Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Een klein wormpje in een noot voelde zich door God bemind en zong zo vrolijk als het kon: "Ik woon in het hartje van de hele, grote wereld en die is helemaal van mij!"
Hij rangschikte ze strikt per thema en voorzag ze van eigen commentaar.
Wie ze zó lazen, voelden zich bekocht en dachten: goed dat hij ze bijeenzocht, maar we vinden het wel niet fijn dat hij elk mooi verhaal niet echt zichzelf liet zijn...
Toen gingen ze zelf aan het vertellen en, hoe dwaas het ook mag lijken, aan het eind van elk verhaal moest steeds hun 'moraal' staan prijken.
Het voorstel van directeur-generaal Lieven Boeve van Katholiek Onderwijs Vlaanderen om tot 'dialoogscholen' te komen - met meer ruimte voor bijvoorbeeld moslims - blijft reacties uitlokken. Wetenschapper en filosoof Gerard Bodifée (70) stelde in een opiniestuk in De Standaard: De katholieke school die moslims weert, kan geen katholieke school zijn. Maar als katholieke school moet zij de katholieke godsdienst verkondigen, ook aan moslims. Bodifée hekelt het gebrek aan kennis van en affiniteit met de katholieke godsdienst bij jongeren, volgens Bodifée veroorzaakt door beslissingen van het katholiek onderwijs zelf: Ze hebben het onderwijs in de eigen tradities, leer en geschiedenis bewust overgelaten aan een tijdsgeest die er geen blijf mee weet. In het tv-programma Van Gils en gasten trok Bodifée even fel van leer: De problemen liggen niet bij de moslims, maar bij de katholieken - die hebben moeite met hun eigen identiteit en de elementaire kennis over hun godsdienst ontbreekt meer en meer. We zijn het katholicisme in dit land kwijtgeraakt, en op een katholieke school zal je het niet terugvinden. Katholieken moeten weer trots worden op hun geloof, besloot Bodifée: Religiositeit is taboe geworden, er wordt niet meer over gesproken, we stoppen het weg. Moslims komen er gewoon voor uit, dat moeten we als christen ook doen. - Kerknet.
Op deze Pinksterdag vragen wij de Heilige Geest dan om inzicht en vertrouwen, om daadwerkelijk te getuiigen van ons geloof zoals Christus het ons heeft gevraagd voor hij ten hemel opsteeg.
BIJ DEZE EEN ZALIGE HOOGDAG VAN PINKSTEREN GEWENST AAN U ALLEN!
"VAARWEL ELINE" staar er in mijn agenda genoteerd op deze datum, nu reeds drie jaar geleden. Ik ben een bezoek gaan brengen aan haar graf. De grafsteen is een ontwerp van wijlen mijn broer. Hij zou er zo fier zijn op geweest maar heeft de steen amper één maal gezien. Veertein maanden later is hij haar gaan zoeken hierboven. Een ruwe pilaar een een gepolijste steen is verbonden door een solsleutel omdat Eline zo graag piano speelde. Op de grond van de steen is een grote roos gebeiteld.
Ja, zijn hart brak van verdriet. Anderen zeggen dan: ze heeft hem meegesleurd in de dood. Wij weten echter dat ze altijd datzelfde meisje zal blijven, meer als eeen zus dan als een dochter van mijn broer.
Iedereen kent wellicht het spreekwoord: "De trein is altijd een beetje reizen". Ik moet zeggen dat ik de laatste jaren er serieus tegen opzie een trein te nemen, al kan ik zelfde zeggen van de Lijn.
