Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Eigenlijk een gebalde blog, want vandaag vieren we op vele plaatsen Sint-Maarten, tevens mijn patroonheilige naar wie ik probeer te leven. De foto staat dan ook lang op mijn blog.
Maar evenzeer is het feest van de wapenstilstand waarbij wij zovelen herdenken die in onze Vlaamse velden zijn gesneuveld voor onze vrijheid. Wij denken aan ook hen die nu noodgedwongen op één van de vele plaatsen oorlog moeten voeren...
Onverwacht werd de Sint-Amandskerk te Roeselare, die verleden jaar werd ontwijd, in gebruik genomen door een groep socialisten die er een stek gaven aan dj’s.
Met de slogan dat ze op die manier een solidariteitsactie wilden voeren voor het asielbeleid te Roeselare, ook al zijn de religieuze symbolen nog alle aanwezig!
Weinig reactie, wél als er een cartoon van Mohamed opduikt!
Ben en Sarah zijn pas een paar jaar bij elkaar als zij sterft. Na de begrafenis doet Ben een vervelende ontdekking: de zesjarige Jacob, voor wie hij als een vader zorgt, is niet Sarahs eigen zoontje. Hij besluit Jacobs biologische ouders te gaan zoeken.
De echte vader blijkt een schofterige ex-militair die handelt in autowrakken en klaarstaat om iedereen naar de strot te vliegen. Deze John Cole neemt Jacob meteen bij zich in huis, houdt er vreselijke opvoedmethoden op na en weigert Ben toegang.
Het loopt uit op een gevecht tussen de vaders. Een gevecht dat op een verschrikkelijke manier uit de hand loopt?
Dit boek is zo anders dan de vorige van deze auteur die ik u heb voorgesteld; het staat los van die andere thrillers en behelst een thema dat hedendaags kan zijn. Spannend plot!
Sterven is na onze geboorte de belangrijkste gebeurtenis in ons leven. We zouden ernaartoe moeten leven alsof het een feest is, het feest van de terugkeer naar onze oorsprong.
De dood is een bode van vreugde, een kus van God die ons wekt voor een nieuwe vorm van zijn.
Acht jaar geleden werkte forensisch antropoloog David Hunter met gedragsdeskundige Sophie Keller aan het onderzoek naar twee verdwenen meisjes. Hoofdverdachte Jerome Monk stemde ermee in te laten zien waar hij zijn slachtoffers begroef. De zoektocht werd een fiasco. Een letterlijke schreeuw om hulp zorgt er nu voor dat het verleden wordt opgerakeld. Samen met Sophie gaat David Hunter alsnog op zoek naar de graven van de slachtoffers van destijds. Maar de monsterlijke Monk is intussen ontsnapt uit de gevangenis..
In deze vierde thriller met als hoofdpersoon David Hunter raakt de forensische antropoloog betrokken bij het onderzoek naar verdwenen jonge vrouwen als het lijk van een van hen gevonden wordt. Acht jaar later weet de moordenaar te ontsnappen en een vroegere collega doet een beroep op David. De politie is niet echt blij met zijn onderzoek en verdenkt hem zelfs van medeplichtigheid als de betreffende collega wordt aangevallen. Terwijl de moordenaar steeds dichterbij lijkt te komen, worstelt David met zijn gevoelens voor deze collega. In deze zeer spannende thriller vertelt de auteur minutieus hoe het onderzoek van David vordert en stapje voor stapje leidt naar het verrassende en gewelddadige einde. Er is veel aandacht voor het persoonlijke leven van David die een tragische gebeurtenis nog niet verwerkt heeft. Het plot is verrassend, de hoofdpersonen realistisch, een van de betere thrillers.
Genegenheid! Een warm gevoel voor iemand waarvan je houdt. Affectie, liefde, vriendschap en sympathie die je van iemand krijgt. Wat een rijk woord met tal van synoniemen. Begrijpelijk dat ieder van ons er ontzettend naar verlangt en er ruim bedeeld van wil worden. Iedereen een zeer genegen zaterdag.
We supporteren en juichen voor coureurs en voetballers, maar niemand bemoedigt of feliciteert de bandwerker. We omhelzen en kussen populaire rocksterren, en mijden onze zonderlinge eenzame buurman. We rollen de rode loper uit voor de stiletto’s van filmdiva’s,... en laten een dakloze op karton slapen. We luisteren naar het hoogdravende betoog van politici, maar doen alsof we de vreemdeling die de weg vraagt, niet verstaan.
