Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Leven is een werkwoord. Leven is niet een naamwoord, het is echt “leven”, niet “het leven”.
Het is niet “de liefde”, het is “liefhebben”. Het is niet “een relatie hebben”, het is “in relatie zijn”. Het is geen liedje, het is zingen. Het is geen dans, het is dansen. Zie het verschil, proef het verschil.
Laat mij geen oude brompot worden, Heer die steeds jammert, tegenpruttelt, alles zwart inziet, zichzelf beklaagt en onuitstaanbaar wordt voor anderen.
Bewaar in mij de glimlach en de lach. Bewaar in mij de zin voor humor zodat ik de dingen en mezelf op de juiste plaats kan zetten.
Maak van mij een milde mens die weet te delen van zijn bezit en tijd. Laat mij bekommerd zijn om hen die weinig of niets hebben. Laat niet toe dat ik iemand word die in het verleden leeft, die spreekt van “de goeie oude tijd” en neerziet op “de jeugd van vandaag”.
Maak van mij iemand die zijn eigen jonge jaren niet vergeet en daardoor inspiratie kan zijn voor jonge mensen van nu.
Heer, Gij die de seizoenen een plaats hebt gegeven in jaar en leven maak van mij een mens van alle seizoenen. Ik vraag U geen geluk, maar gewoonweg dat mijn levensadem mooi mag zijn en mag getuigen van uw goedheid.
Hadden we maar duizend armen. Voor elke vluchteling die onder erbarmelijke omstandigheden bij ons terecht komt een arm om haar of hem te omarmen: Kom maar bij ons. Hier kun je veilig tot rust komen; totdat de wereld het klaar krijgt om de situatie in je thuisland zodanig te klaren dat je terug kunt. En als dat te lang duurt, kun je hier blijven. We kunnen best iets van je leren, denk ik. We kunnen veel van elkaar leren, weet ik.
In China staat op een strandje aan een baai in Honkong een machtig beeld van de godin Guanyin; de “godin” met de duizend armen.( Godin van Barmhartigheid) Ze heeft ook vaak vier gezichten, zodat ze iedereen, in alle vier de windstreken, kan helpen.
Onze Maria. Zij heeft ook duizend titels, duizend armen: ivoren toren, ark van het verbond, morgenster, heil van de zieken, toevlucht van de zondaars, troosteres van de bedroefden, ……..
Misschien wilt u thuis blijven wonen in de plaats van de stap naar een voorziening te zetten. Of verblijft u momenteel in een voorziening, maar zou u liever thuis bij uw ouders wonen.
Die keuze ligt echter niet zo voor de hand. Meestal hebt u immers hulp nodig bij allerlei activiteiten uit het dagelijks leven. Het Persoonlijke-Assistentiebudget (PAB) kan u in die zin een oplossing bieden. Het is een stap naar een zelfstandiger leven, naar meer sociale integratie.
Alexander, die sinds zijn 29ste levensjaar lijdt aan de ziekte van Parkinson, maar in eigen woonst wenst te blijven, doet dus sinds jaar en dag beroep op deze dienst. Gelukkig is er zo een dienst,want zijn ziekte kost hem heel veel aan medicatie, doktersbezoeken, operatieve ingrepen.
Er werd hem anderhalf jaar geleden een nieuwe assitstente aan de hand gedaan. Zij moet zorgen voor zijn comfort, zijn maaltijden, het onderhoud van de woning. Daarnaast moet zij hem soms naar de dokter of ziekenhuis brengen, of zorgt ze dat hij bij famoilie of vrienden kan.
Het mag raar klinken, maar als invalide is hij nu werkgever en betaalt ook alle sociale lasten, dus in eerste plaats haar loon.
