Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Schenk de pen jouw vertrouwen, laat het spreken als jouw mond zwijgen zal. Geef hem de kracht om jouw gevoelens neer te schrijven, in een zodanige vorm dat ieder het begrijpen zal.
Doe een belofte aan de pen, dat hij voortaan mag openbaren wat jij verborg uit diepe schaamte.
Laat woorden vloeien uit de monding van de pen. Woorden die jij angstvallig achterwege liet, uit zelfrespect of uit angst niet begrepen te worden.
Schenk de pen de kracht om jouw verhaal neer te schrijven, zoals het gedrukt staat in de kamers van je hart.
En zo zul jij dan bevrijd zijn van vele lasten, die bleven klitten aan je ziel.
Dit was de titel die bij me opkwam na wat zich hier kort na de middag voordeed. Was het een 'droge' donderslag of een kleurloze blikseminslag; misschien wel een aanrijding op het einde van de straat ...of was die hoogwerker misschien door die glazen constructie naar beneden gedonderd? Hoe dan ook, binnen geen tijd stond zowat iedereen die op dat moment thuis was, buiten voor zijn deur. Waar sommigen zich soms voorbereiden hoe ze voor de dag willen komen voor ze de deur uitgaan, zag ik vrouwen met de baby op de arm, een ander met de veegborstel nog in de hand, nog een derde met een handdoek, want "ik ben juist aan het bakken". Op een doordeweekse dag waar anders sommigen met moeite elkaar en gedag zeggen, leek het voor mij ineens een straatbijeenkomst, maar dan zonder uitnodigingen. Het liep in elk geval veel vlotter dan de georganiseerde straatbarbecue van eind augustus. En ook al waren allen nog aan het gissen naar de reden van die bijzonder zware klap, werd algauw overgegaan op alledaagse dingen. Sommigen moesten hun gesprek zefs afbreken omdat de schoolbel zich liet horen. Eerlijk gezegd, bij zo een vertoon heb ik mijn binnenpretje wel gehad. Moet er echt eerst iets gebeuren - en in dit geval niets ergs - voor men naar elkaar luistert, want ik denk dat 'onrust' hier wellicht de aandacht heeft getrokken, zo in de zin van 'toch niet in mijn huis, met mijn wagen ... Dus dan toch eerder overgoten met een egotintje? Maar wie weet kan een klein feit een aanleiding zijn tot toch elkaar beter te leren kennen.
De snelle leegloop van de Kerk is niet erg, lezen wij bij Anton De Wit, schrijver van onder meer 'een kleine theologie van gewone dingen'. Als katholieken worden we nu meer uitgedaagd. We moeten ons geloof kunnen uitleggen. Ik houd veel van het evangelieverhaal over de storm op het meer. We zitten in zwaar weer en Jezus slaapt. Als Hij wakker wordt, luidt zijn eerste zin tot de leerlingen: "HEB WAT MEER VERTROUWEN."
"Houdt zij er geen dubbele moraal op na door, onder het mom van seksuele vrijheid, allerhande uitspattingen te tolereren? De media die nu bijna hysterisch over seksueel misbruik in de Kerk berichten, mogen zich ook daarover eens buigen." - Bert Claerhout
noot voor wie het niet mocht duidelijk zijn; deze foto is niet zomaar ingelast want naast seksueel misbruik lijkt geen seksueel overspel meer te bestaan, wordt zelfs aangemoedigd, ook bij gehuwde stellen. Ook daar mag men zich even over buigen, of woren wij een culttur van louter plezier en puur genot?
Vriendschap is eerder van de intensiteit dan van de tijd, eerder van de kwaliteit dan van kwantiteit. Maar ook tijd en kwantiteit hebben natuurlijk hun rechten.
