Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Stil zou ik willen zijn vandaag en vertoeven en verwijlen bij zo velen die mij dierbaar zijn maar die rusten in de aarde, geborgen in de eeuwigheid van uw liefde.
Ik draag hun namen in mijn hart, en meer nog dan hun namen de herinnering aan wie ze zijn geweest…
Zij hebben van mij gehouden. Ik hield van hen. Zij hebben mij gemaakt tot wie ik ben… Zo talrijk zijn ze reeds, lieve God: familie, buren, kennissen, goede vrienden… Zo velen dichtbij en veraf.
Stil zou ik willen zijn vandaag en in die stilte - uw stilte - dankbaar toeven en verwijlen bij zo velen die mij dierbaar zijn en die rusten in de aarde.
BIJ DEZE WENS IK ALLE MEDEBLOGGERS EEN ZALIGE HOOGDAG VAN ALLERHEILIGEN!
Dankbaar voor de bijzondere maand oktober kijken we nog even achterom. Het is een schiermoment want die ondergaande zon staat symbool voor wat ook de dodenmaand wordt genoemd, en zo trekken wij de maand novermber in gang. Toch raar dat de meesten onder ons dan ietwat treurig zijn, want wat is er mooier in onze rijke traditie dan het feest van Allerheiligen dat er zit aan te komen. Je merkt het zelfs in het licht van de verrijzenis in deze fotomeditatie. De dood heeft niet het laatste woord, zie het licht aan de horizon! Zomaar wat bedenkingen bij deze prachtige foto.
Een professor middeleeuwse geschiedenis wordt op rituele wijze vermoord. Die moord stelt het team van hoofdinspecteur Frans De Nolf zwaar op de proef.
Een zakenman vraagt aan journalist Mark Ackein om een doodsbedreiging te onderzoeken. Beide zaken blijken een verband met elkaar te hebben. In een kat-en-muisspel onderzoeken Ackein en De Nolf elk op hun manier de moordzaak, die uiteindelijk de aanvang blijkt te zijn van een hele reeks waanzinnige moorden in Gent. Is de recherche niet opgewassen tegen een seriemoordenaar? Uiteindelijk leidt het onderzoek naar mensen die niet zijn wat ze blijken te zijn.
Voor wie ooit hoorde van de Orde van Malta of het Maltezerkruis en/of van de Tempeliers, zal dit boek je zeker aanspreken.
In een vloeiende stijl, die bijna beeldend is, vertrouwt hij het verhaal aan het papier toe.
Op school stonden ze op het bord geschreven, het werkwoord hebben en het werkwoord zijn; hiermee was tijd, was eeuwigheid gegeven, de ene werklijkheid, de and're schijn.
Hebben is niets. Is oorlog. Is niet leven. Is van de wereld en haar goden zijn. Zijn is, boven die dingen zijn uitgeheven, vervuld worden van goddelijke pijn.
Hebben is hard. Is lichaam. Is twee borsten. Is naar de aarde hongeren en dorsten. Is enkel zinnen, enkel botte plicht.
Zijn is de ziel, is luisteren, is wijken, is kind worden en naar de sterren kijken, en daarheen langzaam worden opgelicht.
Wat eens in een nog niet zolang geleden tijd, de volle aandacht had, dat was de menselijke ziel. Het hele gebied van zingeving, van hoe te leven, goed en kwaad, vrijheid en gehoorzaamheid, lijden en dood. Met name in de filosofie en in het kerkelijk leven werd daarover beschouwd. Het innerlijk leven ook wel het geestesleven had grote aandacht en mensen hadden zorg om hun innerlijk: … hun ziel.
Het hebben heeft alle aandacht en het zijn raakt op de achtergrond. Het gaat om pakken, begrijpen, beheersen, objectiveren. En begrippen, als verwondering, reflecteren over het leven en sterfelijkheid, streven naar een hoger doel verdwijnen naar de achtergrond. En om dat laatste gaat het in de zorg om de ziel en behoort wezenlijk bij het mens zijn en als de ziel geen zorg krijgt, dan vervreemdt de mens van zichzelf en wordt hij ‘ziek’. En het lijkt erop, hoe ‘voller’ de levens van mensen zijn met materie, met ratio, met technologie, hoe ‘leger’ de ziel en het innerlijk en dan neemt de ziel ‘wraak’ door mensen in zinloosheid te laten verdrinken. En blijkt het leven meer mysterie dan de mens kan ‘begrijpen’.