Op zich geen probleem tot de dame in kwestie hoe langer hoe meer beslag op Alexander gaat leggen. Ze neemt een hand, dan een arm en op de duur is hij niet langer de werkgever, maar ondergaat hij alles, ook al was hij ooit zaakvoerder. Het gebeurt zonder men het echt merkt. De assistente komt te laat, vertrekt te vroeg, vindt dat de vaat te veel is, durfde het zelfs aan de opa van Alexander op te bellen om hem te vragen te komen helpen. De man zelf is reeds 84 jaar. Ongehoord. Gezien er geen vaatwasmachine is voorzien lijkt hjet haar een reden om Alexander te pushen op zoek te gaan naar een betere locatie. Ze neemt zonder medeweten van Alexander zelfs contact op met Immokantoren om te zoeken naar een appartement. Nog erger, ze annuleert zelfs het huurcontract.
Opa die al tien jaar voor hem zorgt, wordt gewoon aan de deur gezet; hij mag gewoon niet meer binnen. Terwijl Alexander recent werd opgenomen voor een ingreep aan zijn knie, moest opa vaststellen dat de assistente heel wat kostbare dingen,zoals een zilverken kandelaar, naast de vuillniszak had gezet, niet om ze mee te geven met het groot vuil, maar om mee te nemen naar huis.
Gelukkig voor Alexander was opa er plots, want de dame in kwestie dacht dat de jongeman nog een paar dagen in het ziekenhuis zou verblijven. Opa kwam gewoon voorbereidingen treffen voor de thuiskomst en zo schrok hij zich een hoedje bij het aanzicht.
Het zal jullie niet verwonderen dat dit alles aanleiding heeft gegeven tot haar ontslag. Maar wat in de tussentijd? Daar moest ik niet lang over nadenken. Ik ben langs gegaan, heb opgeruimd, de vaatwas gedaan, gezorgd dat er eten was en nog van die dingen, belangeloos voor niets. Vandaar dat je kon lezen dat ik 'mantelzorger' was voor even.
Deze data, beste blogvienden, kennissen en familie, omvatten inderdaad de negentig levensjaren van mijn vader, die dus vandaag deze bijzondere verjaardag mag vieren, een verjaardag die weinigen gegund is; zeker als je daarbij weet dat hij al meer dan 62 jaar samen is met mijn moeder, beiden nog samen wonend in eigen woning al die jaren.
Wie mij al langer volgt weet hoe intens vader nog bezig is in zijn groenten- en fruittuin, hoe gedreven nog om iets perfect te maken, want het blijft een vakman, de ingenieur die hij nooit mocht worden van zijn ouders.
Het is moeilijk vandaag iets neer te pennen over hem bij de ze verjaardag, hoe contradictorisch ook, want wat zeg je aan je vader die negentig jaar geworden is, nog helder van geest is?! Hij heeft zijn drie zussen en twee broers overleefd, heeft haast alle familieleden zien stervern, verloor alle burren in de dood alsook zij vrienden van vroeger - op het werk of van op de parochie....
In dit korte bestek kan ik niet anders dan zeggen dat we fier en dankbaar mogen zijn. Deze woorden heb ik hem voorbije maanden al een paar maal toegezegd wanneer hij zegt dat hij niets meer kan. En toch boert hij voort, letterlijk.
Ik ben samen met mijn zussen vader heel dankbaar, en dat kan niet genoeg gezegd worden al houdt hij niet van veel wierook om zich heen.
Laten we ook niet vergeten dat hij nog maar een paar jaar terug afstand moest doen van zijn zoon, zijn eigen vlees en bloed, en van zijn kleindochter. U kon dit al eerder lezen in mijn blogberichten.
Maar opgeven staat niet in zijn woordenboek. Misschien heeft hij naar het voorbeeld van zijn moeder kracht geput in het eenvoudig gelovig aanvaarden en stille voortdoen.
Het klinkt cliché en wat mistroostig, en toch, naar waarheid en plicht was en is zijn leven gericht.
