Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Van iemand met wie ik blogcontact heb en met wie ik regelmatig mail, hoorde ik dat Mgr Vangheliuwe jarig is....Indien je haar blog bekijkt www.bloggen.be/marietteghyselinck
zal je wel merken dat ze erg met het lot van de bisschop begaan is....
In een mail schreef ze me het volgende...."misschien moeten we er ook eens over denken om RV een teken van medemenselijkheid te sturen en hem een leven toe te wensen bij zijn verjaardag. ..
Op 7 november wordt hij 74. Vergeet dat niet in Roeselare, in Brugge, in Vlaanderen, en zorg dat hij een massa verjaardagskaarten krijgt.
"Zijn bisschopsfunctie is wat hem nu zoveel menselijke warmte ontneemt. Mensen kijken naar een kerkleider die in de fout gegaan is; een voorganger die blijkbaar niet altijd was wat ze van een voorbeeldfunctie verwachten. Daarom wordt met ontgoocheling, teleurstelling gereageerd. Elk mededogen ketst af op die functie.
Een bisschop is vervangbaar. Maar het leven van Roger Vangheluwe is uniek en onvervangbaar. Indien je gelooft in een God die geen leven verloren zal laten gaan, kijk dan eens over die functie heen in de ogen en het hart van een mens. Indien Vlaanderen naar de mens Roger Vangheluwe kijkt zal het leefbaar zijn voor hem. Dan zal hij op mededogen mogen rekenen. Denk je dat God het moeilijk heeft met tranen en met een troostende knuffel? Kan God onze woorden en onze knuffels niet gebruiken om dit onvervangbare leven weer leefbaar te maken? Indien God hem het leven laat, is het dan niet onze plicht om een medemens nabij te blijven wiens leven nu in brokstukken ligt?
Ik spreek echt niet over vergeven als goedpraten of doen alsof er niets gebeurd is. Vergeven wel als een streep trekken onder het verleden; een mens een reddende hand reiken en samen opnieuw beginnen. Vergelijk het met een beeldhouwer die een verkeerde slag in een beeld geeft. Hij zal nooit meer het beeld kunnen maken dat hij oorspronkelijk in gedachten had. Maar indien hij de moed heeft om verder te gaan kan het misschien zijn mooiste kunstwerk worden.
Vraag je eens af wat je zou voelen indien je de bisschop in het water zou zien liggen verdrinken... Zou je hem het recht op leven gunnen en zijn hand grijpen ook al loop je er zelf kwetsuren bij op? Wie daarop ja antwoordt moet nu de boodschap doorgeven en de stemming in Vlaanderen doen omslaan."
Geloof maar in de kracht van het positieve woord. Herhaal en herhaal. Praat tot men je de verdoemenis in wenst. Maar laat hem niet aan zijn lot over."
Nu zeker zelf iets schrijven. Neen, ik heb geen adres. Maar je kan het altijd naar Westvleteren of naar Doenja Van Belleghem op het bisdom te Brugge sturen.
Bedankt voor zij die me haatten. Ze maakten me een sterkere persoon. Dank aan degenen die van me hielden. Ze maakten mijn hart groter. Dank aan degenen die ongerust over mij zijn. Ze laten me weten dat het hen eigenlijk wel iets kan schelen. Dank aan degenen die me verlaten. Ze lieten me zien dat niet alles duurt. Dank aan degenen die in mijn leven kwamen. Ze maakten me wie ik nu ben!
Ze koesterden allemaal hoop. Het hele schip zat vol mensen zonder papieren, die niets te verliezen hadden. Ze geloofden wel in de toekomst, dat geluk mogelijk was, ondanks alles wat ze hadden meegemaakt. Ze gaven niet alleen hun oude vaderland op, het land waar ze veroordeeld waren geweest tot bittere armoede, zonder kans op verbetering, of waar ze slachtoffer van vervolging waren geweest, neen, ze waren ook nog bereid hun handen uit de mouwen te steken en nog meer ontberingen onder ogen te komen. Dat ze eens aan land, hier in dit rijke land van melk en honing, niet eens zouden opgevangen worden maar zouden moeten lijden in koude en honger, daar hadden ze niet eens aan kunnen denken! Hoeveel kansen zijn er op die gedroomde verbetering? Misschien een aalmoes nu we in week rond armoede zijn, één maal uitgenodigd worden straks bij een kerstviering? Ik leef eccht met hen mee, heb met hen te doen, zeker als christen, ook al mogen zij moslim of hindoe zijn ...
