|
“Wat een kroost", lachte moeder eend,
trots als een pauw, terwijl rondom haar
de donzige, mooie eendjes trippelden.
"Maar jij, lelijk ding, jij hoort er niet bij",
kwaakte ze dan naar een klein, lelijk eendje
dat niets vermoedend bij de anderen waggelde.
"Bah, lelijk prutsding", grienden nu ook
broertjes en zusjes;
en alsof het nog niet genoeg was
stookte buurvrouw Mie Moeial:
"Uit welk nest komt dat jong!"
Bevend van schrik en verdriet
kroop het lelijke eendje eerst
ver weg in een hoekje,
maar waggelde dan doodeenzaam
de wijde wereld in.
Geen enkel dier gaf het wat moed,
allen riepen:"Wat lelijk, lelijk toch!"
Het lelijke eendje wenste al dat het verging,
maar ook dat gebeurde niet.
Het sleepte zich eenzaam door de dagen
tot het op een dag hagelwitte veren kreeg
en het geen eend...
maar een statige zwaan werd.
Toen de andere dieren dat bemerkten
bogen zij beschaamd hun kop.
|
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