PAPA, ik wens je dan ook van gansere hart een bijzonder gelukkige verjaardag toe, met nog vele jaren samen met moeder in een zo goed mogelijke gezondheid naar hart en geest!i
Er zijn zo veel vormen van relaties die op vandaag meer dan ooit onze aandacht en waardering verdienen. Of er nu harder moet gewerkt worden aan de liefde of aan de vriendschap laat ik nu even in het midden, maar dat we er mogen zijn voor en met elkaar is een zegen!
Thuis is geen huis maar louter een gevoel. Thuis is geen dak maar een veilig weten. Thuis is geen muren maar leven in vrijheid. Thuis is geen woning maar je zelf kunnen zijn. Thuis is geen bodem maar een zeker bestaan. Thuis is Iemand die je neemt zoals je bent. Thuis is geen plek om te wonen. Thuis is geliefd zijn ondanks je gebreken. Thuis is met God zijn. Met God die is, die was en blijft altijd en overal de zelfde waar ik ook ben. Met Hem ben ik thuis. Thuis is waar God is.
Nadat Luca Campelli onder vreemde omstandigheden is overleden in zijn antiquarische boekwinkel in Kopenhagen, erft zijn zoon Jon deze. Pas na de begrafenis van Luca hoort hij dat zijn vader lid was van een bibliofielenorganisatie bestaande uit mensen die anderen tijdens het lezen van boeken kunnen beinvloeden. Jon wil de winkel niet, maar nadat die in brand is gestoken en verschillende mensen zijn vermoord en bedreigd, wil hij weten wat er speelt. Hij ontdekt met medewerkster Katharina dat er een schaduworganisatie actief is die de beinvloedingsgave crimineel gebruikt. Dit succesvolle debuut van de Deense IT-ontwikkelaar (1970) zal in ca. tien andere landen verschijnen. De spannende, uitstekend opgebouwde en goed vertaalde literaire thriller leest als een trein, o.a. door raak en geestig beschreven mensen en situaties; het zal boekenliefhebbers extra aanspreken omdat het goed speelt met de macht die boeken en gedachten kunnen hebben. Kleine druk. Omslagfoto in bruintinten van Kopenhagen, ca. 1925.
Boek in één ruk uitgelezen. Birkegaard pakt je vast in het verhaal en laat je niet meer los. Jammer als het dan uiteindelijk uit is.
Wij moeten niet bang zijn voor de islamisering van Europa. Wij moeten ons wel zorgen maken over de zwakte van Europese christenen. Daarom worden christenen uitgedaagd om oriëntatie te bieden, licht te zijn, mensen te steunen en met raad en daad bij te staan, en te stralen van vreugde.
Jules Detavernier verbleef al zes maanden in het ziekenhuis "De Bijloke" in Gent, waar hij behandeld werd voor slokdarmkanker en op3 oktober 1966 heeft hij de strijd tegen die vreselijke ziekte verloren. Het tienjarige jongetje dat ik toen was, begreep het allemaal niet zo goed. Het verdriet van mijn moeder en zus was overweldigend. Na zijn overlijden moest ik wachten in het kantoortje van de verpleegsters en daar hing een groot metalen bord, maar daarin vakjes met de namen van de patienten erin. Ik had papa's naam vlug gevonden en toen kwam een verpleegster binnen,merkte mij niet eens op en haalde het briefje met de naam van mijn vader uit het vakje, scheurde het en wierp het achteloos in de vuilnisbak. Ik heb de stukjes papier uit de vuilnisbak gehaald. Ze hebben jaren in mijn portefeuille gezeten tot ze uiteindelijk helemaal verpulverd waren.
Dit gaat uiteraard niet over mijn vader, en ook de namen en data kloppen niet, maar het verhaal op zich is wel waar. Nog anderen hebben op jonge leeftijd gelijkaardige dingen meegemaakt. Het was de tijd voor de gsm, en men kon je via de telefoon vaak niet bereiken. Zo reed een ander naar het ziekenhuis om zijn vader te bezoeken, stapte de kamer binnen, vond er een leeg bed en opgerolde lakens...
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
