zo tastbaar aanwezig....en dan komt het verhaal over de hand en het zand....Ja dan moeten we soms, met pijn in het hart, die mensen voor even loslaten zonder ze evenwel te willen vergeten; zal je beslist ook wel kennen, al doet het geen deugd eens je de ander hebt toegelaten in je leven. Waar heb ik dat nog geschreven toen ik ooit die arme schilder letterlijk in mijn huis en ook in mijn hart opnam. Maar dan heb je zoals deze man en anderen die ik hier leerde kennen ook bodemloze mensen ...we kunnen niet iedereen helpen, - laatste moet ik zelf nog altijd leren - ...daar is wederzijds begrip en nog zoveel meer voor nodig.... noem het liefde en nabijheid, maar zorg ook nog voor een eigen leefbaar leven, want pas wanneer u zich goed voelt in eigen vel kan je plaats en ruimte scheppen voor de ander.
Om geen misverstanden te laten ontstaan, geachte, deze tekst is gebaseerd op een samenraapsel van echte verhalen uit 2007 van meerdere mensen en hun eigen raadgeving, met mij persoonlijk gedeeld. Laat ons elkaar maar verder helpen waar we kunnen met het inzicht dat er wél een grens is tussen wat we willen en slechts kunnen.
hij belt diep in de nacht hallo, met mij ik kan niet slapen sliep jij ? ja, huiver ik ik lig net in bed wat is er met je ? en hij vertelt zijn leed en uren later als hij al uren slaapt draai ik me om en om en denk nog aan hem
May this year be a year of good health and good cheer, a year of a much more closer walk with the Lord and our Blessed Mother whose feast we celebrate today as the new year begins.
Bij deze wens ben ik langer blijven stilstaan, want die raakt de kern en is wellicht de samenvatting van alle wensen ! Ik wil niet verder uitwijden rond deze wens. Laat ze gewoon bij u doordringen en mochten wij inderdaad meer en meer dichter leven bij de kern van ons leven. Dit is wat ik bedoelde in vorig bericht.
Aan alle blogvrienden, vrienden, kennissen, familie spreek ik de hoop en de wens uit dat we in dit nieuwe jaar de dragers mogen zijn van deze boodschap.
Af en toe krijgt een mens een onverwacht compliment en dat doet deugd. Afgelopen jaar heb ik een paar complimenten via gastenboek of mail ook bewaard omdat ze me sterk hebben geraakt. Ik hoop er enkele achter te laten nu we zopas een nieuw jaar zijn binnengestapt. Om dat dit blog werkt rond liefde en vriendschap, maar dan wel gebaseerd op heet geloof laat ik volgend reactie achter, want het is me inderdaad opgevallen dat in afgelopen jaar het niet evident is te getuigen over geloof en leven, en toch, zelfs via wenskaarten lees ik meerdere malen dat God ons dit jaar mag zegenen; ja dat zelfs Maria het Nieuwe Jaar wil inzetten met ons en wij met Haar.
Ik laat dan twee reactie achter waarvan je de eerste hier leest, niet direct een zeemzoeterige bedenking die je meestal wél leest rond deze dagen. Alvast een bezinning, aansluitend bij "optimisme" van enkele dagen terug.
"... de mensen waarderen je 'schrijfsels' & 'hersenspinsels' wel degelijk hé. Ik ben blij dat je dergelijke positieve reacties krijgt. De negativo's zullen in de donkerste dagen zitten, terwijl de positivo's dankbaar zijn voor de mooie dagen die we krijgen. Is het koud, dan zijn de vogeltjes dankbaar dat ze wat eten & drinken krijgen, is het regenachtig, dan worden we voorzien van voldoende grondwater tegen de drogere zomerperiode, enz. Zo moeten we altijd het positieve zien hé.
Wil men je wat 'kraken' omwille van een geloofsovertuiging, wees dan blij dat JIJ tenminste gelooft. Het geloof is toch iets waar we ALTIJD kunnen op terugvallen. Zij die dit niet weten of beseffen, hebben nog steeds het licht niet gezien of nog niet willen zien. Die tijd komt heus nog wel.... "
zomaar uit het hart van een blogbezoeker, waarvoor dank!
Met volgende overweging, zeg maar belijdenis wil ik een Nieuw blogjaar ingaan; niets méér dan een vervolg op het verleden, een bevestiging ook van wie ik mag en probeer te zijn in de toekomst; gedragen door Hoop, Geloof en Liefde, en het Vertrouwen - een woord waar ik in het verleden regelmatig de nadruk heb op gelegd - U in mij geschonken in 2007, waarvoor DANK!
GEDRAGEN DOOR LIEFDE EN VRIENDSCHAP
Omdat ik geloof dat Mensen het meest Gelukkig zijn als ze doen wat In het Evangelie staat.
Daarom sta ik achter Jezus van Nazareth. Ik neem aan wat Hij over zichzelf over God en over de mensen zegde.
Ik geloof daarom dat ik kind van God ben, dat God veel van mij houdt; dat ik Eeuwig zal leven; en dat ik voor altijd
Ja, wat zou jij graag ontvangen? Wellicht een veel gestelde vraag in deze dagen van pakjes. Deze vraag gaat echter dieper en sluit aan bij gisteren. Aan jongeren werd gevraagd: "Wat zou jij graag van anderen ontvangen, maar dan ook écht verlangen?"
