Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Deze woorden van de overleden paus komen bij me spontaan op als ik aan de ontbijtafel of in de avond die verse ruiker bloemen zie. Maar heel zeker ook toen ik afegelopen maand naar buiten keek met de wondere weelde aan kleurenpracht. Ja, God, danke voor de bloemen. Ook deze avond werd ik licht euforisch bij het kijken naar de vers aangeplante geraniums. Veertig stuks in totaal in kardinaalsrood!
Ja, danke voor de bloemen die er alleen maar zijn voor ons!
Moeder zijn betekent in angst leven. Angst voor de dood, voor ziekte, voor verlies, voor ongelukken, voor vreemden, of gewoon voor de kleine alledaagse dingen die ons op een of andere manier nog het meest pijn weten te doen: een blik van ongeduld, een boos woord, een overgeslagen verhaaltje voor eht slapengaan, een vergeten kus, het verschrikkelijk moment waarop een moeder ophoudt het middelpunt van haar kinderen te zijn. Maar moeder-zijn houdt ook dan niet op, houdt nooit op. De bezorgdheid blijft, en wel UIT LIEFDE!
Wanneer Vianne Rocher met haar zesjarige dochtertje Anouk in Lansquenet-sous-Tannes neerstrijkt, lijken magische krachten in het kleine Zuid-Franse dorp tot leven te komen. Op Aswoensdag opent ze, pal tegenover de kerk, haar chocolaterie - tot woede en afkeuring van de starre dorpspastoor Francis Reynaud. Met lede ogen moet hij toezien hoe Vianne uitgerekend in de vastentijd zijn parochianen verleidt met haar onweerstaanbare chocoladecreaties en haar warme persoonlijkheid. Door haar uitzonderlijke vermogen de persoonlijke smaken en behoeften van haar klanten te kennen, sluit Vianne al snel vriendschap met de eenzame Guillaume, de tachtigjarige eigenzinnige Armande Voizin, kleptomane Josephine Muscat en met de woonbootbewoners die zijn afgemeerd aan de oever van de Tannes. Wanneer Vianne aankondigt met Pasen een chocoladefestival te organiseren, raakt père Reynaud buiten zichzelf en stevent de strijd tussen de tegengestelde krachten die het dorp in hun greep houden onomkeerbaar op een dramatisch hoogtepunt af.
Uitgever: De Kern ISBN: 9789032505011
Een voorbereiding op een heerlijke smaakvolle reis! Ik heb er volop van genoten en het smaakt naar meer! Ten zeerste aanbevolen!
We lagen als kinderen op het gras. We beloofden elkaar niets, zeiden geen woorden van liefde, maar hij was wel teder, bijna passieloos en bewoog langzam en lief tegen mijn lichaam, mijn huid likkend met vederlichte bewegingen van zijn tong. We bleven liggen tot ons zweet afkoelde; kleine insecten renden over ons lichaam, terwijl we hand in hand ,naar het langzaam voortbewegende uitspansel keken.
Zijn we al die jaren gevlucht voor onze liefdes, voor onze vriendschappen, voor de toevallige woorden die terloops geuit worden en die een leven een heel andere wending kunnen geven?
Ik ben blij dat ik vandaag terug écht verliefd ben!
Op 12 mei eindigde ik mijn stukje met bovenstaande vraag. Meerderen hebben daar op gereageerd. Zelfs één iemand met een heel lange mail waarvoor dank! Ik deel dan ook een stukje van een zinvol antwoord.
Heb ik een sleutel ? Neen, absoluut niet.. Er zijn in je leven wel honderden deuren waaruit je kan/moet kiezen of je er wel of niet binnen gaat dat is onze keuze, een keuze hebben we altijd. Maken we de goede of de slechte, we leren uit beiden.. De enige die een sleutel heeft is God, zodat Hij bepaalde deuren die op slot zijn kan openen, zoals Hij voor mij deed. Maar daar is altijd wel een reden aan verbonden, goed dat je niet weet de welke als je aan de ervaring begint.
Wie alsnog de bedevaartvieringen wil meemaken te DADIZELE klikt op onderstaande link. Daar vind je alle uurregelingen en andere info. In elk geval welkom op bedevaart, dat klein stukje tijd dat je opoffert waarbij je voelt dat de hemel de aarde raakt doorheen MARIA.
"Met het celibaat denk ik zou ik geen probleem hebben gehad. Want in een relatie trouw blijven lijkt me even moeilijk als een celibatair leven." - Mark Heirman
ik bevrijd mijn ommuurde gedachten, om onder de vleugels van je liefde de stilte een nieuwe naam te geven, zachtjes te dromen; ik hier en jij daar maar toch altijd dicht bij elkaar.
In ons Belgenlandje is er al heel wat te doen geweest rond toelatingsexamens, maar wannner je volgende onder ogen krijgt zou je wel alle moed verliezen, en toch blijven de mensen er daar rustig bij. Ik heb het over een ingangsexamen in één van de betere modescholen Nift te India waar een kennis van me zopas vernam dat hij geslaagd is. Hier enkele cijfers: Er waren maar liefst 500.000 kandidaten waarvan er 30.000 de eerste ronde haalden. Uiteindelijk kregen 'slechts' 2.500 mensen de toestemming om aan de opleiding fashion te beginnen!
Wie de laatste maanden, weken en dagen van het leven van de ondertussen zalige paus Johannes-Paulus II gevolgd heeft zal neit ontkennen wat voor een groots man hij was en is geweest, zowel voor de wereld maar heel zeker voor de Kerk. Helaas zijn de meesten zijn lange loopbaan vergeten en hebben ze slechts enkele beelden in hun achterhoofd opgelagen, ook al stond de wereld even stil bij zijn begrafenis en riep die wereld - gelovig of niet - "Sancto Subito". Het lijkt er echter op dat hij een ernstige fout maakte teon hij tot aan het bittere eind naar het raampje gekard kwam om zich aan het publiek te tonen en zijn zegen in een microfoon te fluisteren. Gelukkig was dat een teken van hoop voor alle zieken over de ganse wereld. Ja, we zijn kort van stof als het om herinneringen gaat.
Na of misschien nog meer tijdens een ziekteperiode - van welke aard die dan ook mag zijn, zeker als die niet of je voorhoofd is gebrand - kan het gebeuren dat je zo angstig en schuchter wordt, je bijna schaamt, zelfs in die mate dat je niet meer naar buiten durft te komen voor de dagelijkse boodschappen. Eén van de redenen is wellicht dat je niet meer kunt deelnemen aan de maatschappij en het sociale weefsel wat je al dan niet onverwacht moest achterlaten. Dan heb je inderdaad al je moed nodig om boodschappen te gaan doen, hopend dat niemand je zal zien of aanspreken. En dan kan het gebeuren dat je eindelijk met een geluksgevoel de deur achter je dicht kan trekken omdat je die dingen hebt gekocht die je nodig had, soms misschien eindelijk dat cd-tje meebracht. Ja, angst, veel angst om aangesproken te worden, en dat vooral van mensen die je nog meer pijn willen doen.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
