Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Als je wil, word je er op een gegeven moment een kanjer in om bij een tegenslag, een slag tegen te geven en dus terug te slaan met iets positiefs. Ieder nadeel heeft zijn voordeel. Door in tegenslagen direct op zoek te gaan naar de positieve kanten van de gebeurtenis kan het dragelijker voor je worden. Doe je best om iets positiefs te zien. Wie gelooft dat alles met een reden gebeurt doorstaat tegenslagen doorgaans beter dan mensen die geloven dat het leven is gebaseerd op toeval. Als niets toeval is betekent het namelijk dat deze gebeurtenis jou overkomt om je te laten groeien, om je een sterker mens te maken. Dit besef geeft hoop en steun.
Het hoeft zeker niet altijd geld te kosten om attentvol te zijn, maar het maakt wel een ontzettend waardevol verschil. Je kan echt luisteren naar mensen. Door actief te luisteren naar wat mensen je vertellen kun je een heel attent persoon worden. Luister en onthoud wat de mensen om je heen meemaken, waar ze mee bezig zijn en waar ze het moeilijk mee hebben. Dit zijn zaken waar je later op terug kunt komen. Attente mensen worden zeer op prijs gesteld. Het voelt toch fijn als iemand aan je denkt. Als je een attent persoon in je omgeving hebt, weet je hoe erg je het waardeert als die persoon aandacht voor je heeft. Iedereen een zeer attentvolle dag. Geniet van alle attentie en wees ook zelf lekker fijn attent.
Ik wens dat iedereen zelf een 'valkuil' was, om zo slim te zijn over alle 'valkuilen' en struikelblokken in het leven te kunnen vliegen. Er zijn heel wat valkuilen in het leven die we moeten leren herkennen. Valkuilen zijn diepgewortelde overtuigingen over onszelf en de wereld, die we ons eerder in ons bestaan eigen maken. Valkuilen zijn levenslange patronen. Ze zijn soms diep ingesleten en moeilijk te veranderen. Maar wat moeilijk is, wil niet zeggen dat het onmogelijk is. Een valkuil veranderen betekent, voortdurende confrontatie met jezelf. Je spoort ze op, herkent ze en pakt ze ten gronde aan. Net zolang tot ze hun greep op je verliezen.
Waarom nog opgeven als de eindstreep al in zicht is? Het kan je toch overkomen. De laatste loodjes wegen het zwaarst of een opstapeling van tegenslagen vermoeien je dusdanig dat je zelfs bij het bijna bereiken van je doel, de handdoek in de ring gooit. Opgeven is echter geen optie. Je gaat gewoon door. Ook al zijn de laatste stappen wat trager. Het is wellicht makkelijker als er naast de lijn enorm gesupporterd wordt en als je weet dat op de finish er een hoop mensen staan die jou toejuichen voor jouw geweldige prestatie met het behalen van de eindstreep. Zelfs zonder al die entourage, geklap en gejuich, kan je de eindstreep van je doel behalen. De echt juiste motivatie komt diep vanuit jezelf, ook al kom je wat trager over eindstreep.
Bijgeloof! Het is al een uitdaging om te geloven in jezelf. Moeten we dan nog bijgelovig zijn? Ren jij de andere kant van de straat op als je een zwarte kat ziet? Heb je weleens een spiegel gebroken en je toen heel vreselijk gevoeld omdat er zeven jaren aan ongeluk voor de boeg stonden? Bijgeloof kan je maar beter overwinnen door te leren waar ze vandaan komen. Bijvoorbeeld dat je ongeluk zult krijgen als je onder een ladder doorloopt, komt voort uit de gedachte dat het gevaarlijk is om rond te lopen op plekken waar het risico op vallend gereedschap groot is. Hoe meer je bijgeloven ontrafelt, hoe sneller je zult inzien dat ze niet op de realiteit gestoeld zijn. Hoe leuk het ook kan zijn om erin te geloven. Iedereen een realistische super maar niet bijgelovige topweek gewenst!
Mensen, dit is een waar gebeurd verhaal. Verleden week vrijdag reed ik met een jonge man van vijfenveertig jaar die lijdt aan de ziekte van Parkinson naar een ziekenhuis te Brussel om zijn hart te laten controleren. Alles verliep vlot en hij was gerust gesteld toen hij de resultaten te horen kreeg. Nu we dan toch te Brussel waren voegden we het aangename toe aan het nuttige, en zo trakteerden we ons op een betere koffie in een nog veel betere caferia.
