Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Hierbij geef ik nog de verwoorde reactie waarover ik gisteren sprak.
"Wat kardinaal Schönborn betreft: ik lees voor het eerst een duidelijke vraag naar erkenning van elke sexuele geaardheid,
en daarbinnen de ethische gevoeligheid om er iets moois van te maken. Vraag tot erkenning dus van de psychologische wetten,
en een oproep om daarbinnen zijn vrijheid te beleven op basis van ethische richtlijnen (geen plichten) die het geluk waarborgen".
Bijkomende noot: In onze opleiding werd met moeite over seksualiteit gepraat - ook niet in het onderwijs, laat staan over homoseksualiteit - maar men legde nogal de nadruk op homofilie waar men het "houden van" als primordiaal stelde. In schoonheid werd dit dus aangeleerd: het houden van de ander, het liefdevolle in zo een relatie. Misschien wou kardinaal Schönborn dit nog eens bevestigen.
Kardinaal Schönborn roept tegelijk op tot een herziening van het kerkelijke standpunt ten aanzien van homoseksuelen en mensen die hertrouwen. In deze tijd waarin mensen steeds vaker beslissen om samen te leven zonder te trouwen, moeten wij meer oog hebben voor de kwaliteit van dat samenleven. Stabiele relaties moeten onze voorkeur krijgen. Wij moeten evolueren van een ethiek waarin plicht centraal stond, naar een ethiek die de nadruk legt op het nastreven van geluk op basis van de principes die door het christendom worden voorgedragen.
Toen ik bovenstaande recent las stelde ik me de vraag hoe dit moest geïnterpreteerd worden. Ik stuurde de tekst dan ook door met volgende vraag:
Hoe moet ik deze uitspraak nu interpreteren,....?Grotere verdraagzaamheid en barmhartigheid en erkenning of juist niet? Ik hoor graag je antwoord.
Ik kreeg alvast volgend antwoord. Een ander bevestigde deze houding in eigen bewoordingen in een gesprek. Misschien graag jullie houding.
Ik volg jouw interpretatie omtrent dit schrijven,
grotere verdraagzaamheid, alhoewel dat niet door iedereen zal en kan toegepast worden denk ik.
Het valt te bekijken hoe vast een mens is geroest op zijn ideologieën en hoe flexibel hij/zij zich kan opstellen tegenover nieuwe uitdagingen ...
Deze materie is zo mens gebonden dat het heel moeilijk wordt om vaste regels uit te schrijven, laat staan ze te volgen ...
De plicht mag geen norm meer worden.
Een norm moet geschapen worden om er vanzelf een verplichting van te maken.
Het is van het grootste belang het heden, dit "nu en hier", vast te houden, want de toekomst is een tijd van zorgen en het verleden een tijd van spijt en wroeging.
Bij volgende denk ik heel graag aan mensen met gevolgen van dementie, alzheimer, maar eveneens met vrouwen die aan borstkanker werden geopereerd. Ik deel volgende angst. "De ergste soort angst die ik kende was mijn hulpeloosheid. Ik was hopeloos bang, niet voor de pijn en zelfs niet voor de dood, maar voor de schande. Mijn leven lang was ik het meest bang geweest om in een beschamende positie terecht te komen en daarmee mijn gevoel voor eigenwaarde te verliezen. Wat rest me als ik mijn waardigheid verlies? Wat ben ikdan? Een eenzame, oudere nietsnut, van wie onduidelijk is aan wat en waarvoor hij zijn leven heeft verspeild".
Kijk, het is onze verdomde plicht zeker als christen mens deze mensen nabij te zijn, elk op zijn eigen manier. Aan alle blogvrienden die zich herkennen in bovenstaande, mijn gemeende gevoelens van meevoelen.
B.H.V. Het is inderdaad een verhaal apart, maar het is misschien wel eens leerzaam waar alles uiteindelijk op stoelt. Het onderschrijft nog maar eens, al lijkt het ver van de realiteit hier en nu, dat de grote en de kleine wereld rust op een onwrikbare orde en God vverhoede dat die orde verstoord wordt - dan komt nergens iets van terecht.
