Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Mijn vader was (en is) in elke betekenis van het woord sterk geweest en ik kan me niet herinneren dat hij ooit ergens bang voor was. Hij liet het in elk geval nooit blijken. Niet dat hij van het macho klootzak was, helemaal niet, maar hij aanvaardde alles wat het leven hem toebedeelde zonder moeilijk te doen, zelfs toen het hem heel veel pijn deed. Wat er ook op hem afkwam, hij was bereid dit het hoofd te bieden, ook al was hij er niet altijd klaar voor. Hij vertrouwde dan ook in zijn Heer.
Facebook en andere sociale netwerken zouden geen excuus mogen zijn om de andere van aangezicht tot aangezicht niet langer meer te mogen/ontmoeten. Het gebeurt helaas hoe langer hoe meer dat men het nieuws in de straat enkel nog verneemt via berichtjes, er al dan niet op reageert, maar het niet meer aandurft, misschien door al het getokkel, er zelfs geen tijd meer is uit onze luie stoel te komen en te gaan zien wat er met de ander al dan niet aan de hand is; hem of haar op te beuren, geluk te wensen met de geboorte, met de verhuis, de verbouwing ... of gewoon luisterend aanwezig zijn. Laatste geldt zeker voor mensen die door de stenge aanhoudende winter afgesloten zijn van elk écht sociaal contact. Laten we dus even tijd maken voor wat echt belangrijk is.
Misschien moeten we even terugkeren naar de beloftes die we gemaakt hebben bij de jaarwisseling. Mocht je die vergeten zijn, hier heb ik er alvast één:
Zeg elke ochtend tegen jezelf::
"ELKE DAG WORD IK BETER EN DAT IN ELK OPZICHT".
Na enkele dagen zal je dat ook tijdens de dag onbewust herhalen. Lukt het niet , ga dan maar eens de spiegel kijken en maak van je mond een brede glimlach.
Wat ik hier schrijf zou hij misschien graag lezen ... Voor het gemak zal ik hem maar "steuntrekker" noemen, al is hij een goede vriend van me.
Het gaat als volgt. Op een avond belt hij aan en na wat over koetjes en kalfjes te hebben gepraat voel ik dat hij niet tot de realiteit durft te komen. Tot plots de vraag: "Kun je me 50,- lenen, ik betaal je die zo vlug mogelijk terug". Ik antwoord hem: "Als je een website had, dan kon ik je zoveel euro's sturen als je wil met mijn creditkaart". "Die heb ik niet", zegt hij, maar jij hebt wel een goed hart, de beste creditkaart die je kunt hebben".
Natuurlijk heb ik dat geld nooit terug gezien, hoeft ook niet want met een goed hart gegeven. Nu begrijp je ook waarom hij dit nu niet kan lezen.
Het ergste soort pijn, iets missen wat je nooit hebt gehad en, erger nog, nooit zult hebben. Het hart verlangt naar wat het nooit zal krijgen: kinderen.
Ik moet over je schrijven in dit dagboek, mijn lief, want hier, alleen hier, kan ik zeggen wat ik wil uitdrukken. Bij jou lukt me dat niet. Ik voel je gespannenheid en besluit uiteindelijk te zwijgen. Daarom hoop ik even alleen te zijn om aan het papier woorden toe te vertrouwen die ik in jouw bijzijn niet durf te gebruiken. Ik geef toe dat niemand al te goed weet wat ze betekenen zoals me dit eerder nog overkwam. Het kan zijn dat ze niets betekenen, maar ik heb ze nodig in een poging te begrijpen wat er met me gebeurt. Met jou. Wat er met mijn ziel gebeurt wanneer ik bij je ben, wanneer ik in je lichaam ben, en wat er met jou gebeurt, wat wij elkaar overdragen. Jij, die nooit de minste interesse voor religieuze zaken kon opbrengen, voelt nu zelf aan dat ons samenzijn van die aard is. Maar je laat het me nooit zeggen. Ik realiseer me al die jaren dat dit voor jou iets anders is, of als het dan toch hetzelfde is, spreek je dat liever nooit uit. En toch voel ik het en zie ik het in je ogen. Daarom verschil je van me.Ik moet elke gebeurtenis bevoelen, in woorden wikkelen, ze opschrijven en bewaren, want ze zijn zo zeldzaam. En toch is alles wat ik opschrijf niets meer dan de waarheid. En als ik bij het schrijven denk aan een paar ogen, zijn dat deze van jou.
Wanneer je elkaar pas leert kennen, en je bent verliefd, lijkt het alsof er niets is waarover je oneens bent. Je verwaarloost de verschillen, en vindt ze charmant. Tot je op een dag op elkaars grenzen stuit, en dan begint het harde boksen in een relatie. Pas als je dan van elkaar weg probeert te komen, en dat lukt niet omdat de wederzijdse aantrekkingskracht te groot is, heb je kans op een relatie voor het leven.
