Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Toen ik zelf ziek werd en de dreiging voelde van naderend onheil ben ik vaak naar een kerk geweest waar in de middenbeuk een immens groot kruis hangt met haast een levensgrote gekruisigde Chistus. Ik zat er maar naar te kijken, zonder woorden te vinden of de geplogen gebeden. Maar kijkend naar dat kruis gaf dit me de moed en de kracht om mijn lijden verder te dragen ook al moet ik bekennen dat ik toen geen uitkomst zag; maar diep van binnen wist dat Hij zoveel meer heeft doorstaan. Hij begreep me en was bij me. Ik was ook heel intens bij Hem. Het staren naar dat kruis was zo gans anders dan mijn ogen te richten op het kruisje in de woonkamer. Misschien moeten we wel vaker eens ons vertrowde stekje verlaten en tijd nemen onze ogen te richten op Hem. Amen.
Er was een tijd dat ons door de kerk een schuldbesef werd aangepraat en de ouderen onder ons zullen daar van kunnen getuigen. Dan hoor je wel eens dat men ons veel heeft wijsgemaakt. En dat zal ook ik niet ontkennen. Maar precies deze mensen die dit schuldbesef van zich hebben afgeworpen en gerevolteerd hebben tegen dit alles, zich zelf hebben afgekeerd van kerk en geloof, praten ons nu een nieuw schuldbesef aan. Deze genaratie maakt ons opnieuw bang en verspreidt een angst waarbij wij ons niet langer goed mogen voelen. Deze angst wordt deze keer niet verspreid door kerk of religie. Neen, het zijn mensen die ons letterlijk de vinger wijzen wanneer we een stukje vlees eten. We zouden wel eens onze voetafdruk kunnen vergroten, meehelpen aan de opwarming van de aarde. Wij eten te veel ... en daar worden we op alle manieren in de media mee geconfronteerd tot we ons schuldig gaan voelen en ons op de borst gaan kloppen. Maar van echte schuld is in diezelfde media geen sprake meer. Niemand heeft het nog over stelen, doden, bedriegen. Je zou haast zelf gaan geloven dat deze vorm van schuld gepromoot wordt, maar dan ten goede; getuige hiervan de vele datingsites, de kindermishandeling, wapenbezit ...
We meoten dringend onze waardenschaal herzien. Het stukje vlees dat we dagelijks tot ons nemen kan niet op tegen wat we aan kwaad doen tegenover onszelf. Ja, het woord 'zonde' durf ik haast niet meer te gebruiken. 'Opwarming' is vandaag meer mode en klinkt ook COOL.
Het is me heel recent overkomen, meer bepaald op Valentijn, en dan nog via dit blogland. Het is inderdaad wonderlijk dat in een korte tijd een wederzijdse alchemie is ontstaan tussen mezelf en een lezeres. Sinds het eerste artikel, de eerste reactie, het zien van de profielfoto, hebben wij in elkaar een broeder, een zuster in de geest gevonden, ja een ware zusterziel. Sindsdien zijn geesten broers en zijn zielen mijn zusters. Enfin laat het me voorlopig tot het enkelvoud beperken als het goed is. Bedankt om in mij te geloven!
Als de vader en zijn jongste zoon spraken, ging dit gepaard me een stortvloed van woorden, met enthousiasme, met onzichtbare knipoogjes. Een gesprek met zijn oudste zoon daarentegen verliep oppervlakkig en moeizaam, alsof ze maar een beperkt aantal letters tot hun beschikking hadden, waarmee ze nooit de woorden konden vormen die ze wilden. Het was steeds scrabbelen met een onvolledig alfabet. Gelukkig was moeder daar als redplank.
Bij het overlijden van de oudste zoon moest de vader dan ook toegeven dat vader en zoon elkaar nooit hadden gevonden. Hij liet dit zelfs optekenen op de gedachtenis.
Wat hebben de Graal, de hedendaagse Vlaamse strijd en Reynaert gemeenschappelijk? Je vindt het in dit heerlijk boek. Misschien ook de reden dat enkele blogvrienden langer moesten wachten op een bericht in hun gastenboek. Ik heb er in elk geval intens van genoten en wens u hetzelfde toe!
