Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
We horen het heel vaak en het komt ook vaak geloofwaardig over maar is het ook waar in de realiteit? Geven wij mensen een tweede kans of zijn het maar nobele woorden. We horen het meerere keren in een preek na een Evangelielezing en Jezus maakte er zijn statement van; meer nog, hij ging aanliggen bij zondaars. Hij wilde allen een tweede kans geven, zelfs een derde. Wij bidden haast elke zondag in de eucharistie voor die mensen die een misstap beginngen dat ze mensen in liefde mogen vinden die hen nieuwe kansen aanbieden en hen het kwade uit het verleden niet langer aanrekenen;
MAAR wat doe je wanneer een man met een strafblad, die jaren vastzat, tegenover jou zit en zijn vehaal doet bij een kop koffie, er oprecht berouw over heeft, bewust is van zijn daden en nu de gevolgen ervan inziet en ze in stilte draagt, maar nergens meer welkom is wanneer hij gaat solliciteren eens ze horen dat hij geen bewijs van goed gedrag kan voorleggen. Waar zijn dan deze mooie woorden, de mooie preken, de voorbeden? Toch heel ver weg van dit concrete leven, zeker indien betrokkene er alles aan doet om zelfs nu een andere te helpen; als je ziet dat die persoon echt kan en wil werken met zijn handen. Is het echt niet mogelijk dat mensen eens de tijd nemen om het profiel van die unieke persoon grondig door te lichten en er voor te zorgen dat dit strafblad wordt verwijderd? Hoe geloofwaardig zijn anders onze woorden nog en wat meer is, zo ontnemen we wel degelijk elk laatste sprankeltje beetje hoop.
Inderdaad in het Engels voor die ene keer, maar vond deze tekst zo mooi dat ik hem jullie niet wil onthouden. Zoals eerder geschreven smachten zo velen naar die unieke vriendschap, vandaar.
My rhythm to friendship is the beat of your feet
i love the sense of the sound which makes me think of you all around
wherever we meet there is always a wisdom in friendship
that feels the world with encouragement
to be part of our friendship.
The day I met you
I found a friend -
And a friendship that
I pray will never end.
Your smile - so sweet
And so bright -
Kept me going
When day was as dark as night.
You never ever judged me,
You understood my sorrow.
Then you told me it needn't be that way
And gave me the hope of a better tomorrow.
You were always there for me,
I knew I could count on you.
You gave me advice and encouragement
Whenever I didn't know what to do.
You helped me learn to love myself
You made life seem so good.
You said I can do anything I put my mind to
And suddenly I knew I could.
Maar al heel vroeg had Franciscus een speciaal zwak voor melaatsen. Hij heeft niet alleen zelf onder hen gewerkt, hen gevoed en gekleed, gebaad en hun wonden gekust, maar hij eiste dezelfde dienstbaarheid van velen van de eerste broeders. Hij noemde hen 'de armen van Christus'.
Wat te doen bij fatale ontgoochelingen bij het zien van zoveel mislukkingen ondanks onze filantropische ijver? Als we ondankbaarheid zien van hen die we hebben geholpen? Of als ze ons belachelijk maken als onaangepaste en naïeve idealisten? Kunnen wij mensen het echt wel alleen rooien? Of hebben we iets of Iemand anders nodig?
Ergens las ik dat niet minder dan 1.964.710 mensen het item "vriendschap" op het ondertussen wijd verspreide Facebook aangeven als belangrijk. Geeft dit niet te denken indien sommige andere items met moeite genoemd worden? Heeft dit te maken met onze maatschappij, het diep verlangen naar oprechte en waarachtige vriendschap en liefde, of nog meer de vraag om aandacht nu alle waarden en normen zijn overboord gegooid. Het genoemde aantal deed me toch even schrikken. Vriendschap is dus zeer universeel en mag bijna een mensenrecht beschouwd worden als je het zo bekijkt. Maar waarom komen we daar niet aan toe, een vraag die ik al veel eerder heb gesteld. Misschien heeft de multimedia ons juist uit elkaar gedreven en is er geen tijd meer om écht contact te zoeken want ook vriendschap is een werkwoord en zal je maar heel even vinden via de digitale weg. Inderdaad een getal om even bij stil te staan ...
