Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Gezichten! Elke morgen hebben we de keuze welke kleding we gaan dragen. We willen elke dag stralen. Kleren maken de man/vrouw. Maar wat zijn we met de meest modieuze kleding als ons gezicht niet straalt? Verschil in aanblikken zijn zeer zeker nodig voor verscheidene gewaarwordingen, maar laten we elke morgen starten met een lachende aanblik. Kijk naar het gelaat van de persoon in de wagen naast jou in de file! Het gezicht maakt de man/vrouw, niet de kleding. Iedereen een dag met een blij gezicht! Ik denk daarbij aan de woorden van een leraar: Verozrg je gelaat, het is er voor de ander!
Liefde en vriendschap; met deze foto denk ik dat ik vele medebloggers nu eens echt gelukkig maak, want buttons als deze vind je niet gauw bij en door mij.
Het is al langer geleden dat ik jullie een boek heb aangeraden. Niet dat ik zou zijn gestopt met lezen, maar het boek moet dan ook meer dan de moeite waard zijn om het aan te bevelen. Zo een boek heb ik gevonden, ideaal om te lezen bij dit slechte weer. U verlangt nu reeds naar andere boeken van deze auteur!
Bekroond met vijf sterren door de 'VN Detective & Thrillergids'. Als de man die verantwoordelijk is voor de dood van zijn vader terugkeert naar het afgelegen familiehuisje in de bossen van Wisconsin, weet Frank Temple dat zijn tijd voor wraak is gekomen. Maar alles verloopt anders dan hij had kunnen voorzien, en op onverwachte wijze komt hij terecht in een dodelijke achtervolging…
Ik heb de trein niet gemist, maar toen ik een tijd terug met de bus naar mijn ouders wilde gaan, reed die me zomaar voorbij. Ik nog zwaaien maar tevergeefs. Het was weekend, dus was het één uur wachten op een volgende bus. Toen ik in de avond om uitleg vroeg kreeg ik als antwoord: "De chauffeur zal je niet hebben zien staan zeker". Het is toch hun taak(verdomme)! En dat is me nu reeds twee maal overkomen. Het vorige excuus was: "Ja, meneer, u moet dat begrijpen, maar mijn collega is pas gescheiden en was wellicht een beetje verstroooid". Dat is allemaal menselijk, maar ik zou er met zo een smoes niet zijn onderuit gekomen op mijn werk. Privé en werk moeten gescheiden blijven. Weet dan nog dat het op die eerste maal regende tot en met, en je zal de ergernis best begrijpen van mijn kant. Klacht indienen zegden ze thuis. Tegen DE LIJN, vergeet het.
Ik ben echt bang geworden van het openbaar vervoer, zij het per bus of per trein. Nooit meer zeker of de bus wel komt, of zoals recent:altijd bijna een half uur vertraging; of zal die trein niet staken en zal ik wel thuis geraken?!.
Mijn wens lijkt banaal, maar mochten we beter omgaan met de buren in 2016, hetzij door een 'hallo', een goeie dag te wensen, een schouderklopje, toch even een minuutje uittrekken voor een gesprekje in plaats van vlug de wagen in te stappen zonder een woord noch gebaar!
Deze wens liet ik achter bij sommigen op hun gastenboek. Gezien de reacties wil ik deze wens hier herhalen. Die wens was ingegeven toen ik bezig was de ramen te lappen. Een goede buurman sprak me aan en op dat moment hoor ik een wagern vertrekken. Gezien ik met mijn rug naar het lawai stond gekeerd wist ik niet wie het was. Mijn 'goede' buur maakte in stilte de opmerking dat het mijn andere buur was die was vertrrokken, zonder een teken van leven te geven. Hij woont amper op een meter van mij. Was he dan zoveel gevraagd, zeker in die kersttijd ons even gedag te komen zeggeen, ons vredige dagen toe te wensen, voor die ene keer dat we met zijn drie buiten waren?