Liefde voor het vrouwelijk geslacht heb ik nooit gekend. Bewondering, dat is een andere zaak; dat gevoel heb ik reeds als knaap ervaren, en het was zo sterk dat er daarna voor gewone liefde als het ware geen kracht meer over was.
Een lange ervaring onder werknemers heeft mij geleerd dat er op de wereld heel weinig mensen zijn die helemaal nergens voor geschikt zijn. Voor ieder is een baan te vinden. Als er in een instelling iemand klaagt over de volstrekte waardeloosheid van de receptioniste, de man die klusjes uitvoert, de boekhouder, de magazijnier, de kok, dan ligt een slechte 'hofmeester', de manager aan de basis van deze situatie. De kok moet van kokkerellen houden. De receptioniste moet de chaos in goede banen leiden. Zo worden alle bedienden mettertijd goed. Je moet gewoon zorgen dat iedereen van zijn werk houdt, zoals de tuinman van zijn planten.
Als hij iets graag doet, is hij tevreden en ook gelukkig, en als allen, bedienden en arbeiders in 'het huis van vertrouwen' rustig, blij en vriendelijk zijn, ontstaat van zelf wat we tegenwoordig noemen, een goede atmosfeer.
Als dus een ondergeschikte zijn werk niet aankan, is dat de schuld van zijn baas!
Dit niemandsland moest/mocht ik jammer genoeg recent nog beluisteren van een jonge dertiger die geen uitweg meer ziet, geen armen meer vindt om hem te omarmen, te troosten en zo een eind wil maken aan deze stirjd.... Inderdaad, geen wij meer ondanks de vele sociale netwerken; netwerken die soms een ander enkel maar willen de doodsteek toebrengen.
Dank aan de inzender van bovenstaand gedicht, een vriend bloglezer.
Wat op politiek vlak gebeurt, wat er met de Kerk gebeurt ...
Pers en internet maken de laatste decennia de mensen wakker en alert voor wat de mens zelf wil, sensatie.
Brood en spelen ...
Een krant, een nieuwsbulletin, een wereld, mail vol positieve klanken ontbreekt en daarvan zijn we allemaal een beetje de schuld, want we horen en zien niks anders ...
Ik heb het bericht dat voorzien was voor vandaag verplaatst naar een latere datum toen ik volgende tekst binnenkreeg. Ik voelde me al niet echt op mijn gemak daar ik niets rond MOEDER, niet eens over onze hemelse Moeder, had geblogd op deze wereldwijde moederdag; maar kijk voor velen is het inderdaad geen feestdag. Hetzij omdat moeders geen contact meer hebben met hun kinderen omwille van onderlinge ruzie en spanningen. Anderen zijn wel voor eeuwig moeder al hebben ze hun kind moeten afstaan door de dood.
Hier deel ik met heel veel respect deze getuigenis van een moedige man:
Liefde heeft niets met filantropie te maken, we hebben ook lief omdat dat ons goed doet, we beminnen om de gevoelens van genot die dat ons geeft, we waken over de ander om de troost die dat ons geeft, we geven om de vreugde van het gevoel dat we ons geliefd voelen. Hetzelfde gaat op voor deze wederkerigheid dat een prachtig geluk voor de twee oplevert. Wie verliefd is wil altijd deze schat bewaren. Misschien zeggen we daarom tot ons lief: "mijn schat".
Wie ooit een geliefde heeft verloren kwijnt weg van verbittering. Iedereen die in de steek gelaten is, heeft wel die ervaring. Hij of zij verliest de hele wereld. Het leven verliest ineens al zijn aantrekkingskracht, vreugdeloos en kleurloos lijkt dan de toekomst. Voor sommigen is er zelf nog maar die ene uitweg; zelf uit het leven te stappen. Laat ons daarom attent zijn en onze voelsprieten opzetten bij vrienden en kennissen wanneer iemand zijn geliefde verliest ...
