Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
een koud hart is geen dood hart maar een hart dat wacht en dat ooit eens dacht aan liefde en beminnen maar er niet aan kon beginnen omdat het het verleden niet kan vergeten
Dus wij blijven altijd vol goede moed, ook al weten we dat zolang dit lichaam onze woning is, we ver van de Heer wonen. We leven in vertrouwen op God; wat komen gaat is nog niet zichtbaar.
In de meeste kamers van een woning kan je het licht aandoen, maar bij sommige bewoners lijkt er geen manier te bestaan het licht aan te doen in het binnenste van die mensen. Het is voor ons allen een heel grote opdracht nu blijkt dat zowel ouderen als jongeren verdolen in eenzaamheid; de knop van hun lichtknop niet meer zelf kunnen of zelfs durven open te draaien. AANDACHT is ook hier weer het sleutelwoord zoals ik al zo vaak heb aangedrongen. Of noem het WARMTE!
Toen wij opgroeiden was dat iets zondigs, of op zijn minst half zondig, of in ieder geval iets wat men niet in ht openbaar besprak of toonde. Nu is er geen film, tv-programma of tijdschrift, waar het niet in voorkomt.
GULZIGHEID ...
We worden er voortdurend toe aangemoedigd, iedere keer we een krant of tijdschrift openslaan. Niet langer in de zin van het voedsel, alhoewel, maar het consumeren van steeds meer dan we nodig hebben. Het bezitten van méér dan één tv, nog een grotere, meerdere pc's en een nieuwe gsm met nog meer mogelijkeheden, meer dan één auto of een huis, meerdere vakanties.
Laten we dankbaar zijn voor de mensen die ons gelukkig maken. Zij zijn de vriendelijke tuinlieden die onze zielen doen bloeien. Marcel Proust
Inderdaad geluk zit soms in een klein hoekje en dat overkwam me toen ik me vrijdag laatst aan het voorbereiden was op de altaarwijding op onze parochie wanneer plots een vriend die ik al langer niet meer had gehoord, me onverwacht aanklikte op messenger. 'Niet te geloven' waren zijn eerste woorden waarop ik met zelfde antwoord gaf. Toen bleek dat hij me al langer 'online' zocht. Beetje bij beetje vielen voor mij de puzzelstukjes samen. In alle drukte had hij geen tijd gehad de grote omwentelingen in zijn leven me persoonlijk te melden. Alles is zo rap gegaan. Nu ik hier aan het tikken ben, denk ik eraan dat ik eindelijk nog eens iets schrijf in de categorie 'dagboek en bedenkingen', maar goed het komt erop neer dat een vriend van me, geboren in Gentse een prakttijk heeft als dierenarts in la douce France.
Mijn verwondering was dan ook groot toen hij vertelde dat hij niet langer in Frankrijk woonde. Ik was bijna verheugd dat hij terug in ons Belgenland was, maar hoe groot kan een verrassing zijn toen hij volgende vier letters noteerde op chat: OMAN! Nog niet bekomen van deze verrassing wist hij me ook te vertellen dat hij ondertussen vader was geworden voor een tweede keer. Er was natuurlijk veel bij te praten, maar hoe goed hij het daar ook mag stellen, zijn vrijheid wordt daar beknot. Hij kan niet zomaar op messenger, en als hij naar zijn thuis belt moet het in het beschaafd Nederlands; zodra ehij overschakelt in het dialect wordt de lijn verbroken want ... een tolk kan dan niet meer volgen! Blijkbaar dus in zekere mate afgeluisterd, en dat in een land dat ruikt naar weeelde.
Maar laat me terug gaan naar bovenstaande citaat, want deze verre vriend heeft me echt gelukkig gemaakt, misschien omdat hij me al die tijd toch maar niet vergeten was, en omdat ook hij heeft ervaren dat een vriendschap, ondanks tijd en afstand blijft 'bloeien'
Vertrouwen, het was het sleutelwoord toen ik dit blog startte; en het blijft een rode draad. Ik neem dan ook volgend citaat graag over. Ik blog uiteindelijk die dingen die voor mij en voor de lezer wellicht heel belangrijk kunnen zijn, al dan niet een leiddraad, een steuntje in de rug ... Dat is ons getuigenis in de wereld vandaag zodatkleine mensen weer mogen geloven in de ander en op de duur in die ANDER.
Heb vertrouwen in kleine dingen, want daarin ligt je kracht. Moeder Theresa
Haast alles in het leven is relatief tot voorbijgaand. Het is iets waarover ik al eerder wou schrijven, maar nu we recent werden geconfronteerd met technische problemen in ons eigen Seneniorenland moet ik er terug aan denken.
