Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Mijn bloggen wordt meestal geïsnpîreerd door wat om me heen gebeurt. Soms blijven bepaalde indrukken langer hangen zoals toen ik een tijd terug aan de zijde mocht staan van een kankerpatiënt. Hij heeft het niet met zo vele woorden gezegd, maar duidelijk gemaaakt met deze woorden die ik terug vond via een gedicht.
Nadat de zieke man, zowat vier jaren door, door iedereen was verwend geweest, door iedereen zacht behandeld en zacht was aangesproken, en gewassen en in bed gelegd, gekrabd, in bed gelegd, geraden, gestreeld, gelakseerd, in bed gelegd, en iedereens zachte wil, vier jaren, tot eigen heil had ondergaan daar sloot hij opééns zijn kasten, laden, ramen, deuren; en op de buitenkant van iedere deur plakte hij een papier, waarop hij had geschreven: Iedereen kan verrekken. Ik ook.
Dat de dode zich onmogelijk iets kan herinneren vinden we volstrekt normaal, maar dat de levende, de achterblijver,zich geconfronteerdvoelt met het vervagen van elke gedachtenis van de overledene, voelt aan als verraad. De dood was dan wel de laatste rustplaats, maar waar moeten de nabestaanden heen? De dood bestaat voor de overlevenden, voor degenenen die er beelden bij maken en weer vergeten.
... dan maar het Damiaanbierke geproefd tijdens de break over Kamiano .. foto genomen in de lokalen van Eigentijdse Jeugd waarvan de naam ondertussen omgedoopt is tot Don Bosco Experience.
Natan Mertens lijkt het goed voor elkaar te hebben. Hij is een succesvol zakenman, heeft een mooie vrouw - Hannah - en een dochter die Amélie heet. Hij woont in een prachtig gerenoveerd pand. Wat wil je nog meer? Natan komt op een nacht in aanraking met een junk die hem aanklampt en een mes trekt. Natan verweert zich, de junk valt. Dit incident zal het luxueuze en uitgestippelde leven van Natan een dramatische wending geven.
toen ik een tijd terug mantelzorger mocht zijn bij en voor een paliatief persoon, ook al lwam de kritiek dat je daar beter niet mee begint!
de dankbaarheid van de betrokkene was dus te groter, zelf al was het voor mij soms psychologisch lastig, zeker toen de vraag gesteld werd hoe het moet voelen alleen te sterven.
'Dag Martin, diepe dank voor je attente aanwezigheid, je zorg voor Miel en je delen in ons gemeenschapsleven en gebed.'
'Je ondervond dat mantelzorger zijn soms wel eens psychologisch kan doorwegen'.
Je deed het prima. Groeten en vast tot nog eens'.
Niet het dankjewel wil ik hier achterlaten, maar vooral de nadruk op wat je in vetjes hierboven kan lezen. Het kruipt inderdaaad in je huid, net als tolen ik de zorg opnam in augustus, maar dan voorde jonge man die de weg kwijt was.
Vandaag kan ik met blijdschap zeggen dat hij het traject heeft doorlopen en zelfs blij is met een bewuste keuze verder begeleid te worden.
Om maar aan te geven, als je nu voor een oud of ziek iemand wil zorgen, dan ga jer ervoor met hart en ziel, en niet voor even; kom je hindernissen tegen, zit je met gemengde gevoelens, maar uiteindelijk met een wederzijdse dankbaarheid.
Latst mocht ik gisteren nog beleven toen ik nog eens mijn zieke 'vriend' ging bezoeken.
In de steek gelaten worden door een vriend, komt harder aan dan er een vriend bij winnen. Op ons werk besteden we meer aandacht aan negatieve commentaren dan aan een waarderend schouderklopje.
Het is goed openhartig naar anderen te zijn, maar met eerlijkheid moet je voorzichtig zijn, en als het mogelijk is moet je respectvolle en aardige woorden gebruiken.
Of voor de lol en zonder reden een ander slaan en schoppen ....
Helaas ooit zelfde meegemaakt nabij het station te Roeselare. Een man kwam op me af met de vraag of ik soms uit Ledegem was, maar voor ik het wist en goed besefte werd ik in de lucht getild en waren plots vanuit het niets zeker tien gasten die me ruggelings van ene kant van straat tot andere sleurden terwijl ze me schopten. Liggend zag ik verschillende paar ogen op me gericht; en weer vanuit het niets kwam een taxi aan waavan de deuren werden geopend. Ze wilden me blijkbaar kwijt nadat ze bloed hadden gezien. Maar naar waar en wat waren ze met me van plan? Op dat moment was ik nog helder genoeg van geest om te kunnen vluchten. Eens thuis zat ik onder het bloed. De dag nadien kon ik amper nog stappen, en kroop ik op mijn achterste zo de trap af. Weken ziekteverlof volgden. De politie dacht na mijn besschrijving de dader te kennen, wist me zelffs te vertellen waar hij woonde a.u.b., maar toch hebben ze er niets mee gedaan. Ik moest zelfs derden inschakelen na het gebeurde om naar de politie tee gaan, want 'daarvoor komen we niet met onze wagen op straat' Lang heeft het geduurd alvorens ik nog in de wijde omgeving van de plaaats delict buiten te komen; ik keek al van ver waar ik soms kon uitwijken of in een winkelpand vluchten!
Hier een foto van de jarige persoon-75 jaar geworden- die ik mocht bijstaan gedurende een week lang als mantelzorger met naast hem de gemeenschapsverantwoordelijke Jos Grégoire, waarvan je een paar boeken kan vinden onder de titels: 'Hoorbellen' en 'Oorschelpen'.
Je staat op kijkt naar buiten en je lacht naar de zon. Je gaat slapen en de maan flirt je de nacht in. Daartussen kan een dag vol zijn met wendingen die tussen lach en flirt puur liefde zijn...
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
