Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Het boek 'Chocolat' van Joanne Harris was zo lekker dat ik ook graag het verrukkelijke vervolg heb gelezen en jullie dat ook graag aanbeveel. Het vervolg heeft als titel: 'Rode Schoenen'.
De mooie Yanne Charbonneau heeft een chocolaterie in Parijs, in het pittorekse Montmartre. Ze woont boven de winkel met haar twee kinderen; de 11-jarige Annie en de kleine Rosette. Haar leven lijkt rustig en op orde, maar schijn bedriegt: eigenlijk heet zij Vianne Rocher, en haar oudste dochter heet Anouck; namen uit een verleden dat ze achter zich wil laten. Op een dag loopt Zozie de l'Alba op hoge knalrode naaldhakken hun leven binnen. Zij is een betoverende vrouw, met een groot geheim, die beetje bij beetje Anouck en Vianne in haar macht krijgt.
Er waren eens drie kabouters die Blauw, Rood en Geel heetten. Blauw zorgde voor de lucht, de sterrren, de zon, de maan, de regen en de vogels in de lucht. Rood zorgde voor de aarde en alles wat er groeit: planten en bomen en dieren. En Geel, de jongste moest zorgen voor het mensenhart. Maar Gel kreeg het nooit goed voor elkaar. Telkens wanneer hij de hartenwensen van de mensen probeert te vervullen, gaat er iets mis. Zo probeerde hij eens een arme oude man te helpen door herfstbladeren in goud te veranderen, maar de oude man raakte zo opgewonden wanneer hij het geld zag, dat hij te veel in zijn knapzak stak en verpletterd werd door het gewicht. Kabouter Geel had zo zijn best gedaan en toch liep alles verkeerd. Ja, velen hebben goede intenties om harten te herstellen, zijn goed en vastberaden in hun pogingen, maar alles wat met harten te maken heeft blijft mensenwerk.
Het is heus niet de schuld van de spiegel, een spiegel die ons laat zien wat we willen zien. Onze hoop, onze haat, onze ijdelheid, onze liefdes ... Maar wanneer je er echt naar kijkt, is een spiegel gewoon een stuk glas, en jij zult het zelf moeten doen wil je dat spiegelbeeld WORDEN. Het is een werkwoord net als liefde.
Overal en vooral in reclamespots lijkt alles gratis. Tot voor kort kon je zelfs bij een politieke partij alles gratis krijgen, maar ook zij hebben zich bedacht. De meeste dingen hebben een prijs: er is geen gave of vriendelijkheid die uiteindelijk niet volledig moet betaald worden. Dat is wel het minste wat het leven me geleerd heeft. Enkel pure liefde en oprechte vriendshap zijn gratis en belangeloos.
het zal jullie niet verbazen dat ik zoals in voorbije jaren nogmaals deze hamer gebruik om steeds op die zelfde nagel te kloppen, want inderdaad: AANDACHT AANDACHT en nog eens AANDACHT, misschien tot vervelens toe, maar o zo nodig.
De eerste paar minuten was ik blind, dacht ik niet na. Alleen mijn mond bestond, mijn handen op jouw huid waren echt. De rest van mij was denkbeeldig, kwam tot leven door je aan te raken, beetje bij beetje. Als verdoofd kusten we elkaar opnieuw, Daar in die te kleine plaats. Ik kon niet ophouden. Ik had zolang gewacht. En nu Lagen we samen zoals het heet.
Jouw bijna hoffelijke manier van doen heeft me aangetrokken, maar dag na dag wordt het een beetje anders. Er is een zweem van ingehouden hartstocht, ongeduld en dorsten naar meer. En ja, dat geldt ook voor mij. Even duik ik erin onder, mijn handen gaan naar jouw middel, naar jouw borst. De manier waarop jij dan mijn mond en mijn gezicht kust, heeft bijna iets kinderlijks gretigs, alsof jij probeert zoveel mogelijk van me op te eisen, en aldoor hoor ik:
De zomer is maar eeen hartenklop van ons verwijderd, maar het deze lente voelt zo veilig en stevig dat ik vergeet dat onze muren van papier zijn en ons leven van glas, dat een windvlaag ons kan maken en breken, en dat een heidebrand ons zo kan wegblazen.