En gisteren had ik het dus weer 'zweten'. Pas twintig kilometer van mijn deur kon ik reeds een half uur wachten. Ik treinde richting Antwerpen met eindbestemming Sint-Niklaaas. Op een gegeven moment, nadat mensen in- en uitgestapt zijn op een loocatie die ik niet kende, bleef de trein echter staan. Iedereen keek om zich heen, maar er werd maar weinig gesproken tot ... de melding kwam: "Er is een probleem met de sluiting van de deuren". Ja, daar zit je dan letterlijk, niet wetend hoe lang je daar zit te wachten. Een dame die naast me zat moest op een communiefeest zijn en had nog een aansluiting nodig. Hoe langer we zaten te wachten op informatie, hoe meer voor haar de tijd verstreek en was ze zch bewust dat ze veel te laat zou komen op het feest. Zelf had ik het voordeel dat een vriend me zou opwachten, maar wanneer? Eindelijk kwam een mededeling met 'vertraging loopt op tot twintig minuten'. Voor die eerste maal dat het eigenlijk zomer was, zaten we daar, haast op elkaar gepakt.
Ik heb me tot de dame gewend eens de trein terug vertrokken was en haar ht voorstel gedaan dat ze met ons kon meerijden. Ze wilde het aanbod niet aanvaarden, maar toen ze in Sint-Niklaas moest vaststellen dat ze nog driekwartier moest wachten, noemde ze ons beiden 'engelbewaarders'. We hebben haar graag tot aan de deur van haar feestende familie afgezet. Want ik weet zelf maar al te goed wat het is een trein te missen....
Dit is slechts één van de vele anekdotes die ik heb beleefd en het treinen verre van 'een beetje reizen was'.
Dit is en boek dat ik bijzonder graag heb gelezen, dan ook vijf sterrern waardig . Een nieuwe Jack the Ripper is opgestaan! Sterk aanbovolen, of het nu op een regendag is of op een terras in de zon! wanneer je eenmaal begint is er geen stoppen meer mogelijk. Maar ik moest wel stoppen toen de trein stopte!
In al zijn jaren bij de politie is inspecteur Jack Pendragon nog nooit geconfronteerd met zo'n gruwelijke reeks moorden. De lichamen van de slachtoffers zijn op verschrikkelijke wijze verminkt en vervolgens zo gepositioneerd dat ze verwijzen naar werken van beroemde surrealistische schilders. Om de zaken nog ingewikkelder te maken, lijkt er een verband te zijn tussen deze moorden en een serie onopgeloste moorden in Londen in 1880, namelijk die van Jack the Ripper.
Pendragon is vastbesloten de zaak op te lossen, maar zijn tegenstander is niet alleen gevaarlijk, hij is ook bijzonder intelligent en laat geen spoor achter. Een bloedstollende race tegen de klok begint…
EERST EN VOORAL PROFICIAT EN DANK AAN ALLE MOEDERS EN GROOTMOEDERS
OP DEZE MOEDERDAG, OOK AAN ALLEN DIE OP EEN OF ANDERE MANIER MOEDEREN!
Op mijn vorige bijdragen rond Dadizele en de bedevaarten in mei, reageerde een blogger dat ze vooral herinneringen had aan het park. En inderdaad, het is me altijd opgevallen dat de naam Dadizele veeleer het grote pretpark oproept waar men kon ravotten zoals de dame het zegde, dan het eigenlijk om de bedevaartsplaats gaat.
Ik wil daarom ook dat deel zijn plaats toekennen die het verdient. Helaas is het park vergane glorie.
Dadipark - zijn originele naam was CENTRUM DEWEER -werd in 1950 geopend onder invloed van de lokale pastoor Gaston Deweer. Dadizele was op dat moment reeds een toeristische bestemming; veel mensen kwamen er op bedevaart. Het park evolueerde van een speelplein voor de kinderen van de bezoekers van de basiliek tot een zelfstandig pretpark.
Het was niet gericht op grote moderne attracties, maar was eerder een laagdrempelig en betaalbaar park voor kleine kinderen. Uithangbord was een 800 meter lange hangbrug aan de randen van het domein, de langste van Europa. In het domein staan nog steeds de attracties, weliswaar overwoekerd. Al enkele jaren wordt geprobeerd het attractiepark nieuw leven in te blazen.
