Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Christus is gekomen om brood te geven aan de wereld, in alle betekenissen van het woord, dus ook brood voor het lichaam. Het hongerprobleem zou ons geweten nooit met rust mogen laten. Er is maar één oplossing: dat wij vrijwillig onze luxe verminderen om anderen te laten leven. 'Elk kledingstuk in je kast dat je niet nodig hebt, 'zegt Ambrosius, 'behoort je niet toe.' Meer nog, als onze broeders en zusters sterven van de kou, moeten wij ons ontlkleden voor hen. Deze vraag dringt zich mer dan ooit op nu we in eigen land beelden zien van mensen die sterven van koude en ontbering. 'Geef ons heden ons dagelijks brood' betekent dan ook dat wij recht doen aan allen, heel zeker nu!
Maria echter sprak tot de engel: 'Hoe zal dit geschieden daar ik geen man beken?' Hierop gaf de engel haar ten antwoord: 'De heilige Geest zal over u komen en de kracht van de Allerhoogste zal u overschaduwen; daarom ook zal wat ter wereld wordt gebracht heilig genoemd worden, Zoon van God.'
Uit: Lucas 1, 34-35
Gezien mijn blog altijd een beetje een Mara-blog is geweest - waardoor velen dit blog en zo ook zijn schrijver leerden kennen - is het heel passend het feesst van vandaag, op 8 december, in de kijker te plaatsen. Dan maar even plaats maken voor andere berichten ...
De blinde is het beeld voor tastend verder moeten gaan. Crisis brengt een mens in onbekend levensgebied. 'Het leven gaat door', zegt men dan. Maar hoe? In een crisis zie je anders en je ziet wat anderen niet waarnemen.
Je bent gevoeliger voor woorden. Je bent gevoeliger voor steun die oprecht is. Je bent gevoeliger voor attente aandacht.
Crisis kan zijn een zevenkoppig monster, dat jij moet aankijken om in een nieuw begaanbaar levensgebied te komen.
Bijna middernacht. Inge Gerets komt van een personeelsfeestje in het chique Anderlechtse Westland Shopping Center. Ze moet voortmaken. Anders mist ze de laatste trein richting Mechelen. In Sint Guido, de dichtstbijzijnde metrohalte ligt het perron er verlaten bij. Op het signalisatiebord is welgeteld één rode stip te zien. Van een metrostel dat twaalf minuten geleden is vertrokken. Van inkomend verkeer geen spoor. Als ze een taxi overweegt en rechtsomkeert wil maken, merkt ze tot haar verbazing dat ze niet alleen is. De jonge allochtoon, zelfzeker en arrogant, staart haar aan alsof hij naar iets smerigs kijkt.
Blijven of weglopen? Kiezen. De essentie van het leven. Maar wat als er geen keuze is? Als het noodlot nonchalant je enige uitweg blokkeert. De roltrap. Inge beseft dat ze als een rat in de val zit. Ze panikeert. Waarom ik? Probeert zichzelf te sussen. Die jongen wacht gewoon op een vriend. Haar gemoed schiet vol en ze haast zich naar het eind van het perron, murw gebeukt door haar emoties. Ben ik een racist? De jonge allochtoon komt haar niet achterna. Op het signalisatiebord floept een rood bolletje aan. Nog tien minuten wachten. Inge haalt opgelucht adem. Als haar ogen langs de muur glijden, ziet ze een vuilniszak. Het ding hangt over de bewakingscamera. Is dat toeval? Of het begin van een verschrikkelijke nachtmerrie waaruit Inge nooit meer zal ontwaken?
Soms kan in een relatie een sluimerend ongemak schuilen, ook tussen vrienden, zeker in een beginnende liefdesrelatie. En je hoort en leest het ook zo vaak dat echte vrienden elkaar steunen door dik en dun ... Het karakter en het humeur van de ander mag dan ook geen rol spelen voor de goede verstandhouding, nog minder zijn afkomst of verleden. Omdat juist de verschillen hen sterker maken. Completer.
Bij deze een gelukkige verjaardag aan mijn broer op deze dag, dankbaar, ondanks onze verschillen, dat we bij elkaar terecht kunnen in goede en kwade dagen.
