Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Een kostbaar goed in ons leven is troost. Niemand kan zonder troost. het is gelukkig nog niet opgepikt door de commercie. het is nog niet platgewalst door songs en soaps, zoals ‘liefde’ of ‘gezelligheid’.
Troost past niet in de commercie. Waarom niet? Misschien wel het meeste hierom: troost neemt verdriet en pijn serieus en de commercie kan niets met verdriet en pijn. Troost is zo kostbaar omdat het leed erkent. Je troost iemand niet door te zeggen: Ach, zo erg is he...t niet. Kop op, je komt er wel weer uit.” Zelfs niet door te zeggen: “Na regen komt zonneschijn.” Want nu is er de regen, nu zijn er de tranen.
Natuurlijk is de hoop dat het beter wordt een troost. Na dit tranendal komt het paradijs. Maar dat neemt het tranendal niet weg. Je moet eerst door het tranendal heen.
Troosten is gewoon naast de ander staan. Of een arm om de ander slaan. Of even de trillende hand vasthouden, maar dan wel zo dat die hand mag trillen. De aanwezigheid van de trooster is genoeg. Troosten is het bloed weer laten lopen. Op een wond zit een vuile korst. Die korst moet je laten zitten. Daaronder stroomt het bloed. Dat moet je laten stromen. Dan heelt de wond, de korst er vanzelf af.
Kunnen we ons niet meer verwonderen over de zon en de wereld, de mensen om ons heen? Ik behoor tot de mens van wie zijn hoofd in rood wordt omcirkeld. Ik weet nog wat er om me heen gebeurt, al mag dit niet nederig klinken, maar ik voel aan wat er bij een ander omgaat. Ik hoef echt niet te zien wat die ander aan het in te tikken is of naar welke grap is hij aan het kijken is, want meer is het meetal niet. Misschien gaan deze mensen tijdens deze treinstop wel even 'vreemd'. Maar echte contacten tussen mensen van vlees en bloed zijn doodgebloed, hoe dicht men ook tegen elkaar aan staat. Zels thuis zit iedereen met zo een bakje te spelen - zelfs tijdens de maaltijd die het gezin zou moeten samen houden - of sluit zich op in zijn kamer ... om wat te doen? En eens samen rond de tafel of op de bank, heeft men niets te delen met elkaar. Ja, hoe geraken we echt naar buiten, op buurtfeesten? Het zal zeker niet zijn door een verstierde stoel voor het raam te zetten zijn. Want ook dan heeft ieder zijn"speeltje" mee, en wordt niet geluisterd naar de ander ...hoe groot zijn zorgen en pijnen dan ook mogen zijn. Men kijkt pas op als de zon ondergaat en dan is men plots verwonderd van echte schoonheid en het eche leven!
O ja, ik vergeet dan nog de koptelefoons; dan kan je zeker niet aangesproken worden ...
De koningin van de psychologische thriller is terug en hoe!
Emily staat op het punt een beslissing te nemen die desastreuze gevolgen voor haar zal hebben. Ze heeft een baan zonder toekomstperspectieven, zit in een relatie met een man die niet goed voor haar is en voelt dat ze de controle over haar leven langzaam kwijtraakt. Dan is er Kate, die met behulp van de nagelaten dagboeken van haar tante en haar grootmoeder een roman heeft geschreven over een waargebeurde, tragische liefdesgeschiedenis. Kate en Emily kennen elkaar niet, maar zijn op weg naar dezelfde bestemming: het idyllische Heart Island, dat het eigendom is van de starre Birdie Burke, de moeder van Kate. Een verschrikkelijke misdaad drijft deze vrouwen tot elkaar op Heart Island, dat een grimmig geheim blijkt te herbergen
Verdronken hart is een intense, duistere pageturner over ontwrichte familiebanden, geesten uit het verleden en demonen uit het heden. De kracht van Lisa Unger schuilt in de emotionele lading van het verhaal en de dreiging, die op elke pagina verder wordt opgevoerd. Een ijzersterke psychologische thriller voor de liefhebbers van Camilla Läckberg, Sophie Hannah en Nicci French
Wat wij in liefde doen, mag ook niet afhangen van reacties of waardering van anderen. Wij kunnen elk wonder van goedheid zelfs doen groeien als wij, ondanks ‘stank voor dank’, over onze geraaktheid heen, daden van liefde blijven stellen. Misschien gaan de mensen zich dan ook afvragen ‘waar heeft die dat vandaan?’ Maar dat zij zich dat afvragen is niet het belangrijkste. Het belangrijkste is wat op mijn kamer hangt: ‘God weet het en dat is mij genoeg’. Laten wij vandaag genoegen scheppen in de liefde die wij bij elkaar ervaren, en daar zal ook God, tot wie wij daarvoor bidden, genoegen aan beleven.