"Het is daarom nog maar het beste voor een mens dat hij volop geniet van alles wat hij moeizaam heeft verworven. En ook dat, zo heb ik ingezien, is in de hand van God".
Ik was maar even aan zee en daar zag ik twee kinderen spelen in het zand. Broertje en zusje waren bezig met uit het mulle zand koekjes te bakken. Het meisje had juist een stervormig gebak gemaakt en wou dat aan haar papa gaan tonen toen ze zag dat hij op hen afkwam met twee lekkere ijsjes. Het broertje keek even naar zijn 'zandkoekje' want wat zou hij er nu mee gaan doen. Maar algauw liet hij het vallen om naar zijn vader te lopen en te genieten van het lekkere ijsje. Zus echter was nog bezig hoe ze dat voorzicht toch op een plaatsje neer kon leggen. Ze zag wel dat haar ijsje begon af te druipen maar ze stond voor een dilemma. Papa riep haar dat ze vlug moest komen wilde ze er nog kunnen van genieten. Ze legde het zandgebakje zo goed en kwaad als kon op een verharde plek en liep toen naar haar vader toe waarvan de handen al onder de crème zaten. Ja, kiezen is altijd verliezen, een beetje loslaten of alles loslaten, het beste deel kiezen als er dan een beter deel is. Misschien toch maar beter kiezen voor enige voldoening dan voor luchtkastelen. Dat luchtkasteel kan het genot zijn dat nu overal de bovenhand haalt. En zoals een blogvriendin me mailde: "Genot is een levensmoordenaar, meer dan duizend luchtkastelen!".
Dan heb ik nog een interessante boekentip vor jullie nu de drukte van alle dag nog de overhand niet heeft genomen. Ik heb er dermate van genoten dat ik het boek aan de kant wou leggen om uit te roepen dat je dat zeker moet gelezen hebben, enkel en alleen misschien om te beggrijpen wat de plaats ingenomen heeft nu we ons afgekeerd hebben van onze gelovige wortels.
Een spannende roman over een thema dat velen bezighoudt: bevrijdingspastoraat.
Sebastian Nedergaard is een succesvolle psychiater en gelukkig met zijn vrouw en drie kinderen totdat er een nieuwe patiënte wordt opgenomen op zijn afdeling, Johanne Jensen. Johanne is op het eerste gezicht psychotisch, maar er lijkt meer met haar aan de hand, iets wat Sebastian met al zijn vakkennis niet kan verklaren. Een medepatiënt die lijdt aan een depressie, Cornelius Kappelgaard, meent wel te weten wat Johanne mankeert. Hij is dertig jaar zendeling in Tanzania geweest en in Afrika heeft hij veel gezien van de macht van de duivel. Daarom veronderstelt hij dat Johanne in de macht is van een kwade geest. Dat strookt absoluut niet met Sebastians overtuiging: hij gelooft niet in God en ook niet in bovennatuurlijke machten.
Met de komst van deze twee patiënten komt Sebastians leven in een stroomversnelling. Zijn huwelijk staat onder grote druk, doordat hij al jaren meer aandacht heeft voor zijn werk dan voor zijn gezin. En terwijl zijn huwelijk ten onder gaat aan zijn carrière, lijkt hij zijn carrière op het spel te zetten door zich in te laten met bovennatuurlijke zaken.