De antwoorden zijn verrassend.
OPGENOMEN WORDEN IN EEN KRING. Het verlangen naar gezelschap. Men hoeft niet te schitteren in gezelschap, maar men moet aansluiting vinden en hebben bij een gelijkaardige groep.
Dat men VERTROUWEN HEEFT IN MIJ. Iedereen heeft iemand nodig om op te vertrouwen, om zich tegen uit te spreken, ZONDER BEDROGEN te worden!!!
NIKS, ik ben TEVREDEN!
Een randbemerking maar die wel zéér bepalend is: Ben jij echt ontvankelijk voor de gever, het geschenk van de ander, misschien van De Ander?
Doe ik het met open handen? Sluit ik er me niiet voor af?
Beste mensen, het zijn vragen die ook nog aan ons gesteld worden, wij al dan niet oudere of jongere senioren. Het zijn vragen van alle tijden, zoals in mijn korte bijdrage van gisteren. Want het zijn de vragen van "gisteren", ondertussen dertig jaar terug toen ik een beziining heb geleid ... rond 'optimisme'. Ik moet toegeven dat er maar weinig is veranderd en ik sta verbaasd dat "onze jeugd" inderdaad niet zo is veranderd als wordt aangenomen.
Als afsluiter van dit jaar en zo kort voor de feestelijkheden kan dat misschien tellen. Aan de andere kant hoop en wens ik jullie van harte dat je in 2008 mag ontvangen waar je intens naar verlangt, in de zin wat ik hierboven en gisteren neerschreef!
Ik wens jullie dan ook een jaar toe VOL VERTROUWEN in de mens je die je mag ontmoeten!
Wat is christen zijn voor u? Is het niet medewerker zijn aan de vreugde van andere mensen?!
Ken jij dan zulke christenen? Iedere aanwezige hier misschien, maar hij die ook zoekt, en hoe zoekt hij dan? Misschien door onze aanwezigheid, soms in stilte? Ieder christen legt er zich in elk geval op toe medewerker te zijn van de vreugde, zoals leiders in een jeugdbeweging, parochieteams en -raden; mensen waarbiij een bordje zou kunnen hangen: "Weer of geen weer, altijd welkom!"
Indien echter een bemerking of opmerking komt dat men van mensen van wie men iets verwacht precies omwille van hun situatie, o.a. als priester of in raden, het juist niet van deze kant komt is dit inderdaad te betreuren. Een andere vraag hierbij is of die leiders en/of die mensen die zich opstellen binnen een organisatie dezelfde vreugdebrengers zijn buiten die beperkte groep; dus tegenover en binnen de wereld?!
Maar, hoe pobeer IK HET ZELF? In het algemeen durf ik stellen dat het eerst in beperkte kring gebeurt; want het is moeilijk contact te leggen met vreemden. Soms werkt het wél individueel, zolang men weet dat men het privé van de andere niet binnendringt. En dan kan het gebeuren dat dit medium ineesn onverhoopte poorten opent, zelfs bij toehoorders die we niet kennen, wellicht nooit zullen ontmoeten. Misschien werden we daar juist onverwacht de echte vreugdebrenger. Zou mooi zijn als resultaat bij eigen jaaroverzicht.
Verder kan ik, en ik denk zeker aan kinderen, de vreugdezaaier zijn bij de kinderen. Zoals iemand me zei: "Waneer ik met kinderen speel, dan ben ikzelf kind". Of ik kan gewoon proberen te luisteren zonder antwoorden te willen geven, een stuk van mezelf geven; misschien gewoon door er te zijn (zoals bij de dood van een vriend of een kennis; wat jonge mensen zeer belangrijk vinden).
ik het even niet meer zie ... en me vragen stel of alles wel zo zinvol was en is ... Bedenking rond de jaarwende:
ik zie een engel
Ik heb jaren geleefd in de ijdele hoop Ooit een wereld te zien zonder angst, zonder pijn Maar nu is het te laat en ik denk bij mezelf Laat dat klein beetje hoop mijn erfenis zijn.
Zelf geloof ik niet meer Dat wanneer ik vertrek Ik de wereld zal zien Als een mooiere plek.
Maar ik zie een engel Die op me heeft gewacht Ja ik zie een engel Wanneer je naar me lacht Ja ik zie een engel Sinds je bij me bent En plots wordt alles anders Als in een zomernacht.
Ik heb ideeën gevolgd en ze weer weggegooid Ik heb in vriendschap geloofd, werd teleurgesteld Ik heb de stormwind weerstaan, maar ben toch geplooid Mijn verhaal is helaas al zo verteld.
Hoewel ik moedeloos was Vermoeid en verward Werd het leven weer mooi Met jou in mijn hart.
Want ik zie een engel Die op me heeft gewacht Ja ik zie een engel Als je naar me lacht Ja ik zie een engel Sinds je bij me bent En plots wordt alles anders Als in een zomernacht
Want ik zie een engel Die op me heeft gewacht Ja ik zie een engel Als je naar me lacht !
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