Het leugenverhaal werd bekroond met de Zeeuwse Boekenprijs 2007. Uit het juryrapport:
Paul Verhuyck en Corine Kisling namen hun woonplaats Graauw als uitgangspunt voor hun oorspronkelijke en ingenieuze verhaal over de schat van de vos Reynaerde. Ze graven uit de modder van Graauw de halfingestorte gangen van een middeleeuwse burcht op, en laten daar de Koning Arthur-legende herleven door ze tot schuilplaats te maken van een hedendaagse, tragische Parcival. De historische constructies zijn verbluffend. Maar nog knapper hebben Kisling en Verhuyck ze verweven met wat media en marktwerking heden ten dage met legendes doen: ze tot op hun gebeente exploiteren. Kisling en Verhuyck roeren met verve in de hedendaagse oersoep van de globalisering, want de heilige Graal die zich in Graauw zou kunnen bevinden, brengt uitzichtloze golfterreinen, themaparken met echte monniken, en schoonheidsklinieken voort. Het dorp wordt daarbij meedogenloos opgeofferd. Temidden van de dodelijke slachtoffers die in hun sinistere scenario vallen, verpakten de auteurs zeer geraffineerd hun sarcastische cultuurkritiek. Hun spannende en geestige 'historische' thriller is even uniek als actueel en daarom winnen Kisling en Verhuyck met hun listig Leugenverhaal de Zeeuwse Boekenprijs 2007.
Het was en is het wederkerend antwoord van zowel mijn vader als van een pedagoog die ooit zelf missionaris was. Ik heb het persoonlijk altijd moeilijk gehad met deze uitdrukkingen, want we worden dagelijks aangespoord - zeker als christen mens en als goede burger (dixit Don Bosco) - het juist op te nemen voor mensen aan de rand of mensen in miserie, en heel zeker nu in deze vastentijd. En toch, wat te doen met:
de jongen met adhd die ik lang heb gevolgd en dan woordeloos afhaakte al voelde ik aan dat hij nog lang niet echt klaar was op eigen benen te staan? die andere jongeman die maar vruchteloos zoekt naar de ideale levenspartner en dan maaar bij mij uitweent? die gast die maar nog eens terug is hervallen in zijn kleine wereld met als enig redmiddel zijn canabisplantjes? de mens die zich uiteindelijk heeft laten opnemen in een psychiatrisch ziekenhuis om zich tegen zichzelf te beschermen? de vrouw die via het opvolgen van sites rond religie een man probeert te imponeren om dan na lange stilte haar wraak te nemen op een relatie die er nooit was. de persoon waarvan ik wist dat hij het financieel niet langer kon redden en waar ik aanvoelde dat ik hier niet langer onderuit kon. de uitgesproken homofiel die alle vertrouwen in het leven en de mens heeft verloren en dan plots hier virtueel opduikt. de zoekende die wel de kerk achter zich heeft gelaten maar nu een luisterend oor wil omdat hij meent zijn roeping te hebben gevonden in Hare Krishna. die vrouw die op hoge leeftijd moet besluiten dat er ondanks haar vele echt rijke contacten er niemand meer is die haar uit haar bed kan noch wil helpen, niet eens een buurman. de student-huisdokter die ik leerde kennen tijdens zijn opname toen geconstateerd werd dat hij psychopaat was ....
"Trek je van deze mens niet aan" was het antwoord van die inwonende missionaris. "Hou je daar allemaal niet mee bezig". En inderdaad hoor ik van een ander, wie zal voor jou zorgen, wie is er voor jou?
Waarom is de Kerk niet langer welkom vandaag, toch in onze maatschappij en met uitbreiding in het Westen? Je hoeft maar de krant open te slaan of de tv aan te zetten. Overal een zelfde antwoord: ze is niet welkom. Waarom toch?
God, Christus en de kerk vragen aan de mensen dingen die niet altijd gemakkelijk zijn en die tegen de haren van de hedendaagse cultuur instrijken: 'Je zult niet stelen.' En we doen het wel: van grove corruptie over verborgen fraude tot belastingsontduiking. 'Je zult niet doden.' En mensen denken toch dat het beter is een eind te maken als het te lastig wordt voor de zieke of de familie. God en de kerk zeggen: nee. Dat horen mensen niet graag. 'Je zult niet echtbreken.' Maar er worden veel scheve kaatsen gereden in huwelijkstrouw. Nee, met zijn boodschap van de tien geboden is God niet welkom. ... Nu misschien ook zelf niet populair indien ik hier bezig ben.
En toch, dan blijft maar één iets over: VERTROUWEN, het woord dat ik hier al jaren met kracht en uit geloof blijf verdedigen. Vertouwen op God, veel meer dan op onszelf en op onze eigen krachten en talenten. Misschien heeft alles wat we met de kerk meemaken in de media, de politiek, de cultuur één groot voordeel: we worden met de rug tegen de muur gezet en verplicht op God te vertrouwen.
Het valt me op dat in elke stad waar ik kom, het een en al haast en geld is. Mensen kijken langs je als ze tegen je praten om duidelijk te maken dat ze wel iets beters te doen hebben... als ze al praten.
deze bijdrage heb ik geleend van iemand waar ik door het bloggen intens mee verbonden ben mee geraakt; een verbondenheid die verder raakte dan wat uitwisseling van gedachten.
