Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Op de boekenberg vond ik deze bijzondere spannende en op historiche basis geschreven thriller. Weeral eens meer dan een aanrader!
Een spectaculaire thriller van de auteur van Equinox.
In de crypte van de de'Medici in Florence onderzoekt Edie Granger samen met haar oom Carlin Mackenzie de gemummificeerde lichamen van de machtigste Italiaanse familie van de renaissance. De vondst van een onbekend zwart object in het lichaam van Cosimo de'Medici heeft grote gevolgen.
Voor Mackenzie is het de meest belangwekkende en bedreigende ontdekking uit zijn carrière. Zijn leven is hij niet meer zeker... Voor Edie is de vondst het begin van een bezeten en levensgevaarlijke zoektocht.
Met spectaculaire wendingen zoals lezers kennen van de succesvolle bestseller Equinox, verweeft Het Medici geheim het heden met het verleden.
Over de auteur: De Australiër Michael White is voormalig popartiest en auteur van meer dan vijfentwintig non-fictieboeken. Zijn succesvolle thrillerdebuut Equinox verscheen in meer dan twintig landen en werd ook in Nederland een bestseller
Daar ma en pa slechts veertien dagen na elkaar verjaren en beiden er van af zien dit zo kort op elkaar nog afzonderlijk te vieren, mede de altijd maar groter wordende kring van familie lees: neefjes en nichtjes en hun lief of vriend - besloten ze er één feest van te maken en dat ook niet langer thuis, toch niet voor het warm eten.
En zo verzamelde iedereen tegen de middag op de parking van het restaurant. Niemand had blijkbaar onmiddellijk zin om binnen te gaan door het mooie zonnige herfstweer. Ja, we zijn inderdaad al weer een week verder en terwijl iedereen de handen drukt, pa en ma de wensen en de kussen in ontvangst nemen en de al dan niet bijhorende bloemen en geschenken, merk ik opeens hoe een wagen halt houdt voor de ingang van de zaal juist daar waar we aan het verzamelen waren. Een dame stapt uit en de chauffeur rijdt verder de parking op.
Een mens gaat dan meteen denken dat die dame misschien niet zo ver te voet kan gaan, maar op dat eigenste ogenblik kruisen mijn blikken de hare, mijn ogen haar ogen en nog voor ik het wel en goed besef roep ik uit: Martine! waarop we op zelfde moment elkaar in de armen vallen. Bij mijn broer die even verder staat gebeurt net hetzelfde.
Op zich niets bijzonders zal je denken mocht het niet zijn dat die dame eigenlijk een dicht familielid is van ons en die ik haar al ken vanaf mijn kindertijd. Nog altijd niets speciaals? Inderdaad niet tot ik je vertel dat Martine van bij de geboorte doofstom is zoals men dat gemeenzaam noemt. Ik werd ooit zwaar aangepakt toen ik dat woord gebruikte op een school met als wederwoord: Doof en stom zijn oorzaak en gevolg.
Toen vroeg Martine naar mijn pa die even de geschenken wegbracht en ook hij herkende haar meteen, want het was voor ons allen zeker meer dan 15 jaar terug dat we haar nog hadden gezien. Kortom, we geraakten de feestzaal niet binnen. Toen verscheen die chauffeur en tot ons aller blijdschap vernamen we dat dit haar vriend was! Hoe gelukkig waren we allen dit te horen en te zien, want niemand had ooit gedacht dat Martine in een relatie zou kunnen stappen het haar handicap.
Ja, de toon was gezet al verliet ze ons gezelschap. Maar op een gegeven moment hebben we haar teug naar onze tafel gebracht. (Eigenlijk was ze er per toeval om gewoon iets te gaan eten met haar vriend).
