Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Nog steeds sta ik versteld hoe mensen, reeds lang na de kaaarsenprocessie, of terugkerend van een terras 's avondsl laat, terug te vinden zijn vlak voor de grot. De ene geknield op de stenen vloer, een ander zittend op een bankje, allemaal de ogen gericht op het ene beeld van MARIA, daar in de grot.
Ik herinner me nog steeds die jong gast die zo hard als hij kon naar de grot toeliep om ze langdurig aan te raken. Daar zijn geen woorden voor; een zwijgend gebaar dat zo veel kan uitdrukken als hoop en wanhoop, dankbaarheid of troost ... Hier is de commerce ver weg, zijn de biertjes al lang vegeten. Hier zie je en voel je waarom mensen naar hier komen.
Op deze feestdag van de Vlaamse gemeenschap, vertrek ik richting Sint-Gillis-Waas om me er aan te sluiten bij de bedevaart van het Bisdom Gent, die morgen een aanvang neemt. Daarvoor nemen we de TGV naar Lourdes. Voor mij is het een deel terugkeren naar mijn stad, maar omwille van het groepsgebeuren en het feit dat mijn vriend-priester er ook enige leiding heeft, vond ik de beste keuze. We hoeven wel een busreis af te legggen tot in Tourcoing... Misschien een laaste reis samen naar Lourdes, of misschien voor mij de laatste keer dat ik nog in Lourdes geraak, maar zeg nooit nooit.
Ik was er in 1980 en 1981 als brancardier, toen ook met een ziekenbedevaart met het bisdom Gent. Men nam het achteraf op het werk ergens kwalijk dat ik niet met het bisdom Brugge was meeegereisd om er te helpen, zeker omdat vele personeelsleden van het ziekenhuis waar ik toen werkte, ook meereisden als verpleegkundige. Dus het jaar nadien met hen afgereisd naar Lourdes. Maar daar waar je te Gent dag en nacht bezig waart met en temidden de zieken, was dit met laatse bedevaart eerder vrijblijvend. Je kan je bij manier van spreken beperken tot he brengen van een zieke naar de grot. In beide voorgaande bedevaarten had je nog nauwelijks tijd voor ontspanning, of je moest vluchten uit de ziekenboeg, maar de dankbaarheid was des te groter. Ik houd trouwens nog steeds contact met zieken van toen. Brancardier zijn is trouwens geen spelletje maar vraagt veel van je, zowel, fysiek, mentaal als emotioneel. De mooiste momenten waren dan ook deze op de trein waar je zowel jonge mensen als bedlegerige invaliden een warm hart mag toedragen.
Ik ben er ooit nog eens op bedevaart geweest in Februari, wat het een eigen cachet heeft, maar sindsdien nooit meer. Dit jaar van de Barmhartigheid, de uitnodiging door mijn vriend, de gezondheidstoestand van mijn ouders en nog zo veel meer hebben me tot deze bewuste keuze gebracht, Maria ter ere.
De top 7 karaktertrekken van zeer empathische mensen.
1 Zeer empathische mensen zijn hooggevoelig Empathische mensen zijn open, vrijgevig en goede luisteraars. Door dik en dun zullen deze mensen je blijven steunen. Maar ze voelen zich ook snel gekwetst. Daarnaast horen ze vaak dat ze te gevoelig zijn en dat ze harder moeten worden.
2 Zeer empathische mensen absorberen andermans emoties Ze zijn heel gevoelig voor de stemmingen van andere mensen (goed en slecht). Ze voelen alles aan, soms zelfs tot in het extreme want het kan enorm vermoeiend zijn. Maar wanneer ze in een liefdevolle en rustige omgeving zijn dan bloeien ze op.
3 Veel zeer empathische mensen zijn introvert Ze voelen zich snel overweldigd in een grote massa mensen. Ze prefereren vaak één op één contact of kleine groepjes mensen. Zelfs zeer empathische mensen die extravert zijn hebben tijd nodig om in alle rust weer op te kunnen te laden nadat ze zijn omgeven door andere mensen.
