"Steun de daklozen", lees ik langs de weg. Het is een grote kledingzaak, een soort supermarkt voor de net geklede dame en heer. Ik zit achter het autostuur bij het rode licht en lees de metershoge reclame. "Steun de daklozen, lever je oude kleding in en ontvang vijftien procent korting op de nieuwe." Het licht slaat weer op groen, maar ik loop ondertussen rood aan. Het wordt weer Klaas en Kerstmis, tijd om de daklozen te steunen... Nee! Tijd om via hun miserie de dakhébbenden nog rijker te maken. Achter mij beveelt een nijdige claxon mij op te hoepelen. Geen denktijd toegestaan!
uit: Karel Staes, 'Niet om uit te spreken', Welzijnszorg 2006, blz. 29
|