Bij deze wens ik mijn moeder van harte een gelukkige verjaardag toe! Dank voor al die vele jaren van zorg en liefde! xxx
Je kunnen inleven in de gevoelens van de ander is een eerste vereiste als je iemand echt wil ontvangen. Het gaat erom de ander objectief voor je te zien, zonder moreel te oordelen over hem of haar. Luisteren betekent het mogelijk maken dat de ander gehoord wordt in wat hem ten diepste beweegt. Het is luitsteren zonder een antwoordstrategie voor te bereiden en zonder te kiezen wat dienstig is om er bepaalde richtlijnen aan te koppelen die je zou willen meegeven. Elk mens is uniek, heeft een eigen geschiedenis. Geef hem of haar de kans openlijk te spreken zonder dat je het woord afneemt of zelf het hoge woord voert. Zorgen hoeven niet toegedekt te worden, en degene die zich nergens zorgen over schijnt te maken, mag de tijd krijgen om rijper te worden.
Ja blogvrienden, eens iets anders en dat uit het vuistje. Ik ben inderdaad wat later dan naar gewoonte - zal de taal van Steffie eens overnemen die ik altijd aangenaam vind om te lezen - want ik kon gisteren in de vooravond nog met moeite op mijn benen staan en dat allemaal door een voet die ik misplaatst had tijdens het lopen. Ik had nl. niet gezien dat een verhard wegdeel was uitgegraven door de regen en zo hield ik er in de avond een verzwikte voet aan over toen ikk in die geul terecht kwam met mijn linker voet. Ben ik dan zo sportief? Neen, helemaal niet want ik herinner me nog toen we in het hoger middelbaar tijdens de lessen l.o. telkens of toch meer dan genoeg de 5000 meter moesten lopen. Tot op heden verdenk ik er die leerkacht er van dat wij dat moesten doen omdat die leerkracht eigenlijk niet het beste van zichzelf gaf en ons dan maar liet lopen; zo was zijn lesuur ook verstrekenen. Het was aan dat feit dat ik moest denken toen ik gisteren zelf de achtervolging in een stadspark inzette toen ik een groep leerlingen zag lopen, wandelen, lopen. Op een afstand heb ik hen dan maar gevolgd. En dat in een groene omgeving rond een grtote waterpartij. Eigenlijk begin ik mijn verhaal omgekeerd, want het was via een reclamefolder dat ik dacht dat het wel eens nuttig zou kunnen zijn wat meer in beweging te zijn. Al doe ik alles met de fiets of te voet. Ik herinner me nog een tijd teug dat secretareses me vroegen hoe het kwam dat ik altijd maar vermaagerde. Later vertelde een buurvrouw dat het goed was nu ik weer bijgekomen was. Raar toch, maar inderdaad , vermagerd door te veel werk!, bijgekomen door de nodige rust terug te hebben gevonden, wat maakt dat er nu soms zuurtoftekort is, lol! Maar overdrijven die folders dat allemaal niet? Ik kom ter zake want heb mijn laten testen op vetgehalte en fitheid. Alle waarden waren goed wat op zich al een geruststelling is, maar wat me verbaasde is dat er een score bestaat wat fitheid betreft die gaat van 1 to 7 waarbij 1 de slechtste score is. Men vertelt daar dat je moet proberen score 5 te behalen. Wat bleek nu? Ik behaalde gemakkelijke score 6! Moet ik dan echt nog meer doen? Misschien wel, en het was zo dat ik mijn loopschoenen aantrok, maar hier nu zit met een verzwikte voet!
Hoe vaak gebruiken we deze uitdrukking, maar wat bedoelen we ermee en wat betekent ze vooral. Nadat je de foto hebt geopend, lees je de vertaling uit het Latijn, want het is slechts een fragment van Horatius.
Vraag je niet af (want het is slecht om te weten) welk einde de goden voor jou of voor mij zullen geven, Leuconoe, of stel de Babylonische horoscopen niet op de proef. Hoeveel beter is het al wat er zal zijn te ondergaan! Hetzij Jupiter vele winters gegeven heeft, ofwel de laatste, die nu het geweld stuit van de Tyrrheense zee met het verzet van rotsen. Wees verstandig, maak je wijn helder en snij op korte tijd je lange hoop af, terwijl we spreken, vlucht de jaloerse tijd: pluk de dag, zo weinig mogelijk vertrouwend op de volgende.
