|
Goede vrienden,
Weliswaar nog veel uit te pakken, te wassen etcetera, maar toch terug veilig en wel thuis in het eigen nestje. BERLIJN was een beetje 'zien en sterven', zeker gezien de gevaarlijke omstandigheden waar we soms doorheen moesten met de al dan niet verwachte wolkbreuken, waar je soms niet eens de ruitenwisses voor je ogen zag, en op een autostrade helpt het niet even aan de kant te gaan staan. Ik dank dan ook mijn vriend-bestuuurder die me veilig heeft thuisgebracht, want ook voor hem meer dan gewone concentratie. Ik dank bij deze de mensen die onderweg 'een kaarske hebben ontstoken', of gebeden hebben voor een veilig thuiskomen.
Het was niet evident naar Berlijn af te reizen gezien de gezondheidstoestand van mijn vader, maar dagleijks contact maakte alles goed voor beide partijen.
Het kan jullie allemaal vreemd in de oren klinken dit verslag te beginnen, maar te weinig staan we er bij stil dat we goed en wel weer onder eigen dak kunnen gaan slapen.
En wat nu te schrijven over Berlijn? Twee redenen voor mij om er te gaan waarvan de eerste: ik wou de stad met zijn bezienswaardigheden en grote boulevard al zo lang zien. En dan komt plots de vraag van mijn vriend -ik hoor tot hier al bedenkenkingen maken bij het woord, maar het zij zo - We willden eens een echt concert meemaken van de BERLINER PHILHARMONIKER, en we hadden geluk met Oedipus dat er werd opgevoerd, in een zeer modern complex, met volledig orkest en tachtig koorleden. Hoe de zitplaatsen er grangschikt staan moet je echt eens Googelen, het lijkt op een moderne arena.
De dag voordien hadden we per toeval kunnen boeken voor het KONZERTHAUSERORCHESTER BERLIN, per toeval allemaal strijkers. De dame dirigeerde zowel als zingen. Ze had haar pupiter maar om te draaien. Dat gebouw gelijkt eerder op de klassieke zalen met immense grote kroonluchters.
En alsof het niet genoeg was konden we een gratis concert meepikken in een Evangelisch kerkje. Daar konden we eindelijk gratis parkeren met de invaliditeiteitskaart van mijn vriend, want parkeren in Berlijn kan je vergeten, en een nacht parkeren ondergronds kost algauw 50 euro.
Ben ik dan zo muzikaal aangelegd? Helemaal niet, maar eens proeven van al dat fraais doe je dan ook maar één maal in je leven. Natuurlijk hebben we de bezienswaardigheden gezien, en genoten van grote terrassen als die er al waren. Zijn het enkel Vlamingen die van terras naar terras kunnen trekken? Zijn het enkel Vlamingen die kunnen kiezen uit verschillende restaurants, want overal was er pizza te over, en moest je in het gatronomisch restaurant terecht voor de betere kost. Sorry, impressies van het moment, zoals de vele taxi's die er rondrijden, niet eens bestuurd door een echte Berliner, maar door mensen die zelf op hun gps moeten kijken als je vraagt naar een bestemming, hoe bekend ook. Jammer dat gedenktekens die de geschiedenis uitmaken van die stad zo minimalistisch worden weergegeven, ik denk maar aan de plaats waar mensen hun leven riskeerden om van Oost nar West te vluchten. Je loopt het paaltje bijna omver. De grote gedenkstenen voor het joodse volk wordt ook met geen bord vermeld. En het gedenkteken voor de geëxecuteede homofiele medemens is enkel een glazen plaat langs de weg. Hoogbouw daarnetegen tiert er welig.
Dan voor de weinigen die mijn blog wel hebben gevolgd!
Maarten
|
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