Je ziet een vader met een zoon, hij voelt door het haaar van zijn kind en het stelt niets voor, maar als een ongehuwde verwant één keer ... zijn hand uitsteekt, hem heel even met zijn vingers streelt, och Jezus dat mag niet. 'Hij zou misschien niet meer kunnen ophouden', was het ingehouden verwijt van de schoonbroer en sindsdien doet deze er alles aan daar nooit meer langs te gaan. Niets vermoedend groeide het kind op, maar zag pas zijn oom terug toen wanneer hij overleden was. Toen keek de jongen recht in de ogen van zijn vader en vroeg waarom hij nooit bij zijn oom had mogen langsgaan. Een zware stilte viel om zoveel onrecht dat was aangedaan waar er niet eens een aantoonbare reden voor was. Hoe graag wou de ondertussen jonge man zich nu even neervleien tegen zijn oom nu hij wist dat deze heel veel om hem had gegeven.
Het antwoord is eigenlijk niets meer of minder dan het feit dat vaders bang zijn dat de natuurlijke liefde van hun kinderen verdwijnt.
"Ze moesten mijn binnenkant eens zien", zeggen mensen als men bij wijze van troost zegt dat ze er goed uitzien, zich er doorheen hebben geslagen. Zulke woorden zijn niet meer dan een pleister op een wonde. Zoveel woorden troosten niet. De enige weg is luisteren en inleven. - Hier maak ik een uitstapje want wil vandaag heel concreet hulde brengen aan Cécile, ons klaproosje.
De eerste voorwaarde om te kunnen helpen is dan ook: tijd hebben, niet voorbarig oordelen of besluiten, het verdriet boven laten komen. Etter moet je immrers niet willen stelpen.
Wie in zijn buurt komt bespeurt de gevoeligheid om het verdriet van anderen op te vangen. Ik heb nog nooit zo iemand gekend die zo zijn best doet om anderen niet te kwetsen. Hij is alleen maar in staat zichzelf pijn te doen. Ik heb hem nog nooit iets kwetsends of belededigends horen zeggen. En net als die iemand ben ook ik soms te goed, te naïef wellicht. En toch zal ik die weg van de gebrokenen blijven bewandelen, misschien als eeen roeping.
In de eucharistieviering voor het zilveren ambtsjubileum van mgr. Roger Vangheluwe zondagochtend in de Sint-Salvatorskathedraal las de nuntius in ons land, mgr. Giacinto Berloco, een brief van Benedictus XVI voor. De paus wenste de 25ste bisschop van Brugge heil en geluk toe.
Paus Benedictus XVI verwoordde dat hij samen met de gelovigen van het bisdom Brugge en vele anderen verheugd is om dit zilveren jubileum van de bisschopswijding. Hij maakte zijn gelukwensen kenbaar met deze brief waarin hij enkele belangrijke momenten van Vangheluwes leven en inzet in herinnering bracht.
Alle pastorale opdrachten die U toevertrouwd werden, hebt U met ijver ter harte genomen. Een vruchtbare leeropdracht hebt U vervuld bij leerlingen van verscheidene scholen en daarna bij de studenten van het Grootseminarie, wist de paus. De paus, die eraan herinnerde dat Johannes Paulus II Roger Vangheluwe aangesteld had als bisschop van het bisdom Brugge omwille van zijn bijzondere gaven, benadrukte ook dat het bisdom Brugge bekend is voor zijn geloof, zijn godsvrucht en voor zijn roepingen tot het priesterschap en het religieuze leven.
In de uitoefening van uw ambt hebt U als een herder steeds uw priesters en het gelovige volk liefde en vriendelijkheid betoond, hebt U de priesterroepingen bevorderd en er zorg voor gedragen dat de gelovigen zich zouden toeleggen op het gebed en het trouw ontvangen van de sacramenten, schreef de Heilige Vader die ook de jaarlijkse viering van het Heilig Bloed in de plechtige eucharistieviering en de Heilige Bloedprocessie vermeldde.
Van ganser harte vragen wij dat God, door de voorspraak van de Allerheiligste Maagd Maria en van de Heilige Damiaan Jozef De Veuster, U geve uw zending in het bisdom Brugge in toenemende mate voort te zetten. Moge Hij U eveneens een goede gezondheid schenken, overvloedige geestelijke vertroosting en alle genaden waaraan U en uw volk behoefte hebben. Als blijk van onze genegenheid schenken Wij U en allen die delen in de vreugde van dit jubileum onze Apostolische Zegen, besloot paus Benedictus XVI zijn brief.
BRAAMBOS IN GESPREK MET JUBILERENDE BISSCHOP VAN BRUGGE
Mgr. Vangheluwe Bron: KerkNet
In de uitzending van Braambos op Radio 1 kan U zondagavond, na het nieuws van 20 uur, luisteren naar een brief van Mark Van de Voorde aan een verpleegster en brandweerman. Didier Vanderslycke vertelt over de studiedag Kerk en asiel en er is een uitvoerig gesprek met mgr. Vangheluwe over zijn zilveren jubileum als bisschop van Brugge. Mgr. Roger Vangheluwe werd op 3 februari 1985 tot bisschop gewijd in de Sint-Salvatorskathedraal te Brugge. 25 jaar later, op zondag 7 februari 2010 om 10.30 uur, gaat de bisschop voor in een pontificale viering in de Sint-Salvatorskathedraal te Brugge.