Het was op zo een dag dat de Belgen (en wellicht ook de Nederlanders!) hadden vergeten hoe streng de voorbije winter was geweest. De mensen zochten de schaduw op, met de tong uit de mond als honden; ze dronken ijskoud bier en frisdrank, kochten wafeltjes voor zichzelf en ijsjes voor de kinderen. Of ze gingen in de zon liggen, als vlees dat vrijwillig in de braadpan gaat liggen. Een dag waarop iedereen buiten was; de mensen gingen naar het strand, naar tuinen of parken, met tassen die zo vol waren dat het leek of ze voorgoed buiten wilden blijven. Het was op die dag dat jij naar me toekwam in vriendschap.
Ondertussen heb ik vernomen van een goede vriend-blogger dat ik sinds ik overgeschakeld ben naar Google Chrome soms geen buttons meer kan plaatsen noch afbeeldingen, en zoals hier ook niet langer een ander kleur kan toepassen. Dank voor de tip om wat SeniorenNet alvast betreft over te schakelen naar de klassieke versie. Dat zijn nu eens échte blogvrienden zonder veel over de virtuele vloer te komen! Bedankt!
het mooiste geschenk kwam van mijn ouders die me op de vooravond - of zoals een trouwe blogvriendin het zegde 'op mijn eigen oudejaarsavond - geluk kwamen wensen, want zeg nu zelf, het is aangenamer feest te vieren op zondag dan op maandag; het doet vooral deugd dit nog te mogen doen met pa en ma die me letterlijk in de bloemetjes hebben gezet.
Hoe raakt het mij
jouw schampere lach,
als ik jou in de ogen zie.
Hoe snijdt die kille blik
bij t breken van het ochtendlicht,
want liefste wat ik zeggen wou
was gewoon maar:
Hoe schoner zou de liefde zijn
mocht jij nu
kunnen 'houden van' zoals het een mens
betaamt.
Wat doet het met mijn hart
als jij niet houden kunt
van mij
zoals ik van jou
in de mate van dit bestaan.
Waarachtig maar echt waar,
geen haat kan liefde scheiden
als het koren van het graan
als liefde recht vanuit
het kleine hartje komt.
Want liefste,
al wat ik zeggen wou
was gewoon maar: hoe schoon de liefde wel niet wezen zou
mocht jij nu
kunnen houden van mij
zoals het een mens
betaamt.
't Is liefde wat het eenzame hart
toch raakt,
enkel maar
omdat liefde eveneens een stukje
wantrouwen verandert in eeuwige trouw
tussen twee aparte mensen
heel dichtbij,
en zelfs ver weg van elkaar.
O liefste,
hoe schoner zou de liefde zijn
mocht jij die ene liefde
nu willen delen
met mij.
Op negentienjarige leeftijd wordt Bieke Vandekerckhove (1969) ziek. De diagnose is hard: de dodelijke spierziekte ALS. Levensverwachting: twee tot vijf jaar. Wat begin je dan met dat schamel restje leven?
Omstandigheden brengen haar naar het Sint Liobaklooster in Egmond- Binnen. Ze leert er de spiritualiteit van Benedictus en het psalmgebed kennen. Het beïnvloedt haar leven voorgoed. Drie jaar later hoort Bieke dat de ziekte gestabiliseerd is, maar elk moment opnieuw de kop kan opsteken. Nu leeft ze al twintig jaar met ALS. Ze is getrouwd en heeft twee assistenten, die haar afwisselend helpen, waar nodig.
De afgelopen tien jaar kwam ze in contact met de stilte van zen. Ook die ontmoeting is beslissend. Haar boek geeft weer wat ze meemaakte, zag en proefde in de stilte van het leven: De benedictijnse spiritualiteit en het zenboeddhisme zijn de twee longen geworden waarmee ik adem.
Dit boek wil ik sterk aanbevelen omdat de auteur ervan samen met mijn zus de studies psychologie heeft aangevat destijds, en ik dus ergens op de eerste rij de verschijnselen van deze ziekte heb gezien. Maar nog meer de daadkracht zelfs in die mate dat een jong iemand als Bieke dit allemaal te boek heeft gesteld.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Hoe schoner is de liefde