Op een dag klopte de Realiteit aan bij de deur van de Droom. 'Mag ik mezelf even voorstellen, ik ben de Realiteit!' Verschrikt sloot de Droom de deur voor de Realiteit. 'Het is nutteloos me proberen buiten te sluiten', riep de Realiteit en klopte zo lang en
zo hard op de deur, totdat de Droom haar binnenliet
Op de reis van het leven kom je veel wegwijzers tegen ! sommige naar plaatsen waar het gras altijd groener is en sommige naar plaatsen waar bloemen van geluk en liefde welig groeien
Op de reis van het leven kom je veel mensen tegen! sommige omringd door een hoge muur van zelfvoldoening en sommige met open armen die vreugde en naastenliefde zaaien
Op de reis van het leven kom je veel handen tegen ! sommige geopend uit onverzadigbaar egoïsme en sommige als symbool van wederzijdse vriendschap en respect
Op de reis van het leven kom je veel harten tegen ! sommige versteend door het duister karakter van eigenliefde en sommige gewarmd door de onvoorwaardelijke liefde voor elkaar
Op de reis van het leven kom je veel talen tegen sommige rijk aan woorden van onbegrip en haat en sommige overgoten met de zoete geur van verzoening en verdraagzaamheid
Op de reis van het leven kom je veel stemmen tegen! sommige een klaagzang van onbeantwoorde verlangens en sommige een zachte symfonie van dankbaar geluk
Op de reis van het leven kom je ook eens wolken tegen! sommige als zwarte dekmantel voor wegen slecht bewandeld en sommige als nieuwe bron van herboren geluk
Op de reis van het leven kan je volop van de zon genieten ! als je de schoonheid in je medemens ziet en deze warmte deelt met iedereen die je tegen komt !
Stefaanmaene
Op de reis van het leven kom je af en toe mensen tegen zoals deze auteur ...
Nu jij er niet bent, laat ik sporen achter bij iedere gedachte wat jij tot leven bracht.
Nu jij er niet bent, schreeuw ik moord en brand na iedere donderslag, en laat ik mijn ogen gesloten bij iedere bliksemschicht.
Trek broze lijnen op ieder deel van dit huis, waar ooit jouw lichaam lag of stond, en waar nu enkel nog vaag te zien is een laatste vlek op het behang.
Nu jij er niet bent, verlang ik meer dan ooit tevoren naar de warmte van je lichaam,
maar al wat ik nog kan is die kille leegte wat jij achterliet omhelzen, als ware het jij die daar nog lag.
Op een dag was ik zo moe, machteloos, eenzaam,verdrietig dat ik zomaar op de aarde ging zitten. Mijn tranen liepen sneller dan de regendruppels, mijn geschreeuw was luider dan de stormwind. Ik weet niet meer hoe of wat maar kort daarna bevond ik me in de grond, in een donkere put, alleen gevuld met lucht en met een raar koordje aan mijn pols. Toen ik de draad naar me toe trok kwamen er ballonnen tevoorschijn Één had een opschrift : herinneringen Op het moment dat ik de koord laat varen word ik verdwaasd wakker. Was dit een droom? Was dit een nachtmerrie? Was dit echt ? Ik voel me ook moe, machteloos en eenzaam zoals de inhoud van de put, is mijn leven meestal vluchtig, vergankelijk, vliedend, zoals de ballon met dat opschrift : herinneringen. Dat is alles wat overblijft en die draag ik heel dicht bij me Voor de rest ben ik machteloos, ik mag niets doen Het zou ook niet kunnen met die enorme muur voor me. Maar zonder warmte, veiligheid en geborgenheid drukt de eenzaamheid me in elkaar En het verdriet dat niemand ziet breekt me langzaam in stukken Een nachtmerrie werd werkelijkheid.