Iedereen heeft het gelezen en gehoord: 'Kerken zijn tegen 2016 leeg'. Toen ik deze titel van een persbericht mailde met wat uitleg aan Indische vrienden, zowel leken als inlandse missionarissen kreeg ik prompt enkele antwoorden waaronder volgende. Meteen de echte zin van de ADVENT!
"with the change of orientation, this is possible.
when people are after money, power, name & fame; what they miss mostly is the religiosity.
it is a byproduct of reason outplaying faith.
there will definitely be a time when faith regains its lost glory.
let's pray and wait upon that day.....
that to is the meaning of ADVENT.....
Let's wait in expectation of the return of the lost Christian Glory in prayer .....
Het kan melig klinken of voor watjes, en toch - trouw aan mijn patoon, de Heilige Martinus - heb ik me steeds gefocust op de meest kwetsbaren in de samenleving, op die mensen die om één of andere reden niet konden deelnemen aan het maatschappelijk leven, op mensen met minder kansen.
Zeker in deze vroege koude winterdagen is dit een oproep julie mantel te delen met een ander die er geen heeft, of zoals in het Evangelie staat: Iniden je twee kledingstukken draagt, ontferm u dan over diegene die er geen heeft en geef die kledij aan die ander die ook maar een mens is!
Ik las recent dat woorden wonden kunnen openbreken - en dat is inderdaad maar een al te grote waarheid, zelfs jaren na de feiten - maar dat zwijgen de genezing versnelt.
Maar klopt laatste dan wel? Of heeft het eerder te maken met het niet aanvaarden van de eigen werkelijkheid die soms een onuitputtelijk bron kan zijn van niet verzoend zijn? Maar hoe kan een mens verzoend zijn als hij bijvoorbeeld van de ene op de andere dag, en dit zonder afscheid te kuunen nemen, niet langer kan en mag deelnemen aan het rijke sociale leven dat 'werkvloer' kan heten, en dat omwille jaren lange pesterij?
Bij onverwachte ontmoetingen kunnen zowel woorden als het zwijgen wonden openbreken, en als je nog maar pas had gezegd tot een vriend dat je over de 'zeven magere jaren' heen waart - de periode van een genezingsproces - is het voldoende een ex-collega tegen het lijf te lopen die na al die jaren slechts een 'hey' in het luchtledige roept, om als een verwond dier neer te gaan liggen.
Gelukkig is er dan het geloof, een God die verder reikt dan dit kleinmenselijke; een God die me inspireert tot vergeving en verzoening.
Ik hou van het leven er is zoveel dat je kan geven Mensen gelukkig maken schreeuw het zoveel mogelijk van de daken
Lachen, helpen, troosten en liefhebben, samen de handen in elkaar alles komt zoveel vlugger klaar. Bloemen, vriendschap, warmte en tranen Liefde geven en liefde krijgen het beste om verdriet te doen verdwijnen.
Hand in hand werken aan een nieuw land Als we samen vechten voor wat geluk kan de wereld niet meer stuk!
Een bloglezer werd geïnpireerd door de titel enkele tijd terug en liet me volgende toekomen ...
Ik ben: wie houdt van eenvoud en stilte Ik ben: wie streeft naar evenwicht en rust Ik ben: wie lacht en zingt en danst en kust Ik ben: wie vecht voor recht en bidt voor vrede
Zo ben ik: moed, geduld en vrede
Zo vind ik liefde en geluk................................
Na een beroerte raakt een amateuractrice en schrijversmoeder haar spraakvermogen kwijt. Langzaam en onherroepelijk takelt ze af, steeds minder in staat te communiceren met wie haar lief is. In Sprakeloosmaakt Tom Lanoye de balans op van zijn kleurrijke jeugd, van zijn worsteling met de liefde, van zijn conflicten met de kleine moederdiva, en van de strijd die zij manmoedig voert, en waarin ze reddeloos en redeloos ten onder gaat - en de blijvende woede en pijn die dat oplevert.
Ook heb ik het nooit echt voor deze schrijver gehad, de manier waarop hij zijn eigen moeder hulde wil brengen, heeft ervoor gezorgd dat ik dit boek in één ruk heb uitgelezen. Het is vooral mooi weergegeven hoe vitale mensen verworden tot een kastplantje ...
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