Weet je, "De Dikke Vandaele", wordt de helft dunner bij de volgende druk, want vele woorden zoals dankbaarheid, begrip ... kennen onze mensen niet meer; dus zullen ze ook de betekenis ervan niet langer opzoeken.
Het feit dat ik zo graag en boeiend over de vriendschap en de liefde probeer te schrijven via dit medium, maar evenzeer via de kilometers papier die ik aflegde naar alle oorden, en er even veel over heb gesproken met anderen is vreemd genoeg misschien een teken dat ik niet altijd in staat was de liefde te beleven ... Ik wou zo graag kunnen geven.
Het blijft een moeilijk te schrijven woord en toch is het maar al te waar.
Sex zonder liefde is slavernij. Als sex van zijn waardigheid wordt ontdaan leidt dit tot een verwrongen, leugenachtig leven. Helaas wordt in deze tijd de liefde kapot gemaakt gemaakt door bedrog ...
"VRIENDSCHAP IS ONVERGELIJKBAAR SUPERIEUR AAN DE EROTISCHE OMGANG MET VROUWEN. VRIENDSCHAP BRENGT EEN VOLMAAKTE EENHEID TOT STAND TUSSEN GENEGENHEID EN VRIJHEID".
"Je vertelt me dat de prikkel van het vlees je aanzet misbruik te maken van de genoegens van de liefde. Als je de wet niet overtreedt en in geen enkel opzicht de gevestigde zeden schendt, je buren niet lastig valt, je krachten niet verspilt en je vermogen niet verkwist, geef je dan onbezwaard over aan je neiging. Maar het is onmogelijk dat je door één van deze bezwaren wordt weerhouden:
DE GENOEGENS VAN DE LIEFDE HEBBEN NOOIT IEMAND GEBAAT, HET IS NU AL HEEL WAT ALS ZE NIET SCHADEN.
Woorden gericht aan een ogenschijnlijk door hevige behoefte aan sex gekwelde adolescent door Metrodorus ... eeuwen terug. Helaas vandaag brnadend actueel, zowel binnen de maatschappij als in de kerk.
1 mei ... voor mij en voor zo veel anderen een feestelijke dag. Neen, het feest van de arbeid is het voor mij nooit geweest, maar opgegroeid onder de kerktoren van de basiliek van Onze-Lieve-Vrouw te Dadizele was dit echt een hoogfeest. Reeds van in de vroege morgen trokken mensen van heinde en ver te voet, met de fiets of met de wagen naar dit bijzondere bedevaartsoord. Alle mensen wareen ook dan ook op hun paasbest en alles voelde aan als een zondag. Heel zeker toen ik in de vroege morgen als lector mocht fungeren voor een tot de nok gevulde kerk, de geur van de brandende kaarsen om me heen. Dat was, en dat is nog altijd 1 mei voor mij, mijn ogen en de ogen van zovele bedevaarders gericht op MARIA. Ook vandaag zullen weer velen naar Dadizele trekken om er één van de vele missen bij te wonen, de kleine of grote kruisweg te wandelen in gebed en bezinning, genietend van de mooie stille tuin. Neen, geen fesst van de arbeid voor mij, en ook geen feest van de heilige Jozef waar ik nooit goed heb bij gevoeld omdat het feest van Sint-Jozef op één mei er zo kunstmatig is aan toegevoegd.
Helaas zal deze eerste mei voor velen overschaduwd worden door de recente onthullingen rond Mgr. Vangheluwe. Voor ons, mensen van het bisdom van Brugge, en nog meer voor de inwoners van het bedevaartsoord Dadizele was "1 mei-Dadizele- de bisschop" één geheel, want de man kwam naar jarenlange traditie feestelijk de meimaand openen. Hij zou er nog een gebedswake leiden rond en voor roepingen te Dadizele in deze meimaand.
Wie eraan denkt naar op bedevaart te gaan naar Dadizele, die vindt alle data en uren van misvieringen en andere vieringen en/of bezinningen - o.a. bedevaart voor het leven ter bescherming van het ongeboren kind -op de website van DADIZELE als bedevaartsoord.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
