Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Het geknakte riet breekt hij niet af, de kwijnende vlam zal hij niet doven.
Misschien denken jullie dat bovenstaande tekst op mijn blog 'geloven' moest staan , en dat kan ook, maar doorheen de jaren heb ik steeds een lans gebroken voor mensen die door welke omstandigheden dan ook weer op het slechte pad terecht komen, die verkeerde keuzes maken, die geboden kansen niet met beide handen griijpen. Wie echter blijft meegaan in hun soms moeilijk pad naar een nieuw leven, ook al is het niet altijd even dankbaar, zal uiteindelijk moeten bekennen dat er altijd hoop is. Daarom zal ik zelf nooit of te nimmer het genknakte riet afbrken. Ik kan het nog niet eens met een bloem die een windstoot heeft gekregen ... Ben ik naëf? Misschien, en toch zijn het bovenstaande woorden die me herinneren dat ik niet de andere kant opkijk!
In 323 voor Christus had Alexander de Grote zijn zinnen gezet op het veroveren van de Arabische wereld, toen hij ten prooi viel aan een mysterieus virus. Archeologen en schatzoekers zoeken al 1500 jaar naar zijn laatste rustplaats, waar zich volgens de legende een wonderbaarlijk genezend serum zou bevinden.
Nadat hij op het nippertje aan de dood is ontsnapt tijdens een brand in een Deens museum, hoort Cotton Malone van zijn goede vriendin Cassiopeia Vitt dat dit het zoveelste incident in een reeks van brandstichtingen door heel Europa blijkt te zijn. Het spoor leidt naar een aantal voormalige sovjetrepublieken dat zich heeft verenigd in een nieuwe staat, Samarkand, die wordt bestuurd door de meedogenloze dictator Irina Zovastina. Zij heeft maar één verlangen: Alexander de Grote te overtreffen als de grootste veroveraar uit de geschiedenis. Om de wereldheerschappij te bemachtigen verzamelt ze de meest vernietigende bacteriële wapens, waarmee ze een biologische oorlog wil ontketenen. Ze is vooral geobsedeerd door het serum in de tombe van Alexander de Grote.
Cassiopeia en Cotton stellen alles in het werk om Zovastina tegen te houden. Hun doel om een wereldwijde pandemie te voorkomen leidt hen via de Deense kust en de Venetiaanse paleizen naar het ruige berggebied in Centraal-Azië. Er staat veel op het spel: de ontcijfering van het eeuwenoude mysterie rond het serum van Alexander de Grote zou miljoenen levens kunnen redden – of verwoesten…
'Berry bewijst eens te meer dat hij een goed gevoel heeft voor de feitelijke lacunes die geschiedenis nu net zo fascinerend en ongrijpbaar maken.' The New York Times
'Een must voor liefhebbers van avonturenthrillers!' Booklist
Het Venetiaans bedrog is de vijfde succesvolle thriller van Steve Berry, wiens boeken alom worden geprezen vanwege hun rijkdom aan historische details en de grondige research. De boeken van Berry worden in 29 landen vertaald.
De belangrijkste nalatenschap van Alexander de Grote is nog steeds het grootste mysterie aller tijden…
TERECHT EEN 5-STERRENTHRILLER, en bepaalde bloggers zullen echt blij zijn dat ik nog eens een boek als dit aanbeveel.
We schrijven vrijdag 18 september. Op donderdag was ik naar mijn ouders geweest om er o.a. de bovenverdieping, vier kamers, eens grondig met water te kuisen. Blijkbaar had ik nog energie over om zelfde te doen in eigen woning, eveneens vier kamers boven.
Maar ik had al tot mezelf gezegd hoe dwaas ik misschien was, want o zo een mooie zonnige dag. Toen ik plots de weerman hoorde zeggen op de radio, en dit terwijl ik volop bezig was, dat dit wellicht de laatste avond zou zijn om een terrrasje te doen, wist ik het.
Wel tot het einde doorgewerkt, me verfrist en me omgekleed en dan naar stad, want ik woon wel buiten centrum, maar lekker wandelweer. De vele ruime terrassen leken allemaal bezet tot mijn ogen plots vielen op ene vrijstaand tafeltje, volop in de zon. Normaa hou ik het niet lang vol in volle zon, nu wel.
Ik bestelde me een lekker bruin biertje, en keek naar de mensen. Even aan niets en niemand denken wat me normaal niet lukt. En wat zie je dan?
Twee jonge mensen waarvan de liefde uit de ogen straalt; Ze raakten elkaar wel niet aan en het waren ook geen tieners meer, misschien niet eens een koppel, maar je werd gelukkig bij zo veel verliefdheid in die ogen dat het pijn deed toen ze plots opstonden en vertrokken.
Maar algauw was hun tafel ingenomen door twee relatief jong dames, zwaar bepakt. Die waren zeker gaan shoppen. Als ik even naar schuin voor me kijk bemerk is dat de vrouw in verwachting is, vandaar de vele zakken? Ik drink verder van mijn biertje en vang plots enkele woorden op waaruit moet blijken dat de andere vrouw ook in verwachtring was. Een blik naar haar buikje was voldoende om dat te bevestigen. Nog een stel gelukkiige mensen.