Privacy
Iedereen is zo gehecht aan de wet van privacy en toch gooien velen 'zelf' hun privacy de wereld in.
Is je lichaam geen privacy? Is je geaardheid geen privacy?
Je bent afgestuurd en je wil zo vlug mogelijk gaan solliciteren. Dan denk je meteen aan die plaaatsen die je van ergens kent of beter nog aan mensen die er zelf werken. Of nog zoals in mijn geval waar ik terug ging naar een leerkracht die nogal wat vertrouwen in me had. Hij kon vanzelfsprekend niets beloven, maar hij zou zijn best doen dit te bespreken met zijn directeur die me van verre kende.
Het was op een zondagavond kort nadat k terug was van de Chiro. Er was niemand thuis en eens in de woning om mijn kleren weg te brengen zag ik een bruine omslag onder de voordeur geschoven. Op de hoofding zag ik het logo van de plaats waar ik langs geweest was. Op de voorkant van de bruine omslag stond het volgende te lezen: "We kunnen u wellicht gebruiken". ...
GEBRUIKEN ... begin van mijn carrière, mijnjonge leven?!
"Het dringt tot me door hoeveel tijd van mijn leven ik heb doorgebracht met het betreuren van mijn lot, dat het de afgelopen jaren, toen ik mijn vrijheid en jeugd nog bezat, er steeds nog iets mis moest zijn nu ik in mijn cel zit opgesloten".
Mensen, ik heb even mijn werk onderbroken en deze passage uit "Het geheim van Montségur" nagelaten als enerzijds indirect antwoord op een paar mails die ik mocht ontvangen, ook n.a.v. eerdere berichten rond verlies en angst. Ik denk heel concreet aan een paar mensen die hun leven zien als één groot gemis waar alles lijkt mis gegaan te zijn. Anderzijds trof het me ook te lezen dat door de eeuwen heen ook nog op vandaag mensen in hun cel vastzitten, ook bevindt die zich op vandaag in eigen hart, soms in eigen woning. ... (tussendoor: is pesten op vandaag niet veel erger dan de marteltuigen van eeuwen geleden! Ik moet hier misschien eens uitgebreid op terugkomen.)
Velen hebben elkaar hier gevonden, juist door het feit dat men hier uit zijn cel (lees schelp) durft, kan en mag komen. Deze rijkdom is onbetaalbaar en is soms dé hint om terug in het echte leven te stappen ondanks vele hindernissen. Ik weet en besef dat het normaal is dat men soms bepaalde dingen uit eigen leven en verleden, soms ook pijnlijk heden, betreurt en dat daar een hele tijd kan over gaan, maar dit brengt geen uitkomst naar morgen. Ik weet ook dat er soms niet veel nodig is om herinneringen weer tot leven te brengen, maar dan wens ik jullie mensen om jullie heen die het écht goed met jullie voorhebben, die luisteren maar ook zeggen: Ik sla met jou deze bladzijde om! En zo zijn er ook nog velen, laat ons ook daar niet te negatief over doen.
Ik wens en bid dan ook om moed aan die mensen, die blogvrienden, om door te gaan ondanks de angst. U hoeft uw leven niet te betreuren, daar is het te kort voor. Probeer jouw cel te verlaten en te GENIETEN van elke nieuwe dag, ons gegeven ... want er zal wel altijd iets "mis" zijn zolang wij mensen zijn, maar leer vooral jouw eigen talenten te waarderen . Ter afsluiting wens ik dan ook dat sommigen die nog even aarzelen terug hun blog op te starten, dit misschien best nu kunnen doen ... en zo hun cel hun eilandje) verlaten.
God, leer ons stil te staan bij wat leeft in onszelf en in anderen, dat we steeds de keuze mogen maken voor wat deugddoend en goed is voor de ander, dan kunnen we samen gelukkig zijn.
Terug in de tijd is het soms goed te beseffen waarom en hoe we elkaar vonden. Niet dat er geen inspiratie meer zou zijn, maar misschien wel terug aanknopen met wat waardering, nog meer met mensen die we zo leerden kennen.
I wish you a very fruitful Lent. May this season prepare us all to partake in the salvific Mission and in the Sufferings of Jesus, culminating in the ever glorifying resurrection. May this season strengthen us in Faith and Faith Convictions.
een vraag : wanneer heeft god illegalen geschapen? is de aarde niet van iedereen ?
Gezien het feit dat bepaalde bedenkingen me bereikten rond deze uitspraak, ga naar mijn blog http://blog.seniorennet.be/geloven/ voor wat opheldering. Dank voor de interactie en uw begrip.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
