Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Liefhebben, dat is leren te luisteren naar het verschill van de ander. Liefde, dat is datgene wat je gehoord hebt bij jezelf laten weerklinken. Pas dan sta je open voor de gift van de ander, voor zijn andere manier van liefhebben.
Een deken, met zijn pastoors op recollectie, maakt met hen een middagwandelingetje. Bij een mooie zonnebloem zegt hij geïnspireerd: “Ik wou dat het geloof van mijn parochianen was zoals deze zonnebloem, altijd gericht naar God.”
Bij een tarweveld zegt een pastoor: “Ik wou dat het geloof van mijn parochianen was als een tarweveld, altijd buigzaam naar de wil van God.”
Een niet zo gevatte pastoor piekert en piekert om op zijn beurt iets zinnigs te zeggen, maar er schiet hem niets te binnen. Ziet hij dan een cactus achter een raam en zegt: “Ik wou dat het geloof van mijn mensen was als die cactus.” “Als die cactus?” “Ja, dan zouden ze er hun voeten niet zo aan vegen!”
"Als een bank bankroet gaat, wordt er schandalig veel geld bovengehaald om de bank te redden. Maar wanneer de mensheid bankroet gaat, is er nog geen duizendste van dat geld beschikbaar om lijdende mensen te redden."
Zeer beklemmende, originele thriller waarin de fascinatie van een jonge politieagente voor Jack the Ripper haar duur komt te staan…
Ondanks haar fascinatie voor de negentiende-eeuwse seriemoordenaar Jack the Ripper heeft de jonge Londense politieagente Lacey Flint nog nooit aan een moordonderzoek gewerkt. Totdat er op een avond een vrouw hevig bloedend door messteken over Laceys auto leunt, in haar armen valt en sterft. Als getuige moet Lacey een gepaste afstand tot de moordzaak houden, maar wanneer ze via een journaliste een brief ontvangt waarin een verwijzing naar Jack the Ripper en naar Lacey staat, blijkt dat onmogelijk. Is er een copycat killer aan het werk? Lacey weet als geen ander dat er volgens het patroon van de negentiende-eeuwse moorden nog meer slachtoffers gaan vallen. En zij kan weleens de volgende zijn…
Geen standaard thriller. Springt ver uit boven het gemiddelde. Met heel veel plezier gelezen. Origineel.
Waarom kwetsen mensen andere mensen ? ‘k zie er het nut niet van in, elkaar gewoon geluk toe wensen, anderen zijn toch ook niet te min.
Waarom pesten mensen andere mensen ? ‘k begrijp niet echt het doel ervan, gewoon aan ieder veel liefde wensen, laat zien dat het allemaal anders kan.
Waarom vernederen mensen andere mensen ? ‘k zou niet weten waarom, aan eenieder het beste wensen, iemand kleineren is toch gewoonweg dom.
Waarom minachten mensen andere mensen ? ‘k weet niet wat men daar mee wil bereiken, kan men niet gewoon elkaar veel lof toe wensen, simpelweg iemand van zijn beste kant bekijken.
Waarom domineren mensen andere mensen ? Is het om ons aller ego op te krikken, men kan toch iedereen zijn vrijheid wensen, stoppen om elkander te verstikken.
Waarom haten mensen andere mensen ? Wat zou de reden daarvoor kunnen zijn, is het niet beter elkaar positiviteit toe te wensen, zo wordt het leven toch voor iedereen heel fijn.
Waarom willen mensen zich altijd boven een ander stellen ? Allen zijn we toch evenveel waard, laten we stoppen om anderen en onszelf onnodig te kwellen, alleen zo kan levenswijsheid worden vergaard.
Waarom wil iedereen toch steeds maar winnen ? Niemand heeft toch baat bij egoïstisch gedrag, laten we ons daar allen samen eens over bezinnen, het wordt hier dan heel misschien toch nog een hemel op aarde zoals onze schepper het voorzag.
Ik brei, jij breit, wij breien en niemand weet waaraan wij breien. Alleen jij en ik weten dat. ‘t Wordt een prachtig werkstuk: groot, sterk, onverwoestbaar. We gaan er eindeloos mee door. Die avond toen jij mij en ik jou vertelde dat wij van elkaar hielden, hebben wij samen de steken opgezet. Vanaf dat moment ploeteren wij ijverig voort aan ons werkstuk. We zijn heel stevig begonnen, regelmatig verder gegaan, dan losser en dan weer wat vaster breien. Ook hebben wij steken laten vallen, maar gelukkig konden wij die nog oprapen. Wij zijn op de gekste momenten gaan minderen en om de meest onverwachte ogenblikken gaan meerderen. Dan heb ik ontdekt dat jij heel anders breit dan ik: jij tegen de draad in, een beetje eigenwijs soms. Ik maak zo nu en dan slordige lussen in ons breiwerk, net alsof ik wil ontsnappen. En als het een dag niet helemaal botert tussen ons, zou ik alles willen uitrafelen. Weet je nog die keer toen ik geen geduld meer had en in de plaats van naalden 2,5 naalden nr. 9 wilde gebruiken? Ik had zo'n haast! Toen vergat ik even dat jij je niet kon overhaasten. Soms ben ik wel eens bang dat wij op een goede dag ons breiwerk in een la zullen stoppen en er nooit meer naar zullen omkijken. Beloof je me dat je dat nooit zult doen? Echt? En als de wol op is, gaan we samen nieuwe halen. Ik brei, jij breit, wij breien en nu weet iedereen waaraan wij breien.
