Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
I'm coming to find you if it takes me all night Can't stand here like this anymore For always and ever is always for you I want it to be perfect like before. Ohohoho... I want tot change it all. I want to change.
kan het gebeuren dat een toevallige ontmoeting aanvoelt dat hier een mooie vriendschap ontstaat waarvan beiden vermoeden en hopen dat deze verder openbloeit. ik heb dit in elk geval mogen ervaren ...
Ja, een nieuwe vriendschap is als een onrijpe vrucht; ze kan zowel een sinaasappel worden als een citroen.
Ik sta aan de kust. Een witte zeilboot ontvouwt zijn zeilen in de ochtendbries en zet koers naar de blauwe oceaan. De boot is schitterend en vol kracht en ik blijf hem gadeslaan tot hij niet méér is dan een wit wolkensliertje en verdwijnt daar waar zee en lucht in elkaar overgaan. En dan zegt iemand naast me: "Daar, hij is verdwenen." Verdwenen? Waar naartoe? verdwenen uit mijn gezichtsveld. Dat is alles. Zijn mast, romp en rondhout zijn nog precies even groot als toen hij de haven verliet en hij is nog even goed in staat zijn levende lading naar zijn bestemming te varen. Het kleine formaat zit eigenlijk in mij, niet in hem. En precies op het ogenblik dat iemand naast me zei: "Daar, hij is verdwenen", zijn er elders stemmen die vreugdevol roepen: "Daar komt hij!".
God, doe ons geloven dat jij daar staat aan die overkant om onze geliefde te begroeten en te ontvangen in Uw land vol vrede.
Madrid.12 juli 2011- 22.15 u - Plaza de Santa Ana. We hebben ons pas een plaats gezocht op dit mooie plein met zicht op de lichtgevende vuurtoren of er komt een jonge gast op ons af. We hadden even daarvoor al gezien hoe hij lichtgevende voorwerpen de lucht inkieperde om ze even later terug op te vangen. Een wondermooi spektakel bij het invallen van de nacht. Hij komt enigszins bedeesd bij ons staan om ons zo een kleinigheid aan te bieden. Normaal ga ik daar helemaal niet op in, mijn compagnon nog veel minder. Maar er straalt een zeker charisma uit van de jongen en hij dringt zch vooral niet op. Mijn vriend zegt dat hij niets wil betalen voor deze dingen maar hem wel geld wil toeshuiven. We zien beiden hoe ongerust hij er zich bij voelt. Ik zeg hem - in het Engels - dat hij het 'moet' aannemen, wat hij dan ook doet. En ik voeg er onmiddellijk aan toe: 'Please, be seated' of 'Zet u bij'. Wellicht had hij dat nog nooit eerder meegemaakt. Hij geraakt heel moeilijk uit zijn woorden, maar al gauw blijkt hij afkomstig te zijn uit Bangladesh. Vandaar ook zijn nette kleding. Hij is pas 21 jaar en heeft zijn studies als ingenieur afgerond in zijn thuisland. Via vrienden en de ambassade kreeg hij een tijdelijke verblijfsvergunning om .... deze prularia aan de man verkocht te krijgen. Het klassieke verhaal. Hij vindt het zelf frustrerend dat hij dit moet doen, maar hij doet het met hart en ziel, tien uur per dag, omdat ziujn familie thuis nu afhankelijk is van wat hij op de vle pleinen van Madrid 'verkoopt'. De ganse tijd voel ik een aarzeling alsof hij zich niet op zijn gemak voelt. Aan de andere kant voelt hij zich welkom en begint persoonlijke gegevens uit te wisselen. Maar nu moet hij verder 'werken'; maar belooft ons, eigenlijk op mijn wens, dat hij morgen op zelfde plaats zal zijn. Ondertussen hebben we hem mogen aanspreken met Pinto. Zowel mijn vriend als mezelf zijn sterk onder de indruk van zijn verhaal, maar nog meer van zijn voorkomen, en ja in stilte hopen wij, neen zijn wij zeker dat hij de afspraak nakomt. We zijn een avond later .. De hitte van gisteren heeft plaats gemaakt voor een koude wind en ware het niet van de afspraak, we zouden ons een tafeltje binnen hebben gereserveerd. Ergens twijfelen we ook of Pinto zal komen, maar plots zie ik even voor me dat een jonge gast zelfde dingen aan het demonstreren is, en ja hoor, hij is het. Onze blikken kruisen elkaar, mijn hand gaat in de lucht; hij laat alles vallen om bij ons te komen zitten, één en al stralend van geluk. Wij eigenlijk evenzeer gelukkig. En om dit vast te leggen worden vlug enkele kiekjes genomen. Ook deze keer nodig ik hem uit voor een drink. Uiteindelijk wijst hij ons een plaats aan binnen ... en betaalt! Neen, dat was niet de afspraak ... We beloven contact te houden en voor zover het in onze mogelijkheden ligt, hem en zijn familie te helpen. Het was de mooiste reiservaring te Madrid. Maar nog meer confronterend, nu we nog maar pas onze nieuwe zomercollectie hadden aangeschaft en straks nog even zouden genieten op ons dakterras van het hotel.
