Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Je bent afgestuurd en je wil zo vlug mogelijk gaan solliciteren. Dan denk je meteen aan die plaaatsen die je van ergens kent of beter nog aan mensen die er zelf werken. Of nog zoals in mijn geval waar ik terug ging naar een leerkracht die nogal wat vertrouwen in me had. Hij kon vanzelfsprekend niets beloven, maar hij zou zijn best doen dit te bespreken met zijn directeur die me van verre kende.
Het was op een zondagavond kort nadat k terug was van de Chiro. Er was niemand thuis en eens in de woning om mijn kleren weg te brengen zag ik een bruine omslag onder de voordeur geschoven. Op de hoofding zag ik het logo van de plaats waar ik langs geweest was. Op de voorkant van de bruine omslag stond het volgende te lezen: "We kunnen u wellicht gebruiken". ...
GEBRUIKEN ... begin van mijn carrière, mijnjonge leven?!
"Het dringt tot me door hoeveel tijd van mijn leven ik heb doorgebracht met het betreuren van mijn lot, dat het de afgelopen jaren, toen ik mijn vrijheid en jeugd nog bezat, er steeds nog iets mis moest zijn nu ik in mijn cel zit opgesloten".
Mensen, ik heb even mijn werk onderbroken en deze passage uit "Het geheim van Montségur" nagelaten als enerzijds indirect antwoord op een paar mails die ik mocht ontvangen, ook n.a.v. eerdere berichten rond verlies en angst. Ik denk heel concreet aan een paar mensen die hun leven zien als één groot gemis waar alles lijkt mis gegaan te zijn. Anderzijds trof het me ook te lezen dat door de eeuwen heen ook nog op vandaag mensen in hun cel vastzitten, ook bevindt die zich op vandaag in eigen hart, soms in eigen woning. ... (tussendoor: is pesten op vandaag niet veel erger dan de marteltuigen van eeuwen geleden! Ik moet hier misschien eens uitgebreid op terugkomen.)
Velen hebben elkaar hier gevonden, juist door het feit dat men hier uit zijn cel (lees schelp) durft, kan en mag komen. Deze rijkdom is onbetaalbaar en is soms dé hint om terug in het echte leven te stappen ondanks vele hindernissen. Ik weet en besef dat het normaal is dat men soms bepaalde dingen uit eigen leven en verleden, soms ook pijnlijk heden, betreurt en dat daar een hele tijd kan over gaan, maar dit brengt geen uitkomst naar morgen. Ik weet ook dat er soms niet veel nodig is om herinneringen weer tot leven te brengen, maar dan wens ik jullie mensen om jullie heen die het écht goed met jullie voorhebben, die luisteren maar ook zeggen: Ik sla met jou deze bladzijde om! En zo zijn er ook nog velen, laat ons ook daar niet te negatief over doen.
Ik wens en bid dan ook om moed aan die mensen, die blogvrienden, om door te gaan ondanks de angst. U hoeft uw leven niet te betreuren, daar is het te kort voor. Probeer jouw cel te verlaten en te GENIETEN van elke nieuwe dag, ons gegeven ... want er zal wel altijd iets "mis" zijn zolang wij mensen zijn, maar leer vooral jouw eigen talenten te waarderen . Ter afsluiting wens ik dan ook dat sommigen die nog even aarzelen terug hun blog op te starten, dit misschien best nu kunnen doen ... en zo hun cel hun eilandje) verlaten.
God, leer ons stil te staan bij wat leeft in onszelf en in anderen, dat we steeds de keuze mogen maken voor wat deugddoend en goed is voor de ander, dan kunnen we samen gelukkig zijn.
Terug in de tijd is het soms goed te beseffen waarom en hoe we elkaar vonden. Niet dat er geen inspiratie meer zou zijn, maar misschien wel terug aanknopen met wat waardering, nog meer met mensen die we zo leerden kennen.
I wish you a very fruitful Lent. May this season prepare us all to partake in the salvific Mission and in the Sufferings of Jesus, culminating in the ever glorifying resurrection. May this season strengthen us in Faith and Faith Convictions.
een vraag : wanneer heeft god illegalen geschapen? is de aarde niet van iedereen ?
Gezien het feit dat bepaalde bedenkingen me bereikten rond deze uitspraak, ga naar mijn blog http://blog.seniorennet.be/geloven/ voor wat opheldering. Dank voor de interactie en uw begrip.
India, het land waar ik mijn tweede thuis vond. Het spreekt dus voor zich dat ik deze foto's gebruik om mezelf bij te scholen in het plaatsen van foto's al hoop ik dan mijn lay-out daardoor niet te veel 'schade' oploopt.
Ik zit in de kerk. Niemand neemt nog de moeite zijn telefoontje uit te zetten en een hele symfonie aan popnummers schettert tegelijkertijd door de ruimte. Wie weet, misschien moeten ze het koor wel vervangen.
