Toen ik zaterdag naar het WZC ging om mijn ouders te gaan bezoeken, was ik aangenaam verrast. Mijn moeder, pas ontslagen uit het zieknhuis, zat buiten in het zonnetje te genieten, en dat naaat vader. Zelf lag hij tot voor kort nog volledig ingepakt languit op bed. Er zijn dus nog altijd kleine mirakelen als er maar de wil is. Want zoals jullie weten hadden we hem al lang opgegeven. Hij is daarbij helder van geest, zeer geïnsteresserd in alles om zich heen, en weet velen te auseren met zijn verhalen. Het mag dus ook eens goed nieuws zijn na drie maandern van spanning en onrust tot angst. Moeder heeft daar dus heel even de prijs voor betaald, maar genooit alvast terug van de eerste echte warmte!
|