Helaas is dit geen uitzondering. De nieuwe buren aan de overkant, dan nog een jong koppel met twee kleiine kinderen, hebben nog nooit de moeite gedaan ons te groeten, op welke manier dan ook. Toen zij er pas woonden had ik een kaart in de bus laten vallen. Er is nooit een reactie opgekomen.
Mensen die hier tien jaar gewoond hebben, schuin voor onze deur, hebben in al die tijd nauwelijks een woord gedeeld. Ik heb de kinderen zien geboren worden, twee ervan geraakten en één is wellicht gehuwd of is gaan samenwonen. Wellicht .... omdat ze even vreemd gebleven zijn voor ons alllen hier.
Straatfeesten zijn zelfs geen oplossing. Missschien toch een poging doen zoals in aanvang gezegd: een 'hey' of 'hallo', wat de aanleiding zijn voor een babbel hoe kort ook. Of kan het pas als iemand van de familie overleden is? Uit ervaring weet ik dat het dan ook geen mensen bij elkaar brengt. Bij een overlijden van een naaste buur kwam een ander buur me vragen wie er overleden was in de straat. Hij wooinde slechts vijf huizen verder....
Gevangen in een lichaam, gevangen in je eigen lot. Mijn lieve sterrenkind, voel je alsjeblieft niet rot.
De sterren blijven naar je lachen De maan huilt met je mee, de zielen die aan jouw zijde staan laten je nooit alleen.
Twijfel niet, mijn lieve sterrenkind en volg de wegen die voor jou open staan. De pijn en de eenzaamheid kunnen je niet weerhouden altijd de juiste kant op te gaan.
Het geeft niet dat je anders bent als je er maar mee om leert gaan; het geeft niet dat ze je niet begrijpen zolang je maar weet dat ZIJ naast je staan.
Ban alle verdriet en boosheid uit je hart en weet dat dit slechts tijdelijk is. Het is goed om te weten, te ervaren ondanks je gemis
Sterrenkind, och sterrenkind afgedaald uit de hemel, vul je hart met licht en liefde niet met vaag gezemel.
Straal je licht en liefde uit aan degene, die het nodig heeft, en als je moe bent, het even niet redt, kom dan naar ons, als je zweeft.
We zullen je met open armen ontvangen, maar sturen je dan wel weer terug met nieuwe moed, licht en liefde een steuntje in de rug.
Lief, lief sterrenkind je bent niet alleen, doorleef deze wonderbaarlijke aarde en kijk goed om je heen.
Hoe koud en onnozel de meeste mensen lijken ze bedoelen het wel goed. Zij hebben net als jij hun pad te volgen dus ondersteun hierbij hun moed.
Wellicht kan jij ze een beetje helpen ze troosten, en er voor ze zijn want hoewel ze het zelf misschien niet weten ze doorleven echt de zelfde pijn.
Lief, lief sterrenkind ik laat je nu weer gaan. ik wens jou heel veel licht en liefde op het pad van jouw bestaan"
Als ik weinig inspirartie heb om een gastenboek te tekenen, dan gebeurt het nog al eens dat ik teken met 'groeten uit Roeselare', maar telkens wanneer ik dat typ wringt er iets. Ik zou nog steeds zo graag schrijven: 'groeten uit Dadizele', wellicht omdat ik er daar 36 jaar woonde, er actief was in de parochie. En dus dacht ik vandaag even een paar foto's achter te laten. De foto uit het vroege Dadipark is helaas voltooid verleden tijd. Ert blijft nu enkel een groene zone over met de bomen die er toen nog ook stonden.
In dit jubeljaar van de barmhartigheid kan je ook naar de basiliek van Dadizele, wat te zien is op de foto.
ze zeggen dat je flink bent en alles goed verwerkt ze hebben zelfs al tijden niets van je zorg bemerkt er zijn er die beweren dat het je niets meer doet maar niemand weet je angsten de storm die in je woedt
zo ga je moegestreden geen mens die je echt kent ze zien niet dat je eenzaam en ongelukkig bent zo dwaal je door het leven gepijnigd en bebloed en niemand weet je angsten de storm die in je woedt
toch zal het niet zo blijven er komt een and're dag waarop je Gods erbarmen en hulp ontvangen mag want ook nog op jouw paden Samaritanen gaan die helpen zonder praten en troostend naast je staan
Ik kan best begrijpen dat mensen het nieuwe dat ze op hun blog hebben geplaatst willen delen met medebloggers. Maar dan denk ik, dat nieuwe vind ik ook wel als ik op blogronde ga.