“Wij verdragen niet langer dat te veel politici in België en Europa het egoïsme en de angst aanwakkeren, door muren op te trekken rond onze welvaart en de vreemde nieuwkomer niet op de eerste plaats als medemens in de ogen te kijken. Wij dagen alle beleidsmakers uit om moediger te zijn en hun medeburgers te betrekken in daden van gastvrijheid, integratie en solidariteit. Wij vragen meer inspanningen om de oorzaken van gedwongen migratie in de landen van herkomst weg te werken. … Wij roepen alle krachten in onze samenleving op om werk te maken van een cultuur van ontmoeting, omdat wij geloven dat elke waarachtige ontmoeting met een nieuwkomer de samenleving verrijkt en versterkt.”
Verlaat mij niet Heer, in mijn ouderdom, als 'k niet meer kan zoals ik graag zou willen. Als benen weigeren en handen trillen. Zie dan, juist dan, vol liefde, naar mij om.
Stuur mij mensen op mijn pad met groot geduld, als mijn geheugen het soms af laat weten als 'k dingen zoek, of namen ben vergeten, geef dat dan toch, Uw Liefde mij vervult..
En wordt het lichaam zwak, de ogen slecht, Laat dan Uw Woord, Uw naam mij vergezellen, opdat ik anderen nog kan vertellen, waar 't fundament de grondsteen is gelegd..
En als ik heel dicht bij het einde kom, vul mijn gebroken stem, dan met gezangen, en laat mij diep, heel diep naar U verlangen, Verlaat mij niet Heer, in mijn ouderdom.
Het is elf november en mooi weer. Voor mijn feestdag krijg ik als verrassing een etentje aangeboden in het Franse LENS. Het is zalig rijden bij dit weer tot we plots sterk moeten vertragen. Dan bedenken we dat er aan de Fransse grens nog steeds politiecontrole s zijn. We zijn rond Moeskroen en zien dan inderdaadd een meute politiemensen en douanepersoneel. Maar ze staan erbij en kijken ernaar, en laten iedereen doorrijden.
Het blijft mooi weer, genietend van de herfstkleuren en het mooie zicht ondanks het vele verkeer aan de overkant, tot plots mijn vriend zegt dat hij in zijn achteruitspiegel ziet dat we gevolgd worden door een politiewagen, en dat reeds tientallen km nadat we de douane waren gepasseerd. Ik krijg even schrik, maar mijn vriend zegt kalm en rustig te blijven.
Maar we worden inderdaad gevolgd; men begint naast ons te rijden en doet teken uiterst rechts te gaan rijden. Wij volgen want wat kan je anders doen? Dan gaat de wagen voor ons rijden en zien we boven hun dienstauto in rode letters : SUIVEZ verschijnen. We worden afgeleid naar een parkeerplaats en moeten stoppen. Vier mannen stappen uit. Eén van hen vraagt mijn viend uit te stappen. Ik hoor hen praten maar kan niets verstaan. Plots gaan ze naar de koffer en vragen die te openen. Mijn vriend moet op een afstand blijven staan, en ik zit daar maar.
Dan komt toch iemand even binnenkijken en vraagt welke relatie ik heb met de chauffeur. Ik antwoord:'ami'. En hij loopt terug weg van me. Ondertusssen hebben ze mijn vriend gevraagd of we geld vervoeren en waarom we naar Frankrijk rijden. Gelukkig in dit geval kan Kurt zijn smartphone tonen en de plaats waar we van plan zijn te gaan eten. We beloven nog dezelfde dag terug naar België terug te reizen. Heeft hen dat overtuigd? In elk geval doet mijn vriend zijn uiterste best heel gewoon te doen en hen nog een aangename dag te wensen.
We zullen te laat aankomen in LENS, maar gelukkig hadden we gereserveerd. Maar controle, welke controle? Normaal, wanneer je aan de kant wordt gezet, is het eerste wat gevraagd wordt de identiteitskaart, daarna rijbewijs en boordpapieren. Niets van dat alles. Niet eens onze namen gevraagd of wat dan ook.
Is het dan niet te verwonderen dat de terroristen over en weer het land binnen en buiten konden rijden? Wij konden ook drugs of geld meegehad hebben, want niet gefouilleerd noch de auto doorzocht.
We zijn er dus met de schrik van afgekomen en hebben daarna lekker gegeten en genoten van de prachtige omgeving die LENS te bieden heeft.
Bezoek zeker het museum!