Je moet weten dat de man in kwestie om de haverklap een pilletje moet innemen, anders verkrampt hij volledig. Het potje staat dan ook altijd in zijn buurt. Na die chique koffie lieten we ons verwennen in een sfeercafé bij een lekker bruintje. Ongezien hoe leeg Brusel was!
Bij het terugrijden naar huis vraag ik Alex, een fictieve naam die ik even gebruik, of hij nog medicatie genoeg bij zich heeft. Hij antwoord bevestigend maar begint ovral in de wagen te zoeken waar zijn pillen normaal liggen. Hij begint later in de zakken van zijn jas te tasten, maar niets te vinden. Bij de eerste halte op de snelweg gaan wij aan de kant, keren alles onderste boven, maar beseffen al gauw dat hij dat potje moet hebben laten staan op één of ander tafeltje.
Hij is gelukkig zo alert te denken aan een apotheek van wacht. Want ook thuis ligt er niets meer en hij kan de nacht niet doorkomen zonder medicatie. Hij had nl. alle medicatie meegenomen gezien de lange tocht. Ja, hij rijdt ondanks alles zelf met de wagen, en zeer goed ook!
Dus tijdens de rit naar huis probeer ik mijn buren te bellen en hen te vragen uit te zoeken naar het telefoonnummer van de apotheek van wacht. Ik krijg algauw antwoord en Alex beltde apotheker op met de vraag de gewenste medicatie klaar te zetten. Oef, probleem opgelost...
Dacht je maar, want niet ver van de apotheek erkrampt Alex. Hij geeft me het nodige geld, en ik stap de apotheek binnen. De medicatie ligt klaar, maar de apotheker wil het identitetsbewijs van Alex. Ik dus terug naar de wagen, ook om geld de halen, want de apotheker wil het volledige bedrag, daar waar Alex normaal een verminderd tarief moet betalen. Ik overhandig de apotheker de identiteitskaart en de gevragde 55 euro. Maar de apotheker zegt dat hij nog 90 cent te kort komt. Ik schiet vlug in mijn zakken waar ik nog 30 eurocent vind, maar dat is niet voldoende voor die apotheker.
Wanneer ik mijn hoofd laat zien, strompelt Alex naar binnen en betaalt met zijn bankkaart. Hij valt bijna ter plaatse neer... Maar de apotheker is tevreden en geeft hem de medicatie, niet alvorens hij hem dringend heeft gevraagd een voorschrift na te brengen...
KAN JE ALS APOTHEKER EEN MENS LATEN LIGGEN OMWILLE VAN 60 EUROCENT???!!!!
Mijn hart zingt voor de Heer: Magnificat! Mijn God is mij genadig, mijn vreugde overdadig; en ieder prijst mij zalig: Magnificat! Mijn hart zingt voor de Heer: Magnificat!
Welwillend zag mijn Redder naar zijn geringe dienares, voltrok aan mij zijn wonder. Heilig is zijn Naam.
Hij is de trouwe Helper van wie voor Hem gevoelig is,
maar wie hooghartig leven, wijst Hij van zich af.
Mijn hart zingt voor de Heer: Magnificat! …
Die machtig is zal vallen, die nietig is komt op de troon, die hongert wordt verzadigd, rijken stuurt Hij heen.
Zijn volk was Hij indachtig, vol deernis jegens Israël, getrouw aan zijn gelofte. Eeuwig duurt zijn heil.
Het droeg al vroeg een brilletje en reeds in het eerste leerjaar mocht het niet zwemmen noch touw klimmen. Maar het haalde altijd heel goede punten, en zijn naam verscheen elk trimester in de plaatselijke krant waar de besten van de klas werden vernoemd. Het kon vooral goed schrijven, en omdat hij goed was in taal werd hij bij de overgang naar 'de grote school' door paters naar een itnernaat gestuurd.
Al vlug liep het verkeerd, want de klasgenootjes hadden al gauw door dat het jongetje van twaalf niet aan voetbal deed, niet eens een goede speler was. Daarbij kwam dat naast het dragen van een bril, het jongetje ook een hazenlip had. Daarbovenop mocht hij ook niet zwemmen van leerkrachten en directie. Enkel zij en zijn ouders wisten waarom. De andere kinderen leken gewoon stom verbaasd toen het jongetje af en toe op de grond viel, in zijn broek plaste en stuiptrekkingen kreeg.
Toen de anderen op woensdagnamiddag gingen spelen of wandelen, had een pater-leraar hem en een ander uitgekozen om het jeugdclubhuis, gelinkt aan die grote school, schoon te maken. Sorteren van flesjes, hier de frisdranken, daar het bier. Sigarettepeuken opruiemen en dan het lokaal vegen.
