Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Ik weet het nog goed al is het jaren geleden. We waren uitgegenodigd bij een Indische familie op het platteland. Het was tijd voor het avondmaal. We zaten lekker buiten dicht bij een boom om toch wat te bekomen van de hitte van de dag. Hoog in die boom zat een haan. Er werd ons gevraagd of we kip lusten en we zegde dat alles goed was. Op dat moment zie ik iemand van het huis in de boom klauteren om die haan te pakken. Even later werd de haan al geslacht voor onze ogen. Ik dacht dat dit dier nog moest overnachten, maar niets was minder waar. Na wat drinks en verdere kennismaking werd de haan opgediend 'vers van de boom'. Mijn reisgenote en ik keken elkaar zwijgend aan, zo met 'het zal toch geen waar zijn zeker, wat deze nacht'? Het eten zal gesmaakt hebben. En ik weet nog dat ik een bed - eerder een harde plank met een dekentje erop - mocht delen met de zoon des huizes. Maar inderdaad, waar we voor gevreesd haddden, gebeurde. Los van elkaar zijn zowel mijn reisgenote als ik zelf verschillende malen naar buiten moeten lopen om onze behoeften te doen ... ergens onder die boom. We hebben bedankt voor het lekkere avondmaal en er hun niets over verteld. Ze haddden het beste van zichzelf gegeven ...
Verleden week ben ik samen met mijn broer een nieuwe keukentafel gaan bestellen. Het was eens iets aparts met broer te gaan shoppen. Ik wist echt niet dat er zo veel keuze was in keukentafels. Vroeger was dat gewoon een blad op vier poten om het eens cru uit te drukken. Ik had al gauw mijn oog laten vallen op een ronde tafel met één sokkel, diameter 120 cm. De bestelling zal vier weken op zich latenw wachten wat op zich nu ook niet zo erg is. Na betaling van het voorschot, reden we beiden tevreden naar huis.
Die nacht schoot me plots te binnen of die tafel eigenlijk niet te breed was, want een ronde tafel blijft overal 120 cm meten, en er is dus geen smalle kant; zeker omdat ik ttot nu toe de gewoonte heb via de smalle kant één en ander via de achterdeur naar buiten te brengen. In de morgen dan maar de tegels geteld en gezien dat de ruimte voldoende was. Ja, tegels tellen was algauw gemakkelijk dan op te meten.
Ik had die aankoop naturlijk via telefoon aan mijn ouders laten weten... Vandaag, een week na de feiten, krijg ik een telefoon van ons moeder met de gewone mededelingen, tot ze plots en dus bewust vraagt: "Zeg, die tafel, ik heb het er met uw vader over gehad, maar zal die er wel kunnen staan"? Een lichte paniekaanval overmeestert me. Dan stel ik haar gerust me de belofte haar terug te bellen. Ik had te trelefoon nog niet neergelegd of ik neem de meter en ga nu deftig opmeten; iets wat ik inderdaad beter op voorhand had gedaan, maar gelukkig viel alles mee en moet ik de bestelling niet opzeggen.
Om hen gerust te stellen laat ik hen dat meteen weten en ik hoor dat mijn vader opgelucht is, met de woorden: 'Ik wou er me niet in moeien, maar ik ben toch blij dat ik het nog eens gevraagd heb'.
Kijk, toen ik de telefoon voor de tweede keer neerlegde kreeg ik een warm gevoel van binnen. Die ouderlijke bezorgdheid spreekt boekdelen. Ik weet dat ze ergens ongerust waren. En ik ben hen beiden nog dankbaar dat ze er zo mee begaan waren. Raar ditr te horen van een jonge senior? Misschien, maar ik wil het hier toch even kwijt. Hoe eenvoudig en mooi kan ouderliefde toch zijn!
... moet nog starten en toch zijn zo velen onder ons zwaaar verkouden, met alles erop en eraan. Zo kan ook ik enkel maar 'uitzweten' ... Dank voor de wensen tot beterschap!
Na de fitness komt er een dame naar me toe die ik nog nooit eerder had gezien en die zegt: 'Zijt gij het die voorgelezen heeft tijdens de nachtmis van Kerstmis?". Ik antwoord haar van ja, waarbij een andere vrouw vraagt aan de eerste: "En heeft hij dat ook goed gedaan?". ('Voorgelezen' voor de betere verstaander: ik was de lector van dienst.) "Dat heeft hij heel goed gedaan", vervolgt dame één; "hij artikuleerde goed en heeft een dragende stem".
Nu moet je weten dat die dame noch van de parochie,noch van mijn stad is. Ik mag dan al langer als lector fungeren, meerbepaald sinds mijn zestiede jaar, zo een compliment deed echt deugd, juist omdat het uit een hoek komt waarbij ik die persoon niet eens ken.
Kunnen we morgen ook misschien beginnen met gemeende complimenten uit te strooien. Het is alvast een begin van goede voornemens.
... door plotse hoestbuien, gevolgd door een serieuse verkoudheid, met alles erop en eraan ... dan maar niet bloggen. Zie amper door mijn ogen, maar moest zo nodig mijn nieuwe bureastoel uitproberenn en zo kom ik toch even langs. De geplande receptie zie ik in deze omstandigheden dan ook aan mijn neus voorbijgaan. Het zijn nu eens warme winterse dagen geweest, en toch zo van alles waar je zo vlug van af wilt zit nu in mijn hoofd.