Op een grote paddestoel, Rood met witte stippen, Zat kabouter Spillebeen, Heen en weer te wippen. Krak, zei toen de paddestoel, Met een diepe zucht, Allebei de beentjes, Hoepla in de lucht!
Maar kabouter Spillebeen Ging toch door met wippen. Op die grote paddestoel, Rood met witte stippen. Daar kwam Vader Langbaard aan En die zei toen luid: "Moet dat stoeltje ook kapot? Spillebeen, schei uit!"
Genegenheid! Een warm gevoel voor iemand waarvan je houdt. Affectie, liefde, vriendschap en sympathie dat je van iemand krijgt. Wat een rijk woord met tal van synoniemen. Begrijpelijk dat ieder van ons er ontzettend naar verlangt en er ruim bedeeld van wil worden.
Er zijn omstandigheden waarin er een verhoogde vorm van waakzaamheid nodig is. In het verkeer moet je goed ‘opletten’. Tijdens een moeilijk gesprek moet je ‘alert’ zijn. Bij het ontmoeten van bepaalde mensen ben je op je ‘hoede’. Soms moet je ‘erop toezien’ dat je kleinkind in de winkel bij je blijft en moet je ze op straat ‘in het oog houden’. Zo moet een politie ‘surveilleren’, een militair ‘niet slapen’ en een stadswacht ‘toezicht houden’. Elk beroep kent een mate van waakzaamheid. Maar ook ons persoonlijk leven zit er vol mee. Waken bij een ernstig zieke of dat je demente ouder geen domme dingen doet.
Maar wie waakt er, over mij? Wie zorgt dat ik op het juiste pad blijf? Wie zegt mij dat ik eerlijk moet zijn? Goed zal ik zeggen, ‘dat zoek ik zelf wel uit’, geweldig, maar lukt dit ook altijd? Ga ik nooit de mist in? Moet ik nooit eens tegen een ander zeggen ‘sorry, ik heb dit niet goed gedaan’? Hoewel ik best op mezelf kan passen en weet hoe ik me moet gedragen, sla ik de plank soms behoorlijk mis. En dan nog een keer die vraag, ‘wie waakt er, over mij’? Bestaat er zoiets als een innerlijke gedragscode die me automatisch waarschuwt zoals mijn tekstverwerker dit doet bij de spelling van een fout woord? Ja, zeker! Zoiets bestaat want hoe zal ik anders het verschil kunnen maken tussen goed en kwaad?
Er wordt wel eens geklaagd dat God in Nederland uit het openbare leven wordt verbannen. In Nederland (maar evenzeeer in Vlaanderen) lijkt God op een actief uitzettingsbeleid van toepassing te zijn. God is op het vliegtuig gezet naar het eiland van de privé-sfeer. Het is ieder voor zich en God voor ons allen. Maar bouw je daarmee een menselijke samenleving op?
Waar God wordt doodgezwegen, komt het leven van de mens in gevaar. Ook in het evangelie wordt regelmatig onderstreept dat we God een plaats moeten geven in ons leven én de medemens. Geloof in God moet altijd gekoppeld zijn aan respect en zorg voor de medemens. Anders is ons gelovig zijn een leugen.
Eigenlijk geloof ik niets, en twijfel ik aan alles, zelfs aan U. Maar soms, wanneer ik denk dat Gij waarachtig leeft, dan denk ik, dat Gij Liefde zijt, en eenzaam, en dat, in dezelfde wanhoop, Gij mij zoekt zoals ik U.
