Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Wie heeft er toch zoveel verdriet uitgevonden en al die tranen?
Nadat ik dit had gepost las ik volgend commnentaar waarmee ik dit blogje graag aanvul.
ja, inderdaad ..Maar het triestige er aan is dat er mensen zijn die dit leed ALLEEN moeten dragen ..; niemand hebben om te helpen dit verdriet draaglijk te maken,dat is nog erger .. Laten we daarom open staan voor het verdriet van elkaar! Een luisterend oor, een zakdoek vol begrip, een schouderklopje met hoop! Het kost niet veel en het kan een hemelsbreed verschil maken! Met dank aan de co-auterur voor deze bedenking, en vooral laten wij inderdaad een luisterend oor zijn voor zovelen van wie wij hun leed amper vermoeden.
Liefde is een cocktail van gevoelens: verliefdheid, idealisme, tederheid, lust, de drang om te beschermen, de wil om iemand in vervoering te brengen, kameraadschap, vriendschap, esthetische waardering en nog duizend andere ....
Beste mensen, dit is een echt feelgoodboek. Ook al beslaat het bijna 500 pagina's, ik vond het spijtig dat ik de laatste pagina had omgeslagen. Liefde en koffie, maar ook de wereld waarin we leven komen aan bod. Mooi om je te verwarmen in de koude dagen bij een kopje koffie. Maarten
Robert Wallis is een berooide levensgenieter in het 19de-eeuwse Londen. Hij wordt verliefd op Emily Pinker, dochter van een steenrijke koffie-importeur. Hoewel Robert een natuurlijke affiniteit met koffie lijkt te hebben, vertrouwd Samuel Pinker hem niet helemaal. Hij stuurt Robert naar het donkere hart van Afrika om de meest zeldzame koffiesoort ter wereld te vinden. Pas als hij deze opdracht vervuld mag hij met Emily trouwen. Al snel laat Robert Emily achter in Londen en dompelt hij zich onder in een levensgevaarlijke wereld van onvoorstelbare duistere schoonheid. Het slavenmeisje Fikre zal uiteindelijk zijn toekomst bepalen en de vraag beantwoorden of de prijs van koffie soms niet veel te hoog is.
Zijn het uiteindelijk niet de verhalen die we onszelf op de mouw spelden die werkelijk gevaarlijk zijn. Dat zijn de verhalen die ons het leven kosten, of die ons redden, of die ons midden in de jungle doen belanden omdat we niet meer weten wat waar en niet waar is. Ja, eerlijk duurt het langst want plots kom je jouw eigen verhaal tegen als een boomerang. Zorg dan dat dit nog altijd een mooi geloofwaardig verhaal blijft.
Als wij zo graag Afrikaanse koffie willen, dan moeten wij de Afrikanen betalen om het voor ons te kweken. Desnoods betalen we iets meer, zodat zij de kans hebben hun eigen zaak op poten te zetten en ze een menswaardig bestaan kunnen leiden als wij. Daar zullen wijzelf uiteindelijk ook van profiteren.
Als ik er over nadenk breng ik me in herinnering dat mannen en vrouwen al duizenden jaren samen slapen; dat miljoenen mensen het elke dag opnieuw doen, door het hele land, overal ter wereld. Maar een vriendschap tusseen een man en een vrouw is nog steeds een zeldzaam ding. Maar hoe vaak kan je tot de ander zeggen: Ik ben blij dat ik je vriend(in) mag zijn? Ik weet dat bij het lezen van bovenstaande zich niet allen gelukkig zullen voelen omdat ze zelfs niet één maal die liefde hebben mogen voelen, beleven, door handicap, celibatair leven of door de eigen geaardheid ... Ja, heel velen kunnen niet eens een gedicht of powerpoint doorsturen met de woorden "Ik zie je graag", omdat dit geluk enkel kan gedeeld worden als er ook een ander is! Het kan dan wel eens gebeuren - wat des mensen is - dat men zich letterlijk in de armen van een ander werpt al zal dit al vlug een wrange nasmaak geven, toch voor hen die precies geloven in deze "vriendschapsliefde" zoals ik ze hier ooit heb genoemd.
