Vrouw, weet je
nog? xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
We hadden niet
veel om te beginnen,
alles moest nog gedaan worden.
We hebben het
geklaard, maar het was moeilijk.
Er is moed voor
nodig en volharding.
Er is vooral
liefde voor nodig, echte liefde.
Dat is niet wat
je denkt als je begint.
Het zijn niet
alleen de kussen die je elkaar geeft,
de lieve woorden die je elkaar in het
oor fluistert,
het gearmd zijn met elkaar.
Het leven is
lang, de trouwdag is maar één dag,
maar daarna, weet je het nog?
Daarna begint
het leven pas.
Dan moet je het
doen en het mislukt,
je begint opnieuw en het mislukt weer.
Er zijn ogenblikken
waarop je de moed schijnt te verliezen
en de jaren volgen elkaar maar op en
je komt niet vooruit,
want dikwijls lijkt het wel of je
achteruit gaat.
Weet je nog,
vrouw, al die dingen?
Al die zorgen,
al die lasten.
Alleen, jij was
er altijd.
We zijn elkaar
trouw gebleven.
Ik heb op jou
kunnen steunen en jij leunde op mij.
We hebben het
geluk gehad bij elkaar te blijven,
we hebben samen onze taak het hoofd
geboden,
volgehouden en de slagen opgevangen.
De ware liefde
is niet van één dag, maar van altijd.
Het is: elkaar
helpen, elkaar begrijpen
en op God vertrouwen.
Kom dicht naast
me zitten, vrouw, en zeg niets.
Je hoeft
helemaal niets te zeggen.
Alleen maar
samen zijn, nog eens, en de avond laten komen,
tevreden omdat je taak volbracht is en
dan is het goed.
|