Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Waarom gaf Maarten niet zijn hele mantel? Wat is dat voor een gift, een halve mantel? Een mantel was een rijk bezit, waar je een half leven mee deed. Kleding werd eindeloos versteld en als je nagaat dat de soldaten hun hele uitrusting inclusief paard zelf van hun soldij moesten betalen, geen vetpot, dan kun je wel nagaan dat die mantel een zeer kostbaar bezit was, die ook nog eens als deken diende.
Maar er schuilt nog een diepere betekenis in het schenken van de halve mantel. Dit feest gaat over delen. Maarten was een verstandig man, hij deelde de mantel, hij hield ook nog wat voor zichzelf. Als bedelaar krijg je een halve mantel, die van buitenaf naar je toe kan komen, de andere helft zul je zelf door eigen innerlijke activiteit moeten laten ontstaan.
Een ander kan jou niet geheel omhullen, je zult er zelf ook aan moeten bijdragen. Dat geldt zelfs voor een baby. Anderszijds moet de schenker niet onverstandig zijn. Het is goed te delen, maar niet zo, dat je zelf bevriest.
Roofbouw op jezelf plegen door je helemaal weg te schenken maakt je uiteindelijk tot een bedelaar. De omhulling die wij iemand schenken moet niet verstikkend zijn, maar de ander in zijn waarde laten en hem/haar innerlijke kracht geven om door te gaan en uiteindelijk zelf weer het heft in handen te nemen.
Na deze dagen van rouw kunnen we niet genoeg benadrukken dat oprecht geluk van vele kleine dingen afhangt, misschien nog het meest van jouw eigen ingesteldheid! Een GELUK-kige dag gewenst!
Vandaag elf november. Wereldwijd herdenken wij honderd jaar grote oorlog. Voor velen onder ons is dit een feestdag, een vrije dag. Een dag om dankbaar te herdenken wat zo vele jonge wensen voor ons deden om ons voorgoed een vrij leven te geven...
Vandaag gaat mijn aandacht evenzeer uit naar het feest van Sint-Maarten, Martinus van Tours. Aan hem dank ik mijn naam. Een naamfeest wordt in onze streken niet gevierd, maar toen ik ooit in deze periode in India verbleef, werd ik overhangen met bloemen, werd een bijzondere maaltijd klaargemaakt, werd ik naar een dorpje gereden om de H. Mis bij te wonen. Ja, naamfeesten zijn daar belangrijker dan verjaardagen, en misschien terecht.
Ik kreeg op mijn naamfeest meer kaartjes toegestuurd dan op mijn verjaardag. Hou je dus niet in, en vraag om mijn adres...
Sint-Maaren is voor mij ook en stuk werkelijkheid geworden, in die zin dat ik mijn mantel graag deel, letterlijk en figuurlijk met deze die het fysisch of psychisch even moeilijk hebben . Een luisterend oor bieden, even onderdak bieden zoals je recent nog kon lezen.
Gelukkige feestdag aan allen die de naam van Martin, Martine, Maarten en afgeleiden dragen! Moge je ook op je eigen manier, en op je eigen plaats je mantel delen, aandacht schenken, zeker in deze moeilijk wordende tijden.
November is heel wat meer dan dodenmaand, het is beseffen dat we nu mogen leven en elke dag moeten plukken die ons gegeven is, al is elke dag totaal anders, soms met grote en kleine verassingen, als er maar LIEFDE is!
Als gevoelig en empathisch mens reageer ik sterk op mijn omgeving en heb ik het feilloos door als mensen niet echt zijn. Ik heb echte en betekenisvolle relaties nodig met andere mensen en ik voel me helemaal niet prettig bij mensen die nep zijn.
Als empathisch mens klap ik dicht bij mensen die nep zijn: Als heel gevoelig mens biedt onze wereld me heel veel uitdagingen en één daarvan is het omgaan met onechte mensen. Wanneer ik iemand ontmoet die niet oprecht is dan struikel ik over m´n woorden en kan ik niets meer uitbrengen.
Ik zie recht door een nep persoon heen en alle alarmbellen gaan rinkelen. Ik weet ook dat deze ‘neppe’ personen niet persé slecht zijn, maar ik weet wel dat deze persoon nog veel ‘werk’ nodig heeft.