In juli 2012 werden de sloopwerken in Dadipark gestart. Een firma uit Nederland verwijderde het asbest uit de gebouwen om ze daarna af te breken. Naast de overgebleven beschermde bomen is er nagenoeg niets bewaard gebleven van het oorspronkelijke Dadipark. Het bestuur van Dadizele denkt eraan om er een sport- of wandelpark van te maken; In januari 2016 werd er bekendgemaakt dat de gebouwen van het voormalige pretpark een nieuwe bestemming krijgen. Vrije Basisschool 't Brugske kwam met de voormalige eigenaar (de kerkfabriek) overeen om de gebouwen te kopen en te renoveren op voorwaarde dat de overheid een deel van de subsidiëring op zich neemt. Wat er met het 11 hectare grote park zal gebeuren, is niet duidelijk.
p.s. Op de tweede foto zie je een kiosk; daar konden mensen drank en tabak en vooral chocolade aanschaffen. Het was daar dat ik een aantal jaren heb gewerkt als jobstudent. Het was wel opletten dat niets verdween toen de grijpgrage Polen met tientallen bussen zwaarbeladen, het park bestormden.
Kerstmis stond voor de deur en de metten moesten gezongen worden. Helaas! De koster was ziek en daardoor ze de pastoor de dienst moeten afgelasten. De nacht ervoor kreeg Jan Onraet, een analfabeet die geen noot muziek kende in een droom een visioen van Onze Lieve Vrouw die hem zei: "Sta op, ga naar de pastoor en zeg hem dat jij de dienst zal zingen!" Jan werd wakker maar dacht dat hij slechts gedroomd had: hij kon immers lezennoch schrijven en kende bovendien geen noot muziek. Daarom ging hij gauw weerslapen. Onze Lieve Vrouw verscheen echter een tweede keer en zei: "Jan, sta op en kijk onder jouw hoofdkussen. Neem dat boek en ga er mee naar de pastoor. Met dit boek kan je het wel!"
Jan nam het boek, ging naar de pastoor en zong foutloos de Metten. Hij schijnt daarna nog vele jaren in dienst te zijn geweest.
ALLE LEGENDEN DIE HIER IN HET KLEIN ZIJN AFGEBEELD
VIND JE GEBEELDHOUWD BIJ DE INGANG VAN HET ROSARIUM.
Toen de kapel helemaal opgetrokken was ging een afvaardiging van de notabelen naar het bisschoppelijk paleis in Doornik om aan de bisschop te vragen om de kapel in te wijden. Op weg-'naar verluidt heeft dit gebeuren plaats gehad zeer dicht bij mijn ouderlijke thuis' - naar de bisschop, ontmoetten ze een vrome vrouw die zei: "Het is niet nodig om d'e bisschop te vragen uw kapel te wijden. Zij is immers al gewijd door Onze Lieve Vrouw zelf." Toen de vrouw enige twijfelende gezichten zag, ging ze verder: "Omdat u zou geloven wat ik u vertel, zal ik een teken geven. Keer terug, u zal er een rode, zijden draad vinden gespannen rondom de kapel. De plaats binnen de draad is gewijd..." Ogenblikkelijk keerde men terug. Rondom de kerk vonden ze een rode, zijden draad. En die draad kende begin noch einde. En, vertelt de legende verder, die rode, zijden draad had een bijzondere genezingskracht. Zieken kregen er een stukje van mee, maar de draad verminderde nooit. Helaas raakte die rode draad verloren in de loop der tijden. Vandaag de dag wijdt de pastoor de rode draad, die nog altijd door de pelgrims meegenomen wordt naar huis.
Hierbij laat ik jullie delen in de eerste legende van Dadizele,
of hoe Maria tot ons is verschenen.
