Past het hier nog wat persoonlijkje mijmeringen achter te laten. Ik was gisteren nl. bij mijn ouders. Zoals u weet heeft mijn broer ons verlaten, en dat vrij onverwacht en abrupt, op 28 ,juli.
Het gedenkboek dat bij de begrafenisonernemer lag, en de uitgeprinte condoleances - die mensen achterlieten via hun pc - waren nog maar recent bij mijn ouders afgegeven. Tenslotten zijn de eerste betrokken de echtgenote, mijn schoonzus dus, en haar kinderen.
Ik kan u zeggen dat het ontroerend was al deze getuigenissen te lezen, zeker omdat hij pas 57 jaaar geworden was, maar misschien nog het meest omwille de vele dankbetuigingen van mensen die ooit les hadden gekregen bij mijn broer die onderwijzer was in het lager onderwijs. Wanneer je dan leest dat dit één van de beste 'meesters' was die ze gekendn hadden, dan doet dat iets met een mens, ook al zijn die kinderen nu zelf groot.
Toen ik één vvan die mooie teksten wilde voorlezen aan mijn moeder, kreeg ik de krop in de keel. Het mag troostend zijn, maar misschien niet goed deze wonden weer open te maken.
"Chris, waar ben je nu? We zullen je missen maar nooit vergeten!"
|