Op een dag dacht het jongetje dat hij tot de geliefde leerling behoorde van die pater. Hij werd nl. naar zijn kamer geroepen, en niet bewust wat er gebeurde, werd daar zijn beginnend baardje geschoren. Toen hij echter terug naar buiten kwam stonden de jongens in een 'erehaag' hem op te wachten ... waar hij natuurlijk werd uitelachen. Een medeleerkracht, ook een pater, leek in het complot te zitten, want die had ervoor gezorgd dat alle kinderen aan de trap stonden toen het jongetje naar beneden kwam.
Zo werd alles nog versterkt; en zo gebeurdehet toen het jongetje aan tafel wou gaan, hij zijn mes, vork en lepen, verpakt in een witte servet, niet meer terugvond. Een andere keer vond hij zijn lepel geplooid, een andere keer vond hij zijn vork gekraakt...
De schoolresultaten daalden. Het jongetje was gestart in de Latijns-Griekse afdeling. Toen zijn ouders beseften dat het genoeg was geweest, kon het jongetje dat ondertussen vijftien jaar was geworden, slechts aansluiten bij de economische richting in een nieuwe school waar hij dagelijks naar huis kon. Maar deze overgang bracht een achterstand mee...
Het jongetje werd een jonge man, heeft nooit een meisje leren kennen, ook geen jongen als vriendje. Maar hij wist wat hij in zijn mars had en heeft dan ook gevochten voor een loopbaan waar sommigen jaloers om werden. Maar achter het bureau zit nog steeds dat jongetje, getekend door zo veel wat hem is aangedaan en nog wordt aangedaan, want niemand heeft het jongetje tot op heden begrepen. Hij was en blijft de speelbal, levenslang gepest... Was dit het misschien? PESTEN?!!!
“Wat een kroost", lachte moeder eend, trots als een pauw, terwijl rondom haar de donzige, mooie eendjes trippelden.
"Maar jij, lelijk ding, jij hoort er niet bij", kwaakte ze dan naar een klein, lelijk eendje dat niets vermoedend bij de anderen waggelde. "Bah, lelijk prutsding", grienden nu ook broertjes en zusjes; en alsof het nog niet genoeg was stookte buurvrouw Mie Moeial: "Uit welk nest komt dat jong!"
Bevend van schrik en verdriet kroop het lelijke eendje eerst ver weg in een hoekje, maar waggelde dan doodeenzaam de wijde wereld in.
Geen enkel dier gaf het wat moed, allen riepen:"Wat lelijk, lelijk toch!"
Het lelijke eendje wenste al dat het verging, maar ook dat gebeurde niet. Het sleepte zich eenzaam door de dagen tot het op een dag hagelwitte veren kreeg en het geen eend... maar een statige zwaan werd. Toen de andere dieren dat bemerkten bogen zij beschaamd hun kop.
Een klein wormpje in een noot voelde zich door God bemind en zong zo vrolijk als het kon: "Ik woon in het hartje van de hele, grote wereld en die is helemaal van mij!"
Hij rangschikte ze strikt per thema en voorzag ze van eigen commentaar.
Wie ze zó lazen, voelden zich bekocht en dachten: goed dat hij ze bijeenzocht, maar we vinden het wel niet fijn dat hij elk mooi verhaal niet echt zichzelf liet zijn...
Toen gingen ze zelf aan het vertellen en, hoe dwaas het ook mag lijken, aan het eind van elk verhaal moest steeds hun 'moraal' staan prijken.
Het voorstel van directeur-generaal Lieven Boeve van Katholiek Onderwijs Vlaanderen om tot 'dialoogscholen' te komen - met meer ruimte voor bijvoorbeeld moslims - blijft reacties uitlokken. Wetenschapper en filosoof Gerard Bodifée (70) stelde in een opiniestuk in De Standaard: De katholieke school die moslims weert, kan geen katholieke school zijn. Maar als katholieke school moet zij de katholieke godsdienst verkondigen, ook aan moslims. Bodifée hekelt het gebrek aan kennis van en affiniteit met de katholieke godsdienst bij jongeren, volgens Bodifée veroorzaakt door beslissingen van het katholiek onderwijs zelf: Ze hebben het onderwijs in de eigen tradities, leer en geschiedenis bewust overgelaten aan een tijdsgeest die er geen blijf mee weet. In het tv-programma Van Gils en gasten trok Bodifée even fel van leer: De problemen liggen niet bij de moslims, maar bij de katholieken - die hebben moeite met hun eigen identiteit en de elementaire kennis over hun godsdienst ontbreekt meer en meer. We zijn het katholicisme in dit land kwijtgeraakt, en op een katholieke school zal je het niet terugvinden. Katholieken moeten weer trots worden op hun geloof, besloot Bodifée: Religiositeit is taboe geworden, er wordt niet meer over gesproken, we stoppen het weg. Moslims komen er gewoon voor uit, dat moeten we als christen ook doen. - Kerknet.
