Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
In meerdere gesprekken heb ik ervaren dat velen zich nu pas realiseren dat ze geremd werden in hun seksualiteit en dat dit bij nader toezien voor een groot deel zou te wijten zijn aan de kerk en het christendom. Sensualiteit was inderdaad heel lang een vorm van verering van het lichaam. Maar doorheen de geschiedenis is seksualiteit echter voor de mensen een zonde geworden. Het christendom heeft daar zeker aan meegewerkt, want alle erotiek en de daaruit voortvloeiende seksuele opwinding werd straffe Gods.
Ook al heeft niemand je dat met zoveel woorden persoonlijk verteld, vanbinnen ervaren wij echter dat erotiek des duivels was en nog vaak is. De Europese beschaving, gebaseerd op het christendom, is ook gebouwd op deze verdrongen instincten. De innerlijke hevigheid verzwakken was de moraal. Elke verachting van het geslachtsleven, elke verontreiniging ervan door het begrip onrein, was zonde. Het prediken van de kuisheid heeft zo mee gezorgd tot tegennatuurlijkheid. Zelfs mensen die de liefde als liefde bedrijven voelen soms aan dat satan tussen hen in staat. Het wordt gezien als dé misdaad tegen het leven, tegen de heilige geest. Wie een deugdelijke christelijke opvoeding heeft gekend via zijn ouders en de school, heeft het vaak lastig zich over te geven aan de ander in sensualiteit, erotiek en seksualiteit.
Enkel de zwakkeren ontsnappen daar blijkbaar aan en geven zich dan ook over aan alle lusten van dit hedendaagse leven.
Het mag dan nog waar zijn dat voor twee mensen die elkaar in volle zin van het woord liefhebben, de seksuele bevrediging niet essentieel is, maar louter symbool, toch is dit verlangen zo universeel menselijk. Vele gelovigen gaan echter geamputeerd door het leven of krijgen nu de rekening gepresenteerd, in welke vorm dan ook.
Tranen zijn vloeibaar goud. Laat ze maar komen. Laat ze maar stromen. Ze reinigen je ziel. Ze verzachten je wonden. Ze helen oud zeer. Huil maar. Tranen hebben genezende kracht. Vandaar dat men na het huilen weer lacht. Je voelt je lichter, je adem is dieper. De mens is er op ingesteld om te huilen bij verdriet, omdat het verzacht. Dus hou het natuurlijk proces niet tegen, kom maar op met die regen. Laat de stortvloed maar komen. Laat je tranen maar stromen.
Vrienden, dit was zo ongeveer de laatste tekst die wijlen onze blogvriend 'Poke' achterliet. Ik heb deze tekts terug opgepikt om aan allen die het nodig hebben een schouderklopje te geven. Zoals ook Poke dat bleef doen in zijn laatste levensdagen.
In 'Kerk en Leven' las ik dat "gelovigen herkenning zoeken, net zoals een slachtoffer erkenning zoekt door zijn of haar verhaal te doen bij een vertrouwenspersoon." Mag ik dat even doortrekken naar de maatschappij, naar de werkvloer waar pesten al een even groot kwaad is. Toen een bediende, ten einde raad en met zelfmoordgedachten speelde, werd hem aangeraden contact op te nemen met een vertrouwenspersoon. Het is namelijk zo dat meerdere instellingen mensen in dienst hebben om de brug te slaan tussen de directie en de werkvloer. Toen deze gesprekken niet wilden vlotten en ten einde raad wendde het 'slachtoffer' zich tot een directielid waar hij altijd veel vertrouwen had ingesteld. De persoon in kwestie deed zijn verhaal tot in elk detail en het werkte bevrijdend. Wat er in feite echt gebeurde is dat deze verkregen informatie door het directielid en de interne vertrouwenspersoon binnen de kortste tijd werd gebruikt om deze bediende te ontslaan. Ja, de man in kwestie had nu eens zijn verhaal gedaan en dit aan twee 'vertrouwens'-personen! En dat als gebroken mens. Mogen we ok daar even blijven bij stil staan, want ook hier werd misbruik gemaakt van zowel macht als van vertrouwen, en dat met een mens die aan de rand van eht leven stond ...
Duizenden huwelijken gaan stuk omdat man en vrouw elkaar niet laten zijn wie ze zijn. Relaties tussen ouders en kinderen breken om dezelfde reden. We kunnen dit enkel maar doorbreken als we opnieuw de zin voor gratuïteit ontdekken, voor niet-manipuleren, voor eerbeid en uiteindelijk voor liefde, want echte liefde is gratuit. Niemand kan de liefde 'verdienen', zij wordt geschonken, en als gelovigen weten we dat het God is die schenkt. Als de gratuiïteit verdwijnt, krijgen we een koude, agressieve wereld vol onrust, angst, depressie, wantrouwen.