Hoe langer hoe meer krijg ik mails binnen die om aandacht vragen één of ander blog te gaan bekijken. Ik zal heel eerlijk zijn, ik heb heus geen tijd om die mails te openen, laat staan ze te lezen of ze te bekijken.
Mag ik aan zij die me toch regelmatig zo een mailtje sturen vriendelijk vragen dit niet langer te doen.
Dus schrap mijn mailadres maar in jullie bestanden, toch wat deze aankondigingen betreft.
Dank voor uw begrip, en zoals een bezoeker schreef: Nu kan ik de computer verder martelen door jullie gastenboeken te tekenen, nadat ik natuurlijk jullie blog heb gelezen of bewonderd.
Bij deze, wees niet bezorgd als je me eens NIET vond in het gastenboek!
Met dank voor jullie begrip, groet ik jullie in vriendshap en liefde,
Verdriet is het voorvoelen hoeveel het zal kosten, iets of iemand los te laten
Verdriet en troost zijn èèn zoals de adem in en uit zoals de zee, ebbe en vloed zijn zij golven van èèzelfde beweging
Verdriet is teken van verbrokkeling signaal dat het geheel in zijn voegen scheurt dat de mens wordt opengereten, doorschoten van eenzaamheid,en op zoek naar heelheid
Verdriet is het merkteken.... ....dat hij pelgrim is, "op weg"
...Ach! maar waarom waarom doet verdriet zo`n pijn?
...."Zoveel soorten van verdriet ik noem ze niet....."
De rozen van het plezier blijven zelden lang genoeg bloeien om de slapen te versieren van hem die ze plukt, en het zijn de enige rozen die hun zoetheid niet behouden nadat ze hun schoonheid verloren hebben.
Toen ik bij blogvrienden las over oponthoud tijdens hun reis, moest ik aan het volgende denken. Ik kwam na drie weken terug uit India waar ik met en tussen de plattelandsbewoners meeleefde. Na die lange tijd, met wisselende uren, waren allen zo moe dat, toen we plots een landing maakten, de meesten dachten dat we reeds in Londen waren. Niets was minder waar naturlijk, want wij zijn gestrand in Teheran; het was middernacht. We zaten zes uur vast, niet één winkel, we konden ons niet verplaatsen. Allen opeengepakt in één lokaal. Het betrof een loos bomalarm. Laatste vernamen we slechts toen we veplicht moesten uitstappen en we zelfs geen handbagage mochten meenemen. Een dame die nogal rijkelijk omhangen was met juwelen wilde niet uitstappen zonder haar handtas. Zo kwam ze in de armen van de kapitein die haar in stilte vertelde dat het wel moest wegens bomalarm. Enkel zij en ik hebben het toen geweten.Toen we dus na uren buiten kwamen, lagen alle valiezen verspreid over een oppervlakte zo groot als een voetbalveld. We moesten ze zelf gaan zoeken en eigenhandig in juiste container werpen zodat ze niet naar de States meevlogen!
Vrienden en familie die ons stonden op te wachten in Zaventem waren natuurlijk al lang terug naar hun woning gereden. Daar sta je dan. Gelukkig kon ik een goede vriend uit zijn bed bellen die dan nog maar eens de tocht maakte van om en bij de twee uur rijden om me op te halen.
TEHERAN, ik vergeet het nooit. Ik kan gans de wereld vertellen dat ik er was, maar ik heb er niets gezien, niet eens de zeer luxueuze winkels rond dat wachtkamertje! Maar de Indiareis was en blijft een wondermooi verhaal! Lees maar enkele bedenkingen in de rechterkolom beneden.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