Wie kent het niet, hoe jong of oud je ook mag zijn, gelovig of niet, een heel druk leven of tijd te over hebben?! Pijn en lijden, angst en hoop. Zo vele emoties die ervoor kunnen zorgen dat je de herfst voelt in je hoofd, ook al is het zomer. In deze maanden brijkt zo een tijd aan, want de natuur heeft wel degelijk invleod op ons gemoed en welzijn. Denk maar even hoe we de eerste helft van dit afgelopen jaar gesmeekt hebben naar zon, veel zon!
Een remedie tegen die hefst is je mogen en kunnen omringen door liefde en vriendschap, en misschien door gewoon te bloggen ....
En voor ik reacties krijg als een tijd terug op een gelijkaardig blogje, ik voel me goed! Niets aan de hand.
Muziek raakt vaak een gevoelige snaar. U hoort een mooie melodie en u voelt zich vrolijk. Er klinkt een zuivere stem, en u bent plots ontroerd. Een lied van vroeger geeft een brok in de keel; een klassiek concert brengt u in tranen. Dat samenspel tussen emotie en muziek is een bijzondere ervaring die wij met elkaar delen. Maar het is meer dan dat.
Muziek is niet alleen leuk en lichtvoetig, maar brengt mensen dichter bij zichzelf en dichter bij de ander. Dat merk je in de samenleving. Muziek verbindt en brengt mensen, letterlijk en figuurlijk, in beweging.
Helaas volledig verleden tijd wat het briefschrijven betreft. Dan heeft het bloggen misschien toch nog zijn zin voor de toekomst, toch als je de foto ziet.
Wie van jullie heeft trouwens ooit zo een echte brief 'verstuurd' of ontvangen? Ik ben benieuwd.
Menselijk geweld is misbruik van kracht of macht. Moord, verkrachting, agressie, terreur … gebeuren in een blinde impuls of als berekende daad. Stalken, kleineren, op de vuist gaan, verbale en psychologische oorlogsvoering zijn een teken van onmacht.
Geweld gedijt in een milieu van uitsluiting, discriminatie, ongelijkheid, fundamentalisme … Het nestelt zich tussen individuen en plant zich voort in groepen. Geweld herleidt de ander tot object.
Geweld kan nooit door de beugel. Het ontspoort, escaleert, lokt opnieuw geweld uit … Geweld schaadt, leidt tot angst, schokt vertrouwen, veroorzaakt een breuk.
Geweld loert om de hoek. Altijd. Toch is er een andere keuze: de weg van de kleine goedheid, van warme zorg voor jezelf, voor de ander en de aarde.
Waar conflicten uitgepraat worden, waar mensen kwetsbaar, broos, teder en attent kunnen zijn, waar trouw en vertrouwen hoog scoren, daar maakt geweld weinig kans.
Dat heeft die man uit Nazareth voorgedaan, zijn leven lang, tot op het kruis.
Geweld houdt ons bezig. Hoe gaan we ermee om?
ZEKER ER NU WEER EENS EEN WREDE OORLOG IS UITGEBROKEN!
Een vrouw wordt vermoord in haar appartement. Ronduit afgeslacht. Hoofdinspecteur Georg Stadler moet meteen denken aan een zaak van een tijdje geleden. Zou er een seriemoordenaar aan het werk zijn? Alleen: er zit al iemand in de cel voor die eerdere moord Stadler roept de hulp in van een psycholoog. Liz Montario heeft het voorbije jaar een reeks spectaculaire moorden opgelost. Ze zegt toe, hoewel ze zelf bedreigd wordt. Iemand schrijft haar anonieme brieven. Iemand die erg veel over haar weet. Te veel. Er volgen nog meer moorden. Liz vraagt zich af: is dit echt een seriemoordenaar? Of een moordenaar die een seriemoordenaar speelt?
Het spannendste boek dat ik ooit gelezen heb! Tijd dus voor jullie naar de bib of de winkel te gaan nu de oktoberherfst begint!
Leven is een werkwoord. Leven is niet een naamwoord, het is echt “leven”, niet “het leven”.
Het is niet “de liefde”, het is “liefhebben”. Het is niet “een relatie hebben”, het is “in relatie zijn”. Het is geen liedje, het is zingen. Het is geen dans, het is dansen. Zie het verschil, proef het verschil.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