De dagelijkse berichtgeving rond misbruik zowel binnen en buiten de kerk blijft ons achtervolgen. Ik was dan ook vrij verbaasd toen ik volgende passage zomaar aantrof , daar deze geschiedenis zich eeuwen geleden voordeed. Leest u zelf maar mee. U kunt de personagen wellicht - jammer genoeg - zelf invullen. Ik heb deze tekst gelezen en herlezen en wou die dan uiteindelijk toch met jullie delen, want er zit veel waarheid in, ook voor mensen en kerkvorsten van onze dagen in onze streken ...
"Het kwaad is tot ons gekomen. En wij, de mensen die hier wonen, wij hebben dat allemaal aangevoeld, de een wat eerder, de ander wat later. Uw dienaar is niet zomaar een slecht mens, hij is een dienaar van het kwaad. Zijn hele leven, zijn hele doen en laten legt daar getuigenis van af. En een gevaarlijke dienaar, omdat hij intelligent is, geslepen, vindingrijk, dapper en schoon van aanzien. Ja ka, schoon van aanzien. De boze heeft hem toegerust met een honingzoete tong, met een omfloerste stem, met de macht van de zwakken te vermorzelen en met vele andere gaven."
Wie tot het einde heeft gelezen zal begrijpen waarom ik dit hier en nu plaats.
Hierbij geef ik nog de verwoorde reactie waarover ik gisteren sprak.
"Wat kardinaal Schönborn betreft: ik lees voor het eerst een duidelijke vraag naar erkenning van elke sexuele geaardheid,
en daarbinnen de ethische gevoeligheid om er iets moois van te maken. Vraag tot erkenning dus van de psychologische wetten,
en een oproep om daarbinnen zijn vrijheid te beleven op basis van ethische richtlijnen (geen plichten) die het geluk waarborgen".
Bijkomende noot: In onze opleiding werd met moeite over seksualiteit gepraat - ook niet in het onderwijs, laat staan over homoseksualiteit - maar men legde nogal de nadruk op homofilie waar men het "houden van" als primordiaal stelde. In schoonheid werd dit dus aangeleerd: het houden van de ander, het liefdevolle in zo een relatie. Misschien wou kardinaal Schönborn dit nog eens bevestigen.
Kardinaal Schönborn roept tegelijk op tot een herziening van het kerkelijke standpunt ten aanzien van homoseksuelen en mensen die hertrouwen. In deze tijd waarin mensen steeds vaker beslissen om samen te leven zonder te trouwen, moeten wij meer oog hebben voor de kwaliteit van dat samenleven. Stabiele relaties moeten onze voorkeur krijgen. Wij moeten evolueren van een ethiek waarin plicht centraal stond, naar een ethiek die de nadruk legt op het nastreven van geluk op basis van de principes die door het christendom worden voorgedragen.
Toen ik bovenstaande recent las stelde ik me de vraag hoe dit moest geïnterpreteerd worden. Ik stuurde de tekst dan ook door met volgende vraag:
Hoe moet ik deze uitspraak nu interpreteren,....?Grotere verdraagzaamheid en barmhartigheid en erkenning of juist niet? Ik hoor graag je antwoord.
Ik kreeg alvast volgend antwoord. Een ander bevestigde deze houding in eigen bewoordingen in een gesprek. Misschien graag jullie houding.
Ik volg jouw interpretatie omtrent dit schrijven,
grotere verdraagzaamheid, alhoewel dat niet door iedereen zal en kan toegepast worden denk ik.
Het valt te bekijken hoe vast een mens is geroest op zijn ideologieën en hoe flexibel hij/zij zich kan opstellen tegenover nieuwe uitdagingen ...
Deze materie is zo mens gebonden dat het heel moeilijk wordt om vaste regels uit te schrijven, laat staan ze te volgen ...
De plicht mag geen norm meer worden.
Een norm moet geschapen worden om er vanzelf een verplichting van te maken.
Het is van het grootste belang het heden, dit "nu en hier", vast te houden, want de toekomst is een tijd van zorgen en het verleden een tijd van spijt en wroeging.
Bij volgende denk ik heel graag aan mensen met gevolgen van dementie, alzheimer, maar eveneens met vrouwen die aan borstkanker werden geopereerd. Ik deel volgende angst. "De ergste soort angst die ik kende was mijn hulpeloosheid. Ik was hopeloos bang, niet voor de pijn en zelfs niet voor de dood, maar voor de schande. Mijn leven lang was ik het meest bang geweest om in een beschamende positie terecht te komen en daarmee mijn gevoel voor eigenwaarde te verliezen. Wat rest me als ik mijn waardigheid verlies? Wat ben ikdan? Een eenzame, oudere nietsnut, van wie onduidelijk is aan wat en waarvoor hij zijn leven heeft verspeild".
