Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
deze middag viel een mail in de bus met de dringende vraag de officiële Paaswensen van een Indische missiecongregatie IMS naar het Nederlands te vertalen om die dan naar de weldoeners te sturen. Mijn eerste bemerking was binnensmonds: kon dit nu echt niet vroeger, maar eens aan de slag begon ik intens mee te leven en naar het einde toe besefte ik hoe goed wij het hier toch hebben. Missies zijn voor miljoenen mensen echt nog het enige lichtpuntje. Ik heb deze vertaling dan ook ter harte genomen, meer dan een puur zakelijke brief die je dagelijks in handen krijgt. Het is dan ook geen woordelijke vertaling maar een inleving en vooral een boodschap in geloof. Hier volgt hij.
Beste vriend, Zalig Pasen! Moge de verrezen Heer uw hart vullen met genade zodat u de moed en de kracht vindt om te weerstaan aan de druk van het dagelijks leven. Hij geve u ook de wijsheid om alle problemen een plaats te geven die u ontmoet op uw reis door het leven. Mogen de komende dagen en maanden vol zijn van aangename verrassingen nu Hij jezelf dichter naar Zich toetrekt om dan weer op eigen beurt de vreugde en de hoop van Pasen te kunnen verspreiden.
De weersomstandigheden hier worden met de dag warmer en het lijkt erop dat wij al klaar zijn voor een bijzonder hete zomer. Maar het leven in de Gemeenschap en de missies gaat verder. Eén van onze diakens werd ondertussen tot priester gewijd. Voor de overige negen volgt hun priesterwijding heel binnenkort. Ze zullen allemaal worden gewijd op verschillende plaatsen in hun respectieve parochies en dit vóór het einde van juni. Dan volgt hun benoeming in verschillende missieposten.
De algemene vergadering van de congregatie heeft plaatsgevonden tussen twaalf en vijftien maart. Het was een kans voor ons om allen samen een paar dagen te beleven, maar ook dingen te bespreken alsook ons eigen leven en de missie binnen de IMS te evalueren. Missionarissen voor wie het niet mogelijk was aanwezig te zijn op de hoofdverblijflplaatsen de voorbije 15 to 20 jaar, tekenden nu present op deze bijeenkomst, en zo werd er een bijzondere smaak toegevoegd aan deze gelegenheid. Iedereen is teruggekeerd naar zijn respectieve standplaats met een hernieuwd gevoel van missie en een groter gevoel van samenhorigheid.
Bij de genade en de generositeit van onze God, uitgedrukt door uw inzet en vrijgevigheid en uw bijdrage tot de Evangelisatie, is het voor ons mogelijk te doen waartoe wij geroepen zijn. Onze missies in verschillende centra overal in het land doen het goed. Zaaizaden worden uitgestrooid in vertrouwen in de Heer.
De Beweging van Bewonderaars van Christus (Khrist Bhaktas) is een speciaal fenomeen in en rond Christnagar. Elke vrijdag van de vasten is een speciale gelegenheid voor deze bewonderaars om uiting te geven aan hun toewijding en trouw aan de Heer. Nutan de Dhara, (New Stream), de wekelijkse tv-serie, gebaseerd op de leer van Jezus door pater Anil Dev IMS van Matridham Ashram, bereikt steeds nieuwe doelgroepen.
Het werk voor en tussen de HIV/AIDS besmette personen in Warangal is letterlijk een instrument om te spreken van het mededogen van de Heer en genezing van deze anders sociaal gemarginaliseerde en ongelukkige mensen. De kleine kinderen, onschuldige slachtoffers van deze gevreesde ziekte, worden goed verzorgd en krijgen zo een sprankje hoop op herstel en een goede toekomst. De school voor kinderen met spraak- en gehoorproblemen op Devarapura in Kodagu doet wat het kan aan verzorging en scholing en ondersteuning.
De school in het dorp Dandalappalli in Andhra Pradesh komt met de nodige kracht het onderwijs op het platteland voor arme kinderen overbrengen. De Child Line van Asmitha heeft een geweldige taak om kinderen dagelijks van straat te halen, ze te redden en hen te voorzien van beschermende zorg
Deze en diverse andere dingen hebben we kunnen doen met de hulp en de steun die u ons geeft. Hartelijk dank om partner te zijn in de missie van de Heer. En laten we blijven samenwerken om blij nieuws te brengen aan de armen.
Heer God, goede Vader, hier ben ik. Neem me aan zoals ik ben. Ik ben maar een kleine mens, een eenvoudige gelovige, en toch bemint U mij en vraagt U mijn liefde. Ik verlang ernaar dat mijn leven U behaagt. Ik wil mijn talenten gebruiken om dienstbaar te zijn aan de mensen en aan de gemeenschap. Hier ben ik, Heer. Neem me aan, zend uw Geest, vervul me met Uw genade zodat ik meer ga leven zoals Jezus Christus, Uw Zoon. Lieve Moeder Maria, bid voor mij, arme zondaar, en richt mijn ogen op Jezus, Uw Zoon en mijn Heer, Amen.
