Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Inderdaad, ik had zowel problemen met Internet en dat lijkt nu te liggen aan de werken in de straat waaardoor men af en toe zowel Proximus als Telenet test. Daarnaast zijn er ook de familiale omstandigheden. En nu op naar het verjaardagsfeest van moeder. Dus wees niet boos of jaloers dat je me gisteren noch vandaag weinig tot niet zag opduiken hoe graag ook. Prettige zondag verder!
Je hebt een vriend die Parkinson heeft en nog relatief jong is. Je hebt een buurman die verpleegkundige is, die daarnaast nog vrijwilliger is in een rescue-team.... En dan gebeurt dit:
Mijn vriend, die een attest heeft zodat hij zelfstandig een wagen mag besturen en die dat dan ook zeer goed doet, komt bij me langs. Maar na zekere tijd verstijft hij volledig. Normaal gaat dat over binnen de twintig minuten. Deze keer echter niet en hij vreest dat het nog lang zal aanhouden. Maar hij moet wel thuis geraken. Ik denk meteen aan mijn buurman, en ook hij noemt op zelfde moment de naam van de buurman. Ik ga dus aanbellen met de vriendelijke vraag of hij mijn vriend naar huis kan brengen, eventueel met de wagen van de vriend. Ik zie twijfels in zijn ogen. Hij vraagt waar hij woont, en als hij hoort dat het binnen de stad is, lijkt hij toe te happen. Hij zegt zich klaar te maken, kijkt nog even naar buiten en vraagt dan of hij niet met zijn eigen wagen mag rijden. Voor ons geen probleem. Dus ik terug naar mijn woning tot ik hoor dat hij me naroept met volgende: Ik zal het niet doen, want zopas nog maar drie gin-tonic gedronken, en hij slaat de deur toe. ...Ik zou ook niet toelaten dat iemand die gerdronken heeft acher het stuur kruipt, maar dit was duidelijk een goedkope uitvlucht. Hij zou het meteen gezegd hebben ...
Ik weet nu dat ik nooit meer op mijn buurman moet rekenen! En die vriend, is op eigen krachten naar huis gereden van zodra het hem een beetje beter ging. Ik zat natuurlijk met de schrik. Maar eind goed, al goed, al kan dat niet van de buurman gezegd worden.
Het is nu al jaren geleden dat mijn oudste neef Filip een vaas had gebroken. Scherven en tranen, alleen nog verdriet.
Ik raapte de scherven op, tilde hem op de arm en plukte bloemen in de tuin, een prachtig boeket in een mengeling van kleuren, zijn kleine armen vol op enkele bloemen blonk een kindertraan.
En ik zei: 'Kindje huil niet meer, de vaas diende alleen maar om bloemen in te zetten. Maar nu draag jij de bloemen en ik draag jou! Kom, we spelen 'vaas', jij en ik. Zing je iets? Gelukkig kind!
Als je groot bent zal ik je vragen: 'Wie is God?' En je zult antwoorden: 'Iemand die scherven opraapt als ik iets gebroken heb, iemand die met mij bloemen plukt, die mij draagt, die mij vraagt: Zing je iets?"
KINDJE, HUIL NIET .... WELLICHT VAAK GEZEGD DOOR MIJN MOEDER DIE PRECIES VANDAAG 87 KAARSJES MAG UITBLAZEN. PROFICIAT EN DANK U, MAMA!
De Serenity Prayer is een gedeelte uit een gebed van Reinhold Niebuhr, Amerikaanse theoloog. Hij schreef het in 1943 en het oorspronkelijke gebed is een stuk uitgebreider. Wij kennen vooral de vier eerste regels.
Het gebed van Reinhold Niebuhr is een gebed om kalmte.
God, schenk me de kalmte om te aanvaarden
wat ik niet kan veranderen.
De moed om te veranderen wat ik kan veranderen.
En de wijsheid om het verschil te zien.
