Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Eerst had ik één masker, niet veel later had ik reeds twee maskers, en daarna werden 't er snel drie, vier, vijf... ... Weet je, zei jij toen, dat er al mensen met tientallen maskers zijn, en die nooit zichzelf zijn! Mensen dragen maskers als een tweede gezicht. Maskers tonen nooit de echte mens. Je zegt' ja' als je 'nee' zou willen zeggen, je glimlacht, maar je glimlach is gemaakt , je doet alsof je gevoelloos bent, alsof niets je nog raakt, en toch... diep in je hart leeft het verlangen naar goedheid en menslievendheid. Waarom ben je niet zoals je bent? Als je alleen bent met jezelf valt je masker af, dan ga je door de knieën en ben je pas echt mens. Heer, mag ik straks - tijdens de veertigdagentijd - tijd en energie vinden om mijn masker af te zetten, om in de as ervan mijzelf te vinden, en spiegelbeeld van jou te zijn.
Er was eens een vrouwtje dat zichzelf voorbijliep. En dat is een heel erge ziekte. Als ze 's morgens opstond, dacht ze aan 's middags. En als ze 's middags aan tafel zat, was het weer: "Wat zal ik vanavond eten?" En als ze dan eindelijk 's avonds naar bed ging, lag ze weer te piekeren wat ze de volgende dag allemaal zou gaan doen.... Telkens als ze op straat liep, rende ze zo hard dat de mensen zeiden: "Die loopt zichzelf voorbij… Die daar vergeet te leven!" Het vrouwtje sprak ook de hele tijd met zichzelf. Om met anderen te praten, daar had ze geen tijd voor. Ook dat hoorde bij haar ziekte. En weet je wat ze zei? "Ik moet nog even… Laat ik gauw eens even… Ik kan nog net even…". Nu was er in het land een dokter, die zeer wijs was. Toen hij dat vrouwtje zag en hoorde praten, zei hij: "Beste mevrouw, u bent heel erg ziek en ik weet wat u mankeert." "Zeg het dan maar eens gauw, dokter", zei ze, "ik moet vlug nog even…"
"Zie je, daar heb je het weer", zei de dokter, "Jij bent zo haastig. Jij laat telkens de 'L' liggen." "Wat laat ik liggen?", vroeg ze. "De 'L'", zei de dokter. "Zet de 'L' steeds voor 'EVEN', en plotseling ga je anders leven." "Goed, dokter, ik zal het doen", antwoordde ze en weg was ze weer.
Maar telkens als ze de 'L' voor 'even' zette, schrok ze zich dood. Ik moet nog 'L'even… Laat ik gauw eens 'L'even… Ik kan nog net 'L'even.
Ze plofte in een stoel en zei zacht… "Ik kan nog wel even… nog wel 'L'even." En vanaf dat moment liep ze zichzelf niet meer voorbij. Ze bleef gewoon zichzelf. Ze had een huis van binnen gevonden en wie dat vindt, wordt heel rustig.
Nu er veel te doen is rond een hertaling van het Onzevader, zowel in Frankrijk als bij ons, kwam mij volgende gedachete naar boven. Kunnen we de woorden van het kruisteken dat we maken ook niet aanvullen en wel in die zin dat we er MARIA een plaats geven die haar toekomt?!
Zij stond toch onder het kruis en zij wijst ons naar haar Zoon, en zo naar de Vader, in wie Zijn naam we het kruisteken maken.
Er zijn in de wereld vele soorten mensen: grote en kleine, mannen en vrouwen, zwarte en blanke, rijke en arme, machtige en machteloze. Al deze mensen wonen onder eenzelfde zon en in een zelfde dorp dat aarde heet....
Toch worden deze mensen niet allemaal gelijk behandeld. In de grote wereld wordt de waarde van een mens meestal bepaald door de waarde van zijn bankrekening, door zijn titel, zijn stand of rang.
Een arme, die economisch niet meetelt, een zieke, die op een eiland raakt, een werkloze, die geen werk vindt, een machteloze die zich nergens kan doen gelden.
