Toen ik bij blogvrienden las over oponthoud tijdens hun reis, moest ik aan het volgende denken. Ik kwam na drie weken terug uit India waar ik met en tussen de plattelandsbewoners meeleefde. Na die lange tijd, met wisselende uren, waren allen zo moe dat, toen we plots een landing maakten, de meesten dachten dat we reeds in Londen waren. Niets was minder waar naturlijk, want wij zijn gestrand in Teheran; het was middernacht. We zaten zes uur vast, niet één winkel, we konden ons niet verplaatsen. Allen opeengepakt in één lokaal. Het betrof een loos bomalarm. Laatste vernamen we slechts toen we veplicht moesten uitstappen en we zelfs geen handbagage mochten meenemen. Een dame die nogal rijkelijk omhangen was met juwelen wilde niet uitstappen zonder haar handtas. Zo kwam ze in de armen van de kapitein die haar in stilte vertelde dat het wel moest wegens bomalarm. Enkel zij en ik hebben het toen geweten.Toen we dus na uren buiten kwamen, lagen alle valiezen verspreid over een oppervlakte zo groot als een voetbalveld. We moesten ze zelf gaan zoeken en eigenhandig in juiste container werpen zodat ze niet naar de States meevlogen!
Vrienden en familie die ons stonden op te wachten in Zaventem waren natuurlijk al lang terug naar hun woning gereden. Daar sta je dan. Gelukkig kon ik een goede vriend uit zijn bed bellen die dan nog maar eens de tocht maakte van om en bij de twee uur rijden om me op te halen.
TEHERAN, ik vergeet het nooit. Ik kan gans de wereld vertellen dat ik er was, maar ik heb er niets gezien, niet eens de zeer luxueuze winkels rond dat wachtkamertje! Maar de Indiareis was en blijft een wondermooi verhaal! Lees maar enkele bedenkingen in de rechterkolom beneden.
|