Te leven van dag tot dag,
van moment tot moment.
Om moeilijke tijden te aanvaarden
als een weg naar vrede.
Om de zondige wereld te nemen zoals die is.
Niet zoals ik wil dat die is.
Erop vertrouwen dat U alle dingen goedmaakt
als ik me aan uw wil overgeef.
Om in dit leven gelukkig genoeg te zijn
en met U uiterst gelukkig te zijn in de eeuwigheid.
In de klas houdt een leraar een briefje van 10 euro biljet in de lucht en vraagt: " wie wil hem hebben?" Natuurlijk heffen alle leerlingen hun hand. Dan kreukt hij het briefje en vraagt: " wil je het nog steeds?" Weer heffen alle leerlingen hun handen. De leraar gooit het briefje op de grond en begint er op te stampen en vraagt: " wil je hem nu nog steeds?" En weer heffen alle leerlingen hun handen. Dan zegt de leraar: " jullie hebben vandaag een belangrijke les geleerd! Het maakt niet uit wat ik met deze 10 euro doe, en toch wil je hem hebben, weetje waarom? Dat komt omdat zijn waarde altijd het zelfde blijft, wat je er ook mee doet hij is en blijft altijd 10 euro waard! En zal zijn waarden nooit verliezen!
Je zult in je leven meerdere malen wanhopig zijn en van sommige mensen weggeduwd worden, genaaid of zelfs gehaat worden. en je zult het gevoel hebben dat je niets meer waard bent maar wees er wel van bewust dat het niet uit maakt welke kwellingen je ervaren moet in het leven, hoeveel mensen je ook wegduwen! Hou de eer aan je zelf en hou van de mensen die je liefhebben, alleen zo word je nooit minder waard! En alleen zo zal je nooit je waarden verliezen! Ook als je geen rijkdom bezit, en niets meer hebt, verlies nooit je eigen waarden!!
Over de tafel gebogen schreef de jonge kerel zijn voornemens op. Moeder was aan de strijk bezig. Hij schreef … Als ik iemand zie die dreigt te verdrinken, dan spring ik dadelijk het water in om hem te redden. Als een huis in brand schiet, dan snel ik binnen om de kinderen te redden. Als er een aardbeving ontstaat, dan zal ik niet bang zijn me in de gevaarlijke zones te begeven om hulp te bieden. Ik wil me inzetten om alle armen over heel de wereld te helpen. Zei moeder ineens: "Zeg jongen, wil je eens brood halen voor deze avond?" Antwoordde hij: "Maar zie je niet dat het regent, ma?!"
Waar liefde mij met een ander mens verbindt, zullen we elkaar altijd weer terugzien. Zowel in het leven na de dood, als in een volgend leven. Want liefde is de kracht die ons steeds weer bij elkaar brengt.
Het kruis is soms veel te waar om mooi te zijn, een leven krijgt geen kans, je loopt met vragen. Je voelt een oude bekende pijn, het is nog dichterbij dan bij jezelf, dat kun je niet verdragen.
Het kruis is soms veel te mooi om waar te zijn. Een leven dicht bij God; het kruis is zo dubbel zo absurd en zo gemeen. Maar ook de plek voor jouw verdriet.
Het water dat langs zijn lichaam gleed was aangenaam en koel. Hėėrlijk, de dag was druk en heet geweest, en ook nu in de avond was het nog zwoel. Hij vroeg met zachte stem of hij zijn haren mocht wassen …
Hij probeerde niet om zijn lijf te bedekken; zonder schroom bewonderde hij zijn naakt- zijn…en dat hij naar hem keek vond hij fijn.
Wat een heerlijke manier om de dag mee af te sluiten…Hij liet zich door hem verwennen.
Slapen we buiten vroeg hij zacht, en hij lachte hardop en kuste zijn natte mond.