Voor deze mensen heeft de grote wereld geen aandacht. Toch zijn arme, zieke, kleine en machteloze mensen soms echte parels. Ze hebben ons veel te bieden en ook veel te leren. Wij kunnen elkaar niet missen, we hebben elkaar nodig.
Maar te veel mensen kruipen weg als men hen nodig heeft en komen slechts tevoorschijn als er geld zichtbaar wordt. Een goed mens is zoals de zon, sympathiek voor iedereen en hij maakt geen onderscheid zoals de zon geen onderscheid maakt.
Dat dit blog Mariaal geïnspireerd is weten jullie al langer, maar ik kan er niet altijd iets rond posten. Ik weet ook dat er sommigen het blog niet direct meer volgen na dit blogje, maar kan me ook niet wegcijferen.
Maria, er is over U reeds veel geschreven. Op vele plaatsen van onze wereld, komen duizenden mensen naar U op bedevaart. Zoals onze moeder ons leerde lopen, ons heeft geholpen om groot te worden,... zo bent U Maria, de moeder van ons geloof. Help ons daarin groeien. Help ons daarin groot worden. Leer ons het geloof belijden. Wijs ons hoe wij echte christenen kunnen zijn. Maria, moeder van de Heer, zorg ervoor dat wij blijven geloven elke dag wat meer.
Er zijn zo van die boeken waar je van hooppt dat er nooit een einde aan komt. Die lezen als een wervelwind met een vleugje humor, en erotiek met zich meedragen, en die je ondertussen laten genieten van een wereldstad en zijnkeuken. Neen, geen getrokken recvolvers in deze !
1836. Europa moderniseert en het Ottomaanse Rijk zal snel volgen. Maar nog voordat de sultan de radicale veranderingen kan doorvoeren, schrikt een reeks brute moorden de inwoners van Istanbul op en raakt het toch al fragiele machtsevenwicht aan het hof danig verstoord. Een mooie courtisane wordt in haar bed gevonden: gewurgd. Enkele soldaten van de sultan worden vermist en vreselijk verminkt aangetroffen. Yashim Togalu is de aangewezen persoon om te achterhalen wie er achter deze gruweldaden schuilt. Hij is een briljante detective die zich, als eunuch, toegang weet te verschaffen tot de afgeschermde haremverblijven van het paleis. Zijn zoektocht in de schimmige onderwereld van Istanbul brengt hem op het spoor van de janitsaren. Eeuwenlang vormden ze de elitetroepen van de sultan, totdat ze te veel macht kregen en de sultan opdracht gaf hen massaal te vermorzelen. Zinnen de janitsaren op een bloedige wraak? De brand van Istanbul is het eerste deel van een reeks onweerstaanbare historische misdaadromans met, naast het Istanbul van de negentiende eeuw, de detective Yashmin Togalu in de hoofdrol.
We kennen allemaal wel mensen die de sfeer maken..., op je werk, in een lerarencorps, in de voetbalclub. Iemand die met zijn vriendelijkheid de stemming bepaalt op familiebijeenkomsten of tijdens een busreis.
Zo heb je dus ook de zonnetjes-in-huis, de mensen die smaak geven aan de avond, aan het etentje, de camping of de wandeling. Eén is genoeg. Je hebt aan één smaakmaker, een lichtgever genoeg voor een gezellige buurt, voor een fijne flat of een prettige afdeling in het ziekenhuis.
In het evangelie noemt Jezus deze mensen ‘het zout in de pap’. Zout en licht zijn er voor de omgeving. En dan is het niet onduidelijk hoe de smaak van het zout moet zijn: het moet naar Jezus smaken! En het is ook duidelijk welke kleur het licht moet hebben: het moet de glans van Christus verspreiden!
Het gaat erom, dat de mensen dwars door mijn daden, door heel mijn leven heen zien wie Gód is. Door zó te schijnen in deze wereld ontdekt men hét Licht: God.
Zout en licht … het zijn op zich maar kleine dingen. En toch belangrijk! Zijn ze er niet dan missen we ze!Het is erg bemoedigend dat je zout niet over het hoofd kunt proeven en dat je licht niet over het hoofd kunt zien.
Wees gewoon die je wezen mag: zoutkorreltje, lichtgevertje!
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