Nochtans zijn politicus, vreemdeling, filmdiva, dakloze, rockster, buurman, coureur of voetballer en bandwerker allen gelijk ooit geboren uit een moeder die haar kind toewenste dat het omhelsd en gekust zou worden, dat er voor hem gesupporterd en gejuicht zou worden, dat zijn leven over een rode loper zou mogen gaan, dat het beluisterd zou worden en geëerd in zijn menselijke waarde, wat er ook van hem zou worden.
Bij de juiste temperatuur brandt alles. Hout. Kleding, Mensen. Menselijk weefsel vliegt bij 250 graden Celsius in brand. De huid wordt zwart en barst. Het onderhuidse vet wordt vloeibaar, als vet in een hete pan. Gevoed door het vet, begint het lichaam te branden. De armen en benen vatten als eerste vlam, de organen zijn als laatste aan de beurt. Maar botten zijn een ander verhaal. Botten kunnen koppig weerstand bieden. Zelfs als de koolstof erin is opgebrand, als het bot zo doods en levenloos als puimsteen is, behoudt het nog zijn vorm. Op Runa, een afgelegen eilandje in de Buiten-Hebriden, wordt in een oude cottage een verbrand lichaam gevonden. Eén hand en beide voeten zijn nauwelijks door vuur aangetast, maar voor het overige ligt er niets dan as, wat zwarte botten en een kapotte schedel. Moord? Een ongeval? David Hunter, forensisch patholoog, wordt erbij gehaald. En de eilandgemeenschap sluit de gelederen....
Op een van de bijna verlaten Hebrideneilandjes wordt een verbrand lichaam gevonden. Dokter David Hunter wordt erop uitgestuurd om te kijken of er sprake is van een ongeluk of moord. Het laatste blijkt het geval en het blijkt niet de laatste. Door een storm kan hij geen hulp krijgen van het vasteland. Met de hulp van een oud-inspecteur die op het eiland woont, komt hij steeds dichter bij de moordenaar. Spannend tweede verhaal over dokter David Hunter met een plot dat zeer geraffineerd wordt uitgewerkt. Het getekende sfeerbeeld van de storm is beklemmend en past bij de eenzaamheid van het eiland. De karakters zijn geloofwaardig waardoor de lezer zich snel verwant zal voelen. Deze ingredienten zullen de volwassen liefhebber van spannende verhalen tot het laatste woord geboeid houden. En zelfs dan zullen zij door de laatste verrassende wending met spanning deel drie over de hoofdpersoon afwachten.
Het is me bij echte vriendschap om de ander te doen, om haar of zijn geluk, om de weg die zij of hij moet vinden. Daarbij is niets me teveel omdat die ander nooit van mij profiteren zal. Wie probeert te profiteren maakt de vriendschap kapot omdat daarbij degene die mij in zijn/haar hart heeft gesloten, tot een instrument voor eigen voordeel wordt. Vriendschap is –van beide kanten -belangeloos en drijft op de waardering die men geheel gratis ...voor elkaar opbrengt.
Waarom mensen vrienden worden van elkaar is uiteindelijk niet uit te leggen. Eigenlijk is er steeds maar één reden: omdat de ander is wie hij of zij is en ik ben wie ik ben, daarom zijn we vrienden/vriendinnen van elkaar.
Je kent ze heus wel, de talkshows op tv of de interviews via de radio waarin de gastheer of dame probeert de ziel van de ander bloot te leggen. Mern krijgt een onverwachte inkijk van het leven van meestal een bekende Vlaming of Nederlander, een BV of BN.
Zo een gesprek leidt onvermiddellijk naar de vraag of de 'bekende' gelooft in een leven na dit ardse. Ik ben steeds verwonderd dat haast elke persoon zegt dat alles eindigt met de dood; dat m.a.w. er geen leven meer is na dit leven, geen hemel, geen Pasen ...
En toch valt het me op dat het precies deze mensen zijn die zeggen een kruisteken te maken voor een belangrijke gebeeurtenis zoals bij een optreden, bij een koers of voetbalwedstrijd. Anderen hebben dan weer een paternoster wegzitten op hun lichaam. Dan denk je dat deze mensen wel degelijk geloven in het hiernamaals.
Met mij heb je wellicht wereldkampioen Museeuw zijn levensverhaal horen doen. Hij fietste ook rond met een paternoster ergens in zijn kledij en hij zegde daarover dat het hem behoed had tegen ongevallen. Toen men op het einde van het programma vroeg:" Is er iets na dit leven"?, kwam het antwoord er heel vlot uit zonder hij er over moest nadenken. "Neen, na dit leven is alles uit en over". Begrijpe wie begrijpen kan.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