Misschien was het door deze vriendschap, of die mail die zomaar uit het niets kwam en me sterkte in ee nhechte band tussen twee mensen die onertussen al jaren stand houdt, dat ik met een intens geluk deze dag mag en kan afsluiten.
Hierbij een getuigenis van een vriend-blogger die me volgende mailde na het zien van een powerpoint rond verbanning, werkkampen, gaskamers ...
Goedemorgen Martin ..
Ja erge dingen die toen zijn gebeurt .
Ik heb er genoeg van gehoord ,
Mijn vader heeft het aan de lijve ondervonden wat de Duitsers waren ...
Als 16 jarige van zijn bed gehaald door de VLAAMSE SS
984 Dagen cel als Nacht und Nebel gevangene ...
X aantal dagen concentratie kampen .
Bombardementen van de gealieerden mee gemaakt op Dresden , opgesloten in beestenwagens onder weg naar Buchenwald . Bevrijd door het leger van Patton ..
Toen hij thuis kwam zij hij , ze hebben het vlees maar de beenderen nog niet ...Hij woog toen nog 36 Kg Groetjes Yve ...
Vandaag, op deze elfde november, heb ik meestal plaats te weinig om te bloggen want naast het feest van wapenstilstand vier ik vandaag namelijk mijn patroonsfeest, te weten Sint-Maarten die tot op vandaag een bijzondere plaats inneemt in mijn leven, een voorbeeld werd zodat ik ook in deze moderne wereld kan blijven "geven en delen" zeker aan de minderbedeelden voor wie ik het altijd graag heb opgenomen, ook doorheen dit blog.
Misschien in het archief kijken wat ik over Martinus geschreven heb. Verder mijn feestdagwensen aan allen die de naam Martin, Maarten, Martine ... dragen! Ja, in het Zuiden is het vieren van de feestdag veel belangrijker dan de verjaardag.
Kind words are like a honey, You dont have to buy them with money, You just say them one by one And the job is done. Kind words are really great, It is good to say them to your mate Even if it is too late. If you break up with someone, You just say a kind word, only one And then you have more fun. Kind words are the best medicine And treatment for the heart, You dont need to buy them at the pharmacy, It is so easy to say them, its never hard Kind words are magic, If someone is sad, You only say one or two And at once they will be glad.
Ik had u gisteren beloofd nog even terug te komen op de kruisbeelden in mijn woning, niet dat ik er een verzamelaar zou van zijn. Dat uitwendig teken is uiteindelijk niets meer noch minder dan het weten dat we proberen op Christus te lijken, met hem te lijden, of in zijn kruis hoop te putten. Maar laat me eens rond me heen kijken.Het was wellicht bij één van mijn eerste reizen dat ik het gekende kruis kocht te Assisi, het kruis waar Franciscus zo lang had naar opgekeken. Een ander heel klein kruisje kreeg ik van een vriend-priester die mijn woning kwam inzegenen. Het is eerder een klein kunstwerkje, maar dan wel van bijzondere waarde. Toen ik in Rome op een Wereldcongres was in 1988 kreeg ik van één van de deelnemers wel een heel bijzonder kruisbeeld. De jongen kwam uit El Salvador en was/is zowaar rechtstreekse familie van Mgr. Romero. Het is een kleurrijk kruis op hout geschilderd, geen Christusfiguur deze keer, maar je ziet er witte huisjes met rode daken, een paar koeien in de wei, een blauwe lucht, een boerin die de oogst op haar hoofd torst ... Natuurlijk is ook zijn handschrift op de achterkant wel heel bijzonder, al neem ik dat beeld maar zelden of nooit van de muur. Ik richt er hier en nu wel mijn ogen op als ik zo voor de pc zit. En dan is er nog een laatste kruisbeeld; en 'beeld' mag je wel letterlijk nemen. Het kruis werd door mijn broer enkele jaren terug gevonden op een stort en bij navraag leek het ooit toebehoord te hebben aan een gemeentehuis. Het is een echt lijdende Christusfiguur, die dan nog eens genageld is op een zwaar ijzeren kruis met de stralen rondom zijn hoofd, zoals je dat vroeger veel vond, o.a. op kerkhoven. Het geheel weegt enorm veel, en het corpus op zich zou mooi tegen de muur hebben gehangen zonder het kruis, maar hoe dan ook het geheel kwam in mijn bureau te hangen op een uitspringende schoorsteenwand. Allemaal uiterlijke dingen. Mensen proberen telkens weer op eigen creatieve manier gestalte te geven aan de bron van ons christelijk geloof, maar vergeten we vooral niet ONZE OGEN TE RICHTEN OP JEZUS! O ja, ik voel hier nog een metalen rozenkrans met een bijzondr kruisje uit India.