4 Zeer empathische mensen hebben een goed ontwikkelde intuïtie Empathische mensen ervaren de wereld doormiddel van hun intuïtie. Wanneer ze beslissingen moeten nemen dan luisteren ze naar hun gevoel. Dit helpt ze om positieve mensen te ontmoeten en om weg te blijven van energiezuigers.
5 Zeer empathische mensen hebben tijd voor zichzelf nodig Omdat ze enorme gevoel-sponzen zijn hebben empathische mensen tijd nodig om op te laden nadat ze met andere mensen zijn geweest. Ze vinden het heerlijk om op te laden in de natuur, door bijvoorbeeld een stuk te wandelen, fietsen of rennen.
6 Empathische mensen kunnen overweldigd raken in liefdesrelaties Een relatie hebben kan lastig zijn voor iemand die zo empathisch is. Omdat ze zo goed doorhebben wat de ander nodig heeft kan het zijn dat ze zichzelf hierdoor wegcijferen en hun eigen identiteit verliezen.
7 Zeer empathische mensen hebben een groot hart maar geven soms te veel Ze willen graag anderen helpen, de pijn voor anderen verlichten. De voelen de pijn van een verdrietig kind, een dakloze, een vriend die het moeilijk heeft. Natuurlijk vindt iedereen het lastig om andere mensen in pijn te zien, maar zeer empathische mensen gaan een stap verder. Ze nemen de pijn van anderen mee naar huis en blijven erover piekeren.
Probeer daarom je grenzen goed te bewaken. Blijf in contact staan met je gevoel, door bijvoorbeeld yoga of meditatie, en blijf aanvoelen wat voor jou belangrijk is. Als je empathische bent dan heb je speciale behoeftes, geef toe aan deze behoeftes en zorg voor jezelf.
In ontmoeting met mensen hoor ik nogal eens de opmerking: Ik ben moe… ik ben kapot… En wat mij daarbij opvalt is, dat die opmerking vaak door jonge mensen wordt gemaakt… zelfs door kinderen. Zonder het zelf te beseffen, zitten wij in een achtbaan van activiteiten, er moet zoveel, mensen hollen van het ene naar het andere, kinderen hebben al een agenda… en dan elk moment bezig met de sociale media… nauwelijks rust, te weinig ‘niets doen’, en als er al vrije tijd is of vakantie, dan wordt ook die tijd met moeten volgepropt. Dat vele moeten, dat jagen en jachten geeft stress en doet voorbijgaan, aan wat er werkelijk om je heen is. Steeds doelgericht op je doel af en dan loop je voorbij aan wat heel boeiend en verrijkend kan zijn… stil staan is toelaten wat er om je heen is, is ontmoeten en ondergaan wie je tegemoet treedt… echter er is weinig tijd om stil te staan en dat maakt leeg en arm.
Het zijn de woorden van mijn vader toen ik mijn ouders, in het bijzonder mijn vader, goede dag zegde toen ik alweer eens met de ogen gericht op aarde en gras, vier uur had doorgebracht in zijn moestuin. Dit voor de tweede dag op rij.
Het is dan ook weer eens de enige reden dat ik niet op jullie gastenboek kon reageren, laat staan dat ik jullie bijdragen heb gelezen of gezien.
Het was wel zomers heerlijk zo te mogen wroeten in de aarde en te vechten tegen het onkruid dat na lange hevige regens zijn gelijke niet kent. Probeer zo maar eens het gras af te rijden...
Hoe dan ook morgen een nieuiwe dag. Ik probeer julle zo gauw mogelijk van antwoord te dienen, maar alvast dank voor jullie aandacht, hopend dat elk van jullie ook kon genieten van deze zonnedag!
Nabeel Qureshi, afkomstig uit Pakistan, vertelt in een lijvig levensverhaal zijn bekering tot het christendom.
Nabeel groeide op in een islamitisch gezin en kent de Koran uit het hoofd. Aan de universiteit sloeg de twijfel toe toen hij in aanraking kwam met het evangelie van Jezus.
Dromen, vrienden en veel studie overtuigden hem meer en meer van de historiciteit van Jezus.
Dit boek getuigt over de innerlijke strijd van een moslim die zoekt naar de waarheid en in conflict komt met zijn familie.
