Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
wens ik alle kinderen een heel vreugdevol Sinterklaasfeest, ver weg van alle politieke discours, die er toch niets van begrijpen. Zij verlangen naar iets in hun schoentje, niets meer, niets minder.
Of hebben die 'volwassenen' zelf geen kinderen; zijn ze zelf geen kind geweest dan?!
“There are some people you like immediately, some whom you think you might learn to like in the fullness of time, and some that you simply want to push away from you with a sharp stick.”
voor die ene keer in het Engels, omdat het duidelijker overlomt.
Bij de overgang van dodenmaand naar lichtmaand ...
Past het hier nog wat persoonlijkje mijmeringen achter te laten. Ik was gisteren nl. bij mijn ouders. Zoals u weet heeft mijn broer ons verlaten, en dat vrij onverwacht en abrupt, op 28 ,juli.
Het gedenkboek dat bij de begrafenisonernemer lag, en de uitgeprinte condoleances - die mensen achterlieten via hun pc - waren nog maar recent bij mijn ouders afgegeven. Tenslotten zijn de eerste betrokken de echtgenote, mijn schoonzus dus, en haar kinderen.
Ik kan u zeggen dat het ontroerend was al deze getuigenissen te lezen, zeker omdat hij pas 57 jaaar geworden was, maar misschien nog het meest omwille de vele dankbetuigingen van mensen die ooit les hadden gekregen bij mijn broer die onderwijzer was in het lager onderwijs. Wanneer je dan leest dat dit één van de beste 'meesters' was die ze gekendn hadden, dan doet dat iets met een mens, ook al zijn die kinderen nu zelf groot.
Toen ik één vvan die mooie teksten wilde voorlezen aan mijn moeder, kreeg ik de krop in de keel. Het mag troostend zijn, maar misschien niet goed deze wonden weer open te maken.
"Chris, waar ben je nu? We zullen je missen maar nooit vergeten!"
Er zijn geen woorden voor om dit boek aan te bevelen, zeker in deze donkere dagen. Meer dan eens werd mijn koffie koud. Je waant je in de werelden ginds in Venetië en de romantiek, de erotiek, het meeslepende verhaal , vol passie en gevaar. Misschien mede door de warme herfstkleuren van bruin, rood en oranje. Mensen, lees dat boek!
Daniel Forster heeft een zomerbaantje in de bibliotheek van een verzamelaar en raakt betoverd door het verleidelijke Venetië. Wanneer hij er door zijn werkgever op uit wordt gestuurd om een viool te kopen van een dief, zet hij een kettingreactie van geweld en bedrog in gang. Hij komt terecht in een politieonderzoek en in een wervelwind die draait om een mooie vrouw, een mysterieus palazzo en een eeuwenoude verloren gewaande partituur. Zonder dat hij het beseft, volgt Daniel met elke stap de voetsporen van een andere jongeman, die in 1733 oog in oog kwam te staan met een moordenaar. Twee verhalen van passie en komen samen en slepen de lezer mee van een geniaal wonderkind en een genadeloze moordenaar naar een schitterend crescendo.
Dat is wanneer het leven zo vluchtig lijkt als een vleugelslag van een vinder, het juist die volmaakte momenten zijn die ons bestaan zin geven. En dat zou wel eens een geschenk van God kunnen zijn.
We zijn misschien te lang gespaard geweest, maar de felle regens van gisteren en vandaag hebben ons met de neus op de feiten gedrukt. Het is HERFST! En meteen ook wat minder inspiratie om zinvol te bloggen.
Dan maar even naar mijn 'dagboek'. Verleden week was er op een gegeven moment een mooie dag voorspeld met zonneschijn en zeventien graden. Ideaal weer om bij mijn ouiders de toch wel grote tuin klaar te maken voor de winter. Het was echter amper veertien graden en geen zonnestraal te bespeuren. Het was gewoon te koud na een paar uur nog verder te doen, en ik moest ook rekening houden met het uur, want dan moet ik nog twaalf kilometer met de fiets naar huis.
Gelukkig was het een paar dagen later prima weer zodat ik alles kon afwerken. Het was zelfs zo warm en zonnig dat ik mijn moeder vroeg of ze geen t-shirt liggen had.
Beiden tevreden van gedane werk zag ik in haar blikken dat er nog een karwei wachtte, en wat voor één. Wie een grote voortuin heeft, heeft dus ook een groot terras met oprit. Maandag l.l. zag de hemel blauw en dus de week maar meteen ingezet om drie uur intens te schrobben. Ik moet het jullie niet vertelen, maar ik kon amper mijn rug nog rechten. Nog moeilijker geraakte ik die avond uit de zetel... Maar tevreden en dankbaar voor het werk van mijn handen, en ergens blij dat ik dat nog voor mijn ouders mag doen.
Een mens wil dan, eens thuis, wat genieten door te bloggen, mailste lezen, maar daar komt Murphy aan. De pc wil niet mee - heeft die ook last van zijn rug? De zekerheid van een vriend die het euvel zou oplossen kon ik na smsjes ook vergeten. Hij kwam slechts een paar dagen later en vond het normaal. Ja, we lezen zo vaak over vriendschap op blogs, maar waar zijn ze als je echt iemand nodig hebt.
Hier regent het maar verder! Veel bloggenot vrienden!
een vader kan niet anders dan met gekruiste armen een moeder niet dan met gebogen hoofd... nu zij haar kind zo koud niet kan verwarmen nu levenloos ligt wat leven had beloofd.
versteend de mond en heel het wezen zonder bewegen, net zoals hun kind: wie zal hen uit zijn dood genezen blijven zij voor schaduwgras verblind?
zelfs tranen wellen niet meer uit hun ogen tenzij de regen die zij niet meer duchten: als men de dood der jeugd hier moet gedogen waarvoor wil men nog vluchten?
een vader kan echt niet dan met gekruiste armen een moeder niet dan met gebogen hoofd tussen hen in de eeuwigheid omarmen als om te redden wat hun zoon ooit had geloofd.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