Bovenstaande is de vraag die me geregeld gestled wordt als een persoon hier voor de eerste maal over de vloer komt, al is hij of zij nog niet eens gezeten. Anderen vroegen me zelfs of ik priester ben. Neen , dus. Maar de vraagstelling zegt toch veel over onze tijd en samenleving. Waar tot voor kort een kruisbeeld - waar het hier in eerste instantie om gaat - bijna behoorde tot het meubilair in elke woning, zelfs in elke kamer, roept een kruisbeeld aan de wand, groot of klein, deze en andere opmerkingen tot bedenkingen op. Des te meer wanneer de persoon naast een kruisje nog een beeld ziet van Onze-Lieve-Vrouw van Lourdes. Hij gaat al helemaal over kop wanneer hij even later een mooie Paaskaars ziet staan. Voor mij doodgewone dingen al zijn ze geen ornamenten! Maar als er niets meer overblijft, dan zijn er nog het beeld van de gekruisigde, het beeld van onze Moeder, en het teken van hoop en verrijzenis in de vorm van deze Paaskaars. En dan huiveren sommige gasten en vragen zich af of de verdere ontmoeting wel zin zal hebben; uiteraard vragen ze zich dat in stilte af, maar als mensenkenner voel ik dat wel aan. Ik zal van de gelegenheid ook geen gebruik maken om over geloof te beginnen al is het voor sommigen een aangename hint om er zelf eindelijk iets over kwijt te kunnen. Maar ik zal evenmin deze dingen verbergen tot het bezoek de deur uit is.
Eigenlijk als ik rond me heen kijk en eveneens in het verleden kijk, dan moet ik toegeven dat een kruisje, een kruisbeeld de brug maakt(e) tussen heden en verleden, tussen die ene en mezelf, want alle ontmoetingen waren uiteindelijk gebaseerd op een persoonlijk doorleefd geloof. Misschien moet ik daar morgen eens op terugkomen.
Na wat filosofie en andere waarheden moet ook deze waarheid kunnen. Ik keer daarvoor een tiental jaren terug in de tijd toen ik met een vriend voor een tweedaagse naar Duitsland reisde. Eens ter plaatse gingen we meteen onze bagage achterlaten op de kamer gezien het nakende middagmaal. Mijn vriend was dan ook verbaasd dat het enige tijd duurde voordat ik hem kwam vervoegen. Wat was er gebeurd? Zoals zo vaak gebeurt na een lange trip was ik even op bed gaan zttten ... dat meteen doorviel! Geschrokken veerde ik recht en liep haast meteen in de armen van de hoteleigenaar die me geruststelde en zegde dat het tegen de avond zou gemaakt zijn. Nog tijdens dezelfde maaltijd, het voorval vertellend aan mijn vriend, kwam de hotelbaas op me af en zegde me dat alles al 'gemacht' was. Daar wij na de maaltijd meteen verder reden werd niet meer aan het bed gedacht tot we terug op de kamer kwamen, want ik vroeg me dan ineens wel af hoe dat bed zo vlug hersteld werd. Ik dus meteen op mijn knieën, en wat ik daar zag geloof je nooit. Men had de afgebroken poten simpelweg vervangen door enkele consevvenblikken die nu eenmaal groot zijn daaar gebruikt in grootkeukens. Het was te laat om klacht in te dienen - eigenlijk hebben we goed gelachten met het voorval -, want allen waren al naar bed, en toch die nacht heb ik goed geslapen en heeft niet één blik zich verplaatst. Had de eigenaar me niet zo vlug verteld dat alles reeds in orde was, dan had ik nooit de ontdekking van die blikken gedaan onder mijn bed. Van stevigheid gesproken. Het is dus geen fotograp zoals ik recent nog zag op Internet, maar waar gebeurd!