Gebed door Mgr. Roger Vangheluwe bij zijn zilveren ambtsjubileum.
Wel inderdaad het is ondertussen zaterdagavond en je vond me niet eerder vandaag. Mag ik dan in de eerste plaats een groet brengen aan al die mensen die wel een lief woord, een mooi plaatje achterlieten op mijn gastenboek de voorbije dagen; iets wat ik misschien te weinig doe; ik bedoel dank te zeggen. Mag ik ook dankjewel zeggen aan die mensen die me mailden rond mijn blog 'geloven', zeker omdat ik me er van bewust ben dat nog enkelen op een antwoord van me zitten te wachten, een antwoord dat ik niet zomaar uit mijn mouw wil schudden, want vragen als "hoe bid je?", daar kan je niet in een handomdraai op antwoorden of toch? Misschien wel als je de reacties leest die je daar kunt vinden:
En verder wil ik natuurlijk nog een bijzondere groet brengen aan de mensen van het eerste uur alsook aan die paar mensen waar ik een bijzondere band heb mee heb opgebouwd en die eigenlijk, goed bekeken, vooral gebaseerd is op 'gelovig aanwezig zijn'; woorden die daden teweeg brachten en die sommige levens even een glans gaven. Daarvoor krijg je inderdaad zeer veel voor terug. Ik weet dat het als een cliché klinkt, en toch ...
Wie bidt vergeet aan zichzelf te denken: hij denkt aan God en aan de anderen.
Wie bidt verliest de beklemming van de angst en het wantrouwen: hij ademt rustig, zijn hart volgt weer een normaal ritme. Bidden neemt ook de stress weg. En bidden kan je tenslotte ook al fietsend bij dit lenteweer in de natuur. Laatste is natuurlijk ingegeven door eigen ervaring van vandaag. Er valt een rust over me die je niet eerder zocht.
Terug in de tijd met Uillenspiegel via de roman KWELGEEST!
Kwelgeest Kisling & Verhuyck
Ik schreef eerder over Kwelgeest van Kisling & Verhuyck een ontzettend spannend boek is. Bladzijde na bladzijde heb ik verslonden. Tot op het laatste moment weet dit duo het spannend te houden, zodat ik dit boek in één ruk heb uitgelezen.De toevoeging van illustraties uit het Uilenspiegel-verhaal geeft het boek net iets extras, maar dat was niet nodig geweest. Het verhaal op zich is als een aanrader! En aangezien het nu Juni De Maand van het Spannende Boek is trakteer ik jullie op een voorproefje uit Kwelgeest.
Het huis stond aan de rand van Eschweiler, een voorstad van Aken, grenzend aan de eerste bossen van de Eifel. Het Haus der Drachen was een imponerend, somber gebouw, gedeeltelijk opgetrokken in donkere natuursteen. De witstenen omlijsting van de ramen was vergrijsd, en het dak had een onbestemde kleur gekregen door een dikke laag korstmos. De tuin, ooit groot en ruim, was door jarenlange verwaarlozing vrijwel dichtgegroeid. Hoge bomen hielden elke zonnestraal buiten, en de afhangende takken van de grote sparren leken altijd te druipen van het vocht, alsof ze uit een zwart moeras waren opgerezen. Aan het begin van de oprit, aan weerszijden van het roestige hek, stonden twee gemetselde pilaren, eveneens in natuursteen. Op elke pilaar troonde een groen uitgeslagen, ineengekronkelde draak die zijn eigen staart verslond. Ouroboros, het symbool van de eeuwige terugkeer en de eenheid van alles.
Gaat u alstublieft weg, riep Waldemar Isfeld tegen de man die op zijn stoep stond. Hij probeerde de deur dicht te duwen, maar er werd weerstand geboden. Dit is immoreel, meneer Isfeld, zei de man voor zijn deur met stemverheffing. Beseft u wat u doet? Wat u mij aandoet? Of een ander? Of de wetenschap? Gaat u weg, herhaalde Isfeld. Ik wens niet met u te praten. Hij zette weer kracht tegen de deur, slaagde erin hem in het slot te laten klikken, en schoof meteen de ketting erop. Hij drukte zijn oor en wang tegen het gelakte houten deurpaneel.