Heiligen, heiligen lijken schaars te worden. 't Is ook moeilijk ze te herkennen. Hier en daar wordt er eens eentje herkend, meestal na zijn of haar dood. Net als bij kunstenaars.
Helden zijn gemakkelijker te herkennen. We lezen in de krant hoe zij hun voetbalploeg naar de top hebben geschopt. Anderen glitteren op het filmfestival van Cannes Nog anderen worden oorverdovend grijsgedraaid op CD's . Om van oorlogshelden maar te zwijgen.
Onlangs las ik dat heiligen drie eigenschappen hebben:
Ten eerste zien ze hun eigen fouten. Dat is mooi, ze hebben dus fouten. Daar kunnen u en ik wat moed uit putten.
Vervolgens proberen ze niet iets te worden door prestaties, maar ze nemen het leven aan als een gift van God. Dat lijkt gemakkelijker dan het is. Moet u eens proberen. 't Geeft in elk geval grote rust.
En ten slotte weten ze te dienen. Dat laatste is wellicht het moeilijkste, ook al hebben we daarvan de mond vol. Echt dienen. Niet 'het ene plezier is het andere waard'. Belangeloos.
Er stond nog iets bij op het eind. Dat ze voortdurend behoefte hebben aan genade. Dat laatste is wellicht hun diepste geheim.
Liefde brengt ons altijd weer bij elkaar. Waar banden van liefde mij met een ander mens verbinden, zullen we elkaar altijd weer terugzien.
Zowel in het leven na de dood, als in een volgend leven. Want liefde is de kracht die ons steeds weer bij elkaar brengt en die in een oogwenk de grootste afstanden overbrugt.
Je kent het vast wel dat je de hele dag aan het rennen bent, van afspraak naar afspraak, ondertussen blijven de mailtjes en facebookmeldingen binnenkomen en dan heb ik het nog niet eens over de oneindige stroom aan gedachten in je hoofd. Het is druk en het is veel. Dat is helemaal ok, daar is in feite niks mis mee. Mits je de andere kant van het verhaal ook ruimte geeft (een verhaal heeft altijd 2 kanten, heb ik niet zelf verzonnen hoor). En die andere kant is rust en ruimte en ademen en af en toe stilstaan bij het feit dat je leeft.
Probeer het zelf maar eens. Hier en nu op dit moment. Laat je handen los van je toetsenbord of leg je telefoon even neer. Doe je ogen dicht (eerst even deze zin uitlezen) en adem een paar keer diep in en uit. Mogelijk hoor je auto’s voorbij rijden, mensen met elkaar in gesprek, de radio op de achtergrond of je buik rommelen. Maar ergens daar tussen al die geluiden in is het stil. Alles begint en eindigt met stilte. Stilte is de basis van waar uit weer iets nieuws kan ontstaan. Het is eigenlijk niet in woorden te vatten, het is ervaren, voelen en het is leven. Zo toepasselijk op deze Allerzielendag waar "alleen maar STIL" soms het beste antwoord is.
Stil zou ik willen zijn vandaag en vertoeven en verwijlen bij zo velen die mij dierbaar zijn maar die rusten in de aarde, geborgen in de eeuwigheid van uw liefde.
Ik draag hun namen in mijn hart, en meer nog dan hun namen de herinnering aan wie ze zijn geweest…
Zij hebben van mij gehouden. Ik hield van hen. Zij hebben mij gemaakt tot wie ik ben… Zo talrijk zijn ze reeds, lieve God: familie, buren, kennissen, goede vrienden… Zo velen dichtbij en veraf.
Stil zou ik willen zijn vandaag en in die stilte - uw stilte - dankbaar toeven en verwijlen bij zo velen die mij dierbaar zijn en die rusten in de aarde.
BIJ DEZE WENS IK ALLE MEDEBLOGGERS EEN ZALIGE HOOGDAG VAN ALLERHEILIGEN!