Mijn vader was (en is) in elke betekenis van het woord sterk geweest en ik kan me niet herinneren dat hij ooit ergens bang voor was. Hij liet het in elk geval nooit blijken. Niet dat hij van het macho klootzak was, helemaal niet, maar hij aanvaardde alles wat het leven hem toebedeelde zonder moeilijk te doen, zelfs toen het hem heel veel pijn deed. Wat er ook op hem afkwam, hij was bereid dit het hoofd te bieden, ook al was hij er niet altijd klaar voor. Hij vertrouwde dan ook in zijn Heer.
Facebook en andere sociale netwerken zouden geen excuus mogen zijn om de andere van aangezicht tot aangezicht niet langer meer te mogen/ontmoeten. Het gebeurt helaas hoe langer hoe meer dat men het nieuws in de straat enkel nog verneemt via berichtjes, er al dan niet op reageert, maar het niet meer aandurft, misschien door al het getokkel, er zelfs geen tijd meer is uit onze luie stoel te komen en te gaan zien wat er met de ander al dan niet aan de hand is; hem of haar op te beuren, geluk te wensen met de geboorte, met de verhuis, de verbouwing ... of gewoon luisterend aanwezig zijn. Laatste geldt zeker voor mensen die door de stenge aanhoudende winter afgesloten zijn van elk écht sociaal contact. Laten we dus even tijd maken voor wat echt belangrijk is.
Misschien moeten we even terugkeren naar de beloftes die we gemaakt hebben bij de jaarwisseling. Mocht je die vergeten zijn, hier heb ik er alvast één:
Zeg elke ochtend tegen jezelf::
"ELKE DAG WORD IK BETER EN DAT IN ELK OPZICHT".
Na enkele dagen zal je dat ook tijdens de dag onbewust herhalen. Lukt het niet , ga dan maar eens de spiegel kijken en maak van je mond een brede glimlach.
Wat ik hier schrijf zou hij misschien graag lezen ... Voor het gemak zal ik hem maar "steuntrekker" noemen, al is hij een goede vriend van me.
Het gaat als volgt. Op een avond belt hij aan en na wat over koetjes en kalfjes te hebben gepraat voel ik dat hij niet tot de realiteit durft te komen. Tot plots de vraag: "Kun je me 50,- lenen, ik betaal je die zo vlug mogelijk terug". Ik antwoord hem: "Als je een website had, dan kon ik je zoveel euro's sturen als je wil met mijn creditkaart". "Die heb ik niet", zegt hij, maar jij hebt wel een goed hart, de beste creditkaart die je kunt hebben".
Natuurlijk heb ik dat geld nooit terug gezien, hoeft ook niet want met een goed hart gegeven. Nu begrijp je ook waarom hij dit nu niet kan lezen.
Het ergste soort pijn, iets missen wat je nooit hebt gehad en, erger nog, nooit zult hebben. Het hart verlangt naar wat het nooit zal krijgen: kinderen.
Ik moet over je schrijven in dit dagboek, mijn lief, want hier, alleen hier, kan ik zeggen wat ik wil uitdrukken. Bij jou lukt me dat niet. Ik voel je gespannenheid en besluit uiteindelijk te zwijgen. Daarom hoop ik even alleen te zijn om aan het papier woorden toe te vertrouwen die ik in jouw bijzijn niet durf te gebruiken. Ik geef toe dat niemand al te goed weet wat ze betekenen zoals me dit eerder nog overkwam. Het kan zijn dat ze niets betekenen, maar ik heb ze nodig in een poging te begrijpen wat er met me gebeurt. Met jou. Wat er met mijn ziel gebeurt wanneer ik bij je ben, wanneer ik in je lichaam ben, en wat er met jou gebeurt, wat wij elkaar overdragen. Jij, die nooit de minste interesse voor religieuze zaken kon opbrengen, voelt nu zelf aan dat ons samenzijn van die aard is. Maar je laat het me nooit zeggen. Ik realiseer me al die jaren dat dit voor jou iets anders is, of als het dan toch hetzelfde is, spreek je dat liever nooit uit. En toch voel ik het en zie ik het in je ogen. Daarom verschil je van me.Ik moet elke gebeurtenis bevoelen, in woorden wikkelen, ze opschrijven en bewaren, want ze zijn zo zeldzaam. En toch is alles wat ik opschrijf niets meer dan de waarheid. En als ik bij het schrijven denk aan een paar ogen, zijn dat deze van jou.
Wanneer je elkaar pas leert kennen, en je bent verliefd, lijkt het alsof er niets is waarover je oneens bent. Je verwaarloost de verschillen, en vindt ze charmant. Tot je op een dag op elkaars grenzen stuit, en dan begint het harde boksen in een relatie. Pas als je dan van elkaar weg probeert te komen, en dat lukt niet omdat de wederzijdse aantrekkingskracht te groot is, heb je kans op een relatie voor het leven.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