We lezen en horen het overal: onze kerken en kloosters lopen leeg. Maar groot was mijn verbazing wanneer ik een mail kreeg van de overste van een Indische missiecongregatie toen hij als antwoord op een artikel dat ik hem had gestuurd rond 'onze' leegloop van kloosters me het volgende liet weten:
"I am going to speak about the deteriorating situation of religious life, and why the religious are slowly losing their identity as dedicated and committed followers of Christ."
Vrij vertaald en kort samengevat: "Het religieuze leven verliest langzaam zijn christelijke identiteit."
Toen ik zelf ziek werd en de dreiging voelde van naderend onheil ben ik vaak naar een kerk geweest waar in de middenbeuk een immens groot kruis hangt met haast een levensgrote gekruisigde Chistus. Ik zat er maar naar te kijken, zonder woorden te vinden of de geplogen gebeden. Maar kijkend naar dat kruis gaf dit me de moed en de kracht om mijn lijden verder te dragen ook al moet ik bekennen dat ik toen geen uitkomst zag; maar diep van binnen wist dat Hij zoveel meer heeft doorstaan. Hij begreep me en was bij me. Ik was ook heel intens bij Hem. Het staren naar dat kruis was zo gans anders dan mijn ogen te richten op het kruisje in de woonkamer. Misschien moeten we wel vaker eens ons vertrowde stekje verlaten en tijd nemen onze ogen te richten op Hem. Amen.
Er was een tijd dat ons door de kerk een schuldbesef werd aangepraat en de ouderen onder ons zullen daar van kunnen getuigen. Dan hoor je wel eens dat men ons veel heeft wijsgemaakt. En dat zal ook ik niet ontkennen. Maar precies deze mensen die dit schuldbesef van zich hebben afgeworpen en gerevolteerd hebben tegen dit alles, zich zelf hebben afgekeerd van kerk en geloof, praten ons nu een nieuw schuldbesef aan. Deze genaratie maakt ons opnieuw bang en verspreidt een angst waarbij wij ons niet langer goed mogen voelen. Deze angst wordt deze keer niet verspreid door kerk of religie. Neen, het zijn mensen die ons letterlijk de vinger wijzen wanneer we een stukje vlees eten. We zouden wel eens onze voetafdruk kunnen vergroten, meehelpen aan de opwarming van de aarde. Wij eten te veel ... en daar worden we op alle manieren in de media mee geconfronteerd tot we ons schuldig gaan voelen en ons op de borst gaan kloppen. Maar van echte schuld is in diezelfde media geen sprake meer. Niemand heeft het nog over stelen, doden, bedriegen. Je zou haast zelf gaan geloven dat deze vorm van schuld gepromoot wordt, maar dan ten goede; getuige hiervan de vele datingsites, de kindermishandeling, wapenbezit ...
We meoten dringend onze waardenschaal herzien. Het stukje vlees dat we dagelijks tot ons nemen kan niet op tegen wat we aan kwaad doen tegenover onszelf. Ja, het woord 'zonde' durf ik haast niet meer te gebruiken. 'Opwarming' is vandaag meer mode en klinkt ook COOL.
Het is me heel recent overkomen, meer bepaald op Valentijn, en dan nog via dit blogland. Het is inderdaad wonderlijk dat in een korte tijd een wederzijdse alchemie is ontstaan tussen mezelf en een lezeres. Sinds het eerste artikel, de eerste reactie, het zien van de profielfoto, hebben wij in elkaar een broeder, een zuster in de geest gevonden, ja een ware zusterziel. Sindsdien zijn geesten broers en zijn zielen mijn zusters. Enfin laat het me voorlopig tot het enkelvoud beperken als het goed is. Bedankt om in mij te geloven!
Als de vader en zijn jongste zoon spraken, ging dit gepaard me een stortvloed van woorden, met enthousiasme, met onzichtbare knipoogjes. Een gesprek met zijn oudste zoon daarentegen verliep oppervlakkig en moeizaam, alsof ze maar een beperkt aantal letters tot hun beschikking hadden, waarmee ze nooit de woorden konden vormen die ze wilden. Het was steeds scrabbelen met een onvolledig alfabet. Gelukkig was moeder daar als redplank.
Bij het overlijden van de oudste zoon moest de vader dan ook toegeven dat vader en zoon elkaar nooit hadden gevonden. Hij liet dit zelfs optekenen op de gedachtenis.
Wat hebben de Graal, de hedendaagse Vlaamse strijd en Reynaert gemeenschappelijk? Je vindt het in dit heerlijk boek. Misschien ook de reden dat enkele blogvrienden langer moesten wachten op een bericht in hun gastenboek. Ik heb er in elk geval intens van genoten en wens u hetzelfde toe!