Wees karig met deze vier woorden. Ze worden te pas en te onpas gebruikt. Wacht misschien om die woorden uit te spreken. Mensen mogen zeggen wat ze willen, ze mogen ze honderd keer of duizend keer uitspreken als ze willen, maar voor degene die ze uitspreekt moet het elke keer zijn alsof hij ze voor de laatste keer uitspreekt. Anders raken de woorden versleten tot er op het laatst geen bijen meer in zoemen.
MAAR .... OP DEZE, MIJN VERJAARDAG, ZEG IK JULLIE ALLEN: IK HOU VAN JE! X
Jannis Georgadis, de zoon van een Griekse boer, verlaat zijn vaderland om zijn grote liefde naar Zweden te volgen. Aanvankelijk lijkt het of hij in het paradijs terechtgekomen is - maar het leven als gastarbeider blijkt hem al snel zwaar te vallen, veel zwaarder dan hij kon vermoeden. De wetenschapper Kostas Kezdoglou werkt intussen aan een boek over het lot van Grieken die zich in het buitenland gevestigd hebben. Maar gaandeweg groeit dat boek uit tot een biografie van zijn vriend Jannis Georgadis, de dromerige halfgod die met een klap van de Olympus viel.
Aris Fioretos, geboren in Zweden is een kind van een Griekse vader en een Oostenrijkse moeder. Hij debuteerde in 1991 en heeft sindsdien diverse bekroonde boeken gepubliceerd. Hij vertaalt Paul Auster, Friedrich Hölderlin en Vladimir Nabokov in het Zweeds. Hij recenseert ook voorDagens Nyheter. De laatste Griek ontving de Swedish Radio Novel Prize en werd genomineerd voor de prestigieuze August Prize.
I almost get the conclusion that love is not for the human being. It's too much big for our hearts... Too much tall for our little eyes caption capacity... But, it's also about learning... Learning from our tears.. And grow by feeling a new way of give and deserve love.
Veel mensen - en daar ben ik ook bij geweest - begaan de fout om alles nog een keer te willen doen. Ze zijn niet tevreden met de herinnering, maar willen de mooie uren en plaatsen nog een keer meemaken. Steeds en steeds opnieuw. Daarom vliegen ze nog eens naar het vakantieoord waar ze het zo naar hun zin hadden, bezoeken ze herhaaldelijk hetzelfde restaurant, wandelen ze dezelfde zeedijk af, gaan ze een paar keer naar de bioscoop om zelfde film te zien, geebruiken er het zelfde terras ... Alleen maar om teleurgesteld vast te stellen dat het vrijwel nooit meer zo zal zijn als die eerste keer. Want geluksgevoelens zijn niet willekeurig te reproduceren. je kunt ze niet met een druk op de knop oproepen zoals die zon op dat terras, of die sfeer bij dat kasteel ...Vreemd en jammer genoeg geldt dat niet voor pijn, leed en kwellingen of verdriet. Die hof je niet eens op te roepen.
Een grote bekommernis van onze tijd is de wanhoop: 'Er verandert toch niets.' Op zekere dag zei een priester me dit, zonder dat hij er wellicht zich zelf wel van bewust was. Ik antwoordde: 'Je mag alles verliezen in je leven, maar niet je vertrouwen.' Je kunt je gezondheid, je werk, je huis verliezen, maar één iets moet blijven, dat is het vertrouwen en de hoop.
"Liefde"? 'Laat me niet lachen' was de spontane opmerking; 'het is enkel een tijdelijke verstandsverbijstering waar je gemakkelijk kunt van herstellen'.
Inderdaad zo wordt met liefde omgesprongen ... Zelf zal ik er alles aan doen het tegendeel te bewijzen, in mijn wereld, maar ook in dit blogland. Enfin, laatste wisten julie wellicht al langer. Ik wil deze manier nog duidelijker onderlijnen omdat ze gebaseerd is op échte Liefde zoals je kan lezen op mijn blog:
... en dan komt een tijd dat verjaren en verjaardagen niet belangrijk meer zijn. Het worden veel meer herinneringen, zelfs niet meer op jezelf betrokken. Het zijn verjaardagen die innig verbonden zijn met overleden ouders, broers of zussen, kinderen, familie of vrienden. Herdenkingen, dankbaar of in droefheid.
Vandaag kon en mocht ik dat heel concreet beleven bij de uitvaartplechtigheid van de moeder van een goede vriend. Zij overleed op haar huwelijksverjaardag ...
De meeste hersenen hebben hun zondagen, maar die van mij krijgen niet eens een halve snipperdag. De toestand van voortdurende waakzaamheid waarin ik van kindsbeen in verkeer, is voor me een ware bezoeking. Maar het heeft het grote voordeel sterk inlevend te zijn. Helaas kan ik dat pakje hersenen zelfs niet achterlaten als ik op vakantie ben.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
