Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
... naar mensen die ik even een thuis geef, dan voel ik vaak aan dat velen van hen geen liefde hebben gekend, dat ze geen echte vrienden hebben; velen van hen zijn op heel jonge leeftijd van huis gegaan. Als ze daarbij nog tsjolen in Brussel zoals ik één van die gasten heb gekend, is de stap vlug gezet ook 'iemand te zijn' en zich aan te sluiten bij zo een groeperingen. Ik vrees zelfs dat ik een gast ken die naar Syrië is getrokken, hij had niets te verliezen en had al vaker de gevangenissen vanbinnen gezien....
Het geheel draait om het feit dat Columbus in 1492 een bijzondere schat zou hebben meegenomen, die hij zou hebben verborgen op Jamaica. De schat is van bijzonder belang voor het jodendom. De zoektocht naar de schat en de motieven daarvoor vormen het hoofdgegeven van deze roman. Doordat er ook van oudsher al daartoe aangewezen beschermers actief zijn, ontstaat er een felle strijd, die heel wat slachtoffers kost. We reizen de halve wereld over, worden uitvoerig geïnformeerd over het mysterie, maar Berry neemt er wel ruim de tijd voor. Natuurlijk wil de lezer weten hoe het allemaal afloopt...
Hiervoor moeten wij de leugen ontrafelen die wij Christoffel Columbus noemen...
Laten we doen wat we kunnen doen. Laten we zeker stellen dat de terroristen die dit hebben gedaan niet winnen. Want het is niet het geweld, de gewonden en de doden waar ze op uit zijn. Nee, het is angst. Angst zaaien is waarom ze dit doen. Angst om ons uit elkaar te drijven. Angst om ons tegen elkaar op te zetten. Angst om onszelf te vergeten en een pad op te gaan waar de terroristen ons op willen.
Laten we dus met zijn allen het tegenovergestelde doen. Laten we elkaar vasthouden. Laten we elkaar beloven dat wat er ook gebeurt, we elkaar niet loslaten. Wat er ook gebeurt, we zijn er voor elkaar. Wat er ook gebeurt, we laten angst niet een splijtzwam worden.
Want als we dat voor mekaar krijgen, dan weten we dat hoe pijnlijk dit ook is, we zullen het overleven en overwinnen. Samen kunnen we de angst overwinnen.........
Jezus, jij verwierp het geweld, je hield van iedereen, je beoefende de geweldloosheid, je belichaamde vrede, bood weerstand aan het onrecht en gaf je leven uit liefde voor de mensheid. God van vrede, ontferm U over ons.
Van zo iemand had ik het echt niet verwacht ... En jij wellicht ook niet wanneer je dit boek leest.
De Britse forensisch antropoloog David Hunter (opgeleid op de Amerikaanse 'Body Farm') heeft zich na een persoonlijke tragedie teruggetrokken als huisarts in een dorpje in Norfolk. Maar als twee jongens uit het dorp een al in verregaande staat van ontbinding verkerend lijk vinden, ontdekt de politie zijn expertise en roept zijn hulp in. Het slachtoffer is een jonge vrouw en als er een tweede vrouw verdwijnt, begint voor Hunter en de politie een race tegen de klok om de dader te vinden. In het dorp is iedereen in rep en roer en iedereen verdenkt iedereen. Goed gecomponeerd, heel spannend misdaadverhaal vol forensische details, mooie Engelse dorpssfeer, een goed plot, overtuigend neergezette hoofdpersonen en een verrassend einde.
