Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Eigenlijk vond ik niet direct een gepaste titel voor dit blogje, maar na even denken kwam 'danken' bij me op; want precies op Valentijn kreeg ik de rozen teruggeschonken die ik jaren terug met sommigen onder jullie heb gedeeld. Zo zie je maar dat sommige dingen gekoesterd worden; dat een eenvoudige foto - al vind ik persoonlijk nog altijd één van mijn betere foto's -, wellicht met een bijgaande tekst of tijdens een chatgesprek een begin maakte van een jarenlange mooie vriendshap.
VRIENDSCHAPSLIEFDE noemde ik dat toen heel graag. Het schone van nu is dat deze foto een mooie bewerking kreeg die ik graag met jullie deel. Natuurlijk gaat mijn dank uit naar die persoon die me al die tijd heeft gevolgd, in goede en kwade dagen. Ja, ook dat is SeniorenNet.
Zo zou ik beknopt de beleving van deze misdaadroman ,waar eens geen wapens aan te pas komen, willen aanbevelen. Ik heb de koffie laten koud worden, niet langer naar de klok gekeken en hoopte vooral dat er geen einde aan dit verhaal zou komen. Telkens duikt een nieuw personage op dat zo goed wordt getekend door de auteur dat ik dacht 'eindelijk de dader', maar moest wachten tot op het allerlaatste einde. Leest u maar met me mee! Maarten
Sandro Cellini, een voormalig rechercheur van midden vijftig die zijn baan bij de Florentijnse politie is kwijtgeraakt, is op aanraden van zijn vrouw Luisa een detectivebureautje begonnen. Op een regenachtige ochtend in november meldt zich zijn eerste klant: de treurende weduwe van een bejaarde, joodse architect. Deze vrouw gelooft niet dat haar man zelfmoord heeft gepleegd, zoals de politie denkt.
Ook voor Sandro Cellini lijdt het geen twijfel dat deze Claudio Gentileschi, overlevende van de kampen en al zijn leven lang lijdend aan depressies, zelfmoord heeft gepleegd door zich te verdrinken in de Arno. Aanvankelijk ziet Cellini het als zijn voornaamste taak de weduwe in haar rouw bij te staan. Maar wanneer hij in de stromende regen de laatste uren van Gentileschi probeert te reconstrueren, stuit hij op onverklaarbare zaken. Dan wordt in Florence een jonge Engelse studente vermist. En terwijl het water van de Arno stijgt en men moet vrezen voor een herhaling van de rampzalige overstroming van 1966, neemt Cellini"s onderzoek een nieuwe en grimmige wending en begint een race tegen de klok - en tegen het water.
Volgens de nieuwe evangelisatie die aan de gang is in India, maar o zo universeel, ook al denk ik dat sommigen onder jullie zich de wenkbrouwen zullen fronsen. En toch, we hebben vele waaarden ingeruild tegen instant.
Liefde is ... Het zit er weer aan te komen, de dag die rood kleurt van de hartjes en overloopt van zeemzoetigheden, Valentijnsdag. Je kan niet anders dan meedoen aan de hetze, anders zou je wel eens tegen een knorrige partner aan kunnen lopen. Verras hem/haar dit jaar met een kleine attentie die zoveel zegt .
Met bovenstaande worden wij zelfs door SeniorenNet uitgenodigd mee te stappen in deze mallemolen. Maar is het wel waar wat men ons voorspiegelt dat 'we niets anders kunnen dan meedoen'?! Zelf denk ik dat we sterk genoeg staan om niet mee te heulen met de massa. Voor velen die een geliefde moeten missen om welke reden dan ook lijkt zo een opgeklopt gedoe ergens op de drukte die heerst rond het eindejaar, waar men zich 'prettig' moet voelen en dan ook maar de winkelstraten afdweilt om toch maar iets te kunnen geven al is het vaak niet van harte, maar het moet nu éénmaal. Zelfde geldt voor Valentijn.
Ik doe helemaal niets af aan het feit dat je de geliefde eens in de bloemetjes mag zetten. Zelf een kaartje krijgen kan inderdaad ook deugd doen. Maar hou het dan in elk geval persoonlijk. Misschien zitten er wel ook nu mensen te wachten op een attentie van je, al was het maar een telefoontje. Natuurlijk gun ik jullie oprechte liefde en warme vriendschap, maar dit mag zich niet beperken tot die ene 'rode-hartendag', net zoals onze eindejaarswensen ook elke dag mogen, ja soms moeten herhaald worden.
Valentijnsdag, mischien een kans om iemand weer het licht in de ogen te laten zien na eeen zoveelste mislukking, een tweede, een derde kans bieden. Of word ik nu te ernstig? Neen, liefde mag geen hetze worden, want dan is de betekenis van liefde er al lang van af.
Zal de ernst maar wat opfleuren met de Valentijn die misschien jouw leven binnenkomt ...
Hoe meer communicatiemiddelen er ons ter beschikking staan, hoe minder er wordt gecommuniceerd. Des te groter worden de misverstanden. De eenzaamheid neemt dan ook met een razendsnel tempo toe.
... dan maar wat schoonheid inlassen maar de keuze is dan weer zo groot en smaken zijn nog verschillender; hoe dan ook even een tussendoortje. meteen gedacht aan de dame die mannelijke modellen zoekt.
Soms denk ikdat ik het verdien dat niemand van me houdt. Houdt er wel iemand van me? Wat moet ik doen? Kan ik überhaupt iets doen? Wat zou er gebeuren als ik helemaal niets meer doe?