Kijk, het is onze verdomde plicht zeker als christen mens deze mensen nabij te zijn, elk op zijn eigen manier. Aan alle blogvrienden die zich herkennen in bovenstaande, mijn gemeende gevoelens van meevoelen.
B.H.V. Het is inderdaad een verhaal apart, maar het is misschien wel eens leerzaam waar alles uiteindelijk op stoelt. Het onderschrijft nog maar eens, al lijkt het ver van de realiteit hier en nu, dat de grote en de kleine wereld rust op een onwrikbare orde en God vverhoede dat die orde verstoord wordt - dan komt nergens iets van terecht.
Liefde voor het vrouwelijk geslacht heb ik nooit gekend. Bewondering, dat is een andere zaak; dat gevoel heb ik reeds als knaap ervaren, en het was zo sterk dat er daarna voor gewone liefde als het ware geen kracht meer over was.
Een lange ervaring onder werknemers heeft mij geleerd dat er op de wereld heel weinig mensen zijn die helemaal nergens voor geschikt zijn. Voor ieder is een baan te vinden. Als er in een instelling iemand klaagt over de volstrekte waardeloosheid van de receptioniste, de man die klusjes uitvoert, de boekhouder, de magazijnier, de kok, dan ligt een slechte 'hofmeester', de manager aan de basis van deze situatie. De kok moet van kokkerellen houden. De receptioniste moet de chaos in goede banen leiden. Zo worden alle bedienden mettertijd goed. Je moet gewoon zorgen dat iedereen van zijn werk houdt, zoals de tuinman van zijn planten.
Als hij iets graag doet, is hij tevreden en ook gelukkig, en als allen, bedienden en arbeiders in 'het huis van vertrouwen' rustig, blij en vriendelijk zijn, ontstaat van zelf wat we tegenwoordig noemen, een goede atmosfeer.
Als dus een ondergeschikte zijn werk niet aankan, is dat de schuld van zijn baas!
Dit niemandsland moest/mocht ik jammer genoeg recent nog beluisteren van een jonge dertiger die geen uitweg meer ziet, geen armen meer vindt om hem te omarmen, te troosten en zo een eind wil maken aan deze stirjd.... Inderdaad, geen wij meer ondanks de vele sociale netwerken; netwerken die soms een ander enkel maar willen de doodsteek toebrengen.
Dank aan de inzender van bovenstaand gedicht, een vriend bloglezer.
Wat op politiek vlak gebeurt, wat er met de Kerk gebeurt ...
Pers en internet maken de laatste decennia de mensen wakker en alert voor wat de mens zelf wil, sensatie.
Brood en spelen ...
Een krant, een nieuwsbulletin, een wereld, mail vol positieve klanken ontbreekt en daarvan zijn we allemaal een beetje de schuld, want we horen en zien niks anders ...
Ik heb het bericht dat voorzien was voor vandaag verplaatst naar een latere datum toen ik volgende tekst binnenkreeg. Ik voelde me al niet echt op mijn gemak daar ik niets rond MOEDER, niet eens over onze hemelse Moeder, had geblogd op deze wereldwijde moederdag; maar kijk voor velen is het inderdaad geen feestdag. Hetzij omdat moeders geen contact meer hebben met hun kinderen omwille van onderlinge ruzie en spanningen. Anderen zijn wel voor eeuwig moeder al hebben ze hun kind moeten afstaan door de dood.
Hier deel ik met heel veel respect deze getuigenis van een moedige man:
Liefde heeft niets met filantropie te maken, we hebben ook lief omdat dat ons goed doet, we beminnen om de gevoelens van genot die dat ons geeft, we waken over de ander om de troost die dat ons geeft, we geven om de vreugde van het gevoel dat we ons geliefd voelen. Hetzelfde gaat op voor deze wederkerigheid dat een prachtig geluk voor de twee oplevert. Wie verliefd is wil altijd deze schat bewaren. Misschien zeggen we daarom tot ons lief: "mijn schat".
Wie ooit een geliefde heeft verloren kwijnt weg van verbittering. Iedereen die in de steek gelaten is, heeft wel die ervaring. Hij of zij verliest de hele wereld. Het leven verliest ineens al zijn aantrekkingskracht, vreugdeloos en kleurloos lijkt dan de toekomst. Voor sommigen is er zelf nog maar die ene uitweg; zelf uit het leven te stappen. Laat ons daarom attent zijn en onze voelsprieten opzetten bij vrienden en kennissen wanneer iemand zijn geliefde verliest ...
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