Bovenstaande titel en gezegde zal ik dus wel moeten beamen. Het is een medeblogger die me deed denken aan hoe inderdaad mijn vader, die in oktober negentig jaar wordt, maar misschiien deze gezegende leeftijd bereikt door het eten van zijn dagelijkse portie appelen. Ja, in het meervoud.
In het verleden was er niets anders dan hoogstammige fruitbomen, maar hoe meer hij zich toelegde op zijn tuin, en in het bijzonder op zijn fruiit, besefte hij dat laagstammen wel heel aantrekkelijk waren. Je had geen ladder meer nodg om de vruchten te plukken, dus ook minder verlies. En van één paar laagstammen werden het algauw tachtig boompjes, zowel appels als peren.
De oogst was jaar op jaar zo groot, dat we voor een winter verder konden, dat wij als zijn kinderen, zelfs met bakken appels elk naar zijn huis ging, al dan niet om te eten of er appelmoes van te maken.
Ja, tot op vandaag probeert hij er nog het beste van te maken, maar moet met lede ogen aanzien dat het niet meer was zoals toen. De boompjes worden oud, net als vader, maar het is vooral zijn ziek-zijn het voorbije jaar dat er toe bijgedragen heeft, dat hij minder aandacht kan besteden aan de appelen en peren. Er staat zelfs een appelboom die een speciale betekenis kreeg, want wijlen mijn broer gaf hem voor vaders verjaardag, een nieuwe soort, als geschenk, het laatste kado voor zijn pa alvorens ons onverwacht te velaten. Zo leeft mijn broer verder, zelfs in de appelboom.
Twee jonge mannen vinden de dood op het asfalt. Een werd aangereden door een auto. De ander is getroffen door kogels uit het pistool van motoragent Felix Wintein. Op het nippertje wordt de zwaargewonde Felix gered door spoedarts Frank Zwarts, die eigenlijk op weg was naar een echtpaar in nood. Vrijdag de veertiende is een gitzwarte dag, met veel slachtoffers die elkaars leven onbewust hebben beïnvloed. Nauwgezet reconstrueert dit boek wat zich voor, tijdens en na de noodlottige feiten heeft afgespeeld. Of hoe mensen worden verleid tot geweld, vluchten voor hun straf en omgaan met verlies.
In deze op zichzelf staande thriller lopen verschillende verhaallijnen gesitueerd rond een bankoverval, ontvoering van een kind, een schietpartij en een aanrijding met dodelijk gevolg in een niet nader genoemde Vlaamse stad kriskras in tijd door elkaar. De situaties, relaties en achtergronden van alle betrokkenen - daders, slachtoffers en politiemensen - worden vanuit verschillende perspectieven geschetst, zowel op de noodlottige dag als later.
Prettige stijl met veel dialoog, korte zinnen, in één adem uitegelezen!
In 1956 sloegen één miljoen Hongaren op de vlucht. Eén miljoen! Het was voor Europa volstrekt vanzelfsprekend dat ze zouden worden opgevangen. Zelfs Wilhelmina maakte plek voor een gezin. Gewoon, bij haar op paleis het Loo.
Maar vandaag?
“Het zijn economische vluchtelingen” roept de een. Alsof “ze” daardoor ineens niet meer op de vlucht zijn. Alsof “ze” ineens geen hulp meer nodig hebben. Zelfs al zou het zo zijn, dat ze met verkeerde beelden op weg zouden zijn gegaan. Als ik door eigen schuld de weg ben kwijt geraakt, hoop ik ook dat iemand mij zal helpen. Ik geloof niet zo in het “economische vluchteling” scenario. Het zijn mensen die het vertrouwen in hun land volstrekt hebben verloren. Ze verwachten het niet meer; dat ze daar een toekomst zouden hebben. Ze trekken weg. Op de vlucht voor IS. Op de vlucht voor geweld. En ja, dat ook, op de vlucht voor uitzichtloosheid.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