Het leugenverhaal werd bekroond met de Zeeuwse Boekenprijs 2007. Uit het juryrapport:
Paul Verhuyck en Corine Kisling namen hun woonplaats Graauw als uitgangspunt voor hun oorspronkelijke en ingenieuze verhaal over de schat van de vos Reynaerde. Ze graven uit de modder van Graauw de halfingestorte gangen van een middeleeuwse burcht op, en laten daar de Koning Arthur-legende herleven door ze tot schuilplaats te maken van een hedendaagse, tragische Parcival. De historische constructies zijn verbluffend. Maar nog knapper hebben Kisling en Verhuyck ze verweven met wat media en marktwerking heden ten dage met legendes doen: ze tot op hun gebeente exploiteren. Kisling en Verhuyck roeren met verve in de hedendaagse oersoep van de globalisering, want de heilige Graal die zich in Graauw zou kunnen bevinden, brengt uitzichtloze golfterreinen, themaparken met echte monniken, en schoonheidsklinieken voort. Het dorp wordt daarbij meedogenloos opgeofferd. Temidden van de dodelijke slachtoffers die in hun sinistere scenario vallen, verpakten de auteurs zeer geraffineerd hun sarcastische cultuurkritiek. Hun spannende en geestige 'historische' thriller is even uniek als actueel en daarom winnen Kisling en Verhuyck met hun listig Leugenverhaal de Zeeuwse Boekenprijs 2007.
Het was en is het wederkerend antwoord van zowel mijn vader als van een pedagoog die ooit zelf missionaris was. Ik heb het persoonlijk altijd moeilijk gehad met deze uitdrukkingen, want we worden dagelijks aangespoord - zeker als christen mens en als goede burger (dixit Don Bosco) - het juist op te nemen voor mensen aan de rand of mensen in miserie, en heel zeker nu in deze vastentijd. En toch, wat te doen met:
de jongen met adhd die ik lang heb gevolgd en dan woordeloos afhaakte al voelde ik aan dat hij nog lang niet echt klaar was op eigen benen te staan? die andere jongeman die maar vruchteloos zoekt naar de ideale levenspartner en dan maaar bij mij uitweent? die gast die maar nog eens terug is hervallen in zijn kleine wereld met als enig redmiddel zijn canabisplantjes? de mens die zich uiteindelijk heeft laten opnemen in een psychiatrisch ziekenhuis om zich tegen zichzelf te beschermen? de vrouw die via het opvolgen van sites rond religie een man probeert te imponeren om dan na lange stilte haar wraak te nemen op een relatie die er nooit was. de persoon waarvan ik wist dat hij het financieel niet langer kon redden en waar ik aanvoelde dat ik hier niet langer onderuit kon. de uitgesproken homofiel die alle vertrouwen in het leven en de mens heeft verloren en dan plots hier virtueel opduikt. de zoekende die wel de kerk achter zich heeft gelaten maar nu een luisterend oor wil omdat hij meent zijn roeping te hebben gevonden in Hare Krishna. die vrouw die op hoge leeftijd moet besluiten dat er ondanks haar vele echt rijke contacten er niemand meer is die haar uit haar bed kan noch wil helpen, niet eens een buurman. de student-huisdokter die ik leerde kennen tijdens zijn opname toen geconstateerd werd dat hij psychopaat was ....
"Trek je van deze mens niet aan" was het antwoord van die inwonende missionaris. "Hou je daar allemaal niet mee bezig". En inderdaad hoor ik van een ander, wie zal voor jou zorgen, wie is er voor jou?
Waarom is de Kerk niet langer welkom vandaag, toch in onze maatschappij en met uitbreiding in het Westen? Je hoeft maar de krant open te slaan of de tv aan te zetten. Overal een zelfde antwoord: ze is niet welkom. Waarom toch?
God, Christus en de kerk vragen aan de mensen dingen die niet altijd gemakkelijk zijn en die tegen de haren van de hedendaagse cultuur instrijken: 'Je zult niet stelen.' En we doen het wel: van grove corruptie over verborgen fraude tot belastingsontduiking. 'Je zult niet doden.' En mensen denken toch dat het beter is een eind te maken als het te lastig wordt voor de zieke of de familie. God en de kerk zeggen: nee. Dat horen mensen niet graag. 'Je zult niet echtbreken.' Maar er worden veel scheve kaatsen gereden in huwelijkstrouw. Nee, met zijn boodschap van de tien geboden is God niet welkom. ... Nu misschien ook zelf niet populair indien ik hier bezig ben.
En toch, dan blijft maar één iets over: VERTROUWEN, het woord dat ik hier al jaren met kracht en uit geloof blijf verdedigen. Vertouwen op God, veel meer dan op onszelf en op onze eigen krachten en talenten. Misschien heeft alles wat we met de kerk meemaken in de media, de politiek, de cultuur één groot voordeel: we worden met de rug tegen de muur gezet en verplicht op God te vertrouwen.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