Het is moeilijk om te beschrijven hoe het gesprek vorderde, van de gebruikelijke hoe gaat het tot er echt gelachen werd. Ik was verbaasd hoe verstaanbaar zij zich kon maken. Ze had zoveel te vertellen dat ze op de duur communiceerde met briefjes. Alle aandacht was op haar gericht en omgekeerd. We voelden ons zo één, en wat nog meer is, die vriend van haar die eveneens zelfde handicap heeft, voelde zich alsof hij ons al altijd had gekend.
Eigenlijk was het al lang tijd om naar huis te rijden en daar de koffie en taart te gebruiken maar niemand stoorde zich er aan, integendeel!
We stonden al recht toen Martine voorstelde elkaar verder te vinden via de computer. Wij zouden er niet eens hebben aan gedacht. Vlug mailadressen uitgewisseld en dan maar afscheid genomen als een zus, een goede vriendin, een goede maat met een kus en een dikke knuffel en dit na zoveel jaren van stilte hier ook letterlijk!
Wij hebben er allen van genoten en tot op heden. Dat was het mooiste moment van dat feest, voor ons, maar wellicht ook voor haar.
Wat ik ervan onthoud is hoe alles van je afvalt wanneer mensen als deze in jouw nabijheid zijn. Zij was het door gewoon er te zijn die ons deed beseffen wat geluk is.
Het was zij die ons aan het lachen bracht en die ons nog meer samen bracht, hoe mooi en deugddoend de dag ook was geweest, dan we het hadden verwacht. Ja, werkelijk een mooi verjaardagsfeest! op foto tijdens verdediging doctoraat van zus Lieve merk je mijn ouders . Nu ik die foto geplaatst heb denk ik er aan dat voor mijn ouders wellicht dit één van de mooiste momenten waren in hun leven: hun dochter die de doctoraatstitel behaalde.
Een Amerikaanse rechter heeft een rechtszaak tegen God verworpen. De rechter oordeelde dat God niet kon gedagvaard worden omdat beklaagde geen adres heeft. Dat meldt de BBC.
De senator van de staat Nebraska, Ernie Chambers, was het proces gestart en gaat nu misschien in beroep tegen de beslissing. Hij wilde via de rechtszaak de "dood, vernieling en terreur" stoppen die God veroorzaakt.
Rechter Marlon Polk zei in zijn vonnis dat de eiser de beklaagde moest kunnen bereiken opdat het proces zou kunnen doorgaan. "Aangezien de rechtbank vindt dat de genoemde beklaagde nooit kan gedagvaard worden, wordt deze zaak verworpen", schreef de rechter in zijn vonnis.
Eigenlijk wist ik niet welke titel ik aan volgende moest geven. De tekst ligt al een tijdje naast me ... Eigenlijk een mooi, kort en krachtig gebed. Vooral voor wie zich vandaag weet aangesproken. Maar is het nog wel van onze tijd? Is het niet eerder iets voor mijn binnenkamer? Blog je wel nog zo iets?
Maar deze "zinnen" kun je herhalen tot ze gebed worden. Te lang bij stil staan en analyseren zou doen denken aan een kinderlijk gebed, zoals bij een eerste communie.
En toch, dit gebed en gelijkaardige gebeden heb ik gevonden op heel wat Indische sites en blogs, waar men soms niets anders achterlaat dan dit! En daarom niet van priesters, maar van ingenieurs etc. Dus wel degelijk van onze tijd, maar niet langer van hier.
Lees gewoon eens rustig mee en ik ben ervan overtuigd dat we tot de kern komen van wat bidden is; een uitgesproken liefdesrelatie.
GOD IK HEB JE LIEF IK HEB JE NODIG KOM NU IN MLIJN HART.