Siri Bergman is een 34-jarige psychologe die een eigen praktijk runt in hartje Stockholm. Na de dood van haar man, die tijdens een duikongeluk is gestorven, woont ze alleen in een huisje in een verlaten gebied ten oosten van Stockholm. Siri probeert zichzelf ervan te overtuigen dat ze over het verlies van haar man heen is, maar haar verleden blijft haar achtervolgen. Ook al gaat ze elke avond naar bed met alle lichten aan _ en drinkt ze van tevoren vaak meerdere glazen wijn _, ze is niet in staat het gevoel van zich af te schudden dat iemand haar in het midden van de nacht begluurt. Wanneer het levenloze lichaam van Sara, een jonge borderlinepatiënt met een tragische geschiedenis vol drugs en seksueel misbruik, in het meer bij Siri's huis wordt gevonden, verandert haar leven permanent. Het idee dat iets of iemand haar begluurt wordt steeds sterker en mondt uit in een reeks bizarre gebeurtenissen die erop gericht zijn Siri te doen verongelukken.
'Grebe en Träff laten het verhaal continu vervaarlijk balanceren en maken het tot een duizelingwekkend geheel.' dagens nyheter
'De roman heeft een gespannen en angstaanjagende sfeer die je vastgrijpt, en je pas loslaat na de spannende ontknoping.' jönköpings nytt
Camilla Grebe (1968) is een succesvol onderneemster. Onlangs verkocht ze haar bedrijf aan de uitgeverij Natur & Kultur. Åsa Träff (1970) is psychologe. Ze heeft een eigen praktijk in het centrum van Stockholm. Camilla en Åsa zijn zusjes en Vredig is hun eerste thriller. In Denemarken zijn al 30.000 exemplaren verkocht.
Er zijn geen slechte mensen, maar enkel mensen die slechte dingen doen, omdat ze nooit op goede mensen konden terugvallen toen ze nog kind of jongvolwassen waren.
Horen, zien en zwijgen, kan soms het verstandigste zijn, in elk geval heel vaak het gemakkelijkste. Maar, horen, zien en in actie komen, is meestal niet de eenvoudigste maar wel de betere keuze.
Gelukkig voor onze samenleving zijn er velen die deze uitdaging aannemen. Hopelijk horen ook wij daarbij.
Wat doorslaggevend is – niet wat opzien baart, niet de macht van het getal, niet wat gewichtig doet, niet waar men zwaar aan tilt.... Wat doorslaggevend is – dat je gelooft in het licht, droomt van vrede, dat je liefhebt. Mensen die scheppend en bevrijdend in het leven staan, mensen sterk in liefde, vaardig in recht, bedreven in vrede.
In een tragisch jachtongeval doodt de vijftienjarige Luke per ongeluk zijn vader, een succesvolle zakenman. Luke en zijn moeder Kate trekken in de nasleep van dit drama de aandacht van een stelletje gewetenloze lowlifes. Het lugubere stel criminelen lijkt samen te werken met Jack, een vroegere geliefde van Kate. Zonder dat ze het weten, worden Kate en Luke het doelwit van een sinister plan dat onherroepelijk uit zal lopen op een gevaarlijk kat-en-muisspel. In een race tegen de klok moet Kate haar zoon redden, met of zonder Jacks hulp.
TIJD, het is het enige dat je krijgt wanneer je op deze wereld komt. Niemand weet precies hoeveel. Het weggooien van dingen en mensen die je kwaad en verdriet doen is dus geen goed idee. Een mens moet leren dat je enkel TIJD moet geven aan diegenen die je lief hebben en echt graag zien. Sommige mensen vergeten dat ook ik die TIJD heb gekregen, ik heb een eigen leven! De TIJD die ik nog weg te geven heb zal ik spenderen met mensen die me gemeend graag zien en voor wie IK belangrijk ben. Ik zal er velen 'verliezen', misschien zelfs door het toedoen van anderen (verkeerde mensen ).
Tussen verschillende geslachten wordt hier bijna geen affectie getoond. Tussen mensen van hetzelfde geslacht is dat wel even anders. Vaak zie je hier mannen hand in hand lopen, met een arm om elkaars heupen staan of innig knuffelen. Niet dat het homos zijn, zo wordt vriendschap getoond. Het is voor ons westerlingen een raar gevoel als iemand tijdens de wandeling een hand om je heen slaat en die daar laat rusten, want je kan niet anders dan ook hetzelfde te doen bij de ander. Het voelt tegelijkertijd aangenaam maar toch ongemakkelijk aan, want wij denken natuurlijk al een stap verder, daar waar ik pas eens terug thuis ontdekte dat de homowereld niet bespreekbaar is, zeker daar niet. Dus pure genegenheid en liefdevolle affectie.
Misschien moeten we in 2014 wat meer affectie tonen en elkaar af en toe een knuffel geven. Ik lees het elke dag op zo vele blogs en sociale media, maar we zijn onaanraakbaar eens we elkaar life ontmoeten. De kussen straks bij overgang van oud en nieuw zijn dan ook meestal zeer kunstmatig en hebben weinig te maken met oprechte affectie, genegenheid en vriendschapsliefde. IK wens jullie dan ook een WARM-HART-ig jaar toe!
Ik heb door het raam zitten kijken: wat flitst er allemaal voorbij! De auto's hadden haast, de fietsers hadden haast, alles holde en raasde om geen tijd te verliezen.... Iedereen joeg achter de tijd aan, om tijd te winnen.
We rennen over de aarde, gehaast, overladen en verdwaasd, we lopen elkaar voorbij, we verdringen elkaar, we raken overwerkt en wij komen er nooit. We hebben geen tijd meer over.
Heer, U moet u in uw berekeningen van de tijd vergist hebben. De uren zijn veel te kort, de dagen niet lang genoeg, de jaren gaan te snel voorbij. Heer, de tijd glijdt door onze vingers heen, help ons elke minuut goed te gebruiken, dat wij steeds alle tijd hebben voor elkaar. Amen
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