Heel lang geleden, woonde er te Dadizele een rijk en vroom man. Zijn rijke veestapel telde ondermeer twee prachtige pikzwarte ossen. En juist die twee ossen leken op zekere morgen spoorloos... Hoe de landbouwer en zijn knechten ook de omgeving afzochten, van de ossen vonden ze niet één spoor. Het nieuws kwam ook een kluizenaar ter ore. De brave man besloot tot Maria te bidden, die een heel bijzondere plaats in het leven van de kluizenaar bekleedde. En toen gebeurde het. Maria verscheen in een visioen en zei: "Ga naar de meester van de boerderij en vertel hem dat hij nooit meer zijn twee zwarte ossen zal terugvinden. Maar... vraag hem naar het elzenbos te gaan. Aan de rand van het bos zal hij twee sneeuwwitte ossen vinden. Die zijn voor hem. Vraag de meester ook op die plaats een kapel te bouwen, die aan Onze Lieve Vrouw moet worden toegewijd. Zeg hem dan dat Onze Lieve Vrouw dit alles gevraagd heeft." De kluizenaar bracht de boodschap over. Men ging naar het elzenbos en daar stonden twee sneeuwwitte ossen... Diezelfde dag nog begon de landbouwer met de plannen om er aan de rand van het bos een kapel op te trekken. Toen de kapel klaar was, kwamen er mensen van heinde en ver naar de kapel om er tot Maria te bidden.
Met dit mooie lenteweer is het uiterst aangenaam, na een bezoek aan de basiliek die toegewijd is aan Onze -Lieve -Vrouw Onbevlekt, de rust op te zoeken in het gebedspark vlak naast de basiliek. Je kan er jouw bedevaart in stilte verder zetten door het bemideteren van de veeertien staties die doorheen het park lopen, of je kan er ook even stil worden en genieten van de natuur terwijk je even op een bankje rustig kan opkijken naar Maria, of gewoon kan deelnemen aan de vieringen in openlucht. Voor vieringen binnen het Rosarium kan je ook in de benedenkapel die nu mooi verfraaid is, waar destijds het een verloederd ondergrondse grot was.
De tienjarige Leonardo woont samen met zijn vader in villa aan zee, volledig geïsoleerd in een uithoek van het woeste Ligurië. De enige toegangsweg is een verlaten spoortunnel. Leonardo is licht dyslectisch, onzeker en verlegen, en leeft in zijn eigen fantasiewereld tussen helden, piraten en feeën. Als hij op een avond uit bad komt, vindt hij zijn vader geboeid in de woonkamer, overmeesterd door een onbekende man met een mes. Bestaan monsters echt alleen maar in sprookjes? Wie is die man, die zijn naam kent en zo fantastisch pianospeelt? En wat wil hij van hen? Tijdens de vreselijk spannende confrontatie, een strijd op de grens van lichamelijk en psychologisch geweld, ontdekt de kleine, dromerige Leonardo bij zichzelf een zekere moed en slimheid, waarvan hij niet wist dat hij die bezat. In één enkele nacht wordt hij geconfronteerd met zijn grootste angsten en zijn ergste obsessies. En als de zon weer opkomt achter de villa zal zijn leven nooit meer hetzelfde zijn.
Dit is een boek dat je in één adem wilt uitlezen. Echt prachtig geschreven en elke situatie kan je je levendig voorstellen. Een boek om op mijn eigen boekenplank te hebben. Dan ook vijf sterren waardig. Een sprookje?
Dat is de vraag die mij en meebewoners ons afvragen nu achter de deur een oude juttespinnerij tegen de grond ging om plaats te maken voor een verkaveling die zal uitmonden in een plein met 22 woningen en een appartementencomplex van 16 woongelegenheden.
In het centrum is de fabrtieksschouw blijven staan, en die zou in het midden van het plein komen te staan. Maar zal die schouw er ook blijven staan als industrieel erfgoed, of willen de nieuwe toekomstige bewoners niet aankijken tegen zo een toren? We zijn met ons allen zeer benieuwd.
Ik geef je dus misschien nog gauw mee hoe ze er nu uitziet voor ze al dan niet verdwijnt. Zo veel fabrieksschouwen zijn er echt niet meer. Ik hou jullie op de hoogte.