Ik kan maar niet geloven dat ik jou nooit meer zal zien Ooit aan de overkant, misschien Mijn god, het ging allemaal veel te snel
Teveel herinneringen waar ik jou dankbaar voor ben Zo fijn dat ik je heb gekend En toch zeg ik nog geen vaarwel
Want in m’n hart daar brandt een kaarsje Het vult de leegte in de tijd Als je eens zin hebt in een praatje Is hier een lichtje dat jou leidt Ja, in m’n hart brandt er een kaarsje Jij bent veraf maar ook dichtbij Ik geef het daar altijd een plaatsje Jouw lichtje in oneindigheid
Jouw vuur, je warmte en je lach Zijn meer dan een souvenir In mijn gedachten nog steeds hier Echt afscheid nemen doe ik niet
Dat stond op de voorzijde van de uitnodiging voor het feest van de 60-jarigen uit de lagere scholen van Dadizele, zowel meisjes als jongens. 45 mensen zijn op deze uitnodiging ingegaan. Het werd een feestelijke namiddag en avond. We schrijven 17 oktober. De gewoonte werd meteen doorbroken om deze bijeenkomst enkel 's avonds te houden. Het gaf iedereen dan ook ruimschoots de kans met de ander een praatje te slaan, ook met de meegekomen partners.
We verzamelden om 14.30 u bij het beeld van de Pompeschitter waar ons onmiddellijk een glaasje jenever werd aangeoden, een ideaal idee want zo was meteen het ijs gebroken!
Nadien werden we gegidst om de kerktoren van de basiliek te beklimmen via een kronkelende, soms steile trap, metaal, hout, een stuk ladder. Hoe lastig ook, het uitzicht was bijzonder. Pas toen beseften we hoe groen de omgeving nog is. We vernamen dat die groene cirkel nog zou worden uitgebreid en beschermd. Eens bijna boven waren we versteld van hoeveel plaats er was op de verdiepingen. Je kon de werking van de drie klokken zien, en precies dan luidden die klokken om 15.00 u. Om direct doof te worden. Nog even van het uitzicht genieten op de wandeling rond de toren, juist onder het uurwerk. En toen kwamen de eerste herinneringen naar boven, zeker omdat we zicht hadden op de meisjesschool waar allen eigenlijk ook hun kleutertijd hadden doorgebracht.
Na voorzichtig de afdaling te hebben ingezet wat geen sinecure was, wandelden we naar de lagere meisjesschool waar de huidige directeur ons verwekomde. Op zich waren de lokalen maar weinig veranderd. De speelplaast deed terugdenken aan hoe we tijdens een pauze destijds melk mochten/moesten drinken.. Ook een paar beelden van zusters doken ook op.
Eens binnen de klas viel ons op dat er van een klassiek bord geen sprake meer is, maar er staat daar een flatscreen dat gebruikt wordt, ook voor het opgeven van taken. Die taken kunnen voor elk kind anders zijn, afzonderlijk van zijn mogelijkheden. De kindjes hebben dan ook een soort tablet voor zich.
Na deze uitleg stapten we naar de jongensschool die toch ver van de meisjesschool gelegen is. Het weer was niet echt goed, maar goed genoeg om het met elkaar te hebben over toen, maar ook over familie, overlijdens .. Het is in elk geval veel beter dan in de avond samen te komen en waar je de ganse tijd met zelfden samen zit.
Na het bezoek aan de jongensschool, en om de tussentijd te overbruggen voor het feestmaal, bezochten we samen het plaatselijke, doch zeer uitgebreide oorlogsmuseum. Eindelijk tijd voor een koffie of een biertje. En gezien één van ons familie had die een plaatselijk café uitbaat, zijn we daar ook maar eens binnen gegaan. Het moment om mailadressen uit te wisselen.
Tegen dan werd het de hoogste tijd om onze voeten onder tafel te schuiven voor een lekker maal. Tijdens en tussen de gangen werden we vergast op een paar optredens van flamingodanseressen in typische klederdracht. Noem het gerust een Spaanse avond.
Al dachten we op voorhand dat het wel een zeer lange dag zou kunnen worden, de tijd vloog en we hebben bijna samen twaalf uur rondgemaakt. Natuurli!jk kon een groepsfoto niet ontbreken. En bij leven en welzijn gaan we misschien met zijn allen naar Duitsland waar een klasgenoot woont.