Dankbaar voor de bijzondere maand oktober kijken we nog even achterom. Het is een schiermoment want die ondergaande zon staat symbool voor wat ook de dodenmaand wordt genoemd, en zo trekken wij de maand novermber in gang. Toch raar dat de meesten onder ons dan ietwat treurig zijn, want wat is er mooier in onze rijke traditie dan het feest van Allerheiligen dat er zit aan te komen. Je merkt het zelfs in het licht van de verrijzenis in deze fotomeditatie. De dood heeft niet het laatste woord, zie het licht aan de horizon! Zomaar wat bedenkingen bij deze prachtige foto.
Een professor middeleeuwse geschiedenis wordt op rituele wijze vermoord. Die moord stelt het team van hoofdinspecteur Frans De Nolf zwaar op de proef.
Een zakenman vraagt aan journalist Mark Ackein om een doodsbedreiging te onderzoeken. Beide zaken blijken een verband met elkaar te hebben. In een kat-en-muisspel onderzoeken Ackein en De Nolf elk op hun manier de moordzaak, die uiteindelijk de aanvang blijkt te zijn van een hele reeks waanzinnige moorden in Gent. Is de recherche niet opgewassen tegen een seriemoordenaar? Uiteindelijk leidt het onderzoek naar mensen die niet zijn wat ze blijken te zijn.
Voor wie ooit hoorde van de Orde van Malta of het Maltezerkruis en/of van de Tempeliers, zal dit boek je zeker aanspreken.
In een vloeiende stijl, die bijna beeldend is, vertrouwt hij het verhaal aan het papier toe.
Op school stonden ze op het bord geschreven, het werkwoord hebben en het werkwoord zijn; hiermee was tijd, was eeuwigheid gegeven, de ene werklijkheid, de and're schijn.
Hebben is niets. Is oorlog. Is niet leven. Is van de wereld en haar goden zijn. Zijn is, boven die dingen zijn uitgeheven, vervuld worden van goddelijke pijn.
Hebben is hard. Is lichaam. Is twee borsten. Is naar de aarde hongeren en dorsten. Is enkel zinnen, enkel botte plicht.
Zijn is de ziel, is luisteren, is wijken, is kind worden en naar de sterren kijken, en daarheen langzaam worden opgelicht.
Wat eens in een nog niet zolang geleden tijd, de volle aandacht had, dat was de menselijke ziel. Het hele gebied van zingeving, van hoe te leven, goed en kwaad, vrijheid en gehoorzaamheid, lijden en dood. Met name in de filosofie en in het kerkelijk leven werd daarover beschouwd. Het innerlijk leven ook wel het geestesleven had grote aandacht en mensen hadden zorg om hun innerlijk: … hun ziel.
Het hebben heeft alle aandacht en het zijn raakt op de achtergrond. Het gaat om pakken, begrijpen, beheersen, objectiveren. En begrippen, als verwondering, reflecteren over het leven en sterfelijkheid, streven naar een hoger doel verdwijnen naar de achtergrond. En om dat laatste gaat het in de zorg om de ziel en behoort wezenlijk bij het mens zijn en als de ziel geen zorg krijgt, dan vervreemdt de mens van zichzelf en wordt hij ‘ziek’. En het lijkt erop, hoe ‘voller’ de levens van mensen zijn met materie, met ratio, met technologie, hoe ‘leger’ de ziel en het innerlijk en dan neemt de ziel ‘wraak’ door mensen in zinloosheid te laten verdrinken. En blijkt het leven meer mysterie dan de mens kan ‘begrijpen’.
Op een grote paddestoel, Rood met witte stippen, Zat kabouter Spillebeen, Heen en weer te wippen. Krak, zei toen de paddestoel, Met een diepe zucht, Allebei de beentjes, Hoepla in de lucht!
Maar kabouter Spillebeen Ging toch door met wippen. Op die grote paddestoel, Rood met witte stippen. Daar kwam Vader Langbaard aan En die zei toen luid: "Moet dat stoeltje ook kapot? Spillebeen, schei uit!"
Genegenheid! Een warm gevoel voor iemand waarvan je houdt. Affectie, liefde, vriendschap en sympathie dat je van iemand krijgt. Wat een rijk woord met tal van synoniemen. Begrijpelijk dat ieder van ons er ontzettend naar verlangt en er ruim bedeeld van wil worden.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
