Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
ik bevrijd mijn ommuurde gedachten, om onder de vleugels van je liefde de stilte een nieuwe naam te geven, zachtjes te dromen; ik hier en jij daar maar toch altijd dicht bij elkaar.
In ons Belgenlandje is er al heel wat te doen geweest rond toelatingsexamens, maar wannner je volgende onder ogen krijgt zou je wel alle moed verliezen, en toch blijven de mensen er daar rustig bij. Ik heb het over een ingangsexamen in één van de betere modescholen Nift te India waar een kennis van me zopas vernam dat hij geslaagd is. Hier enkele cijfers: Er waren maar liefst 500.000 kandidaten waarvan er 30.000 de eerste ronde haalden. Uiteindelijk kregen 'slechts' 2.500 mensen de toestemming om aan de opleiding fashion te beginnen!
Wie de laatste maanden, weken en dagen van het leven van de ondertussen zalige paus Johannes-Paulus II gevolgd heeft zal neit ontkennen wat voor een groots man hij was en is geweest, zowel voor de wereld maar heel zeker voor de Kerk. Helaas zijn de meesten zijn lange loopbaan vergeten en hebben ze slechts enkele beelden in hun achterhoofd opgelagen, ook al stond de wereld even stil bij zijn begrafenis en riep die wereld - gelovig of niet - "Sancto Subito". Het lijkt er echter op dat hij een ernstige fout maakte teon hij tot aan het bittere eind naar het raampje gekard kwam om zich aan het publiek te tonen en zijn zegen in een microfoon te fluisteren. Gelukkig was dat een teken van hoop voor alle zieken over de ganse wereld. Ja, we zijn kort van stof als het om herinneringen gaat.
Na of misschien nog meer tijdens een ziekteperiode - van welke aard die dan ook mag zijn, zeker als die niet of je voorhoofd is gebrand - kan het gebeuren dat je zo angstig en schuchter wordt, je bijna schaamt, zelfs in die mate dat je niet meer naar buiten durft te komen voor de dagelijkse boodschappen. Eén van de redenen is wellicht dat je niet meer kunt deelnemen aan de maatschappij en het sociale weefsel wat je al dan niet onverwacht moest achterlaten. Dan heb je inderdaad al je moed nodig om boodschappen te gaan doen, hopend dat niemand je zal zien of aanspreken. En dan kan het gebeuren dat je eindelijk met een geluksgevoel de deur achter je dicht kan trekken omdat je die dingen hebt gekocht die je nodig had, soms misschien eindelijk dat cd-tje meebracht. Ja, angst, veel angst om aangesproken te worden, en dat vooral van mensen die je nog meer pijn willen doen.
Zien dat twee mensen van elkaar houden. Wat een geluk! Te merken dat er van je gehouden wordt, is fijn. MAAR wat doen mensen die niemand hebben? Ik denk dat er toch een manier moet te vinden zijn om van jezelf te houden zonder te vervallen in het instinctmatige, lustbevredigende. Maar hoe hou je dan wél van jezelf? Dat vind ik moeilijk, zeker omdat beweerd wordt dat we maar om een ander kunnen geven als we eerst onszelf beminnen. Hoe doe je dat. Hoe doen anderen dat? Heb jij soms de sleutel?
Als het om ziektes gaat of de dood, hoor je altijd alleen de sensatie, de bijzondere ongelukken, waarschijnlijk nog inclusief de vermeende straf die iemand moet krijgen. Zo van: Hij heeft het vast verdiend. Maar je moet toch met die mensen in gesprek raken? HOE KOM JE IN GESPREK MET MENSEN DIE ZIEK ZIJN? Of met mensen die zich zorgen maken over hoe ze hun ouders moeten gaan verzorgen. of mensen die rouwen om hun kind. Die worstelen in hun eentje: Ja, fijn dat je het vraagt, maar het gaat wel, ik red me wel. Ze willen diep van binnen dat niemand écht wil weten hoe het met hen gaat. We moeten nieuwe wegen inslaan om te leren hoe we ervaringen kunnen delen. Ook tussen zieke en gezonde mensen. HOE JE DINGEN MET ANDEREN DEELT, DAAR MOET HET OM GAAN!