Velen hebben met ijver een stukje geschreven, een plaatje gemaakt of een powerpoint gepresenteerd of wat dan nog meer. En zie: één vingerknip en alles is weg! Het hoeft niet eens verdwenen te zijn, want wat je gisteren of eergisteren of zelfs verleden maand achterliet, daar had je je werk, je tijd en je energie ingestoken om het zo goed mogelijk te laten overkomen, om er in eerste instantie zelf deugd aan te beleven, en zie eens de dingen gepost zijn ze al aan het verbleken. Je kijkt soms raar op als er nog iemand reageert op een veel vroeger bericht, foto of pps.
Iets gelijkaardigs hebben we met het mailverkeer. Mensen, hoe veel mails moeten we dagelijks verwijderen die we zelf hebben verstuurd?! Waren ze dan niet allen even belangrijk? Misschien wel, anderen juist niet. Maar op dat moment was het een manier van contact houuden, met vrienden en familie, of zelfs met nobele onbekenden. Misschien was het gewoon een hiaat opvullen van eigen eenzaamheid en hunkering. Maar de meeste dingen, zeker als die mails niet professioneel bedoeld zijn, vliegen al gauw in de prullenmand, tenzij jij ook iemand bent die niets kan wegwerpen. We gaan het dan maar niet hebben over de mailing die we dagelijks ontvangen. Eén moment belangrijk, om dra al te vergeten. Of denken dat dit wel doorgestuurd moet worden aan deze of gene.
Twee voorbeelden van hoe onbelangrijk belangrijke dingen kunnen zijn. Hoe veel te meer dan de ervaringen in het echte leven. Opstaan en slapen gaan en weer verder gaan.
Of heel concreet zoals hier en nu: eergisteren nog reikhalzend uitzien naar de komst van onze nieuwe bisschop, naar de wijding van het nieuwe altaar hier in de kerk op onze parochie ... en een dag later liggen de teksten verkreukeld ergens op tafel... als die al werden meegenomen naar huis.
Helaas ging gisteren door de problemen op SN een unieke foto verloren rond dit mooie thema. Ondertussen toch een boek aanbevelen op deze regenachtige dag, dat ik zopas heb uitgelezen. Romantiek? Neen, veeleer een meeslepende thriller.
Christobel KENT EEN ITALIAANSE ZOMER.
Ja, sorry voor dit eerder onsamenhangend verhaal, maar wil her risico niet nemen dat nog maar een tekst verloren is gegaan.
Toen ik deze week op de radio hoorde rond water gezien de 'waterdag' en ik enkele verhalen hoorde hoe groot de tegenstelling is tussen wij die gewoon maar een kraan hoeven open te draaien om aan water te geraken, en dit in tegenstelling waar mensen soms kilometers moeten wandelen om water te halen, en dit nog veilig thuis te brengen - want hoe gauw is een ongelukje niet gebeurd, schoot me plots een belevenis te binnen tijdens een reis doorheen de woestijn. Men had ons aangesppoord zo veel mogelijk water mee te nemen. Ook de organisator zorgde voor genoeg bidons water voor in de bus tijdens de reis.
Terugkomend van een klooster temidden de woestijn was alle drinkwater op dat we met ons mee droegen. Gelukkig was er een gids, zegge en schrijve tien jaar oud, die ons te midden die uitgestrekte zandvlakte precies een waterput kon aanwijzen. Je zou er als toerist gewoon aan voorbij zijn geegaan. De jongen liet ons even alleen en kwam toen terug van heel ver met een emeer en een lang touw in de handen. Hij liet het touw naar beneden en haalde met zijn emmer water naar boven, zodat onze drinkbusssen terug gevuld konden worden. We waren die gast natuurlijk bijzonder dankbaar. Toen verdween hij weer ergens achter een zandheuvel. Zijn taak at erop, wij dankbaar en de lokale gids zal hemwel iets hebben toegestopt.
Wij moesten verder met onze bus, en dan zien we het gebeuren. Eens de jongen terug naar de volgende groep op stap is die hij van water zal voorzien, zien wij een oudere gast plots opduiken die blijkbaar de plaats waar de jongen zijn emmer had verborgen die emmer met zich meenemen, er mee een eind verder loopt om dan die zo ver mogelijk weg te werpen. Wij konden enkel maar toezien terwijl onze bus al wegreed, maar waren allen - en wellicht tot nu toe - zwaar aangedaan om wat die kleine was aangedaan. Water was voor hem zijn broodwinning, misschien moest hij er ook wel van leven in die hitte, en wat met zijn 'meester', en de toeristen die bij een put belandden waar geen materiaal voor handen is.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