Op een gegeven moment, onafhankelijk van de leeftijd, denk ik soms wat ik met mijn leven wil beginnen, los van de vraag wat anderen van me willen of denken. Ik ben van mening dat ieder mens, man of vrouw, de plicht heeft na te denken over de vraag wat zijn of haar talenten en gaven zijn, en hoe we dromen kunnen vervullen die we diep in ons met ons meedragen. We kunnen onze bestemming alleen vervullen indien we de dingen die we doen met liefde doen.
Zoals je merkt, altijd kom ik terug bij de liefde ...
Wat heeft dit allemaal te betekenen? Ik ken u niet, ik weet niets over u, maar toen ik u op die zondagavond zag, wist ik dat u degene bent op wie ik al mijn hele leven heb gewacht. Het verraste me niet eens hoe jij je aan me voorstelde, dat moest zo zijn, dat was meteen duidelijk. De wereld had zich meteen opnieuw geordend, alles viel op zijn plaats. Ik vroeg me toen niets af en vraag me nu evenmin iets af: het is zoals het is, en zo is het goed. Laat dit nu vooral blijven duren, hoe verschillend we ook mogen zijn, want liefde brengt ons elke dag meer bij elkaar ...
En zo kan het ook gebeuren als je niet op zoek bent ...
Ja, naar iets op zoek zijn, zelfs niet op zoek zijn en dan onverwachts is hij/zij daar: iets of iemand die je leven anders maakt...
Het boek van Ruth RENDELL met als titel DE EERLIJKE VINDER heb ik graag gelezen, en wil ik juliie dan ook aanbevelen in deze regendagen!
Een envelop met geld, verloren op straat (Portobello Road) verbindt de levens van een aantal mensen uit de trendy Londense wijk Notting Hill. Joel Roseman, een vreemde, zelfs wat griezelige jongeman die waan en werkelijkheid niet uit elkaar kan houden, verliest het geld als hij op straat een hartaanval krijgt. Eugene, een excentrieke galeriehouder van middelbare leeftijd met geheime passies (een onschuldige is zijn verslaving aan suikervrije snoepjes) en een aardige huisarts als vriendin, vindt het geld. Hij hangt op straat briefjes op met 'gevonden' en er melden zich twee kandidaten: de echte eigenaar Joel, en kruimeldief Lance, tijdelijk dakloos wegens huiselijk geweld. Allemaal worstelen ze met problemen en obsessies. Een sfeervolle, psychologische misdaadroman van de soort die Rendell zo mooi kan schrijven. Ze zet overtuigende personages neer en bouwt langzaam maar zeker een mooie onderhuidse spanning en een ongemakkelijk gevoel bij de lezer op. Dat alles tegen de achtergrond van de beeldend beschreven wijk Notting Hill. Rendell (1930) is een van 's werelds bekendste misdaadschrijfsters, naast stand-alone thrillers als deze schrijft ze de al langlopende inspecteur Wexford-serie en psychologische thrillers onder pseudoniem Barbara Vine. Paperback, normale druk.
Sommige dingen in het leven moeten we aanvaarden, dat weet u als geen ander. Maar daarom hoeven we nog niet bij de pakken neer te gaan zitten. De kunst is, zoals vaak het geval is, om het verschil te zien.
.. in de loop van de jaren zag ik op ons geliefd SeniorenNet dat mensen een ongekend talent tot bloei lieten komen, en zo werden sommigen voor ze het goed en wel beseften echte dichters. Is dit geen mooie tijdsinvulling eens 55-plus? Begrijp me niet verkeerd, want zelf ben ik geen dichter maar bij deze een gemeend compliment aan zij die ons wel vertroosten met hun dichtKUNST!
Sommige herinneringen zijn mooi, ook wanneer ze pijn doen. En sommige hebben meer macht over het leven dan welke toekomstige gebeurtenis ooit zal kunnen hebben.
En wat de liefde betreft ... dat is al helemaal een groot raadsel.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