Je moet in het leven iedereen bemoedigen. Iedereen. Dat is belangrijk. Je moet tegen iedereen zeggen: wat je doet is goed, een prima zaak. Natuurlijk kan er nog iets heel anders uit komen. Het kan nog groter worden'. Wees vooral positief, altijd, niet oordelen. Soms moet je natuurlijk wel een paar harde woorden spreken, maar als het even kan, moet je daarvoor waken.
11/02 B.B. is een 42-jarige man die als enige van drie broers nog thuis woont bij zijn moeder. Zijn leven speelt zich grotendeels online af, op de website badguysrock. Hij noemt zich daar blueeyedboy en beweert een moordenaar te zijn. Een klein groepje mensen volgt zijn blog en schrijft zelf ook, onder wie Albertine, met wie hij een duister verleden deelt. Maar schrijven zij zomaar wat verhalen, of gaan hun teksten wel degelijk over het echte leven? Door hun schrijfsels en moorddadige fantasieen komt de gruwelijke waarheid over blueeyedboy langzaam aan het licht. Fascinerend en origineel, maar toch een waarschuwing: het zal de lezer moeilijk vallen om ook maar één personage in dit boek sympathiek te vinden. Wat een goor stelletje! De Kern, 445p, 17,95 euro
Neen, ik heb het niet over de evangelielezing van vandaag, en zeker niet dit met grote E. Ik wil het wel even hebben over het simpele evangelie dat heel velen in onze samenleving lijken te gebruiken en die haaks staat op wat Jezus en zijn leerlingen ons hebben voorgehouden. Want hoor je niet al te vaak: Sla terug en wel zo hard en laag als je kan. Laat die andere wang maar zitten; deel de eerste klap uit en maak dat je wegkomt. Bij twijfel geef je iemand anders de schuld. En nooit iets bekennen. Helaas is dit het evangelie van vandaag ...
Nog even verder over Internet en zo. Is het vanwege een handicap of iets anders, maar voor sommigen worden internetgebruikers vaste correspondenten. Op zich niets bijzonders en kan zelfs helend werken, maar deze onlinevriendschappen kunnen een buitenproportioneel belang krijgen, zeker als deze wereld, de computerwereld, tastbaarder is dan deze daarbuiten. Somigen zitten op vinkenslag tot de ande online komt of eindelijk iets van zich laat horen via een bericht. Dat online kan ook een averechts effect hebben zoals buren die te vaak en niet altijd gewenst over de vloer komen. Maar ik denk dat dit in zijn geheel weergeeft hoe eenzaam onze wereld is geworden. Of ben ik te negatief?!
Het is bewust dat ik de titel met een hoofdletter laat beginnen, want de liefde van een moeder is kritiekloos, onzelfzuchtig en zelfopofferend; de liefde van een moeder kan alles vergeven: driftbuien, tranen, onverschilligheid, ondankbaarheid en wreedheid. Ook al valt laatste haar moeilijk, ook zij zal alles bewaren in haar hart zoals Maria dat deed. De liefde van een moeder verzwelgt alle kritiek, scheldt alle schuld kwijt; ziet godslastering, diefstal en leugens door de vingers, en zet zelfs de laagste daad van haar kind om in iets wat niet zijn schuld is ... Zelfs moord ...
Het hoeft geen tegenstelling te zijn als ik vandaag toch een positieve noot laat horen rond Internet waar ik het eerstdaags nog over had. Want ik ben er zelf, bijna als een drenkeling, aangespoeld op ons SeniorenNet. Ik zag al gauw het steeds veranderende landschap en de vele soorten mensen en wensen. En van meetaf aan wist ik dat dit de plek was waar ik thuishoorde, dat dit mijn grote ontsnappingsroute zou worden, dat ik hier even kon ontkomen aan de werkelijkheid van toen. Maar ondertussen is er van ontsnappen al lang geen sprake meer, integendeel het is een deel van mijn leven, van mijn thuis, met verre en dichte vrienden. Het is het land waar ik mijn eigen stek heb gevonden, waar wij elkaar mochten vinden.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