Nu de zon deugd deed bestelde ik een tweede glas. Om me hen kijkend zag ik een gast van om en bij de 25 jaar die leek te tonen aan de wereld: Kijk, ik ben homo en ik ik ben er fier over. Je zag het aan alles, het hemdje, de zonnebril, de haarsnit. Nog een gelukkig iemand dus. Wat de zon toch allemaal vermag. Ik voelde me trouwens ook gelukkig na twee dagen intens werken.
Toen ik een plaats had gevonden, had ik eerst en vooral mijn huissleuitels in een broekzak gestoken waar ze zeker niet zouden uitvallen... Ik verlaat na een paar uur het terras, ga nog even naar het toilet en kuier verder naar mijn woning, windowshopping toe plots iemand naar me roept. Ik draai me om maar herken de man niet, en ik lop dan ook maar door tot hij nogmaals roept en me blijft volgen. ik sta stiil en hij komt nader. "Meneer deze werden gevonden op de hoek, wellicht zijn dat uw sleutels". Met een stamelend bedankt steek ik de sleutels op een andere plaats; me afvragend waar en hoe ik ze verloren ben en van waar die man plots opdook, want zat niet op het terras. Dank u man, want wat zou ik zijn zonder die sleutels, een avond vol ellende wellicht.
Ik ben blij met jullie te kunnen delen dat ik naïef ben. Ik ondervind dit al heel mijn leven. Eerst probeerde ik er tegen te vechten, nu zie ik het positieve ervan in. Het is goed om naief in het hart te zijn, maar niet in het verstand. Het helpt mij in ieder geval steeds weer opnieuw een kans te geven aan een nieuwe vriendschap, een liefde of gewoon een nieuw begin. Iedereen een naïeve dag in het hart gewenst!
De Britse arts David Hunter maakt een studiereis naar de beroemde Body Farm in Knoxville (VS), de plaats waar hij gestudeerd heeft. Hij is nog herstellende van een aanslag op zijn leven en hoopt dat het uitstapje hem goed zal doen. Directeur Tom Lieberman, een vriend van vroeger, vraagt hem mee te gaan naar een lijkschouwing in een berghut. Hunter is echter niet voorbereid op het gruwelijke tafereel dat hij daar aantreft: een vastgebonden en gefolterd lichaam in verregaande staat van ontbinding, met - vreemd genoeg - roze tanden. Dan wordt er een tweede lichaam gevonden. Wat volgt is een huiveringwekkende zoektocht waarin niets is wat het lijkt. David Hunter krijgt te maken met iemand die een duivels genoegen beleeft aan moorden en die bizarre sporen achterlaat om iedereen op het verkeerde been te zetten. Het avontuur van forensisch antropoloog David Hunter houdt je tot het einde in zijn greep.
Goed geschreven en gecomponeerde, heel spannende forensische thriller met een mooie intrige, waarin ook de moordenaar zelf aan het woord komt. Plastische beschrijvingen van onsmakelijke forensische details worden niet geschuwd. Ik denk dat een paar blogvrienden blij zullen zijn dat ze weer zo een boek in de schoot worden geworpen, moord weet je wel?!
Toen ik recent deze ietwat bizarre foto kreeg van een Indische vriend kunstenaar en stylist, vroeg ik hem waarom hij het kruis had gebruikt. Hij is duidelijk op zoek naar zichzelf, naar de ziel van zijn bestaan. Vandaar ook de vragen die hij zich stelt.
Ik kreeg prompt dit mooie antwoord:
Het kruis staat symbool voor gelijkheid, liefde, vrede en harmonie.
In het bijzonder voor jonge mensen die pas zijn afgestuuurd en volop zoeken naar een gepaste baan, eigen aan hun opleiding en hun kwaliteiten.
Ik duim vandaag in het bijzonder voor zovele mensen die vechten tegen het beest 'kanker' en het niet opgeven ondanks dat ze weer eens slecht nieuws kregen.
Ik duim voor jou opdat je vandaag gewoon een heel gelukkige dag mag beleven, zelf bij het bloggen.
Dikwijls doen we er het zwijgen toe, terwijl we eigenlijk iets zouden moeten zeggen. Het is moeilijk om op een goede manier van iemand te houden als je daar geen woorden bij gebruikt. Als we tegen onze ouders, kinderen, geliefden of vrienden zeggen: "Ik houd veel van je", "Ik geef om je", "Ik denk vaak aan je", "Je bent het mooiste dat me ooit gegeven werd", dan maken we een keuze voor het leven. Het is niet altijd gemakkelijk om te zeggen dat we van iema...nd houden. Maar als je het doet zul je merken dat het een geschenk is dat de ander niet gauw meer vergeten zal. Als een zoon tegen zijn vader zeggen kan: "Ik houd van je, pap", en als een moeder tegen haar dochter kan zeggen: "Kind, ik houd van je", dan ontstaat er een nieuwe, zegenrijke plek, een ruimte waar het goed toeven is. Woorden hebben de macht om leven voort te brengen.
Mensen die naast hun schoenen lopen zijn vaak snel op hun teentjes getrapt. Vandaar probeer ik mijn schoenen goed uit te kiezen. Mooie schoenen zonder teveel eigendunk. Schoenen die wel flink blinken van vertrouwen en geloven in zichzelf, maar wel zonder een te groot ego. Schoenen waar je mee kan wandelen zoals je praat.
Een goede filosofie om onder de knie te krijgen. Iedereen een fijne dag!
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