Toen ik recent even door blogland wandelde maakte ik me volgende bedenking:
"HOEVEEL AANDACHT EN TIJD BESTEED JIJ AAN EEN BLOGBEZOEK?"
Het toeval wil, als toeval al bestaat, dat ik gisteren een gelijkaardige reactie las van een blogger, die eveneens blijkbaar niet wordt gelezen en dan maar afhaakt. Waar hebben wij dat nog gehoord?! Inderdaad heel spijtig, want we bloggen niet om de gunst van een ander, m.a.w. om zoveel mogelijk handtekeningen te verzamelen op ons blogje.
Wie met aandacht een blog leest zal er maar enkele goed kunnen doornemen, zelfs niet eens volledig. maar hij zal aanvoelen wat er in de ander omgaat aan vreugde en verdriet, geluk en wanhoop, eenzaamheid en twijfel. Van daaruit zal hij misschien de noodkreet horen van een mens die gebukt gaat onder eigen zwakheid. Hij zal ook zien met hoeveel inspanning een blogger unieke tafereeltjes maakt of muziek wil delen.
Misschien moeten we wat meer aandacht besteden aan één blog, wat dieper ingaan op een stille wenk, al is het ook goed afstand te nemen, want we zijn God niet. Maar beter zo dan gewoon een dagboek te ondertekenen en dan overgaan naar een ander. Er kruipt inderdaad heel wat tijd in het bezoeken van een blog, want daar bezoek je een mens van vlees in bloed, en allen zijn we zeer verschillend. We hebben wel dit ene gemeen, dat we allemaal bloggers zijn die het beste van onszelf willen geven, en dan ook willen gelezen/gezien worden. Een compliment is dan wel graag meegenomen, maar daar hoeven we het echt niet voor te doen.
"Want jij beoordeelt deze zaak op grond van haatgevoelens voor iemand die je nooit hebt ontmoet. Ik ken George Saba. Hij is een goede vriend van me".
Ik heb deze zinsnede aangestipt, beste mensen, toen ik het boek hieronder aan het lezen was. Want in zelfde periode werden twee mensen in de media afgemaakt zonder dat we hen ooit hebben ontmoet, en dan heb ik het natuurlijk over onze nieuwe aartsbisschop en over de winnares van 'de slimste mens'. Beide mensen worden inderdaad veroordeeld op grond van haatgevoelens, wat nog een stap verder gaat dan vooroordelen.
En wat hebben moslims ons hier aangedaan om hen zo te haten?
Ja, GLIMLACH, het is het tweede beste wat je kan doen met je lippen, en het maakt ook hier de ander gelukkig. We hoeven echt geen stunts uit te halen om een ander gelukkig te maken!
Het is slechts sedert 11 januari ll. toen ik een beeldmeditatie achterliet rond een menselijk drama waarbij twee jonge mensen, pas aan het begin van hun lente, samen de dood vonden. Toen waren er geen woorden voor, enkel een beeld al blijven deze gebeurtenissen ons ook vandaag nog achtervolgen. Ook nu, nog in dezelfde maand, zijn geen woorden te vinden bij voor verdriet bij het verlies van o.a. weer eens twee jonge mensen - samen in het leven, samen in de liefde, samen in de dood.
Je hoort en ziet: "Luik - gasontploffing - dodelijke slachtoffers". Maar wanneer namen en gezichten op twee van deze mensen worden geplakt, dan raakt dit iedereen ten diepste. Vele gedachten gingen de voorbije week door me heen. Ook hier net als toen past enkel maar stilte, en toch al waren de omstandigheden anders - wel bijna even gruwelijk, maar dan van een andere aard -, betreft het hier samen vier jonge mensen, twee aan twee, die hun liefde wilden gestalte geven....
Wat hebben deze mensen beleefd in hun laatste uren samen, vraag ik me dan af? Hoe was het voor Alex en Vicky daar onder het puin, wellicht elkaar vasthoudend en maar blijven hopen op redding. Hij heeft zeker niet voor zichzelf alleen geleefd op dat moment toen hij de brandweer richtliijnen gaf om een dertienjarig meisje te helpen uit het brandend gebouw. Wat hebben deze jonge twintigers elkaar verteld toen ze vreesden voor het ergste en elkaar samen in de dood zouden vinden? ... Misshcien toch nog hun wederzijdse trouw uitgesproken, elkaar vastgehouden ... ???
Vier jonge mensen die deze zomer ergens saman op een terras konden hebben gezeten ... Het is me respect dat ik deze lijnen achterlaat.
Wij hebben jullie niet gekend, Alex en Vicky, Kevin en Shana, maar België rouwt om uw heengaan ... misschien vooral om jullie liefde voor elkaar.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