Ik heb altijd gehoord van mijn vader dat de schoolklassen overvol zaten, soms veertig leerlingen... Vandaag zijn die aantallen heel wat minder, maar naast de leerlingen, zowel meisjes én jongens in één en dezelfde klas, zie ik ook naast schooltassen, iPods, mobieltjes, deodorantrollers, schoolboeken, lippenbalsem, computerspelletjes ...
Waarom? Wat is er toch met me? Vroeger dacht ik te weten waarom ik anders was, maar nu? Komt het door mijn wel heel serieuse opleiding die ik niet kon afmaken? Door mijn kleren? Omdat ik nooit kledij koop bij Tommy Hilfiger of omdat we nooit met famile en vrienden gingen skiën of niet naar Cannes gaan? Of omdat je me nooit op een strand ziet liggen? Heb ik een soort etiket op me, zoals de goedkope sportschoenen als ik naar de fitness ga, dat ik tweederangs ben. Thuis hebben ze heus hun best gedaan, er is aan mij niets ongewoons. ik draag dezelfde kleren als iedereen, maar geen merkkledij en ja, ik ga nog wekelijks naar de mis. Ik luister naar de juiste muziek, lees de juiste boeken. Ik zou erbij moeten horen. Maar toch is het niet zo. En toch zie ik niet in waarom ik zou moeten doen alsof het niet zo was. Ik kleed me al langer niet meer naar de wensen van degene die me opzoekt, ook al ziet hij me liever in jeans of juist in maatpak. Misschien weten ze gewoon niet waarom ik anders ben, ik niet meekan in deze maatschappij. Ik wil het ook niet langer uitleggen. Wie oren heeft, hij hore, ook hier!
Deze woorden van de overleden paus komen bij me spontaan op als ik aan de ontbijtafel of in de avond die verse ruiker bloemen zie. Maar heel zeker ook toen ik afegelopen maand naar buiten keek met de wondere weelde aan kleurenpracht. Ja, God, danke voor de bloemen. Ook deze avond werd ik licht euforisch bij het kijken naar de vers aangeplante geraniums. Veertig stuks in totaal in kardinaalsrood!
Ja, danke voor de bloemen die er alleen maar zijn voor ons!
Moeder zijn betekent in angst leven. Angst voor de dood, voor ziekte, voor verlies, voor ongelukken, voor vreemden, of gewoon voor de kleine alledaagse dingen die ons op een of andere manier nog het meest pijn weten te doen: een blik van ongeduld, een boos woord, een overgeslagen verhaaltje voor eht slapengaan, een vergeten kus, het verschrikkelijk moment waarop een moeder ophoudt het middelpunt van haar kinderen te zijn. Maar moeder-zijn houdt ook dan niet op, houdt nooit op. De bezorgdheid blijft, en wel UIT LIEFDE!
Wanneer Vianne Rocher met haar zesjarige dochtertje Anouk in Lansquenet-sous-Tannes neerstrijkt, lijken magische krachten in het kleine Zuid-Franse dorp tot leven te komen. Op Aswoensdag opent ze, pal tegenover de kerk, haar chocolaterie - tot woede en afkeuring van de starre dorpspastoor Francis Reynaud. Met lede ogen moet hij toezien hoe Vianne uitgerekend in de vastentijd zijn parochianen verleidt met haar onweerstaanbare chocoladecreaties en haar warme persoonlijkheid. Door haar uitzonderlijke vermogen de persoonlijke smaken en behoeften van haar klanten te kennen, sluit Vianne al snel vriendschap met de eenzame Guillaume, de tachtigjarige eigenzinnige Armande Voizin, kleptomane Josephine Muscat en met de woonbootbewoners die zijn afgemeerd aan de oever van de Tannes. Wanneer Vianne aankondigt met Pasen een chocoladefestival te organiseren, raakt père Reynaud buiten zichzelf en stevent de strijd tussen de tegengestelde krachten die het dorp in hun greep houden onomkeerbaar op een dramatisch hoogtepunt af.
Uitgever: De Kern ISBN: 9789032505011
Een voorbereiding op een heerlijke smaakvolle reis! Ik heb er volop van genoten en het smaakt naar meer! Ten zeerste aanbevolen!
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