Cotton Malone ontvangt een anonieme brief met daarin een link naar een website. Op die site ziet hij dat een onbekende man een vrouw martelt. Zijn eis aan Malone: 'Bezorg mij het kunstwerk dat ze bij je in bewaring heeft gegeven.' Dit roept grote vragen op, want Malone heeft geen idee waar hij het over heeft. Op zoek naar antwoorden stuit Malone op een meedogenloze broederschap en speurt hij tot in China, waar het terracottaleger al 2200 jaar een gesloten tombe bewaakt. En juist daarin lijkt de oplossing te liggen...
Cotton Malone was geheim agent voor de Amerikaanse regering en is nu antiquaar in Kopenhagen. Als Cassiopeia Vitt, een oude vriendin, gevangen wordt gehouden, gaat hij op onderzoek uit. Zij moet een oude Chinese lamp terugbrengen naar het land van herkomst om een klein jongetje te redden. Op zoek naar Vitt komt Malone zijn oude baas tegen en dan wordt duidelijk dat het gaat om de inhoud van de lamp, namelijk olie. Er staan namelijk enorme oliebelangen op het spel. Malone en Vitt gaan illegaal de Chinese grens over op weg naar de graftombe van Qin Shi waarin zich nog een lamp moet bevinden. In de tombe komt het tot een confrontatie tussen twee potentiële heersers van China. Onderhoudende roman waarin de lezer wordt meegenomen in de eeuwenoude geschiedenis van een machtig land.
Een pageturner die de lezer zoals ik niet alleen vermaakt, maar bovendien nog wat leert. Weer eens sterk aanbevolen.
Wanneer recent deze toplonen werden vrijgegeven die onze voetballers verdienen? En wij maar enekle euro's vrijmaken voor allerhande goede doelen. Mocht elk van hen tussen de €500.00,- en € 1.000.000, doneren, ook voor de vluchtelingen, dan ziten we al op het goede spoor. Ik moest dit even kwijt al weet ik dat dit niets veranderd aan de situatie. Er kunnen ook andere voorbeelden worden voorgedragen; SCHANDE!
Eigenlijk een gebalde blog, want vandaag vieren we op vele plaatsen Sint-Maarten, tevens mijn patroonheilige naar wie ik probeer te leven. De foto staat dan ook lang op mijn blog.
Maar evenzeer is het feest van de wapenstilstand waarbij wij zovelen herdenken die in onze Vlaamse velden zijn gesneuveld voor onze vrijheid. Wij denken aan ook hen die nu noodgedwongen op één van de vele plaatsen oorlog moeten voeren...
Onverwacht werd de Sint-Amandskerk te Roeselare, die verleden jaar werd ontwijd, in gebruik genomen door een groep socialisten die er een stek gaven aan dj’s.
Met de slogan dat ze op die manier een solidariteitsactie wilden voeren voor het asielbeleid te Roeselare, ook al zijn de religieuze symbolen nog alle aanwezig!
Weinig reactie, wél als er een cartoon van Mohamed opduikt!
Ben en Sarah zijn pas een paar jaar bij elkaar als zij sterft. Na de begrafenis doet Ben een vervelende ontdekking: de zesjarige Jacob, voor wie hij als een vader zorgt, is niet Sarahs eigen zoontje. Hij besluit Jacobs biologische ouders te gaan zoeken.
De echte vader blijkt een schofterige ex-militair die handelt in autowrakken en klaarstaat om iedereen naar de strot te vliegen. Deze John Cole neemt Jacob meteen bij zich in huis, houdt er vreselijke opvoedmethoden op na en weigert Ben toegang.
Het loopt uit op een gevecht tussen de vaders. Een gevecht dat op een verschrikkelijke manier uit de hand loopt?
Dit boek is zo anders dan de vorige van deze auteur die ik u heb voorgesteld; het staat los van die andere thrillers en behelst een thema dat hedendaags kan zijn. Spannend plot!
Sterven is na onze geboorte de belangrijkste gebeurtenis in ons leven. We zouden ernaartoe moeten leven alsof het een feest is, het feest van de terugkeer naar onze oorsprong.
De dood is een bode van vreugde, een kus van God die ons wekt voor een nieuwe vorm van zijn.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