(¯`v´¯: `*.¸.* Er verschijnen wat woorden (¯`v´¯: `*.¸.* Aan mij gericht (¯`v´¯: `*.¸.* Zomaar wat zinnen (¯`v´¯: `*.¸.* Van iemand zonder gezicht (¯`v´¯: `*.¸.* Ik kan het niet begrijpen (¯`v´¯: `*.¸.* Een mens, een vreemde voor mij (¯`v´¯: `*.¸.* Zo ver weg, zo dichtbij (¯`v´¯: `*.¸.* Het is zo wonderlijk, vreemd, apart (¯`v´¯: `*.¸.* Gedachten delen zonder (¯`v´¯: `*.¸.* in ogen te kunnen kijken (¯`v´¯: `*.¸.* Zonder bij verdriet een hand te kunnen reiken (¯`v´¯: `*.¸.* Of samen te lachen zonder elkaar te horen (¯`v´¯: `*.¸.* Ik raak aan het idee gewend (¯`v´¯: `*.¸.* Want zonder mijn pc had ik jou nooit gekend!
Heer, als mijn geest zwakker wordt en ophoudt te begrijpen, als scherpe geesten niet verder zien dan de nacht en onwetend zijn wat zij moeten doen, zend mij de heldere zekerheid van Uw bestaan en Uw zorg zodat niet alle poorten van de goedheid gesloten zijn.
jij bent onvergetelijk geworden in mijn leven jij zult altijd in mijn gedachten zijn ik zal nog van je dromen en je stem nog horen ik kan niet begrijpen dat jij weg bent, voorgoed
jij bent onvergetelijk geworden in mijn leven jij zult altijd met mij meegaan op de levensweg ik zal heimwee naar je hebben ik had je langer willen vasthouden ik had nog zoveel willen vragen
jij blijft als een litteken in mij bestaan jij blijft een teken van lievde in mijn leven aan jou zal ik me optrekken jou gedenkend zal ik groeien en krachtiger worden ik zal vol levensmoed verder gaan jij onzichtbaar bij mij
- inne serrus -
Opgedragen aan Elou die in bijzonder korte tijd twee geliefden moest afgeven en toch hoopvol gestemd bleef toen ze bericht kreeg van een nieuw leven.
Wil toch even nadenken, of moet ik zeggen: LEES A.U.B. eerst toch eens het artikel of blogje dat werd geplaatst, alvorens het gastenboek te tekenen, zeker wanneer het gaat over schrijnende tot pijnlijke toestanden in het algemeen of persoonlijke. Dan moeten we niet langer zien, zoals recent nog, hoe mensen bijvoorbeeld schrijven "het was hier aangenaam vertoeven" en nog meer van die "rotzooi" dat aansluit bij een intriest bericht. Dan maar liever geen berichten in het gastenboek dan deze wantoestanden zal ik ze maar gemakkelijkhheidshalve noemen.
Het kan daarentegen bemoedigend zijn dat via het gastenboek wél wordt mee-gedacht, mee-gedeeld, mee-geleefd bij wat achter gelaten werd op een blog.
Het is levensnoodzakelijk dat onze vrienden onze kwaliteiten aanduiden en bevestigen. Het is zeer pijnlijk te moeten ervaren: ik ben niet belangrijk, ik werd vandaag niet gemist en door niemand, ik beteken niet veel voor anderen, over mijn heengaan zal niemand wenen. Een mens moet zich aanvaard weten om het leven aan te kunnen ... ja, mijn stokpaardje.
Van de enen zegt men: ze zijn onmogelijk in de omgang, hooghartig en ontoegankelijk. De oorzaak van deze onhebbelijke houding is dikswijls "een zich pantseren" tegen eigen kwetsbaarheid. Ze stellen zich zogezegd boven de anderen om hun onmacht en minderwaaridgheidsgevoel weg te werken. Zo heb ik ook van blogmaten de pijnlijke vraag gehoord: hoe komt het toch dat niemand van me moet weten, ik die zoveel om anderen geef?!
Er zijn even veel verklaringen als er even veel verschillende mesen zijn, maar één ding hebben we wél allen gemeen: we willen bevestigd worden in wie we zijn en wat we doen.
Misschien moeten we vandaag maar eens een compliment sturen aan iemand die het verdient en er niet genoeg krijgt!