Toen ik het recent had over het steunen van goede doelen gaf me een dame spontaan volgende bedenking: "We zijn allemaal een goed doel op zich, sukkelaars met een hongersloon". Hiermee verwees de dame naar het feit dat we het altijd maar minder moeten doen met onze Euro.
Van iemand met wie ik blogcontact heb en met wie ik regelmatig mail, hoorde ik dat Mgr Vangheliuwe jarig is....Indien je haar blog bekijkt www.bloggen.be/marietteghyselinck
zal je wel merken dat ze erg met het lot van de bisschop begaan is....
In een mail schreef ze me het volgende...."misschien moeten we er ook eens over denken om RV een teken van medemenselijkheid te sturen en hem een leven toe te wensen bij zijn verjaardag. ..
Op 7 november wordt hij 74. Vergeet dat niet in Roeselare, in Brugge, in Vlaanderen, en zorg dat hij een massa verjaardagskaarten krijgt.
"Zijn bisschopsfunctie is wat hem nu zoveel menselijke warmte ontneemt. Mensen kijken naar een kerkleider die in de fout gegaan is; een voorganger die blijkbaar niet altijd was wat ze van een voorbeeldfunctie verwachten. Daarom wordt met ontgoocheling, teleurstelling gereageerd. Elk mededogen ketst af op die functie.
Een bisschop is vervangbaar. Maar het leven van Roger Vangheluwe is uniek en onvervangbaar. Indien je gelooft in een God die geen leven verloren zal laten gaan, kijk dan eens over die functie heen in de ogen en het hart van een mens. Indien Vlaanderen naar de mens Roger Vangheluwe kijkt zal het leefbaar zijn voor hem. Dan zal hij op mededogen mogen rekenen. Denk je dat God het moeilijk heeft met tranen en met een troostende knuffel? Kan God onze woorden en onze knuffels niet gebruiken om dit onvervangbare leven weer leefbaar te maken? Indien God hem het leven laat, is het dan niet onze plicht om een medemens nabij te blijven wiens leven nu in brokstukken ligt?
Ik spreek echt niet over vergeven als goedpraten of doen alsof er niets gebeurd is. Vergeven wel als een streep trekken onder het verleden; een mens een reddende hand reiken en samen opnieuw beginnen. Vergelijk het met een beeldhouwer die een verkeerde slag in een beeld geeft. Hij zal nooit meer het beeld kunnen maken dat hij oorspronkelijk in gedachten had. Maar indien hij de moed heeft om verder te gaan kan het misschien zijn mooiste kunstwerk worden.
Vraag je eens af wat je zou voelen indien je de bisschop in het water zou zien liggen verdrinken... Zou je hem het recht op leven gunnen en zijn hand grijpen ook al loop je er zelf kwetsuren bij op? Wie daarop ja antwoordt moet nu de boodschap doorgeven en de stemming in Vlaanderen doen omslaan."
Geloof maar in de kracht van het positieve woord. Herhaal en herhaal. Praat tot men je de verdoemenis in wenst. Maar laat hem niet aan zijn lot over."
Nu zeker zelf iets schrijven. Neen, ik heb geen adres. Maar je kan het altijd naar Westvleteren of naar Doenja Van Belleghem op het bisdom te Brugge sturen.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Liefde is een cocktail van gevoelens: verliefdheid, idealisme, tederheid, lust, de drang om te beschermen, de wil om iemand in vervoering te brengen, kameraadschap, vriendschap, esthetische waardering en nog duizend andere ....