Een lichamelijke relatie aangaan zonder liefde was voor me tot nu toe als christen ondenkbaar. En ik weet dat dit door onze strenge opvoeding mede bepaald is dat ik me niet lichamelijk kan overgeven. Maar hoe kan ik je vertellen wat ik voor je voel zonder dit niet met mijn lichaam te tonen?! Bestaan we niet allemaal uit stukjes van de mensen met wie we een relatie hebben gehad? Neen, denk daarom niet direct aan vele losse contacten; maar misschien is dit op vandaag een zekere uitweg om te leren aanvaarden dat er toch iemand me lief heeft, en niet voor even of voor zijn of haar plezier...
Een heel kasteel voor jezelf wie wil dat niet? Van een erfenis koopt Frédérique een Frans chateau en verbouwt het tot een exclusief hotel, waar ze bij hoge uitzondering gasten toelaat.
De vondst van een middeleeuws dagboek op het terrein inspireert een Amerikaanse schrijver om de locatie van dichtbij bekijken en er een halfjaar te blijven. De gastvrouw neemt hem voor lief, tot Alix de Montôt zich ermee gaat bemoeien schrijfster van het dagboek en voormalig bewoonster
Dit boek leest als een onvergetelijke vakantie in Bretagne
Als ik iets geleerd heb in de afgelopen jaren, is het wel dat je het verleden niet meer kunt veranderen, ongeacht hoe graag je dat zou willen. Het enige wat je kunt doen, is het heden veranderen.
Op deze dag van Lichtmis verwijs ik graag naar mijn blog 'geloven'.
In 2011 vieren "De Vrienden van Lourdes" hun 50 jarig bestaan. Op impuls van Mgr. Desmedt werden in 1961 op de meeste parochies comité's gesticht van "De vrienden van Lourdes" die het bedevaarten in het algemeen en de Lourdesbedevaart in het bijzonder propageerden.
Na 50 jaar zijn op een 75tal parochies nog steeds afdelingen actief. Jaarlijks worden zo in het bisdom Brugge (B) meer dan 500 Lourdesbeurzen van 400 bij de aangesloten leden uitgeloot om deel te nemen aan en georganiseerde bedevaart. Een lidkaart kost slechts 4,-.
Verjaren zonder te verouderen en nog steeds actief blijven, mag dan wel gevierd worden.
Inzet van dit feestelijk jaar is een plechtige Eucharistieviering in de basiliek van Dadizele op 13 februari om 10.00 u, rond het feest der verschijningen. Deze mis wordt uitgezonden door de VRT1en op de Nederlandse zender, en opgeluisterd door het Koniklijk St.-Jozefskoor uit Roeselare.
Deze feestelijke eucharistieviering wordt voorgegaan door Mgr. Jozef De Kesel die tevens de homilie houdt.
Mag ik jullie als oud-inwoner van Dadizele, waar ik thuis was bij Maria, en als ijveraar van de Lourdesvrienden, dan ook hartelijk uitnodigen met ons mee te vieren.
Laat me even toe in deze blog een plaatsje vij te maken even uw aandacht te vestigen op het feest van Don Bosco dat overal vandaag wordt gevierd in de Salesiaanse gemeenschap. Don Bosco kwam ongezien na Sint-Maarten in mijn leven en na Maria, en is me ergens blijven beïnvloeden. Misschien zeker in de eerste jaren van mijn middelbare schooltijd waar ik dagelijks naar dat mooie schilderij zat te kijken van een Christus Koning.
Don Bosco werd op 16 augustus 1815 geboren in een dorpje in Italië. Zijn papa stierf toen hij twee jaar oud was. Hij moest meehelpen op de boerderij en kon niet altijd naar school gaan. Don Bosco hield van boeken en vertelde graag aan andere kinderen. Hij wou dat ze er iets van leerden en dat ze beter met mekaar zouden omgaan. Don Bosco had geluk. Hij kon studeren en werd priester.
In Turijn bezocht Don Bosco kinderen in de gevangenis. Hij bouwde voor hen een huis met een speelplaats om te spelen en kunstjes te doen. Met een school om te leren, met hun hoofd en met hun handen, met een plaats om te eten en te slapen. En met een kerk om te bidden en God te bedanken. En zo werd Don Bosco de papa van alle straatkinderen. In 1934 werd hij heilig verklaard.
Don Bosco stierf op 72-jarige leeftijd op 31 januari 1888. Zijn sterfdag is tevens zijn feestdag.
Bij het begin van het nieuwe jaar wil ik u heel oprecht danken voor uw inzet in deKerk, ook in moeilijke tijden. U doet het vrijwillig en onbezoldigd, als een dienst aan de geloofsgemeenschap van ons bisdom. U doet het omdat uzelf ook christen bent en een leven volgenst het evangelie belangrijk vindt. Op veel terreinen bent u werkzaam en in verschillende verantwoordelijkheden. Maar samen werken we aan de opbouw van dezelfde Kerk, in dienst van hetzelfde Evengelie. Met deze enkele woorden wil ik u zeggen hoezeer ik uw werk waardeer. Ik ben u zeer dankbaar. Ik hoop dat de taak die u vervult u veel vreugde en voldoening mag schenken. Van ganser harte wens ik u allen een zalig en gelukkig 2011! Moge de Heer u zegenen en in zijn liefde bewaren.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
ver en toch dichtbij
Laat me even toe in deze blog een plaatsje vij te maken even uw aandacht te vestigen op het feest van Don Bosco dat overal vandaag wordt gevierd in de Salesiaanse gemeenschap.