Waren we dan toch geseind gezien men al vele kilometers ons volgde, precies vanaf Moeskroen, of hadden ze het gemunt op een mooie Mercedes? lol
Liefhebben begint met verwondering, de wonderen van liefde om je heen leren zien: de warmte die mensen besteden aan zieken en bejaarden, het geduld en de tederheid van ouders voor hun kinderen, het gebaar van de hand over het hart, het vergeven en vergeten.
Liefhebben is wanhoop weigeren, niet meehuilen met de wolven in het bos, wel geloven in toekomst voor onze aarde, wel blijven zeggen en zingen dat liefde het fundament, de bron is voor een nieuwe wereld.
Liefhebben is tevreden zijn met het kleine begin, geloven in het mosterdzaadje, de druppel op de gloeiende plaat, beginnen waar je leeft, breken en delen met wie vandaag je naaste is.
Waarom gaf Maarten niet zijn hele mantel? Wat is dat voor een gift, een halve mantel? Een mantel was een rijk bezit, waar je een half leven mee deed. Kleding werd eindeloos versteld en als je nagaat dat de soldaten hun hele uitrusting inclusief paard zelf van hun soldij moesten betalen, geen vetpot, dan kun je wel nagaan dat die mantel een zeer kostbaar bezit was, die ook nog eens als deken diende.
Maar er schuilt nog een diepere betekenis in het schenken van de halve mantel. Dit feest gaat over delen. Maarten was een verstandig man, hij deelde de mantel, hij hield ook nog wat voor zichzelf. Als bedelaar krijg je een halve mantel, die van buitenaf naar je toe kan komen, de andere helft zul je zelf door eigen innerlijke activiteit moeten laten ontstaan.
Een ander kan jou niet geheel omhullen, je zult er zelf ook aan moeten bijdragen. Dat geldt zelfs voor een baby. Anderszijds moet de schenker niet onverstandig zijn. Het is goed te delen, maar niet zo, dat je zelf bevriest.
Roofbouw op jezelf plegen door je helemaal weg te schenken maakt je uiteindelijk tot een bedelaar. De omhulling die wij iemand schenken moet niet verstikkend zijn, maar de ander in zijn waarde laten en hem/haar innerlijke kracht geven om door te gaan en uiteindelijk zelf weer het heft in handen te nemen.
Na deze dagen van rouw kunnen we niet genoeg benadrukken dat oprecht geluk van vele kleine dingen afhangt, misschien nog het meest van jouw eigen ingesteldheid! Een GELUK-kige dag gewenst!
Vandaag elf november. Wereldwijd herdenken wij honderd jaar grote oorlog. Voor velen onder ons is dit een feestdag, een vrije dag. Een dag om dankbaar te herdenken wat zo vele jonge wensen voor ons deden om ons voorgoed een vrij leven te geven...
Vandaag gaat mijn aandacht evenzeer uit naar het feest van Sint-Maarten, Martinus van Tours. Aan hem dank ik mijn naam. Een naamfeest wordt in onze streken niet gevierd, maar toen ik ooit in deze periode in India verbleef, werd ik overhangen met bloemen, werd een bijzondere maaltijd klaargemaakt, werd ik naar een dorpje gereden om de H. Mis bij te wonen. Ja, naamfeesten zijn daar belangrijker dan verjaardagen, en misschien terecht.
Ik kreeg op mijn naamfeest meer kaartjes toegestuurd dan op mijn verjaardag. Hou je dus niet in, en vraag om mijn adres...
Sint-Maaren is voor mij ook en stuk werkelijkheid geworden, in die zin dat ik mijn mantel graag deel, letterlijk en figuurlijk met deze die het fysisch of psychisch even moeilijk hebben . Een luisterend oor bieden, even onderdak bieden zoals je recent nog kon lezen.
Gelukkige feestdag aan allen die de naam van Martin, Martine, Maarten en afgeleiden dragen! Moge je ook op je eigen manier, en op je eigen plaats je mantel delen, aandacht schenken, zeker in deze moeilijk wordende tijden.
November is heel wat meer dan dodenmaand, het is beseffen dat we nu mogen leven en elke dag moeten plukken die ons gegeven is, al is elke dag totaal anders, soms met grote en kleine verassingen, als er maar LIEFDE is!
Als gevoelig en empathisch mens reageer ik sterk op mijn omgeving en heb ik het feilloos door als mensen niet echt zijn. Ik heb echte en betekenisvolle relaties nodig met andere mensen en ik voel me helemaal niet prettig bij mensen die nep zijn.
Als empathisch mens klap ik dicht bij mensen die nep zijn: Als heel gevoelig mens biedt onze wereld me heel veel uitdagingen en één daarvan is het omgaan met onechte mensen. Wanneer ik iemand ontmoet die niet oprecht is dan struikel ik over m´n woorden en kan ik niets meer uitbrengen.
Ik zie recht door een nep persoon heen en alle alarmbellen gaan rinkelen. Ik weet ook dat deze ‘neppe’ personen niet persé slecht zijn, maar ik weet wel dat deze persoon nog veel ‘werk’ nodig heeft.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
