Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Pontus Beg is commissaris van politie in Michailopol, een perifere grensstad in de steppe. Als de winter invalt, wordt er een groep uitgeteerde vluchtelingen gesignaleerd in de straten van zijn stad. Niemand weet wie zij zijn, hun spookachtige aanwezigheid veroorzaakt angst en onrust.
Als ze uiteindelijk worden opgepakt, wordt in hun bagage het bewijsstuk van een gruwelijke misdaad gevonden. Stukje bij beetje ontrafelt Pontus Beg de toedracht, en daarmee de geschiedenis van hun helletocht. De barre reis van de migranten raakt gaandeweg het onderzoek verweven met de ontdekking die Pontus Beg doet over zijn eigen afkomst. De ontmoeting met een oude rabbijn, de laatste Jood van Michailopol, leert hem de werkelijkheid kennen over zichzelf. Zijn plaats in de wereld is een andere dan hij altijd heeft gedacht.
Dit zijn de namen is een waar kunststuk: Tommy Wieringa weet de duistere binnenwereld van de mens met humor en wijsheid te verbinden aan de grotere thematiek van immigratie, de vraag naar wie wij zijn, en of verlossing mogelijk is.
Het mag geen nobele kerstwens blijven, noch wat we elkaar soms toewensen bij het nieuwe jaar. Maar Vrede moet een jaar lang een werkwoord worden. Vrede met jezelf, vrede met en in de familie, vrede met de buren, vrede in gemeente en parochie, vrede in dit land, VREDE waar dan ook ter wereld!
Een onvoltooid verlangen, maar een blijvende hoop! Laat ons er samen aan werken, elk op zijn plaats, op zijn manier!
Geluk vind je alleen in
jezelf Zo hard gezocht naar je geluk, naar iemand die je goed kan laten voelen,
maar steeds liep het weer stuk, weer verloren in je doelen. Ben er achter
gekomen, dat een ander je nooit gelukkig kan laten zijn, want dat zijn alleen
maar zinloze dromen, als je niet eens gelukkig met jezelf kunt zijn. In de
stilte van jezelf, bezit je een waardevolle kracht, niet langer medelijden met
jezelf, omdat je niets meer van een ander verwacht. Wees blij met wie jezelf
bent, en leef je eigen leven, vertrouw op jezelf, in het stilste moment, dat is
wat jou geluk kan geven.
Een druppel viel. Zij hart kromp. De rimpeling op het water
stierf weg. Hij zou zich willen uitkleden, de treden afdalen tot op de bodem
van het oude bassin, zijn lichaam onderdompelen, het reinigen van het vuil van
de wereld. Zelfs van het vuil dat er niet afging, zou hij zich schoonwassen.
Een nieuwe ziel. Daar diep in de aarde, bij het magische water, leek
zoiets werkelijk mogelijk. Wat een aangename troostende gedachte Zijn oude
ziel afleggen, dat rafelige, versleten ding, er een nieuwe voor in de plaats
krijgen. Wie wilde dat niet? Wie zou zoiets afwijzen?
Het was in Jerusalem jaren terug. Na de verplichte bezoeken te hebben afgelegd was er een pauze en ik herinner me nog dat we in een rij naast elkaar op de trappen zaten. Een soldaat, zwaar bewapend, kwam zomaar tussen ons door zitten. Wellicht blij eens ander gezelschap te hebben. De man werd dan ook door allen meermaals gefotografeerd.
Vijf sterren .... dat verdient deze mooi geschreven thriller waar je even terug reist in de tijd waar alles zo veel rustiger was of toch leek. Een aanrader in deze koude dagen! Winterliteratuur!
Antwerpen, juli 1566. Op een verlaten plek buiten de stadsmuren wordt het lijk van Johanna Vermaelen gevonden door haar schoonbroer Gianni en zijn minnares. Toeval? De schout denkt van niet. Gianni staat onder verdenking, maar het onderzoek loopt vast. Tot zijn zakenpartner Maarten het onfrisse verleden van Johanna Vermaelen ontdekt. En Johanna is niet de enige met een geheim: ook Caroline, de minnares van Gianni heeft een verborgen agenda. Maarten raakt verstrikt in een web van ketterij, verraad en wraak. Zijn speurtocht naar de dader leidt hem van de werkplaats van Plantin naar de geheime schuilplaatsen van ketters.
Een historische thriller, met de nadruk op thriller. Historische personages en gebeurtenissen spelen wel een rol, maar blijven op de achtergrond en lopen niet in de weg van het verhaal. Spannend, leuk geschreven, en een verrassende ontknoping. Zeker de moeite waard.
Ook al had je elkaar nog maar pas het beste gewenst ..
Laten we niet
omkijken in boosheid of vooruitblikken in angst, maar bewust om ons heen zien in het hier en NU.
... dan kan het toch gebeuren dat je deze wensen hardvochtig in je gezicht gegooid krijgt ..al was het maar omwiille het slechte karakter van de ander...
Je kan een jaar afsluiten en een nieuw openen, maar er zijn dingen die niet voorbijgaan. Zo kon je in mijn blog lezen hoe ik een jongeman nabij mocht zijn in goede en slechte tijden. Hij noemde me 'zun papa' ... Hij was eigenlijk een beetje zoals de jongen in dit verhaal. O, hoe heb ik mijn 'zoon' soms gehaat, vervloekt ... en toch ... ja, lees maar verder.
En belooft gij uw kind trouw te blijven, waar het ook
moge gaan,
steeds indachtig dat het uit God geboren is?
Dat is de derde vraag aan doopouders in onze kerk.
De moeilijkste, zeggen die doopouders vaak.
Ik knik dan, en vertel nog wel eens het verhaal
van die jongen in het Alkmaarse Huis van Bewaring.
Hij had het nodige op zijn kerfstok,
een gruwelijke affaire was het,
de kranten stonden er vol van.
Toen het vooronderzoek was afgesloten,
mocht hij voor het eerst bezoek ontvangen.
Zijn vader weigerde te komen,
hij wilde die jongen niet meer zien.
Hij is mijn zoon niet meer, zei die vader
en ik kon me dat wel voorstellen.
Zijn moeder kwam wel, en om het voor haar en voor die
jongen
misschien iets gemakkelijker te maken,
was ik in plaats van een bewaarder bij dat eerste bezoek
aanwezig.
Het was hartverscheurend.
Toen de bezoektijd voorbij was, werd de jongen weer gehaald.
Ik kom zo bij je op cel, zei ik,
want ik wilde eerst even die moeder uitlaten, al die
deuren door.
Deur open, deur op slot, deur open, deur op slot,
deur open, deur op slot,
al die sluizen voordat je weer buiten bent,
onder de bomen van de Alkmaarder Hout.
De moeder en ik liepen door de holle gang.
U hebt het zeker wel gelezen in de krant? zei ze.
Een grote volksvrouw. Ze zag er slecht uit.
Ja, zei ik. Afschuwelijk.
Het is allemaal waar, zei ze.
Ik dacht: wat dapper, om het niet te ontkennen
en om de schuld niet af te schuiven op verkeerde vrienden
of zo.
Het is allemaal waar. Maar het is toch mijn jongen.
NICO TER LINDEN. Kostgangers. Balans, Amsterdam, 2001, p. 218-219
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