Vlamingen niet altijd vriendelijk zijn, maar stroef in de omgang. Eenmaal ze echter elkaar beter kennen, gaan ze dikswijls te gemakkelijk over naar een te vertrouwelijke sfeer, waarover ze achteraf spijt hebben.: ze hebben teveel uitgesproken. Het komt er dus op aan de juiste accenten te leggen in onze openheid tegenover elkaar.
Het is een stuk genade mensen te ontmoeten die we helemaal kunnen vertrouwen, met wie we vriendschappelijk kunnen omgaan. Het leven lijkt dan vaak een wonderlijke mengeling van lafheid en trouw. Laten we ons daardoor echter niet ontmoedigen, zijpaden kiezen of afhaken, OOK in blogland waar het door toename van de leden, en dit enkel en alleen in de categorie waar ik deel van uitmaak - heb het even nagegaan voor julie: mei2006: 261 blogs - gisteren: ver boven de 500 - mensen zich in alle bochten wringen om de eerste te zijn. Ja, waar vertrouwen groeide doorheen het bloggen merk ook ik hier dat vriendschappen kapot gemaakt worden, mensen blogland verlaten of er toch heel wat minder energie in steken ... misschien omdat we inderdaad teveel van onszelf prijs geven/gaven na enkele jaren?
Wie is de "oorzaak" ook weer van blogland? Een Vlaming of een Nederlander? Die vraag zouden we niet mogen stellen, want we willen tocht allemaal hetzelfde: SAMEN voor een betere wereld!
Een andere bedenking die ik me bij deze maak. Waar zijn jullie, mannen, op blogland te vinden?
Die septemberdag konden de Gentenaren voluit genieten van het smeuïge verhaal over weer een geslaagde diefstal bij één van hun superrijken. De dief, blijkbaar een zeer stoutmoedige jongeman, kon op de sympathie rekenen van menig krantenlezer.
Dit veranderde drastisch toen er plots ook doden vielen. Een medewerker van theater 't Gordijn was onschadelijk gemaakt. Voor hoofdinspecteur Jan Hoffer en zijn team waren er voldoende redenen om dit muziektheater voor één keer ongewild in het zoeklicht te plaatsen.
Maar de medewerkers van 't Gordijn speelden hun rol zeer goed en het was alleen dank zij de infiltratie van rechercheur Tina Van Tacq dat er schot in de zaak kwam. Letterlijk! Een tweede slachtoffer viel
Een spannende Gentse politieroman!
Te koop in alle Standaard boekhandels en FNAC te Gent.
Ja, veertien dagen terug plaatste ik mijn moeder in de bloemetjes bij haar verjaardag. Vandaag neem ik heel graag tijd voor mijn
Lieve Vader,
voor de allerliefste vader die iemand zich wensen kan. Vandaag wil ik je graag vertellen: Je bent een heel bijzonder man. Altijd een grote steun in mijn leven. Ik ben zo blij dat je er bent; dat ik altijd bij je aan mag kloppen. Dat gevoel is ongekend.
Daarom stuur ik je op je 82 -ste Verjaardag complimenten in overvloed om je te laten weten hoe trots ik op je ben!
Uit mijn hart deze speciale groet: HARTELIJK GEFELICITEERD
een appel als foto op zijn verjaardag?
Natuurlijk, zou het mijn vader niet zijn met zijn 80 kortstammige fruitbomen waarvan wij letterlijk de vruchten mogen plukken in deze, zijn periode, de oogstperiode ... maar ook dat appeltje voor de dorst dat hij moeizaam maar met liefde heeft voorzien voor mij en voor broer en zussen en al die na hem kwamen en nog komen!
Epilepsie is een aandoening die psychologisch sterk invaliderend is. De patiënt moet leven met het idee dat hij op ieder ogenblik zijn bewustzijn kan verliezen of gedragsstoornissen kan vertonen. Dat maakt hem onzeker en soms zelfs emotioneel labiel. Omwille van de mogelijke aanvallen worden onvoldoende gecontroleerde patiënten bovendien uitgesloten voor een aantal "gevaarlijke" jobs en mogen ze evenmin een wagen besturen. Epilepsiepatiënten worden beschouwd als gehandicapten. De ziekte tast de eigenwaarde aan.
