Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Dit mooie veel beluisterde adventslied is zo gekend, maar wie begrijpt de Latijnse tekst wel van dit Gregoriaanse gezang? Ik geef jullie dan ook graag de Nedelandstalige versie mee.
Het is hoe dan ook een hoopgevende gedachte bij de start van een nieuwe week.
Troost u, troost u, mijn volk: weldra komt uw heil: waarom wordt gij verteerd van smart? Waarom grijpt steeds weer nieuwe droefheid u aan? Ik zal u verlossen, wil niet vrezen: Ik ben immers de Heer, uw God, de Heilige, uw Verlosser.
"Men schrijft niet om gepubliceerd te worden, men schrijft om te ademen." Samuel Beckett
En dit vrienden bloggers is een veel grotere waarheid dan 'schrijven om te blijen', want elke blogger zal beamen dat zijn bezig-zijn op SeniorenNet een grote adempauze meebrengt. Dus laat ons maar even verder wandelen in deze virtuele wereld die hoe dan ook ons dagelijks leven raakt.
Aan alle verpleegkundigen die uur na uur, dag en nacht het beste van zichzelf geven om de pijn van de zieke medemens te verlichten.
Geef hen dan ook jouw waaardering zeker nu er hoe langer hoe minder handen zijn om zo veel lijden te verlichten, al was het maar door een woord, een kniipoog, wat begrip als het niet altijd verloopt zoals de verpleegkundige en zorgverstrekker het wél zouden willen.
Oog hebben voor iemand die lijdt, iemand ontmoeten die aan zijn lot wordt overgelaten en vernederd wordt, is een daad van menselijkheid en vermenselijking. Het is niet toevallig dat Jezus zegt dat, als wij noodlijdenden helpen, we eigenlijk hem helpen: 'Ik verzeker jullie, al wat je aan één van deze minste broeders van mij hebt gedaan, heb je aan mij gedaan'(Mt 25,40).
We hadden elkaar jaren niet meer gezien, gebeld of gemaild. Ik stuurde af en toe nog iets maar er kwam nooit reactie tot onverwacht een berichtje: "Ik ben in het ziekenhuis opgenomen, kun je me een kruiswoordraadsel brengen"? We schrijven veertien juli. En dan werd het terug stil, of was er misshien toch een sluimerend verlangen van gene zijde. Hoe dan ook, op tien oktober word ik gebeld. Hij zal onmiddellijk zelf langskomen en het is alsof we elkaar geen dag uit het oog verloren waren. Het wordt een heel intense tijd. Beide levens hebben grote bochten gemaakt, maar vooral de andere heeft zijn leven op de rails gekregen wat ik toejuich. En dan gebeurt het onweznlijke .. Geen telefoon, geen mail, geen sms-je meer; telefoon wordt neergelegd ... denk ik toch. Ik was vooral ongerust omdat er dingen van mij die ik écht nodig heb, in zijn handen zijn ... 'voor even' ... Mijn hartelijkheid en teruggevonden vriendschap kreeg meer dan een deuk, ik koesterde zelfs verdenkingen .. 'In woord en gedachten' ... dacht ik tot ik hem plots en eeder onverwaacht deze middag aan de telefoon had. Ja, je leest het goed.
Er was niets aan de hand, toch niet tussen ons, MAAR zijn auto was stuk, zijn belkrediet was op, zijn toetsenbord was stuk .... De vergaande gevolgen van en voor iemand die van een leefloon moet gaan leven door ongewilde omstandigheden. Het heeft me zo aangegrepen dat ik dit even wil posten.
O ja, indien alles wat beter gaat, zien we elkaar volgende week ...In vriendschap en liefde. Misschien ook omdat ik hem telkens weer kansen heb gegeven en ik zelf ook blij was met zijn vriendschap.
Wellicht heeft elk van jullie ondertussen een diepe wond, achtergelaten door de levensreis ... Mijn eigen reis heeft ook zo een wonden opgelopen. MAAR littekens zijn meer dan een herinnering aan wonden uit het verleden; ze zijn het bewijs van genezing. Het is een proces van aanvaarden maar vooral vooruitgaaan. Soms zal de pijn en het verdriet nog opsteken. Dat geeft niet. De enige manier om daar voorgoed van verlost te geraken is door hen te vergeten. Leef nu en geef niet één héérlijk moment op!
Ja het onderwerp kan raar klinken in een blog rond liefde en vriendschap; juist daarom even stil staan bij deze zinloosheid ....
Het pistool voelt aan als de kilheid van het staal zelf met zijn gladde oppervlak. En uit dat ding gaat een wrede dreigende belofte uit ... Het wordt op de vijand gericht.
Maaar lang daarvoor heeft iemand dat uitgevonden. Erover gedroomd, het geschetst, er slapeloze nachten van gehad. Je neemt een stuk staal, vult het met in staal gehulde kogels en die stuur je met een naar buiten toe gerichte explosie naar andere mensen. Het is een stuk metaal. Niet meer, niet minder. Het heeft niets menselijks. Je vermenselijkt een pistool niet; je richt het en vuurt....
Is dit niet iets om bij stil te staan en meteen een halt toe te roepen aan wapenhandel!
Velen onder jullie zullen volgende graag lezen al heb ik er zelf een beetje moeilijk mee zolang we niet méér geven om de medemens ...
Een hond is echt de beste vriend van een man of een vrouw. Zolang je hem eten geeft en van hem houdt, houdt een hond ook van jou. Hij zal je niet bestelen, slaan of verraden. Hij is eerlijk. Wat je aan de buitenkant ziet, is precies wat er ook aan de binnenkant zit.
Hoe vaak zeggen we niet : woorden schieten me tekort. Meestal is dat om
emoties uit te drukken. Emoties van spijt, dank, verdriet, plezier, liefde...
Juist dan komen echte woorden. Woorden in tranen, in een schaterlach, in een
omhelzing. En dat zijn Echte Woorden voor mij.
We zien het zo vaak op afbeelding, in powerpoints, maar wat is jouw echte droom? Volg je die droom ook echt? Werk je daaraan, of zijn het woorden in de wind? Misschien mogen of durven we die droom niet laten in vervulling gaan, staan anderen ons in de weg!
Het kan pijnlijk zijn of een verademing eindelijk de spullen in dozen op te bergen na een overlijden; ze al dan niet te verdelen, maar weet onthoud vooral:
Die wijdgespreide armen sloten zich als een engel om me heen. In die armen liet ik me eindelijk gaan in wat aanvoelde als een eeuwigheid. Ik wist nu weer dat ik altijd van je zal houden.En toch komt dan weer die angst, die angst je nogmaals te verliezen. Misschien moet ik minder van je houden; een angst die vast zit aan me. Het enige wat ik hoef te doen is zonder stress te leven, minder van je te houden ....?
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