"Heb je het gehoord"? vroeg de viool. Heb je mijn stem gehoord? Soms geloof je zelfs maar half dat ik zo zingen kan. Ik kan het ook nog niet zo lang, pas sinds ik viool ben eigenlijk.
Ik ben ook niet altijd viool geweest. Eerst was ik een boom, en nog wel een hele prachtige. Mijn stam was breed, mijn wortels sterk en mijn takken vol ritselende bladeren; en zo was mijn stem: ritselen en ruisen als het 'n beetje waaien wou...
...
Toen kwam de dag van de houthakkers met hun bijlen en zagen. Niet bij mij, niet bij mij! Dacht ik, want ik wilde niet sterven. Maar ze kwamen toch, en zaagden mijn mooie stam van mijn wortels en ik viel!
Veel is met mij gebeurd. Ik werd gesleept over de aarde, doorweekt in water en gedroogd in de wind. Ik ben in stukken gedeeld, in planken gezaagd en uitgekozen door een man, die vioolbouwer was.
Hij werkte aan mij met beitels en schaven, met lijm en lak en ik werd mooi om te zien; glanzend en licht gebogen, prachtig gemaakt. Maar het wonder gebeurde toen de speler mij in zijn hand nam. Ik had een stem! Ik, die zo bang was om te sterven. Hoor hoe ik zing!
Daar zit 'ie met z'n hengel bij de plas, al uren voor z'n armetier'ge tentje, 'n tikkie treurig in de zon, ik hoorde uit betrouwb're bron, hij zit te vissen naar een complimentje.
Ik wens jullie vandaag toe:veel complimetjes te mogen krijgen,
Weer eens een psychologische thriller van de bovenste plank; sterk aanbevolen! Voor u graag gelezen!
Isabel en Marcus Raine zijn het volmaakte stel: zij is een bekende romanschrijfster, hij een briljante game-ontwerper. Hun huwelijk is nog even romantisch als toen ze vijf jaar geleden trouwden en het geluk lijkt op hun hand. Tot op een ochtend als alle andere Marcus zijn tas pakt, Isabel gedag kust en van de aardbodem verdwijnt.
Hoe vaak Isabel hem die dag ook belt, ze krijgt alleen zijn voicemail. En als ze dan eindelijk vanaf zijn gsm wordt gebeld, hoort ze het geschreeuw van een man in doodsangst. In paniek belt Isabel de politie, die lauw reageert: volwassen mannen verdwijnen niet zomaar. Ze haast zich naar zijn kantoor, maar raakt daar betrokken bij een inval van de FBI. Uren later komt ze bij in een ziekenhuis, waar de politie haar ondervraagt over Marcus Raine. De echte Marcus Raine.
Nu is de jacht geopend, want Isabel zal niet rusten voordat ze de waarheid heeft achterhaald over de man van wie ze dacht te houden, ook al moet ze daarvoor alles op het spel zetten, zelfs haar eigen leven.
Als het hart geen bloed meer door de aderen pompt, als de longen niet meer in- en uitademen, dan opent zich een deur en vrdwijt er iets, en blijft het toneel leeg achter.
Het doek is nog niet gevallen, maar de lichten worden gedimd. Wat is dat?
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
