Mensen, dit is een waar gebeurd verhaal. Verleden week vrijdag reed ik met een jonge man van vijfenveertig jaar die lijdt aan de ziekte van Parkinson naar een ziekenhuis te Brussel om zijn hart te laten controleren. Alles verliep vlot en hij was gerust gesteld toen hij de resultaten te horen kreeg. Nu we dan toch te Brussel waren voegden we het aangename toe aan het nuttige, en zo trakteerden we ons op een betere koffie in een nog veel betere caferia.
Je moet weten dat de man in kwestie om de haverklap een pilletje moet innemen, anders verkrampt hij volledig. Het potje staat dan ook altijd in zijn buurt. Na die chique koffie lieten we ons verwennen in een sfeercafé bij een lekker bruintje. Ongezien hoe leeg Brusel was!
Bij het terugrijden naar huis vraag ik Alex, een fictieve naam die ik even gebruik, of hij nog medicatie genoeg bij zich heeft. Hij antwoord bevestigend maar begint ovral in de wagen te zoeken waar zijn pillen normaal liggen. Hij begint later in de zakken van zijn jas te tasten, maar niets te vinden. Bij de eerste halte op de snelweg gaan wij aan de kant, keren alles onderste boven, maar beseffen al gauw dat hij dat potje moet hebben laten staan op één of ander tafeltje.
Hij is gelukkig zo alert te denken aan een apotheek van wacht. Want ook thuis ligt er niets meer en hij kan de nacht niet doorkomen zonder medicatie. Hij had nl. alle medicatie meegenomen gezien de lange tocht. Ja, hij rijdt ondanks alles zelf met de wagen, en zeer goed ook!
Dus tijdens de rit naar huis probeer ik mijn buren te bellen en hen te vragen uit te zoeken naar het telefoonnummer van de apotheek van wacht. Ik krijg algauw antwoord en Alex beltde apotheker op met de vraag de gewenste medicatie klaar te zetten. Oef, probleem opgelost...
Dacht je maar, want niet ver van de apotheek erkrampt Alex. Hij geeft me het nodige geld, en ik stap de apotheek binnen. De medicatie ligt klaar, maar de apotheker wil het identitetsbewijs van Alex. Ik dus terug naar de wagen, ook om geld de halen, want de apotheker wil het volledige bedrag, daar waar Alex normaal een verminderd tarief moet betalen. Ik overhandig de apotheker de identiteitskaart en de gevragde 55 euro. Maar de apotheker zegt dat hij nog 90 cent te kort komt. Ik schiet vlug in mijn zakken waar ik nog 30 eurocent vind, maar dat is niet voldoende voor die apotheker.
Wanneer ik mijn hoofd laat zien, strompelt Alex naar binnen en betaalt met zijn bankkaart. Hij valt bijna ter plaatse neer... Maar de apotheker is tevreden en geeft hem de medicatie, niet alvorens hij hem dringend heeft gevraagd een voorschrift na te brengen...
KAN JE ALS APOTHEKER EEN MENS LATEN LIGGEN OMWILLE VAN 60 EUROCENT???!!!!
|