|
Je kent het lied wel dat ik gebruik in de titel, maar wanneer ik naar mijn ouders fiets, zo een 24 km over en weer, dan voel ik me vaak als de eenzame fietser. Ik hoor wel vaak over mensen die een uitstapje maken met de fiets, maar in werkelijkheid kom ik amper één fietser tegen langs deze lange baan. Auto"s en vrachtwagens daarentegen genoeg, zij die niet terugschrikken om op de fietsbaan te parkeren of je verhinderen veilig door te rijden omdat ze gehaast van een parking afrijden. Al meer dan eens kon ik op hun zijflanken hebben aangereden, maar ik zou meer schade hebben, ook al ben je dan 'in jouw recht'. Ook al mag het niet, al vaak heb ik gevloekt wanneer iemand onverwacht de baan oprijdt of nog erger, als iemand plots zijn portier openzwaait, en je niet anders kan dan uitwijken, die gevaarlijke baan op waar je nog kan verongelukken onder de banden van een trrucker. "ALLEEN OP DE WERELD, ZEKER?' roep ik dan vaak uit, maar wat helpt het. Je kan niet anders dan door te rijden, de schrik nog op het lijf, bibberend en bevend.
Laat me positief besluiten. Fietsen is gezond, alle hersenspinsels waaien weg en je kan er weer tegen aan!
|
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