Op deze Pinksterdag vragen wij de Heilige Geest dan om inzicht en vertrouwen, om daadwerkelijk te getuiigen van ons geloof zoals Christus het ons heeft gevraagd voor hij ten hemel opsteeg.
BIJ DEZE EEN ZALIGE HOOGDAG VAN PINKSTEREN GEWENST AAN U ALLEN!
"VAARWEL ELINE" staar er in mijn agenda genoteerd op deze datum, nu reeds drie jaar geleden. Ik ben een bezoek gaan brengen aan haar graf. De grafsteen is een ontwerp van wijlen mijn broer. Hij zou er zo fier zijn op geweest maar heeft de steen amper één maal gezien. Veertein maanden later is hij haar gaan zoeken hierboven. Een ruwe pilaar een een gepolijste steen is verbonden door een solsleutel omdat Eline zo graag piano speelde. Op de grond van de steen is een grote roos gebeiteld.
Ja, zijn hart brak van verdriet. Anderen zeggen dan: ze heeft hem meegesleurd in de dood. Wij weten echter dat ze altijd datzelfde meisje zal blijven, meer als eeen zus dan als een dochter van mijn broer.
Iedereen kent wellicht het spreekwoord: "De trein is altijd een beetje reizen". Ik moet zeggen dat ik de laatste jaren er serieus tegen opzie een trein te nemen, al kan ik zelfde zeggen van de Lijn.
En gisteren had ik het dus weer 'zweten'. Pas twintig kilometer van mijn deur kon ik reeds een half uur wachten. Ik treinde richting Antwerpen met eindbestemming Sint-Niklaaas. Op een gegeven moment, nadat mensen in- en uitgestapt zijn op een loocatie die ik niet kende, bleef de trein echter staan. Iedereen keek om zich heen, maar er werd maar weinig gesproken tot ... de melding kwam: "Er is een probleem met de sluiting van de deuren". Ja, daar zit je dan letterlijk, niet wetend hoe lang je daar zit te wachten. Een dame die naast me zat moest op een communiefeest zijn en had nog een aansluiting nodig. Hoe langer we zaten te wachten op informatie, hoe meer voor haar de tijd verstreek en was ze zch bewust dat ze veel te laat zou komen op het feest. Zelf had ik het voordeel dat een vriend me zou opwachten, maar wanneer? Eindelijk kwam een mededeling met 'vertraging loopt op tot twintig minuten'. Voor die eerste maal dat het eigenlijk zomer was, zaten we daar, haast op elkaar gepakt.
Ik heb me tot de dame gewend eens de trein terug vertrokken was en haar ht voorstel gedaan dat ze met ons kon meerijden. Ze wilde het aanbod niet aanvaarden, maar toen ze in Sint-Niklaas moest vaststellen dat ze nog driekwartier moest wachten, noemde ze ons beiden 'engelbewaarders'. We hebben haar graag tot aan de deur van haar feestende familie afgezet. Want ik weet zelf maar al te goed wat het is een trein te missen....
Dit is slechts één van de vele anekdotes die ik heb beleefd en het treinen verre van 'een beetje reizen was'.
Dit is en boek dat ik bijzonder graag heb gelezen, dan ook vijf sterrern waardig . Een nieuwe Jack the Ripper is opgestaan! Sterk aanbovolen, of het nu op een regendag is of op een terras in de zon! wanneer je eenmaal begint is er geen stoppen meer mogelijk. Maar ik moest wel stoppen toen de trein stopte!
In al zijn jaren bij de politie is inspecteur Jack Pendragon nog nooit geconfronteerd met zo'n gruwelijke reeks moorden. De lichamen van de slachtoffers zijn op verschrikkelijke wijze verminkt en vervolgens zo gepositioneerd dat ze verwijzen naar werken van beroemde surrealistische schilders. Om de zaken nog ingewikkelder te maken, lijkt er een verband te zijn tussen deze moorden en een serie onopgeloste moorden in Londen in 1880, namelijk die van Jack the Ripper.
Pendragon is vastbesloten de zaak op te lossen, maar zijn tegenstander is niet alleen gevaarlijk, hij is ook bijzonder intelligent en laat geen spoor achter. Een bloedstollende race tegen de klok begint…
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