Bovendien worden deze patiënten nog steeds met een scheef oog bekeken door hun omgeving.
Tot op heden worden ze vaak niet voor vol aanzien of boezemen ze hun omgeving angst in.
Ik vond dat deze ziekte die voor de meesten "levenslang" krijgt in al zijn gevolgen best even in de aandacht mocht komen want blijkt nog altijd een groot taboe te zijn. Dit heb ik eerder ooit gedaan rond adhd bij ouderen. Mogen we op een beetje meer begrip rekenen voor deze groep van mensen. Een mens hoeft niet op straat te vallen maar kan wel een zware epilepsiepatiënt zijn, waarbij zijn ziekte soms terug toeneemt eens hij ouder wordt ondanks medicatie.
Eerst een mededeling vooraf, maar zijn ook jullie getroffen door het feit niets meer te kunnen posten op uw blog net als ik en dit sedert gisteren, zaterdagmiddag? Blijkbaar heeft dit weer eens te maken met de site van SeniorenNet zelf die een valse melding geeft van een Trojanvirus, en dit enkel en alleen op SN. Blijkbaar is het deze keer wel degelijk vroeg opgelost, warvoor dank. Vandaar ook dat wellicht velen me niet konden bereiken of me nog durfden aanklikken zoals een tijd terug - waar toen merderen het slachtoffer waren - maar wat voor een luxeprobleem vergeleken met wat ik hieronder achterlaat.
Geen kind dat speelt, geen kind dat lacht, geen kind dat huilt. Allen hangen ze stilletjes tegen hun moeder aan en staren ze met veel te grote ogen uitdrukkingsloos voor zich uit.
Moeders wachten op een nieuw rantsoen dat niet meer voorradig is. Ze verdelen het dan maar onder hun andere kinderen en offeren zo hun jongste op om de anderen te redden.
U zijt in Lourdes verschenen aan Bernadette, dat kleine arme meisje. Zie hoeveel mensen met vertrouwen tot U komen met hun pijn en hun verdriet, met hun nood en hun verlangen, met hun hoop en hun vertrouwen en met een groot dankbaar hart. Luister naar hen en verhoor hen, door Jezus Christus, Uw Zoon en onze Heer.
Ja, Maria mogen wij elke dag en uur eren, het ganse jaar door. De meimaand is daarvoor een sterke tijd, maar de advent en Kestmis zijn dat eveneens, want ook daar staat Maria centraal. Hoogdagen ook zoals vijftien augustus en tijdens de vele bedevaarten ver of dichtbij; daar ontmoeten wij onze Moeder keer op keer. Maar ook deze oktobermaand sinds mensenheugenis toegedicht als de rozenkransmaand.
Misschien zijn wij soms teveel een volk van klagers en vragers. Laat ons deze maand dankbare mensen zijn om Wie Maria voor de mensheid, voor u en mij is en zal blijven, een Goede Moeder!
Wanneer zal er overal eens vrede komen? Wanneer zullen de wapens worden neergelegd? Wanneer zal er een einde komen aan al het gevecht? Zullen de mensen ooit aan het geweld ontkomen?
Vrede op aarde, in mensen een welbehagen Zingen we graag met de kerstdagen in de kerk Maar het is hier en daar nog steeds een strijdperk Hoelang moeten de mensen het nog verdragen?
In Irak en ook elders is het nog altijd raak En wordt er steeds heel veel leed geleden Terwijl er aldoor om vrede wordt gebeden Het lijkt een uitzichtloze en verdrietige zaak.
Toch blijven we bidden om wereldvrede, Heer Voor al die gebieden, waar nog altijd oorlog is Waar mensen verkeren in angst en droefenis O God, geef vrede, wil ons vrede geven, Heer.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