Nabeel Qureshi, Ik zocht Allah en vond Jezus. Uitgeverij Kok, 2016, ISBN 9789043526845, 400 pagina’s, 22,99 euro.
Isola degli Arcangeli, vlak bij Venetië, is een pretentieus eigendom van de familie Arcangelo. Ze bewonen er een enorm vervallen kristallen palazzo en maken glas in een enorme, ouderwetse oven. In een zwoele augustusnacht breekt een felle brand uit in de glasblazerij, waarbij het echtpaar Arcangelo om het leven komt. In eerste instantie lijkt het een tragisch bedrijfsongeval, maar al snel zijn er redenen om aan te nemen dat het hier om een misdrijf gaat.
Vierde thriller in de reeks rond de Romeinse rechercheurs Costa, Peroni en Falcone.
Costa en Peroni zijn tijdelijk naar Venetie gedetacheerd als straf voor interne onregelmatigheden. Net als hun vriendinnen in Venetie zijn aangekomen voor een gezamenlijke vakantie krijgen ze, samen met Falcone, een spoedopdracht. Ze moeten de dood onderzoeken van het echtpaar Arcangelo in hun glasblazerij op het Isola degli Arcangeli, het prive-eilandje van de wat excentrieke familie Arcangelo. Er staan grote belangen voor Venetie op het spel: een rijke Engelse zakenman wil het eilandje kopen om er een museum te vestigen. De zaak lijkt simpel: Uriel Arcangelo zou zijn vrouw vermoord hebben en daarna zelfmoord hebben gepleegd. Maar het Romeinse drietal ontdekt al gauw dat er meer aan de hand is. Het vervallen kristallen palazzo van de familie Arcangelo herbergt allerlei familiegeheimen en schandalen. En ook de rijke Engelse zakenman lijkt verdacht.
Goed en met kennis van zaken geschreven, spannend, mooi opgebouwd misdaadverhaal. Het sfeervolle Venetie speelt een belangrijke rol. Afzonderlijk leesbaar maar extra leuk met kennis van de voorafgaande delen want ook het priveleven van de rechercheurs krijgt weer ruim aandacht.
HET BESTE BOEK DAT IK TOT NU TOE HEB GELEZEN!!! EEN WARE AANRADER IN DEZE ZOMER!
Ik was gisteren bij vader om de rest van de erwtjes te plukken - zeer vroeg dus dit jaar -, de struiken uit te trekken en de grond klaar te maken voor volgende activiteit, maar vader was vorige dagen echt ziek, kon amper op zijn benen staan. Er was zelfs sprake hem kort te laten opnemen via spoed, maar ik heb hem nooit zo gelukkig gezien toen de vrouwelijke huisartsin de namiddag hem vertelde dat het echt niet hoefde; dat hij zich gewoon van alles veel minder moet aantrekken, want precies dat werkt dan op de zenuwen en dat maakt hem ziek. Als hij maar gewoon zijn medicatie neemt en zich daar geen zorgen over maakt, dan gaat o.a.de stoelgang ook een stuk beter....
Zijn antwoord: ik ben nu eens altijd perfctionist geweest! En dan deed hij gewoon verder, me helpen met opruimen ... maar wel met een smile van hier tot ginder als een ondeugend kind : "ik moet niet naar spoed".
Niet meteen een van de krachtigste woorden in onze woordenschat. Vaak moeilijk over de lippen te krijgen. Tal van papiertjes sneuvelen vooraleer de juiste formulering erop staat. Bovendien is het echt nooit te laat om sorry te zeggen. De manier waarop is evenmin van tel. Het woordelijk zeggen, met een bloemmetje of een knuffel. Lang in een brief of kort op een velletje papier. In een ruzie en daarna een gemeende sorry krijgen, schuilt de kracht van een goede relatie. Sorry zeggen moet je niet altijd zien als het toegeven van schuld of aansprakelijkheid. Sociaal is het een teken van medemenselijkheid en ook nederigheid. Eerst een excuus en dan een ijverige poging het probleem op te lossen is een normale, beleefde omgangsvorm.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