De naam van het toekomstig plein is al bekend: het wordt het Madeliefsjesplein.
Bij het 'ter perse gaan' van dit bericht, heb ik vernomen
Sinds de aanvang van mijn bloggen las en zag ik haast overal:de hond lijkt voor velen onder jullie jouw trouwste en beste vriend te zijn. Zelf kan ik er niet over meespreken, want ik heb zelf nooit een hond gehad. Toen ik nog thuis woonde hadden we wel een klein hondje waarvan de naam me nu even ontsnapt, maar het werd vergiftigd terug gevonden. De buurman was bang dat zijn duiven zouden doodgebeten worden...
Ik begrijp dat mensen een hond als enige vriend hebben.. ik heb het ooit bij een jonge man meegemaakt. Hij had alles verloren, maar zijn enige troost was zijn hond. Ik weet nog dat ik toen een tekst rond vriendschap en trouw van een hond heb laten afdrukken op een oorkonde en die cadeau gedaan. Hij was daar bijzonder gelukkig om.
Ik heb me we wel altijd de vraag gesteld waarom dierenliefde boven mensenliefde gaat, en dat soms buiten alle proporties. Maar geniet maar van jullie gezelschap, en verzorg ze dan ook goed. Neeen, ik ben geen moraalridder, maar het is erg te zien hoe honden ook verwaarloosd worden. Zo, ik hou ermee op voor ik nog bedreigd word en er een hond met grote tanden voor me staat en aan mijn broekspijpen sleurt.
Want je kent het wel: Mijnheer, hij is zo braaf, hij zal je niets doen..
Wanneer ik de fiets neem om naar het centrum van Roeselare te rijden, of te voet ga naar het station om er een trein te nemen, passeer ik altijd deze muur die grenst aan de spoorwegberm. Het is dan voor mij een twintig minuten wandelen.
Ik kreeg deze foto doorgestuurd, en dus een hint er iets mee te doen. Ja, blijkbaar was het toen een mooie dag te zien aan de blauwe lucht. Wat heel jammer is,i s het feit dat die mooie muur voortdurend beklad wordt door hangjongeren die met graffiti de meest dwaze boodschappen achterlaten, tot verwijten gesuuurd aan de burgemeester toe of oproepen tot racisme.
Telkens opnieuw moeten de stadsdiensten dan die viezigheid verwijderen, wat heel veel geld kost en ook veel tijd in beslag neemt, tijd die ze zouden kunnen gebruiken voor nuttig werk voor de bevolking. Het moet frustrerend zijn te zien dat na gedane werk er een paar dagen later weer schuinigheden te lezen staan.
Waar de graffitti verwijderd werd, zie je duidelijk de lichtgele vlekken. Gelukkig heb ik ook al mooie zinvolle tekeningen gezien op die muur, maar die zijn helaas zeldzaam. Medeblogger DE WESTHOEK zal daar wel foto's van hebben op hun blog.
HIER VIND JE MISSCHIEN EEN ANTWOORD OP WAT IK RECENT MEEMAAKTE MET DAKLOZE MENSEN.
We moeten naar iedere persoon apart kijken en een besluit nemen geïnpireerd door liefde en wijsheid.
Het lost het probleem van de bedelaar niet op en doet ook geen recht aan de menswaardigheid van de mens in nood. Leer hen dus eerst kennen, echt. Vraag hun naam, kijk hen in de ogen. Vraag hen voor je te bidden! Als je hen en hun noden eenmaal kent - ik bedoel echt kennen als persoon - dan kun je geld geven zoals je dat ook zou doen voor een vriend.
De enige regel die ik zou voorstellen, is dat je iedere persoon moet erkennen en niemand negeren. Doen alsof je de smeekbede van een dakloze niet hoort en hem behandelen als een levenloos object of een lastig insect, is veel vernietigender dan niets geven. Uiteindelijk zijn waardigheid en respect veel meer waard dan wat centen.
Mijn eerste antwoord is dus: nee. Vermijd het snelle werk.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