Heer Ik groet U elke morgen en U weet dat ik probeer mijn dag zo goed mogelijk te maken vol mededogen voor anderen en voor mezelf. U kan aan deze situatie, net als ik, niets veranderen maar U bent er altijd en luistert naar me daar ben ik U enorm dankbaar voor en ik weet dat U me blijft helpen tot ik naar U toe kan komen.
Deze tekst, dit gebed kreeg ik 'uit diepten van ellende - zou ik noemen' van een blogvriendin die me toestemming gaf dit gebed te publiceren, zeker omdat velen zich hierin kunnen herkennen.
In het leven heb je geluk nodig, maar je moet ook risico's nemen, bereied zijn om helemaal op je intuïtie af te gaan, zeker in de liefde wat laatste betreft.
Laten we even enkele jaren terug gaan in de tijd. Het deed zich voor in de abdij te Hammont-Achel waar ik enkele dagen verbleef om te genieten van de wijdse natuur, maar natuurlijk in eerste instantie om me te herbronnen, me in stiltte terug te trekken met een boek, in gedachten maar vooral om de gebedsdiensten te volgen en zo internser het contact, de innerlijke stem te horen die me al langer in de oren klonk. Het was na het middagmaal dat in stilte werd gebruikt, dat er kans was de andere gasten op een leuke manier te leren kennen bij de afwas, zowel vrouwen als mannen. En het is wellicht omdat men zich in zo een oord heeft terug getrokken, dat daar kan gesproken over dingen die soms op de tong liggen maar niet kunnen uitgesproken worden. Ik voelde zo iets aan bij een andere gast. En na de afwas gingen we in de binnentuin zitten om over koetjes en kalfjes te praten, maar die persoon wilde eigenlijk iets toevertrouwen dat hem al lang bezwaarde. Hij was destijds zijn roeping gevolgd, was ingetreden als seminarist maar om onduidelijke redenen - en dit tot op heden - de deur gewezen. Hij voelt zich tot op heden 'slachtoffer', ook zijn we twintig jaar verder. Zijn leven is toen gestopt. Er waren diepe littekens die er altijd zullen blijven want alles wat in zijn kamer hangt of staat, alle contacten verwijzen direct of indirect naar zijn afgebroken roeping, zeker als hem de vraag gesteld wordt welke studies hij heeft gedaan. En terwijl het gesprek vorderde kwam een ander erbij staan en toen die even had meegeluisterd onderbrak hij ons vriendelijk met de woorden: "Als ik dit allemaal hoor, dan moeten we misschien een groep oprichten met en rond al deze 'slachtoffers' die nooit hun priesteropleiding konden volmaken". Het was even stl en toen kwam het ene verhaal na andere naar boven van allemaal jonge mensen die om onduidelijke redenen, vaak zonder reden, de poort van het seminarie of congregatie werden gewezen. Ook ik ken gelijkaardige verhalen. Ik hoor nog de woorden van een president van een groot-seminarie die weerlegde dat hij "liever geen enkele priesterkandidaat heeft dan elf slechte'. De peroson in kwestie werd zelf wel op de duur elders benoemd, maar komt nog regelmatig in de media omdat hij "zoveel goed werk doet". Wie zijn of waren die 'slechten' dan, zij die niet geen goede student waren, verdacht van homofiel te zijn ...
Hoe dan ook, in het heetst van de strijd rond de term 'slachtoffer binnen de kerk', denk ik dat hier de échte slachtoffers niet mogen vergeten worden, want die mensen liepen een levenslange schade op die wellicht anders dan sexueel misbuik veel erger is. Velen vonden geen nieuwe baan meer want op jonge leeftijd - voor de meesten pas 18 jaar - was er geen zin meer een andere studierichting te volgen. De ouders waren ook ontgoocheld en dachten dat de zoon een jaar lang op hun kosten had geleefd. Het sociale weefsel viel meteen uit elkaar en velen van hen waren niet langer in staat om een relatie aan te gaan, want in feite hadden ze maar één relatie voor ogen, deze in de vorm van het priesterschap. ... Of een andere manier van misbruik van macht!
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
